เอาจริงๆ ในห้วง อาเซียน ปี 2009 กับ 2011 เราไม่ได้แชมป์ซีเกมส์เลยตกเป็นของมาเลย์หมด 2 สมัย ถือเป็นยุคมืดยุคตกต่ำ
ที่แท้จริงของบอลไทย ยุคนี้หลายคนมองตกต่ำแต่ก็ไม่ใช้ยุคมืด แล้วมุมมองผมก็ไม่ได้เป็นยุคตกต่ำไรเลย เพียงแต่ว่าไม่พัฒนา
อาเซียน คัพ ปี 2010 ก็ตกรอบแรก โดยที่เสมอมาเลเซีย ไล่ตีเสมอลาวท้ายเกมส์ กับ แพ้อินโดนีเซีย โดนจุดโทษทุกลูกที่เสีย
แล้วก็ในศึกฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติเอเชีย รุ่นอายุไม่เกิน 22 ปี รายการเอเอฟซี ยู 22 แชมเปียนชิพ 2013 ในปี 2012 ก็แพ้ลาว
โค้ชก็ระดับ มาโน่ ส่วนนักเตะไม่ว่าทั้ง ยศพล เทียงดา, นฤบดินทร์ วีรวัฒน์โนดม, วีระวุฒิ กาเหย็ม, พุทธินันท์ วรรณศรี,
อาทิตย์ ดาวสว่าง, สารัช อยู่เย็น, ฐิติพันธ์ พ่วงจันทร์, อนุวัฒน์ นาคเกษม, ชนาธิป สรงกระสินธ์, ชนานันท์ ป้อมบุปผา, นูรูล ศรียานเก็ม
ท้ายปี 2012 ไทยเริ่มส่งสัญญาณดีขึ้นในห้วง อาเซียน คัพ ที่รอบคัดเลือกเราเป็นเจ้าภาพ ชนะ เวียดนาม ปินอย พม่า ไปสบาย
ก่อนที่จะบุกไปเสมอ มาเลเซีย ที่บูกิต จาลิล 1-1 ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นศรัทธาของทีมชาติไทยเลย เพียงแต่จุดยังไม่ติดเต็มที่
หลังจากนั้นก็ใช้ สนามศุภแทนที่สนามราชมัง ด้วยติดอีเว้นท์ต่างๆ นานา จนแฟนบอลปาไข่ลงไปใน้สนาม จากนั้นก็ชนะมาเลย์
แชมป์เก่ารายการนี้ปี 2010 ไปหมด ก่อนที่จะ ได้รองแชมป์ด้วยสกอร์ 2 นัด รวม 2-3 ไม่เพียงพอที่ทำให้ไทยได้แชมป์
พอเข้าปี 2013 ก็เป็นยุคที่ไทยเริ่มมีตาสว่างมากขึ้น เมื่อทวงเหรียญทองซีเกมส์ได้ที่พม่า ก็ใช้นักเตะที่แพ้ลาวมาเยอะแยะนี้ละ
แต่ก็ในหลายๆเกมส์ก็เน้นสกอร์ ชนะไม่ขาด มีถึงเสมอ เขมรมาแล้ว เป็นชุดที่ซิโก้คุม จนกระทั่ง อินชอนเกมส์
นะจะเป็นแสงสว่างเลย จริงๆต้องนับก่อนหน้านี้ได้เล็กน้อยที่บุกชนะจีนอุ่นเครื่อง ถึง 5-1 จากนั้นก็อินชอนเกมส์ฟอร์มดีมาก
ถล่มอินโดนีเซีย ชนะจีน กับ ชนะจอร์แดน ไปอย่างละ 2-0 ก่อนจะแพ้ เกาหลีใต้ที่กรรมการเอนเอียง
แล้วกระทั่ง อาเซียน คัพ ปี 2014 ศรัทธาก็มาเต็ม รอบแบ่งกลุ่มคนก็ดูเยอะผ่านทีวี เฉือนชนะทั้งสิงคโปร์ มาเลเซีย รวมทั้งโรเตชั่น
นักเตะทั้งหมดชนะพม่าไปสบายสบาย จนกระทั่งบุกไปเสมอปินอย ที่เราเหลือ 10 คน จากที่อดิศักดิ์ ไกรศร โดนใบแดง
ไม่ขอเล่ารายละเอียดมาก พอปี 2014 เราแชมป์ จากนั้น อาเซียน ทุกชุดของเราได้แชมป์หมดเลย จนกระทั่งหลายชาติในอาเซียน
ก็มองว่าเราผูกขาดเกินไป
แต่แล้วเมื่อได้รับความสำเร็จมาเยอะแล้ว ในปี อาเซียน คัพ ปี 2016 เราก็ได้แชมป์ แต่ทรงบอลโครตน่าเบื่ออาจจะด้วย ยุคซิโก้
