สวัสดีสมาชิกพันทิพและคนที่เข้ามาอ่านทุกคนนะคะ
เข้าเรื่องเลยเนอะ.. ขอท้าวความก่อนว่า
ฉันอายุ 28 ปี แต่งงานแล้ว เพิ่งแต่งไปเมื่อเดือนธันวาคม ปี 61
คบกับแฟนก่อนแต่งประมาณ 1 ปี แต่รู้จักกันมาก่อนหน้านั้นในฐานะเพื่อนร่วมงานประมาณ 2-3 ปี
ฉันทำงานเป็นข้าราชการ เงินเดือนไม่เยอะมาก แต่ก็ซึ่งถือว่ามั่นคงพอสมควร
สามีของฉันอายุมากกว่าฉัน 1 ปี ทำงานฟรีแลนซ์ รายได้ไม่มาก ไม่น้อย พอใช้แบบไม่ขัดสนในแต่ละเดือน
ฉันกู้เงินซื้อบ้านราคา 2.5 ล้าน โดยใช้เครดิตของฉันเพียงคนเดียว เพราะด้วยงานของฉันสามารถกู้ซื้อเองผ่าน และเครดิตของสามีก็ไม่สามารถช่วยอะไร
สัญญาซื้อบ้าน 40 ปี ของธนาคารแห่งหนึ่งที่เอื้อสำหรับข้าราชการโดยเฉพาะ ดังนั้น หนี้ก้อนนี้จึงเป็นชื่อฉันเพียงผู้เดียว และเป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรร อยู่หลังบ้านพ่อแม่ของสามีชนิดรั้วหลังบ้านต่อกัน ทุกวันนี้ก็ทุบรั้วให้เดินทะลุผ่านหลังบ้านไปหากันได้
ที่ทำงานของฉันอยู่นอกตัวเมือง ฉันต้องนั่งรถไปกลับทุกวัน โดยใช้เวลาเดือนทางไป-กลับ เที่ยวละประมาณเกือบ 2 ชั่วโมง
ฉะนั้นต้องตื่นแต่เช้าและไปขึ้นรถก่อน 6 โมงเช้า และกลับมาถึงบ้าน ประมาณ 6 โมงเย็น แต่บางวันก็จำเป็นต้องนอนบ้านพักในที่ทำงาน เวลามีกิจกรรมหรือต้องอยู่เวร ส่วนสามีฉันทำงานในตัวเมือง ไม่มีเวลาตายตัว บางวันก็เช้า สาย บ่าย เย็น แล้วแต่วัน เขาจึงมีเวลาอยู่บ้านมากกว่า
ค่าใช้จ่ายในบ้าน ตั้งแต่ค่าผ่อนบ้าน และซื้อของต่างๆ เราจะหารกัน
ค่าผ่อนบ้านธนาคารหักจากบัญชีเงินเดือนของฉันเต็มจำนวน ประมาณ 13000 บาท (ปีแรก) และสามีจะโอนเงินค่าผ่อนบ้านให้ครึ่งนึงมาให้ ถือว่าช่วยกันจ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าใช้จ่ายอื่นๆ ก็หารกัน
หากใครอ่านมาถึงตรงนี้ ก็คงคิดว่า แล้วปัญหาคืออะไร..
