ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหน แต่ผมเริ่มเกลียดความอยุติธรรมทั้งหลายในโลก
เมื่อวัยเด็กชีวิตผมค่อนข้างลำบาก ถูกคนในโรงเรียนกลั่นแกล้งมาก็เยอะ พอขึ้นมหาลัยก็ยังมีอยู่
สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจผมคือความชิงชังอาฆาต ถ้าเห็นใครกระทำเรื่องชั่วผมก็แทบอยากไปบีบคอมันทันที(อย่างพวกปล้น ฆ่า ข่มขืนที่เห็นในข่าว)
หรือไม่ก็แช่งด่าพวกมันให้ไปตายซะ ยิ่งเห็นคนไม่มีจิตสำนึก ความเกลียดชังของผมยิ่งทวีคูณจนน่ากลัว
แต่ผมไม่ได้แค้นจนกระทั่งขาดสติ ยังพอรู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไร ตอนปกติก็ไม่ค่อยได้แสดงออก
หลายปีมานี้ผมฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่เสมอ แต่ไม่ได้ใช้ออกอย่างจริงจัง(พักหลังไม่มีใครกล้ามาแกล้งผมซึ่งหน้า)
แม้ในใจยังมีแค้นแต่ไม่ได้แสดงออกมาก ทุกครั้งที่อาการกำเริบมันเจ็บมากเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง
พออาการหายไปแล้วก็ได้แต่นึกเสียใจกับความคิดมุ่งร้ายของตน ผมควรแก้ไขยังไงดี?
ขอบคุณที่แสดงความเห็นครับ
ผมกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนเป็นคนไม่ดี ผมควรแก้ไขยังไงครับ
เมื่อวัยเด็กชีวิตผมค่อนข้างลำบาก ถูกคนในโรงเรียนกลั่นแกล้งมาก็เยอะ พอขึ้นมหาลัยก็ยังมีอยู่
สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจผมคือความชิงชังอาฆาต ถ้าเห็นใครกระทำเรื่องชั่วผมก็แทบอยากไปบีบคอมันทันที(อย่างพวกปล้น ฆ่า ข่มขืนที่เห็นในข่าว)
หรือไม่ก็แช่งด่าพวกมันให้ไปตายซะ ยิ่งเห็นคนไม่มีจิตสำนึก ความเกลียดชังของผมยิ่งทวีคูณจนน่ากลัว
แต่ผมไม่ได้แค้นจนกระทั่งขาดสติ ยังพอรู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไร ตอนปกติก็ไม่ค่อยได้แสดงออก
หลายปีมานี้ผมฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่เสมอ แต่ไม่ได้ใช้ออกอย่างจริงจัง(พักหลังไม่มีใครกล้ามาแกล้งผมซึ่งหน้า)
แม้ในใจยังมีแค้นแต่ไม่ได้แสดงออกมาก ทุกครั้งที่อาการกำเริบมันเจ็บมากเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง
พออาการหายไปแล้วก็ได้แต่นึกเสียใจกับความคิดมุ่งร้ายของตน ผมควรแก้ไขยังไงดี?
ขอบคุณที่แสดงความเห็นครับ