เมื่อ11เดือนก่อน ได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งผ่านเฟสบุ๊ค เค้ายิงตรงว่าจีบเรา แบบว่าเผื่อได้ กะว่าฟันแล้วทิ้ง เราเองก็รู้ เค้าเองมายอมรับภายหลัง
เราเองก็ว่าตั้งใจแค่เล่นๆ คุยไปมานัดเจอกัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่เราไม่ได้คุยกัน ความผูกพันเริ่มแน่นแฟ้นมากขึ้นเรื่อยๆ
ซึ่งเค้าออกตัวตั้งแต่แรกว่าเค้ามีลูกมีเมียแล้ว แต่กำลังจะเลิกกัน(ตามสูตรที่เค้าใช้กะผู้หญิงที่อยากจะฟันแล้วทิ้ง) เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะคิดว่าคุยขำขำ เป็นเพื่อนกัน คุยไปคุยมา เจอกันครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็อดใจไม่ไหวได้เสียกะเค้า
หลังจากได้เสียกันครั้งแรก เค้ายืนยันว่าเค้าจริงจัง เราจะไปต่อกัน เราจะมีชีวิตคู่ร่วมกัน เค้าก็บรรยายมาสารพัดเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน แม้จะมีลังเลบ้างแต่สุดท้ายเราก็ดันไปเชื่อทุกคำพูดของเค้า แม้กระทั่งวันที่เราขอให้เค้ามาเจอพ่อแม่เรา เค้าก็ยินดีที่จะมาเจอแบบไม่อิดออดใดๆ และเค้าบอกกับพ่อแม่เราว่าให้รับเค้าเป็นลูกเขย เค้ารักเราจริงๆ(ตอนนั้นรู้จักกันแค่4เดือน)
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนจะดี แต่เค้าก็บอกเราเสมอว่าเค้ายังต้องคุยกะเมียเก่านะ เพราะมีลูกด้วยกัน เค้าต้องรับผิดชอบลูก ซึ่งเราเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะลึกๆเราแอบคิดว่ามันยังมีเรื่องนิสัยของเราสองคนที่ต้องปรับเยอะมาก บอกตรงๆลึกๆแล้วเราคิดว่า วันนึงถึงเราไม่เลิกกันด้วยเรื่องที่เค้ามีเมียแล้วและยังไม่เลิก ก็คงเป็นเรื่องนิสัยนี่แหละที่จะทำให้เราต้องเลิกกัน
แต่เราก็เหมือนลอกตัวเองไปเรื่อยๆว่าเค้าพูดจริงเค้าจริงใจกะเราจริงๆ
ไม่รู้อะไรดลใจให้เราไปส่องเฟสบุ๊คเค้า ทั้งๆที่ปกติเราเป็นคนไม่ชอบไปส่องหาเฟสบุ๊คคนที่ไม่รู้จัก จนกระทั่งไปเจอเฟสเมียเค้า เราก็ถึงบางอ้อว่าจริงๆแล้วเค้าไม่ได้กำลังจะเลิกกัน เมียเค้ายังโพสรูปสวีทกันอยู่เรื่อยๆและเพิ่งลงรูปครบรอบ13ปีที่แต่งงานกันมาอย่างสุดหวานซึ้ง
เราตัดสินใจบอกเลิก ให้เหลือแค่ความเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้อง แน่นอนว่าเค้าไม่ยอม(เรารู้ว่าเค้าอยากเก็บเราไว้เป็นเมียอีกคน) เค้าบอกว่าเมียเค้ารู้เรื่องของเรา เมียเค้าก็ไม่ว่าอะไรเพราะยังไงก็กำลังจะเลิกกันอยู่แล้ว เค้าไม่ยอมรับว่าเค้ายังรักกันดีกับเมีย เค้ายืนยันว่าเค้าจะเลิกกับเมียแน่นอน และจะเอาใบหย่ามาให้พ่อแม่เราดู
แต่เรามั่นใจว่าเค้าโกหก เค้าไม่กล้ายอมรับความจริงกับเรา เพราะเค้ารู้ดีว่าเราจะไม่ยอมเป็นเมียอีกคนของเค้า เราเลิกแน่นอน เพราะเราถือว่าถ้าเรายอมเป็นเมียน้อย มันถือเป็นการไม่ให้เกียรติตัวเอง และที่สำคัญคือไม่ให้เกียรติพ่อแม่เราด้วย ถ้าเรายอมเป็นเมียน้อย