ดูผิวเผินเหมือนชีวิตครอบครัวเราดำเนินไปตามปกติ .. ใช่ค่ะ ในเรื่องของค่าใช้จ่าย ฉันโอเคที่เราตกลงกันแบบนี้
แต่การใช้ชีวิตคู่มันมีอะไรมากกว่านั้น สามีของฉันต้องการให้ฉันทำหน้าที่ของศรีภรรยา เช่น ทำงานบ้านต่างๆ ทำกับข้าว ฯลฯ ซึ่งงานบ้านต่างๆ ฉันทำอยู่แล้วในช่วงวันหยุด ไม่ว่าจะเป็นทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าทั้งของตัวเองและของสามี และบางอาทิตย์ก็รับงานแสดงดนตรีอีเว้นท์ด้วย (ฉันเป็นนักดนตรีสมัครเล่นด้วยค่ะ เป็นอาชีพเสริม) แต่งานอย่างเดียวที่ฉันไม่ถนัดเอาเสียเลย คือ การทำอาหาร
แต่สามีมักจะเอาเรื่องนี้มาตำหนิ ว่าฉันไม่ทำหน้าที่ภรรยา ไม่ฝึก ไม่ศึกษา ทำไม่เป็นทำไมถึงไม่ไปช่วยที่บ้านเขาเวลาที่เขาทำกับข้าว(บ้านที่อยู่ติดกัน)
ฉันคิดว่า ฉันทำงานมาเหนื่อยแล้ว ฉันอยากพักบ้าง ทำกับข้าวฉันไม่ถนัดจริงๆ ทำงานมาทั้งวัน เข้าบ้านทีหลังเขา ยังต้องกลับมาทำกับข้าวอีก ไหนจะต้องจัดเก็บบ้าน บางวันต้องซักเสื้อผ้าเพราะเสาร์อาทิตย์มีงานข้างนอก
ทุกครั้งที่ฉันได้ยินคำพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน สามีของฉันมีความคิดว่าผู้หญิงต้องปรนนิบัติผู้ชาย เหมือนในยุคก่อนๆ ซึ่งฉันไม่คิดแบบนั้น ฉันคิดว่าในเมื่อฉันทำงานนอกบ้านแล้ว งานในบ้านก็ควรช่วยกัน เขาก็ช่วยบ้างแหละ แต่เขาจะคิดว่าเป็นหน้าที่ของฉัน
พอคุยกันหนักๆเข้า ก็ทะเลาะกัน หลังๆคือทะเลาะกันเรื่องนี้แทบทุกวัน เพราะฉันเองก็ไม่ยอม ฉันคิดว่าเขาควรเป็นคนทำงานบ้านมากกว่าฉันด้วยซ้ำ เพราะเขามีเวลาอยู่บ้านมากกว่า ส่วนเขาคิดว่างานนี้มันเป็นหน้าที่ของภรรยา
เรื่องที่สอง สามีของฉันเป็นคนขี้หึงมาก ฉันเข้าใจดีว่าผู้หญิงที่แต่งงานแล้วควรวางตัวเว้นระยะห่างกับเพื่อนต่างเพศ แต่เพื่อนผู้ชายของฉันส่วนมากไม่ใช่ชายจริง ซึ่งเขาเองก็รู้จักทั้งหมด สามีไม่ชอบให้ฉันออกจากบ้านไปไหน ไม่ว่าจะกลางวัน หรือกลางคืน ความจริงแล้วฉันก็ไม่ค่อยเที่ยวกลางคืนเท่าไหร่ หากจะไปก็จะไปสามีก็จะไปด้วย ส่วนกลางวันแรกๆหากฉันต้องการไปซื้อของใช้ หรือไปพักผ่อนตามห้าง สถานที่ธรรมชาติ หรือแม้แต่ร้านกาแฟ เขาจะพาไป
แต่หลังๆ เขาไม่ค่อยพาไปไหน ฉันก็จะชวนเพื่อนที่เป็นผู้หญิงไป สามีก็จะไม่ค่อยชอบ สุดท้ายก็ทะเลาะกัน จนเขามีปัญหากับเพื่อนของฉันที่มีอยู่เพียงคนเดียว (ที่ยังติดต่อกันหลังจากเรียนจบมหาลัย)
ไม่ว่าฉันจะไปไหน เขาจะโทรตามทุกๆชั่วโมง หรือไม่ก็วีดีโอคอล หากติดต่อฉันไม่ได้ก็จะโทร หรือส่งข้อความ แชทหาคนที่เขาคิดว่าอยู่กับฉัน ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ เพื่อนร่วมงาน และอื่นๆ ทั้งที่เขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับคนเหล่านั้น ฉันรู้สึกเกรงใจและอายมาก และสุดท้ายเขาจะมีปัญหากับคนที่ชวนฉันไปนู่นนี่ ทุกวันนี้ เพื่อนที่เคยไปไหนมาไหนกันก็เริ่มหายไปทีละคนสองคน
