มีใครเป็นแบบเราบ้างมาแชร์กันหน่อยค่ะ เมื่อคนในใจเป็นได้แค่คนในใจตลอดมา

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาตั้งกระทู้อะไรแบบนี้คิดอยู่นานว่าจะโพสดีไหมต้องรวบรวมความกล้าจนโพสได้สักที นอนไม่หลับติดต่อมาหลายวันแล้วค่ะรู้สึกเหมือนร่างกายเริ่มแย่ ขอใช้พื้นที่นี้เป็นที่ระบายพร้อมๆกับอยากรับฟังความเห็นว่ามีใครเคยเป็นแบบเราบ้าง อย่างน้อยๆมีเพื่อนร่วมชะตากรรมเราอาจจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง 

คนในใจของเราเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยม
เราเรียนห้องเดียวกัน ติวหนังสือให้กันเสมอๆ คอยเป็นกำลังใจให้กันในวันสอบเข้ามหาวิทยาลัย ไปสอบด้วยกัน(คิดถึงตอนนั้นมันก็ดีนะ) สอนเราเล่นดนตรี ขับรถมอเตอร์ไซต์มาส่งเราที่บ้านอยู่บ่อยๆ คอยอยู่ข้างกันในตอนที่เราอกหักเสมอๆ เรายังจำได้ดีในตอนที่เขาพยายามทำให้เราหัวเราะทั้งๆที่เรากำลังร้องไห้อกหักแต่กลายเป็นร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะเราซาบซึ้ง ทริปเที่ยวเรียนจบม. ปลาย เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งสารภาพรักกับเขา เรารู้สึกชาในใจแต่ก็ต้องดึงสติและทำเป็นแซวทั้งๆที่เราอยากจะพูดแท้ๆ เขาคือเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่แม่เราจำได้และแม่จะพูดตลอดว่า แม่ว่าเขาชอบลูกนะ แอบเขิลนะแต่ต้องคอยตอบแม่ตลอดว่าไม่ใช่ค่ะเพื่อนกันเฉยๆค่ะ เราสองคนคือเพื่อนสนิทกันเท่านั้นเรื่อยมา

ในช่วงมหาวิทยาลัยเราเรียนกันคนละที่แต่เราก็ยังได้เจอกันแต่ก็ไม่บ่อยนักนับครั้งได้ เขาก็ยังเป็นเพื่อนที่น่ารักเหมือนเดิม ทุกครั้งตอนเราเจอกันเราสนิทกันมากจนหลายๆคนแซวว่าเราเหมือนแฟนกันเลย ตอนที่เพื่อนของเขาพยายามจะมาจีบเราเราจะเกาะติดเขาใช้ข้ออ้างให้เขาเป็นไม้กันหมา แต่ความจริงเราอยากให้คนๆนั้นที่จีบเราไม่ใช่เพื่อนเขาแต่เป็นเขาเองมากกว่า ตอนเราอยู่ด้วยกันมันเหมือนทั้งโลกมีแค่เราสองคน เขาลูบหัวเรา เรากินไอศกรีมถ้วยเดียวกันเขาก็ป้อน แต่พอเพื่อนๆพูดแซวทำให้เราเขิลแล้วหลุดออกจากภวังค์นั้นตลอด ทุกความลับของเราเขาจะรู้ เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันมีความสุขมากจริงๆ 

เราคิดเกินคำว่าเพื่อนสนิทไปมากมาตลอด ตอนที่เราพูดว่า "กุรักเมิง" "กุรักเมิงจริงๆนะ" มันมีความหมายมากกว่าเส้นที่ขีดไว้ก็ต้องดึงสติกลับมาทุกครั้ง เพราะเราคิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน ตอนที่เขาพูดว่า"เอ่อ กุก็รักเมิง" เราก็หวังอยากให้มันเกินเส้นที่ขีดไว้เหลือเกิน ทุกช่วงเวลาอายุที่ผ่านมาเราและเขาต่างก็มีแฟนมาตลอดค่ะ เราไม่กล้าข้ามเส้นและเราไม่เคยปิดตัวเอง แต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้เราลืมได้เลยค่ะทุกคนที่เราคบหาจะรู้ดีว่าเรามีคนในใจของเราอยู่แล้วแต่ทุกคนก็ยอมคบด้วย เราแค่พยายามทำทุกวันให้ผ่านไปแบบมีความสุขที่สุด เราจะคอยย้ำกับตัวเองมาตลอดว่าเขาคือเพื่อนเรา เราเป็นอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เขาไม่ได้คิดกับเราแบบนั้นเหมือนกันหรอกมั้ง เราคิดเองไปคนเดียว เราไม่อยากเสียเขาไปเหมือนกับแฟนคนอื่นๆที่เรารักๆเลิกๆ เราต้องมีเส้นทางชีวิตของตัวเองในรูปแบบที่มีเขาคือเพื่อนเท่านั้น (Friend Zoneไหมหล่ะไม่รู้ เห็นแค่ตัวอย่างหนัง เราอยู่ต่างประเทศดูไม่ได้เลย อยากดูอยู่นะ ถ้าดูคงร้องไห้น่าดูคิดว่าคงอิน อย่าสปอย์กันนะเผื่อรอดูใน Netflix)

