แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล
แม่เราเฝ้าโอละเห่ กล่อมลูกน้อยนอนเปล
ไม่ห่างหันเหไปจนไกล......
บทเพลงที่นักเรียนทุกคนร่วมกันร้องในกิจกรรมวันแม่ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น ทางโรงเรียนเชิญคุณแม่ของนักเรียนทุกคนให้มาร่วมกิจกรรมในวันนี้ด้วย เป็นประจำทุกปีอยู่แล้วที่โรงเรียนจัดกิจกรรม
ใครที่แม่ไม่ว่างหรือทำงานที่กรุงเทพหรือไม่สามารถมาได้ ทางโรงเรียนอนุญาตให้พาผู้ปกครองมาแทน จะเป็นป้าน้าอายายก็ได้
จูนและน้องสาว ให้ยายมาเป็นแม่แทน เพราะแม่ทำงานที่กรุงเทพ จะกลับบ้านก็แค่สงกรานต์ปีใหม่ ปีนี้จูนอยู่ชั้นประถมหกแล้ว ส่วนน้องสาวอยู่ชั้นประถมที่สอง เธอมองดูรอบๆข้างตัวเอง เพื่อนๆมีแต่คุณแม่มาทั้งนั้น แต่งตัวสวยเชียว เอาน่าเธอคิดในใจแม่เธอต้องทำงานหาเลี้ยงเธอกับน้อง ยายก็เปรียบเสมือนแม่นั้นแหละ เลี้ยงดูแลเราเหมือนกัน
ยายแต่งตัวด้วยซิ้นมัดหมี่ลายสน (ต้นสน) ตามแบบฉบับอิสาน ใส่เสื้อลูกไม้สีขาว มองดีๆยายก็สวยเหมือนกันนะ วัยยายอ่ะยายดูดีที่สุดแล้ว
เธอคิดย้อนไปตั้งแต่จำความได้ เวลาโรงเรียนเชิญผู้ปกครองมาร่วมกิจกรรม จะเป็นยายไม่ยายก็ตา แม่เธอไม่เคยได้มาร่วมกิจกรรมกับทางโรงเรียนแม้แต่ครั้งเดียว
เธอเคยงอแง อยากให้แม่มาเป็นผู้ปกครอง แม่บอกเธอว่ายายกับตาก็คือพ่อแม่ที่แท้จริง ไม่มีตากับยายก็ไม่มีแม่ และไม่มีเธอกับน้อง
เมื่อทางโรงเรียนร่วมกันร้องเพลงวันแม่จบ คณะครูก็ให้คุณแม่นั่งเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ลูกๆกราบ เริ่มต้นที่ระดับชั้นอนุบาลหนึ่งก่อน
ถึงจูนกับน้องจะใช้ผู้ปกครองคนเดียวกันก็ไม่ใช่ปัญหา เมื่อถึงชั้นประถมสองยายก็นั่งให้น้องกราบ พอถึงชั้นประถมหกยายก็กลับมานั่งให้จูนกราบอีกรอบ บ้านไหนมีลูกๆเรียนสองคน คณะครูก็จะเห็นคุณแม่คนเดิมซ้ำสองรอบ หรือสามสี่รอบก็ว่ากันไป ตามจำนวนลูกๆหลาน
ยายนั่งเรียงแถวหน้ากระดาน ตามเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ ในโรงอาหาร จูนเรียนโรงเรียนประจำหมู่บ้าน หอประชุมโรงเรียนจะใช้โรงอาหารแทน จูนมองซ้ายมองขวา ยายอายุเยอะกว่าใครๆ ใช่สิมีแค่จูนนั้นแหละที่เอายายมา ในทุกๆปี
เธอก้มลงกราบที่ตักยายด้วยพวงมาลัยดอกมะลิ พวงมาลัยนี้เธอกับน้องร้อยเอง ตั้งใจทำมาก เธอกับน้องปั่นจักยานหาเก็บดอกมะลิทั่วหมู่บ้าน ขอเก็บกับบ้านนั้นบ้านนี้ ที่ปลูกต้นมะลิ ที่บ้านจูนก็ปลูกไว้หนึ่งต้น แต่มันไม่เพียงพอสำหรับสองคน
ยายมองพวงมาลัยในมือจูน ยายยิ้มเพราะเห็นเธอนั่งร้อยทั้งคืน ไม่สวยหรอกแต่พอไหว้ได้ พวงเล็กๆ ร้อยตามประสาเด็ก ตามความเข้าใจ พอมองของเพื่อนคนอื่นมีแต่พวงสวยๆงามๆ เพราะน่าจะซื้อมาหรือผู้ใหญ่ทำให้
จูนก้มลงกราบที่ตักยาย ยายให้พรจูน
“ขอให้เรียนหนังสือได้เกรดหนึ่งทุกวิชา ขอให้ได้ที่หนึ่ง ขอให้ได้เป็นเจ้าคนนายคนเด้อลูกเด้อ”
“ยาย เกรดสี่ยาย เกรดสี่ได้ที่หนึ่ง เกรดหนึ่งได้ที่โหล่ยาย”
แม่เพื่อนที่นั้งข้างๆกับครูที่อยู่ใกล้ๆยายได้ยินพากันหัวเราะชอบใจ กับคำพูดของยาย
เมื่อกิจกรรมวันแม่เสร็จแล้ว ผู้ปกครองกลับบ้าน จากนั้นก็เป็นกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ ทำความสะอาดบริเวณโรงเรียน คิดย้อนไปแล้วมันช่างมีความสุขจริงๆเลยนะ สมัยเด็กๆ ถึงแม่เธอไม่ได้มากิจกรรมแบบนี้ เธอก็รู้ว่าแม่รักเธอกับน้องมาก
ที่ไม่ได้มาเป็นผู้ปกครองให้ตั้งแต่เข้าโรงเรียน เพราะต้องทำงานหาเงิน ให้จูนกับน้อง ถ้าให้แม่มาจูนก็จะไม่มีเงินกินขนม หรือจูนจะยอมอดกินขนมล่ะ นี่คือคำที่แม่บอกเธอกับน้องเสมอ ด้วยความเป็นเด็ก เธอก็ไม่อยากอดขนม เลยยอมให้แม่ทำงาน และเธอกับน้องอยู่กับยายตา
มีบางครั้งสมัยเด็กๆนั้นแหละ เพื่อนถามหาพ่อแม่เธอ เธอไม่ซีเรียส เธอตอบแบบเป็นต่อ และชนะด้วย
“แม่เราทำงานอยู่กรุงเทพ พ่อแม่เธอทำงานที่บ้าน เธอก็ได้อยู่แค่ที่บ้านช่วงปิดเทอม ไม่ได้ไปเที่ยวกรุงเทพแบบเรา กรุงเทพมีตึกสูงๆ มีสะพานสูง มีที่เที่ยวมากมาย รถเยอะมาก ถนนก็สูงท่วมหัว เธอไม่มีโอกาสเห็นแบบเราหรอก”
พอเธอตอบแบบนี้เพื่อนเธอคนนั้นถึงกับร้องไห้ไปบอกแม่ให้ไปทำงานที่กรุงเทพกันเลยทีเดียว พอคิดถึงเรื่องนี้เธอถึงกับนั่งยิ้มและขำอยู่คนเดียว
เอาจริงๆคิดย้อนกลับไป แม่เธอไม่เคยมางานวันแม่หรือทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนสักครั้ง ถ้ามีคนถามว่าเธออยากให้พ่อแม่ทำอะไรให้เธอมากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่การขอให้พ่อแม่เธอกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เธออยากให้แม่ของเธอมาโรงเรียนกับเธอสักครั้งก็พอ
