เล่าเรื่องราวความรักทั้งหมดของผมครับ

สวัสดีครับสมาชิกพันทิปทุกคน วันนี้ผมไม่ได้จะมาตั้งกระทู้คำถามเรื่องราวความรักแต่อย่างใดนะครับ แต่ครั้งนี้คงเป็นการตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของผมที่มีต่อหลานรหัสตัวเองให้ฟังมากกว่า  และคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกระมัง ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าจุดประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการสิ่งใดครับ แต่เหมือนเป็นการระบายความรู้สึกมากกว่า และหวังว่าวันใดวันหนึ่งหลานรหัสคนนั้นคงได้มาเห็นและอ่านกระทู้นี้ครับ 
ครับ เริ่มกันเลยดีกว่านะครับ เรื่องราวทั้งหมดเริ่มขึ้นจาก วันที่ระบบ Reg. ขึ้นชื่อและรหัสนักศึกษาของนักศึกษาใหม่ ปีการศึกษา2561 ครับ ครับแน่นอนว่าพี่ๆปีเก่าคงจะตื่นเต้นกันน่าดูเพราะจะได้รู้ว่าใครเป็นหลานรหัสตัวเอง ผมเองก็เช่นกันครับ เมื่อเข้ารหัสก็พบว่าหลานรหัสเป็นผู้ชาย ผมก็ดีใจสิครับ เพราะสายผมที่มีตอนนั้นมีผมกัน้องรหัสที่เป็นผู้ชาย ผมเลยทำหน้าที่สืบครับ เริ่มแรกจากการสืบชื่อน้องก่อน แล้วไปหาเฟสของน้องครับ แต่ก็ไม่ได้แอดนะครับ หาเจอก็บล๊อคไว้ก่อน เพราะเดี่ยวน้องจะรู้ว่าใครเป็นสายรหัส จนกระทั่งวันแรกพบของคณะที่ได้มีการลงรูปน้องปี 1 ทุกคนในวันรายงานสาย ตอนนั้นผมรู้สึกถูกฉโลกกับน้องคนนี้มากครับ รู้สึกถูกใจ (รู้สึกคลิ๊กอย่างบอกไม่ถูก) ผมเองก็ดีใจนะครับที่สายหน้าตาดี ๕๕๕ จนเวลาผ่านไปจนถึงวันที่น้องเป็นรุ่นน้องโดยสมบูรณ์ ผมถึงจะปลดบล็อกและแอดน้องไป เพราะน้องคงไม่แอดผมหรอก ครับ แน่นอนครับผมเองก็เป็นคนทักน้องไปก่อน ก็อย่างว่าแหละครับเห่อหลานรหัสนี่นา ก็น้องก็คุยกับผมครับ คุยกันไปเรื่อย เจอกันผมก็เลี้ยงนมปั่นบ้าง เลี้ยงขนมบ้าง ส่วนใหญ่ะเป็นนมปั่น  ตอนนั้นก็คุยกันตลอด และผมก็ขอธงในงานอาจารย์ ซึ่งน้องก็ให้ ตอนนั้นก็ดีใจนะครับ เพราะผมเองไม่เคยไปงานอาจารย์เลย จนเวลาผ่านไปผมก็คุยกับน้องปกตินี้แหละครับ สืบไปสืบมา สืบรู้ว่าน้องเกิดวันที่ 4 ตุลาคม เอาจริงก็คือแอบเห็นในบัตรประชาชนน้อง ผมเลยบอกพี่ปีสี่ตอนนั้นว่าจะเลี้ยงสาย โดยผมเป็นคนกำหนดวันเลี้ยงเอง แต่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเลี้ยงล่วงหน้านะครับประมาณ 1 วัน ซึ่งผมเองก็ซื้อเค้กวันเกิดให้น้อง แต่บอกน้องว่าผมกับพี่หารตังกัน แต่ทั้งหมดเป็นตังผม เว้นแต่ค่าเลี้ยงสายที่พี่ปีสี่เลี้ยง ๕๕๕ หลังจากนั้นผมก็คุยกับน้อง ชวนน้องเที่ยวบ้าง น้องชวนเที่ยวบ้าง ไปร้องเกะ ไปห้าง ไปทำบุญ (น่าจะ 1 ครั้ง) จนเวลาผ่านไปสักเดือน - 1 เทอม ตอนนั้นเองจากที่คุยแล้วรู้สึกดี ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร แต่อาจจะเป็นเพราะน้องกวนตีนผม หยอกผม คุยกับผม เที่ยวกับผม ทำให้ความรู้สึกที่ผมมีต่อน้องเปลี่ยนไปครับ แต่ผมก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้นะครับ ไม่บอกน้องตรงๆ ตอนนั้นเป็นความรู้สึกแอบรักข้างเดียวมากกว่า (ตอนนี้ก็เช่นกัน) (แต่ตอนหลังน้องรู้) เวลาผ่านไปจนกระทั่งเทอมสอง ผมกับน้องก็ยังคุย ยังเที่ยว ยังไปไหนด้วยกันตลอดจนถึงเดือนมีนาคม มั้งครับ แต่ย้อนกลับไปในวาเลนไทน์ก่อน ตอนเทอมสองเนี่ย ผมกับน้องมีเรียนตรงกันคาบหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าเป็นความตั้งใจของผมโดยตรง โดยผมจะนั่งหลังน้องนะครับ โดยก่อนวาเลนไทน์ผมเองได้ลงสตอรี่ในไอจีว่า "อยากกินชอคโกแลต ใครซื้อให้ผมรักตายเลย" จนกระทั่งวาเลนไทน์ ใครจะไปนึกว่าน้องจะซื้อมาให้ผม ตอนนั้นก็แอบเขินนะครับ เขินมาก เขินเ..ย เขินสัส เขินจนต้องวิ่งไปสงบสติอารมณ์ด้านล่างอาคารแล้วขึ้นมา ซึ่งผมก็ไม่กินก่อนนะครับ จนมันละลายคาห้อง ๕๕  เย็นวันวาเลนไทน์ผมไปร้านเหล้า ตอนนั้นน้องลงเพลงความรํกมั้งครับ ถ้าจำไม่ผิด 365 อะไรสักอย่างแล้วตั้งค่าเพื่อนสนิท ซึ่งผมก็ทักน้องไปว่าหมายถึงใคร เพราะเพื่อนบอกว่าเนื้อเพลงสื่อถึงการแอบรักใครสักคน ตอนนั้นผมก็ภาวนาให้เป็นผม แต่คุยกันไปคุยกันมา ไม่ใช่ ถามว่าเสียใจไหม เสียใจหมาหงอยเลยครับ ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ผมก็ซื้อชอคโกแลตคืนให้ เป็นชอคโกแลตที่น้องน่าจะชอบเพราะบอกผมว่าอยากกินแบบผสมผิวส้ม ผมเลยไปซื้อให้ และวันนั้นเองก็วันเปิดกินชอคโกแลตของผม ผ่านไปเราก็ไปเที่ยวอีก  ผมให้หนังสือไปด้วย มันน่าจะได้อ่านโน๊ตในเล่มใหญ่นะครับ แต่ตอนรับน้องเอกที่ปีสองจัดให้ปีหนึ่งผมไม่ได้ไปนะครับ เพราะตอนนั้นไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านั้นกลัวเจ็บ เอาจริงก็คือขี้เกียจ แต่ใครจะไปรู้ละครับว่ามันรอผม เพื่อจะบอกว่ามันจะซิ่ว (ผมมารู้ตอนน้องบอกตอนไปดองกี้ครับ ดูเหมือนน้องตั้งใจจะไปมาก ผมพยายามยื้อแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ เข้าใจครับว่าอะไรที่ไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่ มันบอกผมว่าจริงๆคือตั้งใจมานานแล้ว แต่ถ้าบอกผมกลัวมองหน้าไม่ติด เออไม่ติดจริง) ถ้าตอนนั้นผมไปรับน้องเอกด้วย แล้วมันบอกผมผมคงจับกดน้ำไปแล้ว ๕๕๕ ตอนนั้นผมก็ยังแอบรักข้างเดียวนะครับ น้องก็ไม่น่าจะรู้ หลังๆมา ความรู้สึกผมมันชัดขึ้น การกระทำมันชัดขึ้น น้องก็น่าจะรู้ครับ ตอนนั้นน้องก็ห่างๆ ผมไปแล้ว จนกระทั่งผมไประยองกับอาจารย์แล้วอาจารย์ดูดวงให้ อาจารย์ว่าให้หายไปดู เผื่อจะได้รู้อะไร ถามผมผมทำไหม ทำครับ ๕๕๕ ทั้งไม่ไปเรียนคาบนั้นบ้าง ปิดเฟส ไอจี ทวิตไปบ้าง แต่ก็นะ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับหลานรหัสตัวเอง มันเอาคืนผมครับ ทั้งบล็อคผม อันเฟรนด์ผม หมาหงอยไปอีกครับ ต้องตามง้อ โทรไปก็ตัดสาย หลังมา ไม่ตอบเฟสเลย ผมก็เสียใจมากกกกกกกกก  ไอจีอย่าหวังครับ มันเพิ่งมาแอดผมเมื่อไม่นานมานี้เอง (ผมบังคับ)  ผมก็ได้แต่ส่งข้อความไปครับ หวังว่ามันอ่าน ซึ่งต้องอ่าน ตอนนั้นผมก็เริ่มตั้งกระทู้แล้ว ที่ตั้งตอนนั้นเพราะอยากถามสมาชิกนั้นแหละ ว่าทำไรต่อ และตั้งเรื่อยมา จนกระทั่งเดือนพฤษภาคม วันที่ต้องจับน้องๆ ว่าใครจะได้อยู่กลุ่มเดียวกับพี่ปีสาม ตอนแรกผมก็ได้น้องครับ แต่ตอนนั้นได้ข่าวว่ากลุ่มนี้แสบมาก ผมเลยไม่อยากได้บางคน แต่อยากได้แค่คนคนเดียวก็คือน้องครับ แต่ก็นะอาจารย์จับใหม่ เวรกรรมกู น้องได้ไปอยู่กลุ่มเพื่อนผมแทน ไอเราหมาหงอยไปอีกครับ แต่หมาหงอยไปทวีคูณเมื่อรู้ว่า มันสมัครแอดมิชชั่นไปแล้ว ไอตอนนั้นแอบรักข้างเดียวก็เจ็บสัสๆแล้ว ตอนนี้เจ็บกว่า เจ็บ ๆ แต่แล้วเวรกรรมผมยังชดใช้ไม่หมดครับ ๕๕๕ ตอนนั้นถ้าถามว่า ชวนน้องไปไหน ไปเที่ยว ไปเกะ น้องมันไม่ไปกับผมแล้ว   แต่เวรกรรมยิ่งกว่าคือ ตอนไปภาคสนามครับ ตอนแรกกลุ่มน้องคือกลุ่มที่ 1 กลุ่มผมคือกลุ่มที่ 6 คิดว่าไม่น่าจะใกล้กัน แต่เหมือนฟ้าแกล้งครับ อาจารย์รันหมายเลขกลุ่มใหม่ กลายเป็นว่ากลุ่มผมกับกลุ่มน้อง อยู่ใกล้กันมาก ใกล้กว่าที่คิด ส่วนผมรู้สึกยังไงนะเหรอ ตอนนั้นเสียใจครับว่าจะซิ่ว ผมเองก็เสียใจและตั้งใจว่าจะไม่เดินไปกลุ่มนั้นถ้าไม่จำเป็น ผมทำจริงครับ แต่ไปเอาคืนตอนจัดเวรประจำวัน เพราะเพื่อนผมมันก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับน้อง มันเลยจัดเวรผมกับน้องให้ตรงกันทุกครั้ง (ส่วนหนึ่งมาจากความปราถนาของผมด้วย ๕๕๕) ส่วนในภาคสนาม เป็นช่วงที่ผมอารมณ์ขึ้น อารมณ์ลงครับ เดี่ยวดีเดี่ยวร้าย เดี่ยวบ้า ทั้งหมดเกิดจากความรู้สึกที่คืดไม่ซื่อของผมเองครับ ผมคอยเทคแคร์ ดูแลน้อง เป็นอย่างดี เลี้ยงขนมมันตลอด เลี้ยงมากกว่าปีสองด้วย (ขอโทษปีสองด้วย) และก็ให้ปีสองทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อครับ ทั้งที่ผมอยากกินน้ำ อยากกินชาเย็น ก็ให้ไปบอกน้อง อ่อ ผมทำแผลให้น้องด้วยครับ มารู้ว่ามันโดนประตูตำ ส่วนผมแลงตำเท้าครับ ปล่อยให้เกือบติดเชื้อ(ของผมนะ) พี่พยาบาลเลยบอกให้ผมไปบอกน้ำมาทำแผล มันกว่าจะมา แต่พอมาผมทำแผลให้ 1-2 ครั้ง ทำไปไม่หวังผลตอบแทนเพราะทำตามความรู้สึกตัวเองล้วนๆ จนกระทั่งมันซื้อขนมให้ผมห่อนึง ไอติมด้วยมั้งครั้งนึง ขนมห่อนั้นผมไม่กินเลยในภาคสนาม แต่จริงๆคือเอาใส่ผ้าห่มแล้วนอนกอด ไม่ก็ตั้งตรงหัวนอน (เป็นเอามาก) ระหว่างภาคสนามช่วงนี่แหละครับ เป็นเวลาที่ผมบังคับจิตใจมันให้รับแอดเฟสผม ไอจีผม กว่าจะรับ กว่าจะแอด เหงื่อตก ปาดน้ำตาไปหลายครั้ง แต่วันที่ผมเสียน้ำตาจริงๆ คือวันก่อนพักมั้งครับ วันนั้นจำได้ว่าน้องทวิตว่าให้ผมพอ ผมก็พอครับ เค้าไม่ได้รู้สึกเหมือนผม ผมเลยไปทำเอ็มวีตรงศาลาหน้าอุโบสถ ไปร้องครับ ร้องจริงๆ  มีคนที่รู้คือเพื่อนสนิทผม เพราะผมโทรให้มันมานั่งกับผม แต่ก็นะครับเพื่อนผมคนนึง ทำเป็นพ่อสื่อ คอยเรียกผมตอนน้องมา ผมฝากของมัน มันเอาไปฝากน้อง ทำได้ดี แต่กูไม่ต้องการว่ะ (เหรอ) มีเศร้าก็มีดีใจ มันถามผมเป็นคนแรก ปกติมันจะเงียบ หลังจากมันถามผมบ้าไปอีกหนึ่งวัน วันหลังผมผีเข้าผีออกแบบนี้ไปเรื่อยๆครับ จนวันที่ผมดีใจคือวันที่ผลแอดออก ผมนอนไม่หลับครับ อยากรู้ผลว่าเป็นไง ผมเลยรู้ว่าไม่ติด แต่ใครจะไปนึกว่ามันจะสมัครอีกรอบ (สมัครทำไมฟะ) ก่อนกลับกทม. ผมยังจำพ่อเงือกของผมได้ดี จริงคือตั้งใจจะถ่ายรูปแต่กล้องไม่โฟกัส ไอกล้องเวร แต่ก็ได้รูปสายมาหนึ่งรูป แดง น้เงิน เขียว เเละรูปแดงหนึ่งรูป ที่เหลือให้เพื่อนถ่ายครับ เดี่ยวมันรู้ตัว อ่ออ ลืมเล่า (ตอนนั้นน้องมันรู้ความรู้สึกผมแล้ว ผมเมื่อยผมให้เพื่อนนวด และใช้มันนวด มันเลยพูดถึงเรื่องในทวิต ตอนนั้นอายแทบมุดท่อเลย ช่าง  ๕๕  กลับกทม. อยากไปดูหนัง ชวนมัน มันก็ไม่ไป โอ๊ยเสียใจอีกๆๆ เสียใจฝ่ายเดียวที่อีกฝ่ายไม่รู้ (ฟายจังว่ะตัวกู) ถามว่าผมทำไง ไม่โพสต์ไอจี ก็ทวิต เหมือนเดิมผ่านมาสักวันมันคงเห็น แต่วันที่ผมไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดครับ ก่อนวันผล tcas รอบ5 ออก (ปกติผมจะเป็นคนฝันแม่นมากครับ ถ้าฝันเห็นอะไร เตรียมพิสูจน์ได้เลย แล้วมันก็จริง เพราะตอนนั้นฝันว่า มันติด แล้วฉากที่ผมเห็นคือ มันไปนั่งสัมภาษณ์กับอาจารย์คณะใหม่ ในนั้นผมเห็นคะแนนมันสูงอยู่นะ แล้วมันก็ติดจริงๆ จะติดทำไมวะ ฮือๆๆๆ) ถามว่าผมรู้สึกยังไงตอนนั้น ความรู้สึกที่ผมมีต่อน้อง มันแทบออกมาในวันนั้น ผมแทบอยากบ้าตาย ไม่อยากให้มันไป ได้แต่ภาวนาว่าให้ไม่ติดเหมือนรอบแอด แต่ไม่เป็นผล (มันไม่ได้บอกผมหรอกว่ามันติด