ขอเล่าจากเหตุการณ์เริ่มต้น เพื่อให้เพื่อนๆช่วยชั่งน้ำหนักจากเหตุการณ์ทั้งหมด
เริ่มต้นจากผมเริ่มทำงานแรกๆ ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ ธรรมดาของสังคมผู้ชายคือไปเที่ยวกลางคืนกัน ผมเจอผู้หญิงคนนึง เป็นเด็กเสริฟ ผมชอบมาก (ปกติชอบคนตัวเล็ก) ผมไม่เคยจีบใครในผับหรือร้านเหล้าเลย เป็นคนแรก ผมได้รู้จัก และไม่นานเราก็ได้อยู่ด้วยกัน
ผมเลยให้เขาออกจากงาน และดูแลเขา ทำหน้าที่ตัวเอง ทุกเช้าผมจะซื้อข้าวมาวางไว้ให้เค้าก่อนไปทำงาน กลางวันก็จะซื้อของกินมาให้ ถึงแมับางวันตัวผมเองจะยุ่งจนไมามีเวลากินก็ตาม เลิกงานก็อยู่ด้วยกัน
ผ่านไปประมาณ 1 เดือน พ่อผมต้องไปผ่าตัดในกทม ผมเลยต้องไปแล้วเขาไม่ได้ไปด้วย
ผมกลับมาก่อนพ่อแม่เพราะเป็นห่วงเขา มาเจอเค้าพาคนอื่นมานอน สิ่งที่ผมเจอมันเลวร้ายมาก พอถึงหน้าประตู ได้ยินเสียงคนเอากัน ผมฟังอยู่นานด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายแล้วผมก็เข้าไป ด้วยความที่ผมรักเค้ามากก็ได้แต่ถามว่าทำไมทำแบบนี้ ไม่ได้ทำร้าย ทั้งๆที่ปกติผมเป็นคนใจร้อนมาก
ผมให้ผู้ชายคนนั้นกลับไปโดยไม่ได้มีปัญหากัน เพราะมันก็ไม่รู้ว่ามีแฟนแล้ว ผมอยากจะไปมาก แต่ได้แต่คิดว่าถ้าเราไปเค้าจะต้องมีชีวิตแบบนี้ ต้องเปลี่ยนผู้ชายอีกกี่คน ผมถึงอยู่ เค้ามีอะไรกันปล่อยใน ซึ้งผมเป็นแฟนยังไม่กล้า ผมถนอมเค้าสุดๆ สุดท้ายแล้วผมก็ต้องใช้ความรู้สึกห่วง ตื่นตั้งแต่ตี5 ไปซื้อยาฉุกเฉินให้ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำแล้วทุกอย่างก็ผ่านไป มีเรืองคุยกะคนอื่น แอบทำนุ้นนี่มาเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ่อยมาก ชอบทุบหลังผม
นานวันเข้าผมไม่ไหวที่คุมไม้อยู้แบบนี้ เลยให้เค้ากลับไปอยู่กับแม่ต่างอำเภอ
ก็ทะเลาะกันคราวนี้หาเรื่องผมแทนว่ากลัวผมไปไหน ผมเลยแก้ปัญหาดเวยการไปนอนกับเค้าทุกวัน ทุกคืนเลิกงาน 2 ทุ่ม ผมขี่มอไซ 2 ชั่วโมง 80 โล ทางลำบากและเปลี่ยวมากๆเพราะอยู่ติดชายแดน (ตอนนั้นผมยังขับรถยนต์ไม่เป็น) ไปหาเขาทุกวัน เช้าก็ต้องตื่นเช้ามากๆมาทำงาน ผมยอมทุกอย่างให้เค้าพอใจ อยาหได้ไรก็ซื้อให้ และแล้วผมก็จับได้อีก ว่าไปนอนกับคนอื่น ผมตามจากไอคราว ไปถึงบ้านผู้ชาย ผมโมโหมากคราวนี้ แต่คนที่นอกใจผมกลับมาด่าผมเหมือนตัวเองถูก พ่อแม่เค้าก็เฉยเพราะปกตืตามใจลูก และผมก็เลิกกับเขา