ไม่ใช่แค่ช่วงประถม พอขึ้นมัธยมผู้ปกครองของเธอก็เป็นยายกับตาเหมือนเดิม ตาจะออกงานบ่อยกว่ายาย ถ้ามีประชุมผู้ปกครอง ยายจะมาแค่กิจกรรมวันแม่อย่างเดียวพอ ถ้าจะให้ตามาก็ยังไงอยู่
ทำไมเธอต้องมานั่งคิดเรื่องอะไรแบบนี้นะ เพราะว่าตอนนี้ในหน้าฟีดของเฟซบุ๊กเต็มไปด้วยรูปถ่ายคู่กับแม่ พาแม่เที่ยว เธอหยุดงานไม่ได้เลยไม่ได้ไปหาแม่หรือพาไปเที่ยวไปกินข้าวได้
คนพวกนั้นทำแบบนี้ทุกวันหรือทำแค่วันแม่วันเดียว ไม่ผิดหรือเป็นเรื่องร้ายแรงอะไรหรอก คนเราย่อมมีเหตุผล บางคนก็อยู่ดูแลไม่ได้เพราะต้องทำงาน
จูนเธอเข้าใจแม่แล้วว่าทำไมแม่เธอไม่สามารถไปเป็นผู้ปกครองให้เธอกับน้องได้ เนื่องจากเธอได้เข้าสู่ช่วงวัยทำงานแล้ว เธอเข้าใจเกือบทุกอย่าง
วันแม่ปีนี้ถึงเธอไม่ได้กลับไปหาแม่ แต่เธอก็คอลหา ที่จริงเธอคุยเห็นหน้ากันทุกวัน จากไกลก็เหมือนใกล้
“อิหล่าวันแม่บ่ต้องมาหาแม่เด้อ โอนเงินมากะพอแม่สิไปทำผม ทำสวยกลับบ้านหายาย” พะนะ
“อืมม์ จ้าแม่”
มองบน
แค่นี้ก่อนนะจูนต้องไปโอนเงินให้แม่แล้ว
ความสุขของแม่เธอทำให้ได้เสมอ.....
เรื่องสั้น วันแม่
แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล
แม่เราเฝ้าโอละเห่ กล่อมลูกน้อยนอนเปล
ไม่ห่างหันเหไปจนไกล......
บทเพลงที่นักเรียนทุกคนร่วมกันร้องในกิจกรรมวันแม่ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น ทางโรงเรียนเชิญคุณแม่ของนักเรียนทุกคนให้มาร่วมกิจกรรมในวันนี้ด้วย เป็นประจำทุกปีอยู่แล้วที่โรงเรียนจัดกิจกรรม
ใครที่แม่ไม่ว่างหรือทำงานที่กรุงเทพหรือไม่สามารถมาได้ ทางโรงเรียนอนุญาตให้พาผู้ปกครองมาแทน จะเป็นป้าน้าอายายก็ได้
จูนและน้องสาว ให้ยายมาเป็นแม่แทน เพราะแม่ทำงานที่กรุงเทพ จะกลับบ้านก็แค่สงกรานต์ปีใหม่ ปีนี้จูนอยู่ชั้นประถมหกแล้ว ส่วนน้องสาวอยู่ชั้นประถมที่สอง เธอมองดูรอบๆข้างตัวเอง เพื่อนๆมีแต่คุณแม่มาทั้งนั้น แต่งตัวสวยเชียว เอาน่าเธอคิดในใจแม่เธอต้องทำงานหาเลี้ยงเธอกับน้อง ยายก็เปรียบเสมือนแม่นั้นแหละ เลี้ยงดูแลเราเหมือนกัน
ยายแต่งตัวด้วยซิ้นมัดหมี่ลายสน (ต้นสน) ตามแบบฉบับอิสาน ใส่เสื้อลูกไม้สีขาว มองดีๆยายก็สวยเหมือนกันนะ วัยยายอ่ะยายดูดีที่สุดแล้ว
