ก่อนอื่นคืออยากถามเพื่อนๆว่าเราควรไปต่อ หรือพอแค่นี้
คือว่าเรารู้จักกับคนๆนึงผ่านแอพ แอพนึง เราสองคนเริ่มต้นการรู้จักกันจากการระบายความทุกข์ความเหงาของเราให้เขาฟัง ตอนแรกเราไม่รู้ว่าเขาต้องการเข้ามาหาเราในฐานะอะไร
แต่เราเปิดใจคุยกับเขาในฐานะเพื่อน เราเหงา อยากมีเพื่อนคุย อยากมีเพื่อนที่มีไว้ระบายอารมณ์ต่างๆที่เวลาเราท้อเราเหนื่อยเราก็อยากจะคุยกับใครสักคน คนที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน ถ้าถามว่าทำไมไม่คุยกับเพื่อน คือตั้งแต่เราเรียนจบเริ่มทำงานต่างคนต่างมีงานของตัวเองมีหน้าที่มีครอบครัวเลยทำให้เราต้องไปไหนมาไหนคนเดียว เราใช้ชีวิตแบบนี้มาประมาณ 5 ปี ที่ต้องไปกินข้าว ไปดูหนังไปเที่ยวคนเดียว
พออารมณ์เหงามันเข้ามาเลยทำให้เราอยากรู้จักเพื่อนใหม่ และเขาคนนั้นก็เข้ามาคุยกันได้สักพักประมาณ 1 เดือน เรารู้สึกโอเครกับคนๆนี้มากตรงตามที่เราตามหา แต่สิ่งที่เขาเข้ามาคือเขาอยากมีแฟน (คือเราก็รู้สึกดีกับเขานะเลยยอมเป็นแฟนกัน) และก็คุยกันมาเรื่อยๆก็ปกติเราก็ว่าเรารักกันดี เขาก็บอกรักเราและเราก็รักเขาไปแล้วด้วย
คงพอเข้าใจนะคนที่เคยใช้ชีวิตไปไหนมาไหนคนเดียวชีวิตมีแต่งาน วันๆทำงานกลับห้องนอน วันหยุดก็ไปเดินห้างกินข้าวดูหนังคนเดียวตามประสาคนโสด
ตอนแรกที่ตกลงเป็นแฟนกัน เราก็พยายามปรับตัว จากปกติวันหยุดเราจะนอนเยอะ เล่นโทรสับ เขาบอกว่าเราไม่ค่อยมีเวลาให้เขา เราก็ปรับตัว รีบตื่นมาคุยกะเขา
งานที่เราทำเป็นงานที่ต้องเข้ากะเช้าบ่ายดึก วันหยุดไม่เหมือนคนอื่น เลยทำให้ไม่มีเวลาเจอกัน จนเวลาผ่านไป 3 เดือน ที่คุยกันแบบไม่เจอกัน เขาบอกอยากเจอเรา แต่อย่างที่บอกงานของเราคือ หยุดไม่เหมือนคนอื่น ตอนนั้นเราพร้อมที่จะเจอและอยากเจอเขามาก หลังจากเดือนที่สาม ถ้ามีวันหยุดเราก็จะบอกเขาว่าเราหยุดวันไหน และพยายามขอวันหยุดกับหัวหน้าให้ติดกันเยอะๆเผื่อจะได้มีเวลาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แบบว่าลองใช้ชีวิตด้วยกันแบบ 24 ชม. เพราะจะได้รู้ว่าวันๆนึงเขาใช้ชีวิตไปกับอะไรและอยากให้เขารู้ว่าวันๆนึงเราใช้ชีวิตไปกับอะไร
แต่ตอนนี้เราคุยกันมา 5 เดือนแล้ว เป็น 5 เดือนที่ยังไม่เคยเจอกันเลย ถามว่าทำไม พอเราบอกวันนี้เราหยุด เขากลับติดงาน มีธุระโน่นนี่นั่น เราก็เข้าใจ ก็ปล่อยให้เขาทำธุระของเขา (เป็น 5 เดือนที่คุยกันแบบไม่เคยทะเลาะกันนะ เขาอาจน้อยใจบ้างในเวลาที่เราเงียบ แต่เราก็บอกเขาว่าเราเงียบเพราะเราติดงานจริงๆ แต่พอวันที่เราว่างเขากลับมีธุระบ้าง ซึ่งมันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง)
ตอนนี้คือเราไม่รู้ว่าเขาควรคุยกันแบบแฟนแบบนี้โดยที่ไม่เจอกันต่อไปเรื่อยไป หรือว่าเราควรเป็นเพื่อนที่ดีและปล่อยให้เขาไปเจอกันดีๆ ดีกว่าไหม (ที่เราคิดแบบนี้ไม่ใช่เพราะเรามีคนอื่นหรือว่าเราไม่ได้รักเขานะ แต่เรารู้สึกว่า คนเป็นแฟนกันคบกับแบบไม่ต้องเจอกันแบบนี้ได้หรา)
เราอยากให้โอกาสเขาได้เจอคนที่เขารักจริงๆ ส่วนเราก็โสดต่อไปและขอเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาจะดีไหม ตอนนี้เราสับสน
ใจนึงก็รักแต่ใจนึงก็คิดว่าเราจะปิดโอกาสที่เขาจะเจอคนดีไหม
