สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม มันออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดตอนนี้มันถึงจุดที่สุดในการเก็บมันไว้ มันไม่สามรถเก็บไว้ได้อีกจึงขอใช้พื้นที่ตรงนี้ในการระบาย
ย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ในรั้วมหาลัยตอนนั้นผมปี ซึ่งก็ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่มากมาย ทั้งชายและหญิง พอเรียนไปสักพักกำลังจะหมดปี 1 ก็เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงมาชอบผม เธอแสดงออกมามากพอจนผมรู้สึกได้เอง ผมจะใช้นามสมมุติว่า ปอ เธอเป็นคนดีมากทั้งกับเพื่อน ครอบครับ คนรอบข้าง ซึ่งก่อนหน้าที่เธอจะมารู้สึกชอบกับผม เธอเป็นแฟนกับเพื่อนผม ชื่อ ธง ซึ่งเธอก็คบหากับธงได้ไม่นานและธงเองก็ค่อน้างสนิทกับผม แต่ต่อมา ตัวผมเองได้มีปัญหากับ ธง จึงได้ห่างๆกันไป แต่ผมกับ ปอ ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกันอยู่ ไม่นานนัก ธง กับ ปอ ได้เลิกรากัน ผมก็ทำหน้าที่ปลอบใจ ปอ ในตอนนั้นเพราะหอผมอยู่ใกล้บ้านของเธอละที่ผมทำตอนนั้นเพราะว่าไม่อยากให้เธอนั้นได้อยู่คนเดียว หลังจากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นๆๆ เทอมาติวหนังสือให้ผม ซื้อข้าวซื้อปลา มาดูแลห้องหับที่ผมอยู่อย่างดีทุกอย่างให้ผมถึงแม้ว่าเทอจะอยู่กับคนละห้องกัน พอเธอมีปัญหาหรืออยากได้ความช่วยเหลืออะไรผมก็ได้ทำให้เธอทุกอย่างเช่นกัน นานวันเข้าความรู้สึกของเราที่มีให้ต่อกันมันยิ่งมากกว่าคำว่าเพื่อนเข้าไปทุกที จนมาถึงวันนึงที่หลายอย่างมันเกินเลยไปและเราก็มีปัญหหากันทั้งคู่ เทอได้ถามถึงความชัดเจนจากผม ซึ่งตอนนั้นผมปฏิเสธเทอไป อย่างไม่ใยดี ออกลูกรำคาญด้วยซ้ำทั้งที่ตอนนั้นก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผมในหัวของผมตอนนั้นรู้แค่ว่ายังไม่อยากผูกสัมพันธ์กับใคร หลังจากนั้นเราก็ห่างๆกันไม่ติดต่อกันแต่เทอก็ยังคงเฝ้ามองผมอยู่ห่างๆความรู้สึกมันก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน พอขึ้นปี 2 มีน้องๆเฟรชชี่เข้ามาใหม่มากมาย ผ่านไปสักพัก ผมได้จีบและตกลงปลงใจกันรุ่นน้องที่ชื่อ ส้ม พอปอได้รู้เรื่องของผมที่คบกันกับน้องส้ม ปอเสียใจมากถึงขั้นที่จะย้ายมหาลัย อากาศหนักมาก คือถึงขั้นที่ว่าเจอหน้าทีไรคือ ปอจะตาบวมอยู่ตลอดมาจากการร้องไห้
จนเวลาได้ล่วงเลยมาถึงปี 4 ตัวผมเองกับส้มก็ยังคงคบกันอยู่ แต่ เราทั้งคู่ต่างมีปัญหาสะสมค้างคาใจกันมานาน และต่างคนก็ไม่รู้จะหาทางออกกันยังไงพูดง่ายๆคืออยู่กันไปวันๆนั่นแหละ ในเวลาเดียวกันผมกับปอ เราทั้งคู่ได้เจอ และได้คุยกันบ้างนิดหน่อย เทอยังเหมือนเดิมทุกครั้งในสายตาผมความรู้สึกของผมมันเหมือนย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม คือ เธอก็มีแฟนแล้วคบ กันมาได้ 2 ปีกว่าๆ เป็นแฟนที่เคยคบกันมาก่อนตอนมัธยมต้น หลังจากนั้นตัวผมเองได้พยายามหาทางติดต่อกันเป็นการส่วนตัว เพื่อถามไถ่สารทุกข์กับตามประสาเพื่อน
ผมจะบอกอีกอย่างว่า ส้ม อคติกับ ปอ มากๆๆ ถึงขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้ ต่อมาเรื่องของ ปอ กับ แฟนปอ หลังๆมาผมก็ข่าวคราวของเทอกับแฟนว่าเลิกๆคบๆ
แฟนเทอกับแฟนก็ไม่เหมือนเดิมกันอีกแล้ว แต่เทอก็ยังคงคบกันอยู่กับแฟน จนมาถึงเมื่อไม่นานมานี้ ผมได้ชวนปอมาถ่ายรูปคู่เป็นที่ระลึกและได้ชวนเทอไปทานข้าวกันสองต่อสอง มันเป็น 1 ชั่วโมงที่สั้นมากสำหรับผม ทุกอย่างที่เป็นเทอมันทำให้ความรู้สึกๆดีมันกลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ผมคิดว่าอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไข และ เหลือเวลาอีกแค่ 2 วันที่ผมจะเจอเธอ เพราะบ้านเราอยู่คนละฝากฝั่งของจังหวัดเลยแหละ คือบอกตามตรงผมอยากกลับไปให้ชีวิตคู่กับปอมากในตอนนี้ไม่ใช่ผมพึ่งมารู้สึกแบบแต่ผมคิดว่าเริ่มมานานมากแล้วตั้งแต่เห็นปอเป็นของคนอื่น ถึงแม้ว่าโอกาสมีเพียง0.01%ผมก็จะพยายาม
ถึงแม้ผมจะต้องเลิกรากับส้มผมก็ยอม
แบบนี้ผมเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย???