ฉันมักอ่านเจอข้อความที่ว่า ผู้หญิงหรือผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว ควรลดหรืองดเที่ยว ไม่ไปไหนมาไหนตามอำเภอใจเหมือนตอนโสด
ฉันเข้าใจข้อความนี้นะ แต่ฉันคิดว่ามันไม่ควรงดขนาดนั้นหรือเปล่า หรือฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ที่ที่ฉันไปส่วนมากก็ห้าง ร้านกาแฟ ไปส่งเพื่อนเดินดูเสื้อผ้า เครื่องใช้ เครื่องสำอางค์ ตามประสาผู้หญิง ไม่ได้ไปทำอะไรไม่มี หรือไปทำอะไรนอกลู่นอกทาง และที่สำคัญค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เป็นเงินส่วนตัวของฉันเอง ที่เหลือจากการจ่ายค่าบ้าน ค่าประกันชีวิต ค่าใช้จ่ายอื่นๆ
ตอนนี้ฉันกับสามีทะเลาะกันถึงขั้นรุนแรง ถึงขั้นอยู่ด้วยกันแล้วไม่พูดกัน ฉันรู้สึกอึดอัดที่สถานการณ์ในบ้านเป็นแบบนี้ จะพูดให้ใครฟังก็ไม่ได้ ก็ได้แต่ระบายให้เพื่อนฟังบ้าง พอสามีรู้ว่าเอาเรื่องนี้ไประบายให้เพื่อน เขาก็ไม่พอใจ ต่อว่าฉันต่างๆนาๆ เขาบอกทำไมต้องไปพูดกับคนอื่น มีอะไรทำไมไม่ปรึกษาคนในบ้าน เช่น คนในครอบครัวของเขาที่อยู่หลังบ้านติดกัน ฉันเข้าใจคำว่า "ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่านำเข้า" แต่บางเรื่องฉันไม่สะดวกใจที่จะปรึกษาหรือพูดคุยให้คนในครอบครัวเขาฟังจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวของเขาจะเห็นใจฉันมากน้อยแค่ไหน
พออยู่บ้านแล้วไม่สบายใจ ฉันก็เลือกที่จะออกมาข้างนอก มาหาเพื่อนบ้าง ขับรถเล่นบ้าง ถึงเวลาก็กลับ สามีก็จะบ่น ว่า บางครั้งคำพูดของเขาฟังแล้วมันทำร้ายจิตใจกันมาก เช่น "ในชีวิตเคยคิดจะเรียนรู้การเป็นเมียบ้างไหม" "เคยคิดจะเชื่อฟังใครบ้างไหม" "ไหนบอกว่าไปแป๊ปเดียว
จริงๆ" "ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาคิดไว้" "ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนก่อนๆที่เขาเคยคบมา" "ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีวันไหนที่เขามีความสุข" "อยู่กับฉันเขาทำงานไม่ได้เลย ไม่มีแรงบันดาลใจในการทำงานเลย"
ฉันได้ยินคำพูดแบบนี้จนตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว และประโยคล่าสุดคือเมื่อคืนนี้ เขาพูดออกมาว่า "ถ้าเป็นแบบนี้ก็เลิกกันไปเลย ออกจากบ้านไปแล้วอย่ากลับมาอีกนะ" ฉันเลยได้แต่เก็บเสื้อผ้าบางส่วนที่ต้องใส่มาทำงาน ออกจากบ้านมา นอนบ้านเพื่อน และขับรถมาทำงาน คืนนี้ก็คงต้องนอนที่บ้านพักในที่ทำงานแหละ