ปัญหาของคนมีแฟน
คือว่าเรารู้จักกับคนๆนึงผ่านแอพ แอพนึง เราสองคนเริ่มต้นการรู้จักกันจากการระบายความทุกข์ความเหงาของเราให้เขาฟัง ตอนแรกเราไม่รู้ว่าเขาต้องการเข้ามาหาเราในฐานะอะไร
แต่เราเปิดใจคุยกับเขาในฐานะเพื่อน เราเหงา อยากมีเพื่อนคุย อยากมีเพื่อนที่มีไว้ระบายอารมณ์ต่างๆที่เวลาเราท้อเราเหนื่อยเราก็อยากจะคุยกับใครสักคน คนที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน ถ้าถามว่าทำไมไม่คุยกับเพื่อน คือตั้งแต่เราเรียนจบเริ่มทำงานต่างคนต่างมีงานของตัวเองมีหน้าที่มีครอบครัวเลยทำให้เราต้องไปไหนมาไหนคนเดียว เราใช้ชีวิตแบบนี้มาประมาณ 5 ปี ที่ต้องไปกินข้าว ไปดูหนังไปเที่ยวคนเดียว
พออารมณ์เหงามันเข้ามาเลยทำให้เราอยากรู้จักเพื่อนใหม่ และเขาคนนั้นก็เข้ามาคุยกันได้สักพักประมาณ 1 เดือน เรารู้สึกโอเครกับคนๆนี้มากตรงตามที่เราตามหา แต่สิ่งที่เขาเข้ามาคือเขาอยากมีแฟน (คือเราก็รู้สึกดีกับเขานะเลยยอมเป็นแฟนกัน) และก็คุยกันมาเรื่อยๆก็ปกติเราก็ว่าเรารักกันดี เขาก็บอกรักเราและเราก็รักเขาไปแล้วด้วย
คงพอเข้าใจนะคนที่เคยใช้ชีวิตไปไหนมาไหนคนเดียวชีวิตมีแต่งาน วันๆทำงานกลับห้องนอน วันหยุดก็ไปเดินห้างกินข้าวดูหนังคนเดียวตามประสาคนโสด
ตอนแรกที่ตกลงเป็นแฟนกัน เราก็พยายามปรับตัว จากปกติวันหยุดเราจะนอนเยอะ เล่นโทรสับ เขาบอกว่าเราไม่ค่อยมีเวลาให้เขา เราก็ปรับตัว รีบตื่นมาคุยกะเขา
งานที่เราทำเป็นงานที่ต้องเข้ากะเช้าบ่ายดึก วันหยุดไม่เหมือนคนอื่น เลยทำให้ไม่มีเวลาเจอกัน จนเวลาผ่านไป 3 เดือน ที่คุยกันแบบไม่เจอกัน เขาบอกอยากเจอเรา แต่อย่างที่บอกงานของเราคือ หยุดไม่เหมือนคนอื่น ตอนนั้นเราพร้อมที่จะเจอและอยากเจอเขามาก หลังจากเดือนที่สาม ถ้ามีวันหยุดเราก็จะบอกเขาว่าเราหยุดวันไหน และพยายามขอวันหยุดกับหัวหน้าให้ติดกันเยอะๆเผื่อจะได้มีเวลาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แบบว่าลองใช้ชีวิตด้วยกันแบบ 24 ชม. เพราะจะได้รู้ว่าวันๆนึงเขาใช้ชีวิตไปกับอะไรและอยากให้เขารู้ว่าวันๆนึงเราใช้ชีวิตไปกับอะไร
แต่ตอนนี้เราคุยกันมา 5 เดือนแล้ว เป็น 5 เดือนที่ยังไม่เคยเจอกันเลย ถามว่าทำไม พอเราบอกวันนี้เราหยุด เขากลับติดงาน มีธุระโน่นนี่นั่น เราก็เข้าใจ ก็ปล่อยให้เขาทำธุระของเขา (เป็น 5 เดือนที่คุยกันแบบไม่เคยทะเลาะกันนะ เขาอาจน้อยใจบ้างในเวลาที่เราเงียบ แต่เราก็บอกเขาว่าเราเงียบเพราะเราติดงานจริงๆ แต่พอวันที่เราว่างเขากลับมีธุระบ้าง ซึ่งมันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง)
ตอนนี้คือเราไม่รู้ว่าเขาควรคุยกันแบบแฟนแบบนี้โดยที่ไม่เจอกันต่อไปเรื่อยไป หรือว่าเราควรเป็นเพื่อนที่ดีและปล่อยให้เขาไปเจอกันดีๆ ดีกว่าไหม (ที่เราคิดแบบนี้ไม่ใช่เพราะเรามีคนอื่นหรือว่าเราไม่ได้รักเขานะ แต่เรารู้สึกว่า คนเป็นแฟนกันคบกับแบบไม่ต้องเจอกันแบบนี้ได้หรา)
เราอยากให้โอกาสเขาได้เจอคนที่เขารักจริงๆ ส่วนเราก็โสดต่อไปและขอเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาจะดีไหม ตอนนี้เราสับสน
ใจนึงก็รักแต่ใจนึงก็คิดว่าเราจะปิดโอกาสที่เขาจะเจอคนดีไหม