สุดท้ายผช คนนั้นก็มีคนอื่น เค้ากลัยมา และแน่นอนตอนนั้นผมรอเค้า ไม่รุ้ตอนนั้นคิดอะไร นี่แหละมั้งครับที่เต้าบอกว่าความรัก
เรากลับมาคบกัน หลังๆผมทำงานก็เริ่มมีการก่อกวน จนผมไม่ไหวต้องลาออก ทำงานที่บ้านแทน เพราะเค้าบอกผมไม่มีเวลาให้ แต่แล้วก็เจอคุยกะคนอื่น คุยพอผมจะกลับบ้านห็ตีผมทุกครั้ง มีครั้งหนึงเอาโทรศัพจุ่มน้ำเพราะคิดว่าจะบังคัยใฟ้ผมอยู่ ผมก็ไม่ใช่คนเจ้าชุ้นะ วันๆอยู่กัยแฟน เย็นไปหาไรกินกัน แฟนอยากไปไหนก้ไปหมด ข้าวทุกมื้อผมให้เค้าเลือกว่าจะกินอะไร แต่ก็ยังวนมาคุยกับคนอื่น นัดคนอื่น ครั้งนี้ผมจะกลับให้ได้ และมันเป็นวันที่ผมไม่ลืม
ผมโดนเอากระถางต้นไม้ใหญ่ๆ ทุ่มใส่หัว เลือดไหลไม่หยุด และมันทำให้กระทบกระเทือน ขนาดที่ผมต้องทนทรมานทุกเช้า ทำงานไม่ได้ไป 4 เดือน
พอเกิดเรื่องนี้ พ่อแม่ผมเลยรุ้เรืองว่ามันเป็นยังไง เพราะตลอดมาผมปกป้อง ไม่เคยบอก แต่อาการผมหนักเข้า รพ และที่สำคัญเค้าไม่เคยมาดูเลย แถมไปนัดเจอคนอื่น พ่อแม่ผมโกดมากที่ทำร้ายผมแล้วไม่เคยมาดู เราเลยขาดกัน ผมย้ายไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด ผ่านไปหลายเดือน
วันนึงเค้าก็ย้ายไปอยู้พัทยา โดยย้ายมากับแม่ และแม่ทำงานไม่ไหว เลยจะกลับไปอยู่บ้าน แล้วบอกกับผมว่าจะไปทำงานเต้นโคโยตี้ รูดเสาไรพวกนี้
ซึ้งเค้ารุ้ว่าผมจะทนไม่ได้ และมันก็จริง ผมไปหาเค้าที่พัทยา ย้ายไปอยู่นั่น เค้าอยากทำงานร้านอาหารที่เค้าชอบกิน ผมห่วงเค้าผมเลยสมัครเป็นเซฟ ทั้งๆที่ผมทำอาหารไม้เป็น เพราะผมเป็นโปรแกรมเมอร์ ผมต้องทำงานที่เงินเดือรน้อย และลำบากมาก เพราะต้องกลับเที่ยงคืน ต้องล้างครัว ยกของ ผมอดทนมาก เค้าขี้เกียจ คนอื่นด่า คนอื่นนินทา ผมก็พยายามขยันเพื้อชดเชยให้อยู่ได้ เหนื่อยสุดๆครับช่วงนั้น เหมือนผมมีลูก ผมต้องปลุกไปทำงาน และไม่ค่อยอยากจะไป ปลุกละไม่ลุกก็ทะเลาะกัน มันทำให้ผมสายไปด้วย ซักผ้า รีดผ้าผมก็ต้องทำให้ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมก็ต้องออก ผู้จัดการเค้าก็ช่วยหลายครั้ง บอกว่าเห็นแก่ผมเลยยังยอมให้มันอยู่ สุดท้ายวันนึงโอกาสก็หมด เค้าให้มันออก ผมก็ยังทิ้งงานไม่ได้ เพราะเด้วร้านเสียหายไม่มีคนแทน