ฉันควรทำยังไงดีคะ เราสองคนไม่ได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องมือที่สาม ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เราทะเลาะกันเรื่องอะไรไม่รู้
ฉันรู้ว่าการที่ออกจากบ้านมามันอาจจะทำให้เรื่องราวยิ่งไปกันใหญ่ แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฉันต้องลงมานอนโซฟาชั้นล่าง เพราะเขาแสดงอาการว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน ซึ่งฉันใจไม่แข็งพอที่จะอยู่ตรงนั้น จึงทำได้เพียงออกมาจากห้องนอน ลงมานอนที่โซฟา พร้อมผ้าห่มบางๆผืนนึง
หากใครได้มาอ่านถึงตรงนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำผิดหรือถูก ฉันคิดว่าฉันควรได้รับการเอาใจใส่มากกว่านี้ ในฐานะคนรัก ในฐานะผู้หญิง อยากให้เขาให้เกียรติ อยากให้เขาเกรงใจ ไม่ใช่อยากพูดอะไรก็พูดออกมา ฉันไม่ใช่กุลสตรีที่ดีพร้อม ไม่มีเรื่องเสน่ห์ปลายจวักผัวรักผัวหลง ฉันจึงทำอย่างอื่นทดแทนโดยการตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ จะได้ไม่เป็นภาระของเขา หน้าที่สำคัญอีกอย่างของภรรยาหรือเรื่องเซ็กส์ ฉันมั่นใจว่าไม่ขาดตกบกพร่อง เพราะทุกครั้งที่มีเซ็กส์เขาจะพูดกับฉันอย่างกับคนละคน อย่างกับคำพูดของพระเอกในซีรีส์ แต่พอเวลาปกติ เขาก็เป็นเหมือนเดิม ..
หลายครั้งที่มีความรู้สึกแวบมาว่าเลิกเลยดีมั๊ย แต่ฉันเพิ่งแต่งงานยังไม่ถึงปี ยอมรับว่าแคร์สายตาคนในสังคม ไหนจะบ้านที่ฉันเป็นหนี้อยู่ ไหนจะความรู้สึกของพ่อแม่ ฉันพะวงไปทุกอย่าง เป็นแบบนี้มาซักพักใหญ่ๆแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันยังหาทางออกไม่ได้
แต่ยังก็ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจนะคะ หากใครมีคำแนะนำหรือมีประสบการณ์ดิฉันยินดีรับฟัง แต่ขอความกรุณาใช้ถ้อยคำที่สุภาพนิดนึงนะคะ แค่นี้ใจฉันก็บอบช้ำมากพอแล้ว
<3
ปล.แก้ไขคำที่พิมพ์ผิดบางคำ
ฉันมาขอกำลังใจ ล้วนๆเลยค่ะ
เข้าเรื่องเลยเนอะ.. ขอท้าวความก่อนว่า
ฉันอายุ 28 ปี แต่งงานแล้ว เพิ่งแต่งไปเมื่อเดือนธันวาคม ปี 61
คบกับแฟนก่อนแต่งประมาณ 1 ปี แต่รู้จักกันมาก่อนหน้านั้นในฐานะเพื่อนร่วมงานประมาณ 2-3 ปี
ฉันทำงานเป็นข้าราชการ เงินเดือนไม่เยอะมาก แต่ก็ซึ่งถือว่ามั่นคงพอสมควร
สามีของฉันอายุมากกว่าฉัน 1 ปี ทำงานฟรีแลนซ์ รายได้ไม่มาก ไม่น้อย พอใช้แบบไม่ขัดสนในแต่ละเดือน
ฉันกู้เงินซื้อบ้านราคา 2.5 ล้าน โดยใช้เครดิตของฉันเพียงคนเดียว เพราะด้วยงานของฉันสามารถกู้ซื้อเองผ่าน และเครดิตของสามีก็ไม่สามารถช่วยอะไร