แต่นักสืบชินอิจิคนนี้ไปสืบครับ) ผมเสียใจของจริงครับ เสียใจมาก เพราะยังไม่ได้บอกความรู้สึกกับน้องไป และที่สำคัญไม่อยากให้ไป  ทำไมนะเหรอ เพราะผมอยากดูแลน้องไงครับ อีกอย่างผมกลัวว่าถ้าไปแล้วมีคนมาจียมันผมไม่ยอมเด็ดขาด) ผมเลยได้แต่ทำได้เพียงตัดใจครับ ผมเลยอยากจะคืนธง คืนของทุกอย่าง ผิดแจ้งเตือนไม่ให้น้องเห็น อันฟอลทวิต ใจจริงคืออยากอันเฟรด์เฟสและไอจีด้วย แต่ไม่อยากทำเดี่ยวไก่ตื่น แต่ความพยายามผมแทบไม่เป็นผล เพราะบางครั้งน้องเข้ามากดไลก์ แต่ตอนนั้นผมพยายามจะตัดใจจริงๆ และเข้าใจเข้าข้างตัวเองว่าน้องมีใจ และพยายามอ่อยผม จนเกิดกระทู้ก่อนหน้านี้ แต่แล้วสิ่งที่คาดไม่คิด (ผมไม่เล่าดีกว่าเดี่ยวไก่ตื่น) ผมเลยปลดปิดแจ้งเตือน และถ้าจะโพสต์ไรถึงน้องผมจะตั้งค่าให้เขาเห็นคนเดียว คนเดียวจริง  ตอนนี้ผมปลดแล้ว ปลดความรู้สึกตัวเองด้วย ผมตัดใจไม่ได้จริงๆครับ ผมพยายามแล้ว ถ้าถามผมว่าผมยังรู้สึกไหม ผมยังรู้สึก แต่ผมไม่อยากรู้สึกฝ่ายเดียวอีกแล้ว ผมไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้ ไหนๆน้องก็รู้ความรู้สึกผมแล้ว ก็ก็แอบหวังว่าน้องคงแอบรู้สึกกับผมบ้างไม่มากก็น้อย  ถามว่าผมรู้สึกดีกับน้องตรงไหน คงเป็นเพราะผมมีความสุข ที่ได้อยู่ ได้เที่ยว ได้คุยกับน้อง ผมเลยหวงน้องมากไงครับ แต่ถ้าให้ผมไปรักใครคนอื่นผมคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก และผมไม่อยากหาใครอีกแล้ว ผมกลัวเจ็บจริงๆ ก่อนหน้านี้เคยมีแฟนตอนเรียนที่มข. แต่กว่าจะลืมได้ และที่ลืมก็เป็นเพราะผมได้คุยกับน้องนั้นแหละครับ ส่วนสาเหตุที่ผมมาตั้งกระทู้นี้ เพราะแค่อยากเล่าเรื่องราวทั้งหมดครับ ปล.เมื่อวานได้ทราบว่าเขาจะไป UK ใจผมนิอยากตามไปจริงๆ แต่ก็นะ เห้ออออออออออออออ เอาจริงๆอยากดูแลเขามาก อยากพาเขาไปเที่ยวตั้งหลายที่
เคยไปเรียนขับรถ เอาจริงที่เรียนเพราะอยากให้เขานั่งไปกับผม ไปเที่ยวกับผมนั้นแหละ
ตอนนี้ผมย้ายไปที่คอนโดแล้ว อยากให้เขาไปทำกับข้าวให้ผมกินครับ ไปดองกี้ก็ได้ใกล้คอนโดดี อยากกินอาหารฝีมือเขา 
ปล. ผมไม่ได้มีอะไรที่คิดจะล่วงเกินเขานะ แค่มีความรู้สึกดีๆ อยากดูแลเขาตลอดไปเท่านั้นเอง 

สุดท้ายนี้ถ้าเขาให้ผมเก็บธง ผมก็จะเก็บ  แต่ถ้าให้ผมเลิกรู้สึกกับเขาผมคงทำไม่ได้จริงๆครับ 
รักหลานรหัสคนนี้นะครับ ปล.วันรับปริญญาผม เค้าเคยสัญญาว่าจะมา มาด้วยนะผมจะรอ แต่ก็อีกหนึ่งปีอะ
ผมจะรอให้เข้ามาอ่านนะครับ รู้สึกยังไงบอกผมหน่อยได้ไหม ผมอยากรู้จริงๆ แค่นั้นเอง  
ปล.หากมีโอกาส ผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจเด็ดขาดครับ