เค้าออกก็อยุ่ห้องเฉยๆ ยังแอบไปไหน ยังแอบคุยกับใคร ผมจับได้ก็ทำไรไม่ได้ สุดท้ายก็มาบังคัยผมออกงาน ในความคิดผมคือผมยอมตามเค้า ทำตามเค้าแต่เค้าไม่มีความรับผิดชอบงานเอง ผมจึงกลับมาทำงานที่ตัวเองถนัด ผมทำงานคนเดัยว ก็ดูแลเค้าแบบเดิม ว่างก็เที่ยวเกาะ เที้ยวดอยตามภาษาแฟนกัน
ไม่ได่ไม่สนใจ ให้อยู่แต่ห้อง แต่มันก็ยังมีเรืองคนอื้นแบบเดิม เค้าพูดว่สไม่ได้รักผมทุกครั้ง ผู้ชายมีเยอะแยะ
ตอนนี้เราเลิกกัน แต่ผมยังห่วงเขาอยู่ เขาอยู่กับใครลำบากแน่ ขนาดแม่ตัวเองยังทะเลาะกันทุกวัน เพราะเอาแต่ใจ
เรื่องทั้งหมดคงเล่าได้ไม่หมด แต่มันทำให้ผมท้อมาก ซึ้งๆผมก็พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ แต่พอเจอใครก็หาคนที่จรืงจังยากนะครับ พอโดนซ้ำก็ท้อ
อยากจะถามดังนี้
1.ผมยอมรับว่ายังห่วงเค้า อยากได้ประสบการณ์จากเพื่อนๆ หรือมีวิธีใดที่จะปล่อยวาง ผมเครียดมาก จนเพือนๆในบริษัททุกคนมองออก
2.ผมค่อนข้างมั่นใจ ว่าผมทำดีที่สุดละ เพื่อนๆคิดว่าผมยังมีอะไรที่ยังไม่ทำอีกไหม เพราะทุกครั้งที่ผมกลับไป ผมคิดเสมอว่ายังทำไรไม่ดี เลยต้องถาม
3.ผมอยู่ในสภาวะเครียดมาก และต้องอยู่คนเดียวทุกวัน นอกเวลางาน มีกิจกรรม หรืออะไรแนะนำไหม เพราะมไม่เล่นเกม ไม่ค่อยไลฟ์สไตล์
ปล.ถ้าใครมีเรื่องที่ทำให้ผมมีกำลังใจบ้างมาแบ่งปันกันบ้างนะครับ
ท้อมาก ขอคำแนะนำหน่อยครับ
เริ่มต้นจากผมเริ่มทำงานแรกๆ ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ ธรรมดาของสังคมผู้ชายคือไปเที่ยวกลางคืนกัน ผมเจอผู้หญิงคนนึง เป็นเด็กเสริฟ ผมชอบมาก (ปกติชอบคนตัวเล็ก) ผมไม่เคยจีบใครในผับหรือร้านเหล้าเลย เป็นคนแรก ผมได้รู้จัก และไม่นานเราก็ได้อยู่ด้วยกัน
ผมเลยให้เขาออกจากงาน และดูแลเขา ทำหน้าที่ตัวเอง ทุกเช้าผมจะซื้อข้าวมาวางไว้ให้เค้าก่อนไปทำงาน กลางวันก็จะซื้อของกินมาให้ ถึงแมับางวันตัวผมเองจะยุ่งจนไมามีเวลากินก็ตาม เลิกงานก็อยู่ด้วยกัน
ผ่านไปประมาณ 1 เดือน พ่อผมต้องไปผ่าตัดในกทม ผมเลยต้องไปแล้วเขาไม่ได้ไปด้วย
ผมกลับมาก่อนพ่อแม่เพราะเป็นห่วงเขา มาเจอเค้าพาคนอื่นมานอน สิ่งที่ผมเจอมันเลวร้ายมาก พอถึงหน้าประตู ได้ยินเสียงคนเอากัน ผมฟังอยู่นานด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายแล้วผมก็เข้าไป ด้วยความที่ผมรักเค้ามากก็ได้แต่ถามว่าทำไมทำแบบนี้ ไม่ได้ทำร้าย ทั้งๆที่ปกติผมเป็นคนใจร้อนมาก