สัญญาซื้อบ้าน 40 ปี ของธนาคารแห่งหนึ่งที่เอื้อสำหรับข้าราชการโดยเฉพาะ ดังนั้น หนี้ก้อนนี้จึงเป็นชื่อฉันเพียงผู้เดียว และเป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรร อยู่หลังบ้านพ่อแม่ของสามีชนิดรั้วหลังบ้านต่อกัน ทุกวันนี้ก็ทุบรั้วให้เดินทะลุผ่านหลังบ้านไปหากันได้
ที่ทำงานของฉันอยู่นอกตัวเมือง ฉันต้องนั่งรถไปกลับทุกวัน โดยใช้เวลาเดือนทางไป-กลับ เที่ยวละประมาณเกือบ 2 ชั่วโมง
ฉะนั้นต้องตื่นแต่เช้าและไปขึ้นรถก่อน 6 โมงเช้า และกลับมาถึงบ้าน ประมาณ 6 โมงเย็น แต่บางวันก็จำเป็นต้องนอนบ้านพักในที่ทำงาน เวลามีกิจกรรมหรือต้องอยู่เวร ส่วนสามีฉันทำงานในตัวเมือง ไม่มีเวลาตายตัว บางวันก็เช้า สาย บ่าย เย็น แล้วแต่วัน เขาจึงมีเวลาอยู่บ้านมากกว่า
ค่าใช้จ่ายในบ้าน ตั้งแต่ค่าผ่อนบ้าน และซื้อของต่างๆ เราจะหารกัน
ค่าผ่อนบ้านธนาคารหักจากบัญชีเงินเดือนของฉันเต็มจำนวน ประมาณ 13000 บาท (ปีแรก) และสามีจะโอนเงินค่าผ่อนบ้านให้ครึ่งนึงมาให้ ถือว่าช่วยกันจ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าใช้จ่ายอื่นๆ ก็หารกัน
หากใครอ่านมาถึงตรงนี้ ก็คงคิดว่า แล้วปัญหาคืออะไร..
ดูผิวเผินเหมือนชีวิตครอบครัวเราดำเนินไปตามปกติ .. ใช่ค่ะ ในเรื่องของค่าใช้จ่าย ฉันโอเคที่เราตกลงกันแบบนี้
แต่การใช้ชีวิตคู่มันมีอะไรมากกว่านั้น สามีของฉันต้องการให้ฉันทำหน้าที่ของศรีภรรยา เช่น ทำงานบ้านต่างๆ ทำกับข้าว ฯลฯ ซึ่งงานบ้านต่างๆ ฉันทำอยู่แล้วในช่วงวันหยุด ไม่ว่าจะเป็นทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าทั้งของตัวเองและของสามี และบางอาทิตย์ก็รับงานแสดงดนตรีอีเว้นท์ด้วย (ฉันเป็นนักดนตรีสมัครเล่นด้วยค่ะ เป็นอาชีพเสริม) แต่งานอย่างเดียวที่ฉันไม่ถนัดเอาเสียเลย คือ การทำอาหาร
แต่สามีมักจะเอาเรื่องนี้มาตำหนิ ว่าฉันไม่ทำหน้าที่ภรรยา ไม่ฝึก ไม่ศึกษา ทำไม่เป็นทำไมถึงไม่ไปช่วยที่บ้านเขาเวลาที่เขาทำกับข้าว(บ้านที่อยู่ติดกัน)
ฉันคิดว่า ฉันทำงานมาเหนื่อยแล้ว ฉันอยากพักบ้าง ทำกับข้าวฉันไม่ถนัดจริงๆ ทำงานมาทั้งวัน เข้าบ้านทีหลังเขา ยังต้องกลับมาทำกับข้าวอีก ไหนจะต้องจัดเก็บบ้าน บางวันต้องซักเสื้อผ้าเพราะเสาร์อาทิตย์มีงานข้างนอก
ทุกครั้งที่ฉันได้ยินคำพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน สามีของฉันมีความคิดว่าผู้หญิงต้องปรนนิบัติผู้ชาย เหมือนในยุคก่อนๆ ซึ่งฉันไม่คิดแบบนั้น ฉันคิดว่าในเมื่อฉันทำงานนอกบ้านแล้ว งานในบ้านก็ควรช่วยกัน เขาก็ช่วยบ้างแหละ แต่เขาจะคิดว่าเป็นหน้าที่ของฉัน
พอคุยกันหนักๆเข้า ก็ทะเลาะกัน หลังๆคือทะเลาะกันเรื่องนี้แทบทุกวัน เพราะฉันเองก็ไม่ยอม ฉันคิดว่าเขาควรเป็นคนทำงานบ้านมากกว่าฉันด้วยซ้ำ เพราะเขามีเวลาอยู่บ้านมากกว่า ส่วนเขาคิดว่างานนี้มันเป็นหน้าที่ของภรรยา