ที่ห้วงนั้น ก็เริ่มมีปัญหากันแล้ว หลังจากนั้นมีกรณีบริษัทเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฟุตบอลทีมชาติไม่ขอลงรายละเอียดไปลึก
ทำให้ ทีมชาติไทย เมื่อได้รับความสำเร็จแล้ว แต่ทว่าก็ลืมเหตุการณ์เก่าๆไปแล้ว ว่าเราเคยโดนอะไรมาบ้าง
จากนั้นบอลเด็กในย่านอาเซียน ก็เริ่มจะไม่ได้แชมป์แล้ว อาจจะด้วยเปลี่ยนนักเตะใหม่ ระบบใหม่ ทีมชาติอื่นพัฒนา
แต่เราย่ำอยู่กับที่ จนกระทั่ง ชุดใหญ่ ที่ว่าแน่ๆ เริ่มแพ้อินเดีย เวียดนาม รวมทั้งไม่ได้แชมป์อาเซียน คัพ ปี 2018
เมื่อวาน ยู-15 ถ้าไม่นับครึ่งหลังกับมีต่อยนักเตะมาเลย์ท้ายเกมส์ ก็ถือว่า ทำผลงานได้ดีนะอย่างน้อยเข้าชิงแต่ดันเป็นเจ้าภาพซะนี้สิ
ทำให้ความเซงมันมีทวีคูณมากกว่า รวมทั้ง ยู-18 ก็แพ้เขมรไปโดนยิงถึง 4 ลูกด้วยกัน
มันเหมือนว่าเราลืมเหตุการณ์ในฟุตบอลไทยยุคมืดในห้วงปี 2010 ไปแล้วจริงๆ แล้วก็ดีขึ้นเหมือนเดิม
ตอนนี้บอลไทย ถ้าสมมติปีหน้าดีขึ้น ใน 2 ปีข้างหน้า แต่หลังจากผ่าน 2 ปีไปแล้วจะยังวนลูบเดิมๆแบบนี้ไหม
เพราะ ตอนนี้ทีมชาติไทยขาดความสม่ำเสมอมากๆ ทั้งๆที่สมาคมจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่มันหามาได้แล้ว
หรือนักกีฬาของเราต้องเริ่มต้นปูพื้นฐาน ปลุกฝังใหม่ๆ
หรือฟุตบอลไทยจะวนเรื่องเดิมๆ ขาดความสม่ำเสมอ ผ่านช่วงแย่ๆพอเจอเรื่องดีๆ ก็จะลืมๆช่วงแย่ๆไป พิมพ์ยาวๆ
ที่แท้จริงของบอลไทย ยุคนี้หลายคนมองตกต่ำแต่ก็ไม่ใช้ยุคมืด แล้วมุมมองผมก็ไม่ได้เป็นยุคตกต่ำไรเลย เพียงแต่ว่าไม่พัฒนา
อาเซียน คัพ ปี 2010 ก็ตกรอบแรก โดยที่เสมอมาเลเซีย ไล่ตีเสมอลาวท้ายเกมส์ กับ แพ้อินโดนีเซีย โดนจุดโทษทุกลูกที่เสีย
แล้วก็ในศึกฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติเอเชีย รุ่นอายุไม่เกิน 22 ปี รายการเอเอฟซี ยู 22 แชมเปียนชิพ 2013 ในปี 2012 ก็แพ้ลาว
โค้ชก็ระดับ มาโน่ ส่วนนักเตะไม่ว่าทั้ง ยศพล เทียงดา, นฤบดินทร์ วีรวัฒน์โนดม, วีระวุฒิ กาเหย็ม, พุทธินันท์ วรรณศรี,
อาทิตย์ ดาวสว่าง, สารัช อยู่เย็น, ฐิติพันธ์ พ่วงจันทร์, อนุวัฒน์ นาคเกษม, ชนาธิป สรงกระสินธ์, ชนานันท์ ป้อมบุปผา, นูรูล ศรียานเก็ม
ท้ายปี 2012 ไทยเริ่มส่งสัญญาณดีขึ้นในห้วง อาเซียน คัพ ที่รอบคัดเลือกเราเป็นเจ้าภาพ ชนะ เวียดนาม ปินอย พม่า ไปสบาย
ก่อนที่จะบุกไปเสมอ มาเลเซีย ที่บูกิต จาลิล 1-1 ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นศรัทธาของทีมชาติไทยเลย เพียงแต่จุดยังไม่ติดเต็มที่
