เรื่องของเราอาจดูเล็กน้อยสำหรับใครบางคนนะคะ แต่ก็ขอพื้นที่ตรงนี้ได้ระบายและขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนที่ชอบการอยู่บ้านมาก รู้สึกว่าบ้านคือพื้นที่ที่เราอยู่แล้วสบายใจที่สุด เป็นตัวเองได้มากที่สุด และเป็น safe zone ของเรามากที่สุด โดยปกติบ้านเราก็อยู่กัน 4 คน มีพ่อ แม่ เราและก็น้อง อาจมีญาติแวะเวียนมาเยี่ยมบ้างในบางอาทิตย์ ซึ่งก็เป็นญาติค่อนข้างสนิทและค่อนข้างคุ้นเคย หรือนานๆทีก็จะมีเพื่อนพ่อหรือแม่มาบ้างเป็นครั้งคราว ทำให้เรารู้สึกว่าบ้านค่อนข้างเป็นพื้นที่ส่วนตัวมากๆ และเราก็แทบจะไม่พาเพื่อนมาบ้านเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆเพราะเกรงใจคนอื่นๆในบ้าน
แต่เรื่องก็เริ่มมาเกิดขึ้นประมาณต้นปีที่ผ่านมาที่น้องเราพาเพื่อนมาค้างที่บ้านบ่อยๆ ในวันส-อา. ซึ่งจริงๆแล้วเรากับน้องใช้ห้องเดียวกันนะคะ เป็นห้องที่เก็บของๆเราทุกอย่าง ทั้งหนังสือ โต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้าคืออยู่ในห้องนั้นหมด แต่แค่ยังนอนห้องเดียวกับพ่อแม่
เพราะฉะนั้นวันที่น้องพาเพื่อนมาค้าง เราก็จะต้องเอาทุกอย่างที่เราจะใช้อ่านหนังสือหรือทำงานในวันส.-อา.ออกมา หรือถ้าจะออกไปไหนก็ต้องขนเสื้อผ้า เครื่องแต่งตัวของเราเตรียมออกมาไว้นอกห้องให้หมดตั้งแต่ก่อนเพื่อนน้องจะมา
แรกๆเราก็ไม่อะไรเท่าไร เพราะเรามันพวกประเภท yesman อะไรก็ได้ ยอมๆไปจะได้ไม่เกิดปัญหา อาศัยอดทนอดกลั้นเอา ขี้เกียจทะเลาะ แต่พอนานๆเข้ามันก็รู้สึกไม่โอเคแล้วค่ะ เพราะวันธรรมดา 5 วัน เราก็แทบไม่ได้อยู่บ้าน ออกจากบ้านตั้งแต่ 7 โมง กลับบ้านมาก็หลักทุ่ม ช่วงไหนงานพีคๆก็กลับแบบข้ามวันใหม่ เพราะฉะนั้นวันส.-อา. มันมีค่ามากสำหรับเรา มันคือความสุขของเราที่จะได้อยู่บ้านสบายๆแบบไม่ต้องเครียด กังวล หรืออึดอัด เราชอบให้วันหยุดของเราเป็น lazy saturday/sunday ที่ตื่นมาก็นอนเน่าอยู่ในบ้านไม่ต้องอาบน้ำ นอนดูทีวี กินขนม ไหลอยู่บนโซฟา แต่พอมีคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านมันทำให้เราอึดอัดและพื้นที่ส่วนตัวซึ่งก็คือห้องของเราก็ไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป ช่วงแรกเราพยายามอดทน เราคิดเสมอว่าเราอดทนเก่ง แต่พอผ่านมาหลายๆครั้งเข้า เราเริ่มจะอดทนไม่ได้ น้ำตามันไหลแบบไหลเองอ่ะ เหมือนที่ทนมามันเริ่มกลั้นไว้ไม่อยู่ เหมือนโดนแย่งความสุขอันเดียวในชีวิตเราไป (จริงๆก็เว่อร์ไป ชีวิตเราก็มีความสุขอย่างอื่นได้แหละ แต่การอยู่บ้านแบบสบายใจคือนิพพาน) หลังๆเราต้องออกจากบ้านไปเดินห้างทั้งที่ไม่มีอะไรให้ซื้ิอ หรือไม่มีจุดประสงค์ เพราะรู้สึกอึดอัด แต่ก็มานั่งนึกว่าทำไมเราต้องเป็นคนออกมาวะ นั่นมันบ้านเรา?