เธอคิดย้อนไปตั้งแต่จำความได้ เวลาโรงเรียนเชิญผู้ปกครองมาร่วมกิจกรรม จะเป็นยายไม่ยายก็ตา แม่เธอไม่เคยได้มาร่วมกิจกรรมกับทางโรงเรียนแม้แต่ครั้งเดียว
เธอเคยงอแง อยากให้แม่มาเป็นผู้ปกครอง แม่บอกเธอว่ายายกับตาก็คือพ่อแม่ที่แท้จริง ไม่มีตากับยายก็ไม่มีแม่ และไม่มีเธอกับน้อง
เมื่อทางโรงเรียนร่วมกันร้องเพลงวันแม่จบ คณะครูก็ให้คุณแม่นั่งเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ลูกๆกราบ เริ่มต้นที่ระดับชั้นอนุบาลหนึ่งก่อน
ถึงจูนกับน้องจะใช้ผู้ปกครองคนเดียวกันก็ไม่ใช่ปัญหา เมื่อถึงชั้นประถมสองยายก็นั่งให้น้องกราบ พอถึงชั้นประถมหกยายก็กลับมานั่งให้จูนกราบอีกรอบ บ้านไหนมีลูกๆเรียนสองคน คณะครูก็จะเห็นคุณแม่คนเดิมซ้ำสองรอบ หรือสามสี่รอบก็ว่ากันไป ตามจำนวนลูกๆหลาน
ยายนั่งเรียงแถวหน้ากระดาน ตามเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ ในโรงอาหาร จูนเรียนโรงเรียนประจำหมู่บ้าน หอประชุมโรงเรียนจะใช้โรงอาหารแทน จูนมองซ้ายมองขวา ยายอายุเยอะกว่าใครๆ ใช่สิมีแค่จูนนั้นแหละที่เอายายมา ในทุกๆปี
เธอก้มลงกราบที่ตักยายด้วยพวงมาลัยดอกมะลิ พวงมาลัยนี้เธอกับน้องร้อยเอง ตั้งใจทำมาก เธอกับน้องปั่นจักยานหาเก็บดอกมะลิทั่วหมู่บ้าน ขอเก็บกับบ้านนั้นบ้านนี้ ที่ปลูกต้นมะลิ ที่บ้านจูนก็ปลูกไว้หนึ่งต้น แต่มันไม่เพียงพอสำหรับสองคน
ยายมองพวงมาลัยในมือจูน ยายยิ้มเพราะเห็นเธอนั่งร้อยทั้งคืน ไม่สวยหรอกแต่พอไหว้ได้ พวงเล็กๆ ร้อยตามประสาเด็ก ตามความเข้าใจ พอมองของเพื่อนคนอื่นมีแต่พวงสวยๆงามๆ เพราะน่าจะซื้อมาหรือผู้ใหญ่ทำให้
จูนก้มลงกราบที่ตักยาย ยายให้พรจูน
“ขอให้เรียนหนังสือได้เกรดหนึ่งทุกวิชา ขอให้ได้ที่หนึ่ง ขอให้ได้เป็นเจ้าคนนายคนเด้อลูกเด้อ”
“ยาย เกรดสี่ยาย เกรดสี่ได้ที่หนึ่ง เกรดหนึ่งได้ที่โหล่ยาย”
แม่เพื่อนที่นั้งข้างๆกับครูที่อยู่ใกล้ๆยายได้ยินพากันหัวเราะชอบใจ กับคำพูดของยาย
เมื่อกิจกรรมวันแม่เสร็จแล้ว ผู้ปกครองกลับบ้าน จากนั้นก็เป็นกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ ทำความสะอาดบริเวณโรงเรียน คิดย้อนไปแล้วมันช่างมีความสุขจริงๆเลยนะ สมัยเด็กๆ ถึงแม่เธอไม่ได้มากิจกรรมแบบนี้ เธอก็รู้ว่าแม่รักเธอกับน้องมาก
