เวลาอยุ่ บนเวที แล้วใจรุ้สึก กลัวคน มองขึ้นมา ทํายังไงดี คับ ให้เราไม่ต้อง เขินอาย คับ

คือเราเป็นคนร่าเริง บ้าๆบ้อๆ ทะลึงบ้างไรบ้าง แต่จะเป็นแบบนี้ก็ต่อเมื่อสนิทใจกับคนๆนั้นจริงๆ เราก็ไม่ได้อยากจะเป็นตัวของตัวเองเต็มร้อยกับทุกๆคนที่รู้จักหรอก แต่แบบ ขอแค่ เออ.กล้าเข้าหาคนอื่นบ้าง กล้าทั

คือผมกับแฟนเราเลิกกันได้สักพักแล้ว แต่ผมคิดว่าเราทั้งสองน่าจะยังรุ้สึกดีต่อกันอยุ่ และอีก3วันก้จะถึงวันเกิดเค้า ผมก้เลยอยากรุ้ว่าจะอวยพรวันเกิดให้เค้ายังงัยดี เพราะตั้งแต่เราเลิกกันไป เราก็ไม่ได้คุยกั

เคยได้ยินมาว่าเกิดจากเรารุ้สึกไม่อันตราย ปลอดภัย ควบคุมได้ แบบเด็กทารก หรอครับ เเล้วความเขินนี่เหมือน การก้ำกึ่งระหว่างรุ้สึกดีกับตัวเอง กับคนอื่นรุ้สึกดีกับเราใช่มั้ยครับ ปล.ขอtag สยาม กับ เครื่อง

วันนี้คุยเล่นกับรุ่นพี่คนนึง คือเราคุยกันเรื่องทั่วไปแหล่ะ จนมาถึง คุยเรื่องหนัง พี่เค้าถามว่าชอบเรื่องหนังผีมั้ย เราก็บอกว่า ชอบ แต่ ชอบ แบบผีซอมบี้ ไรงี้  แล้วพี่เค้าก็บอกว่า ดีเลย ชอบเหมือนกัน

คุณเคยรุ้สึกไหมว่ามีใครกำลังตามคุณอยุ่   ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย  อาจเป็นจิตสัมผัสแบบพี่ริวหรือป่าว  5555

ตัวอ้วนและตุ้ยนุ้ย ...และเพื่อนๆก็ชอบล้อ และหัวเราะขำๆ บางทีก็เรียกเราเสียงดัง..ในที่ชุมชน ...มันก็จะเขินๆ อายๆ หน่อย .... รับมือไงดีครับ ?

.

ก็นั่นล่ะครับ ตามหัวข้อกระทู้เลย สมมุติว่าอยู่ๆ เพื่อนมันก็เชิญแบบปุ๊บปั๊บรับโชค ไม่ม่ีเตี๊ยมไว้ล่วงหน้าเลย ไอ้เราก็กำลังแทะไก่ทอด ดูดนิ้วอย่างเอร็ดอร่อย มือเลอะอยู่เลยงี้ ทันใดนั้น แสงแห่งความโดดเด

ตามที่บอกเลยครับผมพูดตามตรง ผมเรื่องการหาเงินสู้อะไรพี่ชายไม่ได้เลยสักอย่างครับ เวลาคนข้างบ้านมาถามเรื่องลูกๆ ผมอายครับโคตรอายเลย ตัวผมเองก็ไม่ได้จบสูงอะไรด้วยเหมือนรู้สึกโดนเปรียบเทียบตลอดเวลา จนกระท