ผมให้ผู้ชายคนนั้นกลับไปโดยไม่ได้มีปัญหากัน เพราะมันก็ไม่รู้ว่ามีแฟนแล้ว ผมอยากจะไปมาก แต่ได้แต่คิดว่าถ้าเราไปเค้าจะต้องมีชีวิตแบบนี้ ต้องเปลี่ยนผู้ชายอีกกี่คน ผมถึงอยู่ เค้ามีอะไรกันปล่อยใน ซึ้งผมเป็นแฟนยังไม่กล้า ผมถนอมเค้าสุดๆ สุดท้ายแล้วผมก็ต้องใช้ความรู้สึกห่วง ตื่นตั้งแต่ตี5 ไปซื้อยาฉุกเฉินให้ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำแล้วทุกอย่างก็ผ่านไป มีเรืองคุยกะคนอื่น แอบทำนุ้นนี่มาเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ่อยมาก ชอบทุบหลังผม
นานวันเข้าผมไม่ไหวที่คุมไม้อยู้แบบนี้ เลยให้เค้ากลับไปอยู่กับแม่ต่างอำเภอ
ก็ทะเลาะกันคราวนี้หาเรื่องผมแทนว่ากลัวผมไปไหน ผมเลยแก้ปัญหาดเวยการไปนอนกับเค้าทุกวัน ทุกคืนเลิกงาน 2 ทุ่ม ผมขี่มอไซ 2 ชั่วโมง 80 โล ทางลำบากและเปลี่ยวมากๆเพราะอยู่ติดชายแดน (ตอนนั้นผมยังขับรถยนต์ไม่เป็น) ไปหาเขาทุกวัน เช้าก็ต้องตื่นเช้ามากๆมาทำงาน ผมยอมทุกอย่างให้เค้าพอใจ อยาหได้ไรก็ซื้อให้ และแล้วผมก็จับได้อีก ว่าไปนอนกับคนอื่น ผมตามจากไอคราว ไปถึงบ้านผู้ชาย ผมโมโหมากคราวนี้ แต่คนที่นอกใจผมกลับมาด่าผมเหมือนตัวเองถูก พ่อแม่เค้าก็เฉยเพราะปกตืตามใจลูก และผมก็เลิกกับเขา
สุดท้ายผช คนนั้นก็มีคนอื่น เค้ากลัยมา และแน่นอนตอนนั้นผมรอเค้า ไม่รุ้ตอนนั้นคิดอะไร นี่แหละมั้งครับที่เต้าบอกว่าความรัก
เรากลับมาคบกัน หลังๆผมทำงานก็เริ่มมีการก่อกวน จนผมไม่ไหวต้องลาออก ทำงานที่บ้านแทน เพราะเค้าบอกผมไม่มีเวลาให้ แต่แล้วก็เจอคุยกะคนอื่น คุยพอผมจะกลับบ้านห็ตีผมทุกครั้ง มีครั้งหนึงเอาโทรศัพจุ่มน้ำเพราะคิดว่าจะบังคัยใฟ้ผมอยู่ ผมก็ไม่ใช่คนเจ้าชุ้นะ วันๆอยู่กัยแฟน เย็นไปหาไรกินกัน แฟนอยากไปไหนก้ไปหมด ข้าวทุกมื้อผมให้เค้าเลือกว่าจะกินอะไร แต่ก็ยังวนมาคุยกับคนอื่น นัดคนอื่น ครั้งนี้ผมจะกลับให้ได้ และมันเป็นวันที่ผมไม่ลืม
ผมโดนเอากระถางต้นไม้ใหญ่ๆ ทุ่มใส่หัว เลือดไหลไม่หยุด และมันทำให้กระทบกระเทือน ขนาดที่ผมต้องทนทรมานทุกเช้า ทำงานไม่ได้ไป 4 เดือน
พอเกิดเรื่องนี้ พ่อแม่ผมเลยรุ้เรืองว่ามันเป็นยังไง เพราะตลอดมาผมปกป้อง ไม่เคยบอก แต่อาการผมหนักเข้า รพ และที่สำคัญเค้าไม่เคยมาดูเลย แถมไปนัดเจอคนอื่น พ่อแม่ผมโกดมากที่ทำร้ายผมแล้วไม่เคยมาดู เราเลยขาดกัน ผมย้ายไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด ผ่านไปหลายเดือน