ที่ไม่ได้มาเป็นผู้ปกครองให้ตั้งแต่เข้าโรงเรียน เพราะต้องทำงานหาเงิน ให้จูนกับน้อง ถ้าให้แม่มาจูนก็จะไม่มีเงินกินขนม หรือจูนจะยอมอดกินขนมล่ะ นี่คือคำที่แม่บอกเธอกับน้องเสมอ ด้วยความเป็นเด็ก เธอก็ไม่อยากอดขนม เลยยอมให้แม่ทำงาน และเธอกับน้องอยู่กับยายตา
มีบางครั้งสมัยเด็กๆนั้นแหละ เพื่อนถามหาพ่อแม่เธอ เธอไม่ซีเรียส เธอตอบแบบเป็นต่อ และชนะด้วย
“แม่เราทำงานอยู่กรุงเทพ พ่อแม่เธอทำงานที่บ้าน เธอก็ได้อยู่แค่ที่บ้านช่วงปิดเทอม ไม่ได้ไปเที่ยวกรุงเทพแบบเรา กรุงเทพมีตึกสูงๆ มีสะพานสูง มีที่เที่ยวมากมาย รถเยอะมาก ถนนก็สูงท่วมหัว เธอไม่มีโอกาสเห็นแบบเราหรอก”
พอเธอตอบแบบนี้เพื่อนเธอคนนั้นถึงกับร้องไห้ไปบอกแม่ให้ไปทำงานที่กรุงเทพกันเลยทีเดียว พอคิดถึงเรื่องนี้เธอถึงกับนั่งยิ้มและขำอยู่คนเดียว
เอาจริงๆคิดย้อนกลับไป แม่เธอไม่เคยมางานวันแม่หรือทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนสักครั้ง ถ้ามีคนถามว่าเธออยากให้พ่อแม่ทำอะไรให้เธอมากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่การขอให้พ่อแม่เธอกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เธออยากให้แม่ของเธอมาโรงเรียนกับเธอสักครั้งก็พอ
ไม่ใช่แค่ช่วงประถม พอขึ้นมัธยมผู้ปกครองของเธอก็เป็นยายกับตาเหมือนเดิม ตาจะออกงานบ่อยกว่ายาย ถ้ามีประชุมผู้ปกครอง ยายจะมาแค่กิจกรรมวันแม่อย่างเดียวพอ ถ้าจะให้ตามาก็ยังไงอยู่
ทำไมเธอต้องมานั่งคิดเรื่องอะไรแบบนี้นะ เพราะว่าตอนนี้ในหน้าฟีดของเฟซบุ๊กเต็มไปด้วยรูปถ่ายคู่กับแม่ พาแม่เที่ยว เธอหยุดงานไม่ได้เลยไม่ได้ไปหาแม่หรือพาไปเที่ยวไปกินข้าวได้
คนพวกนั้นทำแบบนี้ทุกวันหรือทำแค่วันแม่วันเดียว ไม่ผิดหรือเป็นเรื่องร้ายแรงอะไรหรอก คนเราย่อมมีเหตุผล บางคนก็อยู่ดูแลไม่ได้เพราะต้องทำงาน
จูนเธอเข้าใจแม่แล้วว่าทำไมแม่เธอไม่สามารถไปเป็นผู้ปกครองให้เธอกับน้องได้ เนื่องจากเธอได้เข้าสู่ช่วงวัยทำงานแล้ว เธอเข้าใจเกือบทุกอย่าง
วันแม่ปีนี้ถึงเธอไม่ได้กลับไปหาแม่ แต่เธอก็คอลหา ที่จริงเธอคุยเห็นหน้ากันทุกวัน จากไกลก็เหมือนใกล้
“อิหล่าวันแม่บ่ต้องมาหาแม่เด้อ โอนเงินมากะพอแม่สิไปทำผม ทำสวยกลับบ้านหายาย” พะนะ
“อืมม์ จ้าแม่” มองบน
แค่นี้ก่อนนะจูนต้องไปโอนเงินให้แม่แล้ว
ความสุขของแม่เธอทำให้ได้เสมอ.....