ชาดกว่าด้วยลิงติเตียนมนุษย์

กระทู้สนทนา

ครั้งหนึ่งพระพุทธศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ศูนย์รวมจิตใจพุทธศาสนิกชนกลางมหานครสาวัตถี ทรงปรารภพระภิกษุรูปหนึ่ง เป็นภิกษุผู้ถูกเหล่าภิกษุสงฆ์ทั้งปวงกล่าวติเตียน เหตุเพราะท่านผู้นี้ถูกอำนาจกิเลสครอบงำ ให้อยากได้ อยากมี และอยากเป็นเจ้าของทรัพย์สิ่งของต่างๆ ไม่จบสิ้น เครื่องบริขารต่างๆ จึงถูกสะสมไว้เกินความพอเพียง
“ ฮือ งามเหลือเกิน ถ้านับชิ้นนี้ด้วย เราก็สะสมได้สิบชิ้นแล้วสิน่ะ ดีจังเลย ” มิใช่แต่บริขารที่สมควรเท่านั้นที่ภิกษุรูปนี้เก็บสะสมไว้ เขายังเสาะหาสิ่งของมีราคาอื่นๆ ไว้ครองอีกเป็นจำนวนมากเช่นกัน เพียงเพื่อความสุขที่ได้กล่าวว่า นี่ของตน นั่นก็ของตน แค่นั้นเอง

“ ของชิ้นนี้ของเราช่างสวยเหลือเกิน นั่นก็ของเรา นี่ก็ของเรา ของเราทั้งหมด สุขใจจริงๆ ” สิ่งอันน่ารังเกียจและถูกติเตียนของภิกษุรูปนี้อีกประการคือ การชอบแย่งชิงอวดอ้างเอาสิ่งของสาธารณะมาเป็นของตน “ อ้าวท่าน ปล่อยผ้าชิ้นนั้นเลย อาตมาจองไว้ ตั้งแต่เห็นเขาเอามาถวายสังฆทานแล้ว อาตมาเห็นก่อนฉะนั้นก็ต้องเป็นของอาตมา เอามาเลยๆ ไม่ต้องจับ ”
“ อะไรกัน แม้แต่ของที่ผู้ใจบุญเอามาถวาย ยังคิดจับจองเป็นเจ้าของได้อีกหรือนี่ ” นานวันเข้า คำติเตียนเรื่องกิเลสอยากได้อยากครอบครองของภิกษุรูปนี้ ก็ฉาวไปทั้งพระวิหาร ซึ่งแน่นอนว่าต้องรบกวนสู่พระเนตรพระกรรณของพระพุทธเจ้าผู้ทรงคุณอันประเสริฐด้วย
“ ท่านเป็นภิกษุสงฆ์อยู่ในพระธรรมวินัย ทำไมท่านไม่เคารพกฎของสงฆ์ยึดมั่นในพระธรรมวินัยเลยเล่า ไฉนยังสนใจแต่เรื่องกิเลส ” “ ฮึ อิจฉาที่เรามีของเยอะกว่าละสิ น่าเบื่อจริงๆ เลย ” องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงมีพระมหากรุณาธิคุณสงเคราะห์ภิกษุให้พ้นจากเงากิเลสแห่งโลภและหลงนั้น