หลังจากนั้นก็ใช้ สนามศุภแทนที่สนามราชมัง ด้วยติดอีเว้นท์ต่างๆ นานา จนแฟนบอลปาไข่ลงไปใน้สนาม จากนั้นก็ชนะมาเลย์
แชมป์เก่ารายการนี้ปี 2010 ไปหมด ก่อนที่จะ ได้รองแชมป์ด้วยสกอร์ 2 นัด รวม 2-3 ไม่เพียงพอที่ทำให้ไทยได้แชมป์
พอเข้าปี 2013 ก็เป็นยุคที่ไทยเริ่มมีตาสว่างมากขึ้น เมื่อทวงเหรียญทองซีเกมส์ได้ที่พม่า ก็ใช้นักเตะที่แพ้ลาวมาเยอะแยะนี้ละ
แต่ก็ในหลายๆเกมส์ก็เน้นสกอร์ ชนะไม่ขาด มีถึงเสมอ เขมรมาแล้ว เป็นชุดที่ซิโก้คุม จนกระทั่ง อินชอนเกมส์
นะจะเป็นแสงสว่างเลย จริงๆต้องนับก่อนหน้านี้ได้เล็กน้อยที่บุกชนะจีนอุ่นเครื่อง ถึง 5-1 จากนั้นก็อินชอนเกมส์ฟอร์มดีมาก
ถล่มอินโดนีเซีย ชนะจีน กับ ชนะจอร์แดน ไปอย่างละ 2-0 ก่อนจะแพ้ เกาหลีใต้ที่กรรมการเอนเอียง
แล้วกระทั่ง อาเซียน คัพ ปี 2014 ศรัทธาก็มาเต็ม รอบแบ่งกลุ่มคนก็ดูเยอะผ่านทีวี เฉือนชนะทั้งสิงคโปร์ มาเลเซีย รวมทั้งโรเตชั่น
นักเตะทั้งหมดชนะพม่าไปสบายสบาย จนกระทั่งบุกไปเสมอปินอย ที่เราเหลือ 10 คน จากที่อดิศักดิ์ ไกรศร โดนใบแดง
ไม่ขอเล่ารายละเอียดมาก พอปี 2014 เราแชมป์ จากนั้น อาเซียน ทุกชุดของเราได้แชมป์หมดเลย จนกระทั่งหลายชาติในอาเซียน
ก็มองว่าเราผูกขาดเกินไป
แต่แล้วเมื่อได้รับความสำเร็จมาเยอะแล้ว ในปี อาเซียน คัพ ปี 2016 เราก็ได้แชมป์ แต่ทรงบอลโครตน่าเบื่ออาจจะด้วย ยุคซิโก้
ที่ห้วงนั้น ก็เริ่มมีปัญหากันแล้ว หลังจากนั้นมีกรณีบริษัทเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฟุตบอลทีมชาติไม่ขอลงรายละเอียดไปลึก
ทำให้ ทีมชาติไทย เมื่อได้รับความสำเร็จแล้ว แต่ทว่าก็ลืมเหตุการณ์เก่าๆไปแล้ว ว่าเราเคยโดนอะไรมาบ้าง
จากนั้นบอลเด็กในย่านอาเซียน ก็เริ่มจะไม่ได้แชมป์แล้ว อาจจะด้วยเปลี่ยนนักเตะใหม่ ระบบใหม่ ทีมชาติอื่นพัฒนา
แต่เราย่ำอยู่กับที่ จนกระทั่ง ชุดใหญ่ ที่ว่าแน่ๆ เริ่มแพ้อินเดีย เวียดนาม รวมทั้งไม่ได้แชมป์อาเซียน คัพ ปี 2018
เมื่อวาน ยู-15 ถ้าไม่นับครึ่งหลังกับมีต่อยนักเตะมาเลย์ท้ายเกมส์ ก็ถือว่า ทำผลงานได้ดีนะอย่างน้อยเข้าชิงแต่ดันเป็นเจ้าภาพซะนี้สิ
ทำให้ความเซงมันมีทวีคูณมากกว่า รวมทั้ง ยู-18 ก็แพ้เขมรไปโดนยิงถึง 4 ลูกด้วยกัน
มันเหมือนว่าเราลืมเหตุการณ์ในฟุตบอลไทยยุคมืดในห้วงปี 2010 ไปแล้วจริงๆ แล้วก็ดีขึ้นเหมือนเดิม
ตอนนี้บอลไทย ถ้าสมมติปีหน้าดีขึ้น ใน 2 ปีข้างหน้า แต่หลังจากผ่าน 2 ปีไปแล้วจะยังวนลูบเดิมๆแบบนี้ไหม
เพราะ ตอนนี้ทีมชาติไทยขาดความสม่ำเสมอมากๆ ทั้งๆที่สมาคมจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่มันหามาได้แล้ว
หรือนักกีฬาของเราต้องเริ่มต้นปูพื้นฐาน ปลุกฝังใหม่ๆ