ใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์ความรักแบบนี้เหมือนเราตอนนี้บ้าง

เราขอระบายสิ่งที่เราอึดอัดใจหน่อยนะคะ คือเราคุยกับผู้ชายคนนึงมา 6 เดือนแล้วค่ะเราเรียนที่เดียวกันและเขาก็เป็นเพื่อนของเพื่อนเราค่ะทุกๆวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์เขาจะมาหาเรามานอนกับเราค่ะมาอยู่ด้วยซึ่งเราอยู่คนละหอกันคือเขาอยู่หอในแต่เราอยู่หอนอกช่วงวันธรรมดาเราก็คุยโทรศัพท์กับเขาทุกวันเราเริ่มคุยกันตั้งแต่สิงหาคมปีที่แล้ว คุยกันไปมาเราก็เริ่มมีใจให้เขาขึ้นเรื่อยๆและเราก็มีอะไรกันค่ะแรกๆเราก็ไว้ใจเขานะคะเราคิดว่าเขาคงไม่มีคนอื่นหรอกมั้งแต่หลังจากที่เรามีอะไรกันแล้วพักหลังๆเราเห็นว่าเขาคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้แล้วเราถามว่าใครเขาบอกว่าน้อง แล้วทำไมถึงต้องคาสายไว้ด้วยแล้วทำไมเราถึงคาสายบ้างไม่ได้ ซึ่งเราไม่เคยคาสายกับเขาแบบนี้เลยในใจเรามีความรู้สึกน้อยใจอ่ะแบบว่าทำไมเราขอทำแบบนี้บ้างแล้วไม่ได้อ่ะ แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วเรามารู้ที่หลังเราว่าคนที่เขาคุยด้วยเขาคุยกันมาก่อนเราประมาณ 2-3 เดือน ซึ่งพอเรารู้แล้วคือเราช็อคมากเราก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจเขาก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้นะคะแต่อีกมือนึงเขาคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ค่ะแต่เขาบอกว่าเขาไม่ได้คบกัน ส่วนผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นรุ่นน้องเราประมาณ 2-3 ปีค่ะแล้วคือทำไมเวลาอยู่กับเราต้องคุยกับเขาให้เราเห็นอ่ะเขาไม่คิดเลยหรอว่าเราจะเสียใจขนาดไหน แล้วมาวันนึงเขาบอกกับเราว่าต่อไปนี้เราจะไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมแล้วนะเราก็ถามว่าทำไมเธอจะไปคบกับเขาหรอจะไปหาเขาหรอ (เราว่าเซนต์เราแรงมากนะคือคิดว่าต้องใช่คนนี้และเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆแล้วมันก็ใช่จริงๆ) แล้วเขาก็ไม่ตอบเราและเราก็ร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยค่ะแต่สายตาที่เขามองเราเหมือนจะสงสารหรือรู้สึกผิดบ้างแหละที่มาทำแบบนี้แต่เขาไม่บอกเราตรงๆว่าจะไปหาเขาทำไมต้องให้เรารู้เรื่องเองล่ะ จากนั้นคือเขาไปหากันจริงๆค่ะซึ่งเราช็อคหนักกว่าตอนนั้นอีกค่ะแล้วเขาก็คบกันส่วนเราช่วงแรกๆทำใจไม่ได้ค่ะนอนร้องไห้ทุกคืนและก็มีทักคุยกันบ้างพอคุยกันได้สักพักเขาก็หายจากเราไปประมาณ 4-5 เดือนค่ะ เขาเจอหน้าเราแล้วทักว่าสบายดีไหมเราก็ยิ้มและเดินจากเขาไปทั้งๆที่ในใจเราโคตรคิดถึง โคตรอยากกอดเขาอ่ะแต่เราก็ต้องทำใจแข็งไว้ หลังจากนั้นก็มีทักแชทมาหาเราแล้วเขาก็ขอมาหาเราบ้างอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้งซึ่งเราดีใจมากและใจอ่อนเวลาที่เขามาอ้อน มาคุย มาหา แต่เราไม่ได้คุยกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อนนะคะเหมือนเขาแค่มาหาเราแล้วมีอะไรกับเราเสร็จแล้วเขาก็ไปแล้วก็ไม่ได้คุยกันอีกแล้วเราก็ต้องรอว่าเขาจะมาวันไหน เราทุกข์ใจมากค่ะ ใจเราไม่มีความสุขเลยคิดถึงและรอเขาอยู่ตลอดเวลา เราเคยถามเขาว่าถ้าไม่ได้เจอหน้ากันแต่ก็ขอให้ได้คุยกันได้ไหมเขาบอกกับเราว่าไม่รู้เราไม่ค่อยว่าง คือตอบแบบนี้ก็ได้หรอคำตอบที่เราอยากได้ยินจากปากเขาคือคำว่าได้ไหมอ่ะ คือเราถามเขาบ่อยๆจนเราไม่อยากถามเขาอีกแล้ว เขาเห็นเราเป็นแค่ของเล่น เห็นเราเป็นแค่ที่ระบายแค่เรื่องนั้นหรอคะซึ่งเราไม่โอเคกับการกระทำของเขาแต่เรารักเขามากจนไม่อยากเสียเขาไปเราถึงได้ทนยอมเขาอยู่แบบนี้เหมือนเราขาดเขาไม่ได้อ่ะค่ะเราควรจะทำยังไงดีคะ ควรถอยออกมาอยู่คนเดียวดีกว่าไหมหรือจะทนอยู่แบบเจ็บๆแบบนี้ต่อไปดี

ปล.ขอคำปรึกษา ความคิดเห็น แนวทางการแก้ปัญหาและขอกำลังใจให้เราด้วยนะคะ