เรื่องที่สอง สามีของฉันเป็นคนขี้หึงมาก ฉันเข้าใจดีว่าผู้หญิงที่แต่งงานแล้วควรวางตัวเว้นระยะห่างกับเพื่อนต่างเพศ แต่เพื่อนผู้ชายของฉันส่วนมากไม่ใช่ชายจริง ซึ่งเขาเองก็รู้จักทั้งหมด สามีไม่ชอบให้ฉันออกจากบ้านไปไหน ไม่ว่าจะกลางวัน หรือกลางคืน ความจริงแล้วฉันก็ไม่ค่อยเที่ยวกลางคืนเท่าไหร่ หากจะไปก็จะไปสามีก็จะไปด้วย ส่วนกลางวันแรกๆหากฉันต้องการไปซื้อของใช้ หรือไปพักผ่อนตามห้าง สถานที่ธรรมชาติ หรือแม้แต่ร้านกาแฟ เขาจะพาไป
แต่หลังๆ เขาไม่ค่อยพาไปไหน ฉันก็จะชวนเพื่อนที่เป็นผู้หญิงไป สามีก็จะไม่ค่อยชอบ สุดท้ายก็ทะเลาะกัน จนเขามีปัญหากับเพื่อนของฉันที่มีอยู่เพียงคนเดียว (ที่ยังติดต่อกันหลังจากเรียนจบมหาลัย)
ไม่ว่าฉันจะไปไหน เขาจะโทรตามทุกๆชั่วโมง หรือไม่ก็วีดีโอคอล หากติดต่อฉันไม่ได้ก็จะโทร หรือส่งข้อความ แชทหาคนที่เขาคิดว่าอยู่กับฉัน ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ เพื่อนร่วมงาน และอื่นๆ ทั้งที่เขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับคนเหล่านั้น ฉันรู้สึกเกรงใจและอายมาก และสุดท้ายเขาจะมีปัญหากับคนที่ชวนฉันไปนู่นนี่ ทุกวันนี้ เพื่อนที่เคยไปไหนมาไหนกันก็เริ่มหายไปทีละคนสองคน
ฉันมักอ่านเจอข้อความที่ว่า ผู้หญิงหรือผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว ควรลดหรืองดเที่ยว ไม่ไปไหนมาไหนตามอำเภอใจเหมือนตอนโสด
ฉันเข้าใจข้อความนี้นะ แต่ฉันคิดว่ามันไม่ควรงดขนาดนั้นหรือเปล่า หรือฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ที่ที่ฉันไปส่วนมากก็ห้าง ร้านกาแฟ ไปส่งเพื่อนเดินดูเสื้อผ้า เครื่องใช้ เครื่องสำอางค์ ตามประสาผู้หญิง ไม่ได้ไปทำอะไรไม่มี หรือไปทำอะไรนอกลู่นอกทาง และที่สำคัญค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เป็นเงินส่วนตัวของฉันเอง ที่เหลือจากการจ่ายค่าบ้าน ค่าประกันชีวิต ค่าใช้จ่ายอื่นๆ
ตอนนี้ฉันกับสามีทะเลาะกันถึงขั้นรุนแรง ถึงขั้นอยู่ด้วยกันแล้วไม่พูดกัน ฉันรู้สึกอึดอัดที่สถานการณ์ในบ้านเป็นแบบนี้ จะพูดให้ใครฟังก็ไม่ได้ ก็ได้แต่ระบายให้เพื่อนฟังบ้าง พอสามีรู้ว่าเอาเรื่องนี้ไประบายให้เพื่อน เขาก็ไม่พอใจ ต่อว่าฉันต่างๆนาๆ เขาบอกทำไมต้องไปพูดกับคนอื่น มีอะไรทำไมไม่ปรึกษาคนในบ้าน เช่น คนในครอบครัวของเขาที่อยู่หลังบ้านติดกัน ฉันเข้าใจคำว่า "ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่านำเข้า" แต่บางเรื่องฉันไม่สะดวกใจที่จะปรึกษาหรือพูดคุยให้คนในครอบครัวเขาฟังจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวของเขาจะเห็นใจฉันมากน้อยแค่ไหน