คือสุดท้ายก็อยากจะขอคำปรึกษาจากทุกคนว่าเราควรทำยังไงกับปัญหานี้ดี เพื่อที่จะให้เกิดปัญหาในบ้านน้อยที่สุด เพราะเราเหมือนสิ่งที่อดทนสะสมมาเริ่มจะล้นแล้ว
ปล.1 พ่อแม่เราไม่ค่อยกล้าด่าน้องเท่าไรเพราะมันไม่ค่อยฟัง เคยเกิดเหตุน้องหนีออกจากบ้านเพราะแม่ยึดโทรศัพท์ หลังจากนั้นพ่อแม่ก็ต้องไปง้อให้กลับบ้านและก็ยอมๆน้องตลอด เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอีก
ปล.2 เราแทบไม่คุยกับน้องเลยถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็น เพราะเรากับน้องเหมือนคนละขั้ว ไม่เคยมีความคิดหรือความชอบอะไรเหมือนกันเลย คุยกันก็ทะเลาะเปล่าๆ ขนาดมันทำห้องรก เราก็ต้องทนๆไป เพราะด่าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แม่ก็บอกให้ทนๆไป ไม่งั้นแม่ก็ต้องมาเป็นคนเก็บให้เอง (รกบนพื้นที่ส่วนตัวแบบโต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้าของตัวเองเราก็ไม่อะไรนะ แต่การสาดแป้งบนโต๊ะเครื่องแป้ง ทิ้งขนม เศษทิชชู่ไว้บนเตียง เอาของที่ล้นโต๊ะตัวเองมาวางโต๊ะเราคือไม่โอเค)
ปล.3 เพื่อนน้องเราอายุมากกว่าเรา 5 ปีนะคะ(เราอายุมากกว่าน้อง 5 ปี) ทีแรกก็คิดว่าเค้าน่าจะมีความเกรงใจบ้าง ว่าไม่ควรมารบกวนคนอื่นบ่อยๆ เห็นก็โตๆแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด
ปล.4 น้องเราปกติจ.-ศ.อยู่หอมหาลัยตจว.
ปล.5 ตัวเราปกติเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึก รู้สึกอะไรก็เก็บๆ ไม่เคยโวยวายหรือปะทะอะไรในบ้านเลย ซึ่งพ่อแม่ก็น่าจะไม่ค่อยรู้ความไม่พอใจของเราในครั้งนี้ อาจสงสัยบ้างที่เราไม่ค่อยอยู่บ้านทั้งที่ปกติติดบ้านมาก
ปล.6 พ่อแม่เราคิดว่าการที่น้องเอาเพื่อนมาอยู่บ้านดีกว่าน้องไปอยู่บ้านคนอื่น เพราะเป็นห่วง
เบื่อคนมาค้างบ้านบ่อยๆ ทำไงดี?
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนที่ชอบการอยู่บ้านมาก รู้สึกว่าบ้านคือพื้นที่ที่เราอยู่แล้วสบายใจที่สุด เป็นตัวเองได้มากที่สุด และเป็น safe zone ของเรามากที่สุด โดยปกติบ้านเราก็อยู่กัน 4 คน มีพ่อ แม่ เราและก็น้อง อาจมีญาติแวะเวียนมาเยี่ยมบ้างในบางอาทิตย์ ซึ่งก็เป็นญาติค่อนข้างสนิทและค่อนข้างคุ้นเคย หรือนานๆทีก็จะมีเพื่อนพ่อหรือแม่มาบ้างเป็นครั้งคราว ทำให้เรารู้สึกว่าบ้านค่อนข้างเป็นพื้นที่ส่วนตัวมากๆ และเราก็แทบจะไม่พาเพื่อนมาบ้านเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆเพราะเกรงใจคนอื่นๆในบ้าน
แต่เรื่องก็เริ่มมาเกิดขึ้นประมาณต้นปีที่ผ่านมาที่น้องเราพาเพื่อนมาค้างที่บ้านบ่อยๆ ในวันส-อา. ซึ่งจริงๆแล้วเรากับน้องใช้ห้องเดียวกันนะคะ เป็นห้องที่เก็บของๆเราทุกอย่าง ทั้งหนังสือ โต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้าคืออยู่ในห้องนั้นหมด แต่แค่ยังนอนห้องเดียวกับพ่อแม่
เพราะฉะนั้นวันที่น้องพาเพื่อนมาค้าง เราก็จะต้องเอาทุกอย่างที่เราจะใช้อ่านหนังสือหรือทำงานในวันส.-อา.ออกมา หรือถ้าจะออกไปไหนก็ต้องขนเสื้อผ้า เครื่องแต่งตัวของเราเตรียมออกมาไว้นอกห้องให้หมดตั้งแต่ก่อนเพื่อนน้องจะมา