วันนึงเค้าก็ย้ายไปอยู้พัทยา โดยย้ายมากับแม่ และแม่ทำงานไม่ไหว เลยจะกลับไปอยู่บ้าน แล้วบอกกับผมว่าจะไปทำงานเต้นโคโยตี้ รูดเสาไรพวกนี้
ซึ้งเค้ารุ้ว่าผมจะทนไม่ได้ และมันก็จริง ผมไปหาเค้าที่พัทยา ย้ายไปอยู่นั่น เค้าอยากทำงานร้านอาหารที่เค้าชอบกิน ผมห่วงเค้าผมเลยสมัครเป็นเซฟ ทั้งๆที่ผมทำอาหารไม้เป็น เพราะผมเป็นโปรแกรมเมอร์ ผมต้องทำงานที่เงินเดือรน้อย และลำบากมาก เพราะต้องกลับเที่ยงคืน ต้องล้างครัว ยกของ ผมอดทนมาก เค้าขี้เกียจ คนอื่นด่า คนอื่นนินทา ผมก็พยายามขยันเพื้อชดเชยให้อยู่ได้ เหนื่อยสุดๆครับช่วงนั้น เหมือนผมมีลูก ผมต้องปลุกไปทำงาน และไม่ค่อยอยากจะไป ปลุกละไม่ลุกก็ทะเลาะกัน มันทำให้ผมสายไปด้วย ซักผ้า รีดผ้าผมก็ต้องทำให้ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมก็ต้องออก ผู้จัดการเค้าก็ช่วยหลายครั้ง บอกว่าเห็นแก่ผมเลยยังยอมให้มันอยู่ สุดท้ายวันนึงโอกาสก็หมด เค้าให้มันออก ผมก็ยังทิ้งงานไม่ได้ เพราะเด้วร้านเสียหายไม่มีคนแทน
เค้าออกก็อยุ่ห้องเฉยๆ ยังแอบไปไหน ยังแอบคุยกับใคร ผมจับได้ก็ทำไรไม่ได้ สุดท้ายก็มาบังคัยผมออกงาน ในความคิดผมคือผมยอมตามเค้า ทำตามเค้าแต่เค้าไม่มีความรับผิดชอบงานเอง ผมจึงกลับมาทำงานที่ตัวเองถนัด ผมทำงานคนเดัยว ก็ดูแลเค้าแบบเดิม ว่างก็เที่ยวเกาะ เที้ยวดอยตามภาษาแฟนกัน
ไม่ได่ไม่สนใจ ให้อยู่แต่ห้อง แต่มันก็ยังมีเรืองคนอื้นแบบเดิม เค้าพูดว่สไม่ได้รักผมทุกครั้ง ผู้ชายมีเยอะแยะ
ตอนนี้เราเลิกกัน แต่ผมยังห่วงเขาอยู่ เขาอยู่กับใครลำบากแน่ ขนาดแม่ตัวเองยังทะเลาะกันทุกวัน เพราะเอาแต่ใจ
เรื่องทั้งหมดคงเล่าได้ไม่หมด แต่มันทำให้ผมท้อมาก ซึ้งๆผมก็พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ แต่พอเจอใครก็หาคนที่จรืงจังยากนะครับ พอโดนซ้ำก็ท้อ
อยากจะถามดังนี้
1.ผมยอมรับว่ายังห่วงเค้า อยากได้ประสบการณ์จากเพื่อนๆ หรือมีวิธีใดที่จะปล่อยวาง ผมเครียดมาก จนเพือนๆในบริษัททุกคนมองออก
2.ผมค่อนข้างมั่นใจ ว่าผมทำดีที่สุดละ เพื่อนๆคิดว่าผมยังมีอะไรที่ยังไม่ทำอีกไหม เพราะทุกครั้งที่ผมกลับไป ผมคิดเสมอว่ายังทำไรไม่ดี เลยต้องถาม
3.ผมอยู่ในสภาวะเครียดมาก และต้องอยู่คนเดียวทุกวัน นอกเวลางาน มีกิจกรรม หรืออะไรแนะนำไหม เพราะมไม่เล่นเกม ไม่ค่อยไลฟ์สไตล์
ปล.ถ้าใครมีเรื่องที่ทำให้ผมมีกำลังใจบ้างมาแบ่งปันกันบ้างนะครับ