พออยู่บ้านแล้วไม่สบายใจ ฉันก็เลือกที่จะออกมาข้างนอก มาหาเพื่อนบ้าง ขับรถเล่นบ้าง ถึงเวลาก็กลับ สามีก็จะบ่น ว่า บางครั้งคำพูดของเขาฟังแล้วมันทำร้ายจิตใจกันมาก เช่น "ในชีวิตเคยคิดจะเรียนรู้การเป็นเมียบ้างไหม" "เคยคิดจะเชื่อฟังใครบ้างไหม" "ไหนบอกว่าไปแป๊ปเดียว
ฉันได้ยินคำพูดแบบนี้จนตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว และประโยคล่าสุดคือเมื่อคืนนี้ เขาพูดออกมาว่า "ถ้าเป็นแบบนี้ก็เลิกกันไปเลย ออกจากบ้านไปแล้วอย่ากลับมาอีกนะ" ฉันเลยได้แต่เก็บเสื้อผ้าบางส่วนที่ต้องใส่มาทำงาน ออกจากบ้านมา นอนบ้านเพื่อน และขับรถมาทำงาน คืนนี้ก็คงต้องนอนที่บ้านพักในที่ทำงานแหละ
ฉันควรทำยังไงดีคะ เราสองคนไม่ได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องมือที่สาม ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เราทะเลาะกันเรื่องอะไรไม่รู้
ฉันรู้ว่าการที่ออกจากบ้านมามันอาจจะทำให้เรื่องราวยิ่งไปกันใหญ่ แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฉันต้องลงมานอนโซฟาชั้นล่าง เพราะเขาแสดงอาการว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน ซึ่งฉันใจไม่แข็งพอที่จะอยู่ตรงนั้น จึงทำได้เพียงออกมาจากห้องนอน ลงมานอนที่โซฟา พร้อมผ้าห่มบางๆผืนนึง
หากใครได้มาอ่านถึงตรงนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำผิดหรือถูก ฉันคิดว่าฉันควรได้รับการเอาใจใส่มากกว่านี้ ในฐานะคนรัก ในฐานะผู้หญิง อยากให้เขาให้เกียรติ อยากให้เขาเกรงใจ ไม่ใช่อยากพูดอะไรก็พูดออกมา ฉันไม่ใช่กุลสตรีที่ดีพร้อม ไม่มีเรื่องเสน่ห์ปลายจวักผัวรักผัวหลง ฉันจึงทำอย่างอื่นทดแทนโดยการตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ จะได้ไม่เป็นภาระของเขา หน้าที่สำคัญอีกอย่างของภรรยาหรือเรื่องเซ็กส์ ฉันมั่นใจว่าไม่ขาดตกบกพร่อง เพราะทุกครั้งที่มีเซ็กส์เขาจะพูดกับฉันอย่างกับคนละคน อย่างกับคำพูดของพระเอกในซีรีส์ แต่พอเวลาปกติ เขาก็เป็นเหมือนเดิม ..
หลายครั้งที่มีความรู้สึกแวบมาว่าเลิกเลยดีมั๊ย แต่ฉันเพิ่งแต่งงานยังไม่ถึงปี ยอมรับว่าแคร์สายตาคนในสังคม ไหนจะบ้านที่ฉันเป็นหนี้อยู่ ไหนจะความรู้สึกของพ่อแม่ ฉันพะวงไปทุกอย่าง เป็นแบบนี้มาซักพักใหญ่ๆแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันยังหาทางออกไม่ได้
แต่ยังก็ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจนะคะ หากใครมีคำแนะนำหรือมีประสบการณ์ดิฉันยินดีรับฟัง แต่ขอความกรุณาใช้ถ้อยคำที่สุภาพนิดนึงนะคะ แค่นี้ใจฉันก็บอบช้ำมากพอแล้ว
<3
ปล.แก้ไขคำที่พิมพ์ผิดบางคำ