จนปัจจุบัน

เราต่างคนต่างเรียนจบมีเส้นทางชีวิตของตัวเอง ตอนที่เรายังทำงานอยู่ที่ไทยเรายังได้โทรคุยกันบ้าง ที่ผ่านมาเราแค่พยายามหาคนที่จะมาแทนเขาให้ได้แต่ก็ไม่เป็นผล เราตัดสินใจตัดเลิกกับแฟนในตอนนั้น รวมถึงตัดเขาคนที่อยู่ในใจเราดออกจากชีวิตด้วย หยุดติดต่อ มาเรียนต่อประเทศอื่น เราพยายามลืม กลายเป็นคนไม่รู้จักกันไปซะเฉยๆแบบไม่มีเหตุผล หลังเรียนจบเราได้มีความรักที่จริงจัง เราจดทะเบียนแต่งงานและเพิ่งจัดงานแต่งเมื่อไม่นานนี้  เอาจริงๆมันมีความลังเลมากๆแต่บอกในใจว่าต้องก้าวไปข้างหน้า
เรา..ไม่ได้คำอวยพรจากเขาแม้สักข้อความ..มันเหมือนเราตัดขาดกันไปแล้วจริงๆ

และเราก็ได้ยินข่าวว่าเขาเองก็กำลังจะแต่งงาน..

เราคิดว่าเราเจอรักแท้ของชีวิตแล้ว เราเพิ่งจะมีความสุขกับวันสำคัญของเราแท้ๆ ทำไมเราถึงรู้สึก..เหมือนคนอกหัก เราไม่น่ารู้ข่าวนั้นเลย
มึนอึนๆน้ำตาไหลแบบบอกไม่ถูก จะยินดีก็ไม่ใช่จะเสียใจก็ไม่เชิงแต่พอเห็นเขายิ้มในรูปถ่ายเราก็ยิ้มตาม ตอนนี้พิมพ์ไปพรางมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายต่อสู้กับความรู้สึกผิด รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาว่าทำไมตอนนั้นเรามีโอกาสได้ลอง ได้พูดความรู้สึกจริงๆเราถึงไม่ทำถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันก็เถอะ อย่างน้อยได้อกหักในตอนนั้นมันคงจะดีกว่า

รู้ไหมตอนนี้เราทำแค่ถอนหายใจกับสิ่งที่ผ่านมาแล้วเรียกคืนไม่ได้ 
 เรารู้ดีว่าเราเป็นคนที่ไม่เคยอยู่ในใจเขาเลย แต่เขาคือคนที่อยู่ในใจเราตลอดมาและจะเป็นความลับตลอดไป  เราไม่รู้ว่าปลดล็อความรู้สึกตัวเองยังไงดี  มีแอบคิดเหมือนกันนะคะว่าเราจะหย่ากับสามีทิ้งทุกอย่างหนีไปอยู่ไหนก็ได้คนเดียวเงียบๆไม่ต้องรับรู้เรื่องราวอะไรของใครเลยอยากอยู่คนเดียว แต่สามีของเราไม่ได้ผิดอะไร ไม่ควรต้องจบเหมือนอดีตที่ผ่านๆมาของเราอีก ดึงสติซ้ำไปซ้ำมา

วันนี้เรารู้สึกขอบคุณพื้นที่นี้ที่ทำให้เราได้ระบายอะไรออกไปบ้าง
รักใครให้รีบบอกเพราะถ้ามันผ่านไปแล้วมันอาจจะไม่มีโอกาสผ่านกลับมาได้อีกแล้ว เส้นทางชีวิตของคนเราคาดเดาอะไรไม่ได้เลย
ขอบคุณที่อ่านกันมาจนจบ เราเพียงแค่อยากระบายสิ่งในใจเท่านั้น

ถ้าคนในใจของเราบังเอิญผ่านมาอ่านเจอแล้วรู้ว่าเป็นเรา เราอยากบอกว่า"เมิงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกุนะ ขอแสดงความยินดีด้วยจริงๆ เห็นเมิงยิ้มกุก็ยิ้มตาม ดีใจนะที่ครั้งนึงได้เคยมีเมิงในชีวิตทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันกุมีความสุขมาก เมิงคือคนอารมณ์ดีที่ทำให้คนรอบข้างยิ้มได้ตลอด ดูแลตัวเองดีๆ แฟนเมิงก็น่ารักนะเหมาะสมกันอย่างที่สุดดูแลกันแบบนี้ตลอดไปนะเว้ย"

ขอโทษด้วยนะคะถ้าพิมพ์อะไรตรงไหนผิดหรือใครอ่านแล้วอาจจะมองว่ามันไร้สาระแต่การที่เราได้ระบายในนี้มันช่วยเราได้มากจริงๆ ชีวิตคนเราไม่ได้มีแค่เรื่องความรักยังมีเรื่องอื่นให้ต้องคิดมากมาย แต่บอกตรงๆพอเราเจอเหตุการณ์นี้เราเหมือนเสียศูนย์ทำงานแทบไม่ได้เลยค่ะ นั่งเหม่อลอย น้ำตาไหลตลอด
ใครที่มีเหตุการณ์คล้ายกันแบบนี้มาแชร์กันหน่อยนะคะเราไม่อยากรู้สึกว่าเราเป็นแบบนี้อยู่คนเดียว ขอบคุณพื้นที่นี้อีกครั้งจริงๆค่ะ