แรกๆเราก็ไม่อะไรเท่าไร เพราะเรามันพวกประเภท yesman อะไรก็ได้ ยอมๆไปจะได้ไม่เกิดปัญหา อาศัยอดทนอดกลั้นเอา ขี้เกียจทะเลาะ แต่พอนานๆเข้ามันก็รู้สึกไม่โอเคแล้วค่ะ เพราะวันธรรมดา 5 วัน เราก็แทบไม่ได้อยู่บ้าน ออกจากบ้านตั้งแต่ 7 โมง กลับบ้านมาก็หลักทุ่ม ช่วงไหนงานพีคๆก็กลับแบบข้ามวันใหม่ เพราะฉะนั้นวันส.-อา. มันมีค่ามากสำหรับเรา มันคือความสุขของเราที่จะได้อยู่บ้านสบายๆแบบไม่ต้องเครียด กังวล หรืออึดอัด เราชอบให้วันหยุดของเราเป็น lazy saturday/sunday ที่ตื่นมาก็นอนเน่าอยู่ในบ้านไม่ต้องอาบน้ำ นอนดูทีวี กินขนม ไหลอยู่บนโซฟา แต่พอมีคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านมันทำให้เราอึดอัดและพื้นที่ส่วนตัวซึ่งก็คือห้องของเราก็ไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป ช่วงแรกเราพยายามอดทน เราคิดเสมอว่าเราอดทนเก่ง แต่พอผ่านมาหลายๆครั้งเข้า เราเริ่มจะอดทนไม่ได้ น้ำตามันไหลแบบไหลเองอ่ะ เหมือนที่ทนมามันเริ่มกลั้นไว้ไม่อยู่ เหมือนโดนแย่งความสุขอันเดียวในชีวิตเราไป (จริงๆก็เว่อร์ไป ชีวิตเราก็มีความสุขอย่างอื่นได้แหละ แต่การอยู่บ้านแบบสบายใจคือนิพพาน) หลังๆเราต้องออกจากบ้านไปเดินห้างทั้งที่ไม่มีอะไรให้ซื้ิอ หรือไม่มีจุดประสงค์ เพราะรู้สึกอึดอัด แต่ก็มานั่งนึกว่าทำไมเราต้องเป็นคนออกมาวะ นั่นมันบ้านเรา?
คือสุดท้ายก็อยากจะขอคำปรึกษาจากทุกคนว่าเราควรทำยังไงกับปัญหานี้ดี เพื่อที่จะให้เกิดปัญหาในบ้านน้อยที่สุด เพราะเราเหมือนสิ่งที่อดทนสะสมมาเริ่มจะล้นแล้ว
ปล.1 พ่อแม่เราไม่ค่อยกล้าด่าน้องเท่าไรเพราะมันไม่ค่อยฟัง เคยเกิดเหตุน้องหนีออกจากบ้านเพราะแม่ยึดโทรศัพท์ หลังจากนั้นพ่อแม่ก็ต้องไปง้อให้กลับบ้านและก็ยอมๆน้องตลอด เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอีก
ปล.2 เราแทบไม่คุยกับน้องเลยถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็น เพราะเรากับน้องเหมือนคนละขั้ว ไม่เคยมีความคิดหรือความชอบอะไรเหมือนกันเลย คุยกันก็ทะเลาะเปล่าๆ ขนาดมันทำห้องรก เราก็ต้องทนๆไป เพราะด่าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แม่ก็บอกให้ทนๆไป ไม่งั้นแม่ก็ต้องมาเป็นคนเก็บให้เอง (รกบนพื้นที่ส่วนตัวแบบโต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้าของตัวเองเราก็ไม่อะไรนะ แต่การสาดแป้งบนโต๊ะเครื่องแป้ง ทิ้งขนม เศษทิชชู่ไว้บนเตียง เอาของที่ล้นโต๊ะตัวเองมาวางโต๊ะเราคือไม่โอเค)
ปล.3 เพื่อนน้องเราอายุมากกว่าเรา 5 ปีนะคะ(เราอายุมากกว่าน้อง 5 ปี) ทีแรกก็คิดว่าเค้าน่าจะมีความเกรงใจบ้าง ว่าไม่ควรมารบกวนคนอื่นบ่อยๆ เห็นก็โตๆแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด
ปล.4 น้องเราปกติจ.-ศ.อยู่หอมหาลัยตจว.
ปล.5 ตัวเราปกติเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึก รู้สึกอะไรก็เก็บๆ ไม่เคยโวยวายหรือปะทะอะไรในบ้านเลย ซึ่งพ่อแม่ก็น่าจะไม่ค่อยรู้ความไม่พอใจของเราในครั้งนี้ อาจสงสัยบ้างที่เราไม่ค่อยอยู่บ้านทั้งที่ปกติติดบ้านมาก
ปล.6 พ่อแม่เราคิดว่าการที่น้องเอาเพื่อนมาอยู่บ้านดีกว่าน้องไปอยู่บ้านคนอื่น เพราะเป็นห่วง