ลึกๆแล้วการที่เรายอมคบกับเค้ามา11เดือนทั้งๆที่รู้ว่าเค้ายังไม่ได้หย่ากะเมียเก่า มันก็คือเมียน้อยนั่นเอง จะมาจากความตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เมื่อเราได้สติ คิดได้ ความรู้สึกแรกคือเราจุกและเสียใจที่สุดในชีวิต
วันนี้เราตัดสินใจแล้วว่าเลิก แต่ก็นั่นแหละเราตัดไม่ขาดยังรับสายเค้าทุกวัน ยังรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เค้าโทรมา เราเคยได้ยินเรื่องราวความรักที่ต้องจบแต่ตัดไม่ขาดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอกับตัว ยอมรับว่าทรมานสุดๆ ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
เราไม่โทษผู้ชาย และเราก็ไม่โทษตัวเอง เรามองเรื่องนี้ว่าเป็นจังหวะชีวิตที่เราตกหลุม เรากำลังต้องหาวิธีขึ้นจากหลุมนี้ให้ได้ เรารู้ว่าต้องทำยังไงเพื่อให้รอดจากสถานการณ์ครั้งนี้ให้ได้
มันเจ็บ มันทรมาน เพราะความผูกพันมันยาวนาน(สำหรับเรา) จะเรียกว่ารักได้หรือป่าวไม่รู้ แต่เรารู้สึกดีกะเค้าเหลือเกิน
แต่เรามีนโยบายกะตัวเองว่าเราจะไม่อยากได้ของคนอื่น เพราะมันผิด มันเป็นบาป
วันนี้เราตัดสินใจแล้ว อยากขอกำลังใจช่วยให้เราผ่านช่วงนี้ไปได้ ชีวิตเราต้องดำเนินต่อไปอย่างเข็มแข็ง
เขียนครั้งแรก ถ้างงๆกับข้อความ ก็ขออภัยด้วยค่ะ
เสียใจที่สุด เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นเมียน้อย
เราเองก็ว่าตั้งใจแค่เล่นๆ คุยไปมานัดเจอกัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่เราไม่ได้คุยกัน ความผูกพันเริ่มแน่นแฟ้นมากขึ้นเรื่อยๆ
ซึ่งเค้าออกตัวตั้งแต่แรกว่าเค้ามีลูกมีเมียแล้ว แต่กำลังจะเลิกกัน(ตามสูตรที่เค้าใช้กะผู้หญิงที่อยากจะฟันแล้วทิ้ง) เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะคิดว่าคุยขำขำ เป็นเพื่อนกัน คุยไปคุยมา เจอกันครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็อดใจไม่ไหวได้เสียกะเค้า
หลังจากได้เสียกันครั้งแรก เค้ายืนยันว่าเค้าจริงจัง เราจะไปต่อกัน เราจะมีชีวิตคู่ร่วมกัน เค้าก็บรรยายมาสารพัดเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน แม้จะมีลังเลบ้างแต่สุดท้ายเราก็ดันไปเชื่อทุกคำพูดของเค้า แม้กระทั่งวันที่เราขอให้เค้ามาเจอพ่อแม่เรา เค้าก็ยินดีที่จะมาเจอแบบไม่อิดออดใดๆ และเค้าบอกกับพ่อแม่เราว่าให้รับเค้าเป็นลูกเขย เค้ารักเราจริงๆ(ตอนนั้นรู้จักกันแค่4เดือน)
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนจะดี แต่เค้าก็บอกเราเสมอว่าเค้ายังต้องคุยกะเมียเก่านะ เพราะมีลูกด้วยกัน เค้าต้องรับผิดชอบลูก ซึ่งเราเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะลึกๆเราแอบคิดว่ามันยังมีเรื่องนิสัยของเราสองคนที่ต้องปรับเยอะมาก บอกตรงๆลึกๆแล้วเราคิดว่า วันนึงถึงเราไม่เลิกกันด้วยเรื่องที่เค้ามีเมียแล้วและยังไม่เลิก ก็คงเป็นเรื่องนิสัยนี่แหละที่จะทำให้เราต้องเลิกกัน
แต่เราก็เหมือนลอกตัวเองไปเรื่อยๆว่าเค้าพูดจริงเค้าจริงใจกะเราจริงๆ
ไม่รู้อะไรดลใจให้เราไปส่องเฟสบุ๊คเค้า ทั้งๆที่ปกติเราเป็นคนไม่ชอบไปส่องหาเฟสบุ๊คคนที่ไม่รู้จัก จนกระทั่งไปเจอเฟสเมียเค้า เราก็ถึงบางอ้อว่าจริงๆแล้วเค้าไม่ได้กำลังจะเลิกกัน เมียเค้ายังโพสรูปสวีทกันอยู่เรื่อยๆและเพิ่งลงรูปครบรอบ13ปีที่แต่งงานกันมาอย่างสุดหวานซึ้ง
เราตัดสินใจบอกเลิก ให้เหลือแค่ความเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้อง แน่นอนว่าเค้าไม่ยอม(เรารู้ว่าเค้าอยากเก็บเราไว้เป็นเมียอีกคน) เค้าบอกว่าเมียเค้ารู้เรื่องของเรา เมียเค้าก็ไม่ว่าอะไรเพราะยังไงก็กำลังจะเลิกกันอยู่แล้ว เค้าไม่ยอมรับว่าเค้ายังรักกันดีกับเมีย เค้ายืนยันว่าเค้าจะเลิกกับเมียแน่นอน และจะเอาใบหย่ามาให้พ่อแม่เราดู
แต่เรามั่นใจว่าเค้าโกหก เค้าไม่กล้ายอมรับความจริงกับเรา เพราะเค้ารู้ดีว่าเราจะไม่ยอมเป็นเมียอีกคนของเค้า เราเลิกแน่นอน เพราะเราถือว่าถ้าเรายอมเป็นเมียน้อย มันถือเป็นการไม่ให้เกียรติตัวเอง และที่สำคัญคือไม่ให้เกียรติพ่อแม่เราด้วย ถ้าเรายอมเป็นเมียน้อย
ลึกๆแล้วการที่เรายอมคบกับเค้ามา11เดือนทั้งๆที่รู้ว่าเค้ายังไม่ได้หย่ากะเมียเก่า มันก็คือเมียน้อยนั่นเอง จะมาจากความตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เมื่อเราได้สติ คิดได้ ความรู้สึกแรกคือเราจุกและเสียใจที่สุดในชีวิต
วันนี้เราตัดสินใจแล้วว่าเลิก แต่ก็นั่นแหละเราตัดไม่ขาดยังรับสายเค้าทุกวัน ยังรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เค้าโทรมา เราเคยได้ยินเรื่องราวความรักที่ต้องจบแต่ตัดไม่ขาดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอกับตัว ยอมรับว่าทรมานสุดๆ ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
เราไม่โทษผู้ชาย และเราก็ไม่โทษตัวเอง เรามองเรื่องนี้ว่าเป็นจังหวะชีวิตที่เราตกหลุม เรากำลังต้องหาวิธีขึ้นจากหลุมนี้ให้ได้ เรารู้ว่าต้องทำยังไงเพื่อให้รอดจากสถานการณ์ครั้งนี้ให้ได้
มันเจ็บ มันทรมาน เพราะความผูกพันมันยาวนาน(สำหรับเรา) จะเรียกว่ารักได้หรือป่าวไม่รู้ แต่เรารู้สึกดีกะเค้าเหลือเกิน
แต่เรามีนโยบายกะตัวเองว่าเราจะไม่อยากได้ของคนอื่น เพราะมันผิด มันเป็นบาป
วันนี้เราตัดสินใจแล้ว อยากขอกำลังใจช่วยให้เราผ่านช่วงนี้ไปได้ ชีวิตเราต้องดำเนินต่อไปอย่างเข็มแข็ง
เขียนครั้งแรก ถ้างงๆกับข้อความ ก็ขออภัยด้วยค่ะ