ถ้าเป็นคุณจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง??
ความถูกต้องและความรู้สึก คุณเลือกอะไร??
ผิดมั้ยครับที่ผมมีความรู้สึกแบบนี้คิดถึงและคงยังเสียใจให้กับอดีตทั้งที่ผมก็มีรักครั้งใหม่แล้ว
ย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ในรั้วมหาลัยตอนนั้นผมปี ซึ่งก็ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่มากมาย ทั้งชายและหญิง พอเรียนไปสักพักกำลังจะหมดปี 1 ก็เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงมาชอบผม เธอแสดงออกมามากพอจนผมรู้สึกได้เอง ผมจะใช้นามสมมุติว่า ปอ เธอเป็นคนดีมากทั้งกับเพื่อน ครอบครับ คนรอบข้าง ซึ่งก่อนหน้าที่เธอจะมารู้สึกชอบกับผม เธอเป็นแฟนกับเพื่อนผม ชื่อ ธง ซึ่งเธอก็คบหากับธงได้ไม่นานและธงเองก็ค่อน้างสนิทกับผม แต่ต่อมา ตัวผมเองได้มีปัญหากับ ธง จึงได้ห่างๆกันไป แต่ผมกับ ปอ ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกันอยู่ ไม่นานนัก ธง กับ ปอ ได้เลิกรากัน ผมก็ทำหน้าที่ปลอบใจ ปอ ในตอนนั้นเพราะหอผมอยู่ใกล้บ้านของเธอละที่ผมทำตอนนั้นเพราะว่าไม่อยากให้เธอนั้นได้อยู่คนเดียว หลังจากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นๆๆ เทอมาติวหนังสือให้ผม ซื้อข้าวซื้อปลา มาดูแลห้องหับที่ผมอยู่อย่างดีทุกอย่างให้ผมถึงแม้ว่าเทอจะอยู่กับคนละห้องกัน พอเธอมีปัญหาหรืออยากได้ความช่วยเหลืออะไรผมก็ได้ทำให้เธอทุกอย่างเช่นกัน นานวันเข้าความรู้สึกของเราที่มีให้ต่อกันมันยิ่งมากกว่าคำว่าเพื่อนเข้าไปทุกที จนมาถึงวันนึงที่หลายอย่างมันเกินเลยไปและเราก็มีปัญหหากันทั้งคู่ เทอได้ถามถึงความชัดเจนจากผม ซึ่งตอนนั้นผมปฏิเสธเทอไป อย่างไม่ใยดี ออกลูกรำคาญด้วยซ้ำทั้งที่ตอนนั้นก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผมในหัวของผมตอนนั้นรู้แค่ว่ายังไม่อยากผูกสัมพันธ์กับใคร หลังจากนั้นเราก็ห่างๆกันไม่ติดต่อกันแต่เทอก็ยังคงเฝ้ามองผมอยู่ห่างๆความรู้สึกมันก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน พอขึ้นปี 2 มีน้องๆเฟรชชี่เข้ามาใหม่มากมาย ผ่านไปสักพัก ผมได้จีบและตกลงปลงใจกันรุ่นน้องที่ชื่อ ส้ม พอปอได้รู้เรื่องของผมที่คบกันกับน้องส้ม ปอเสียใจมากถึงขั้นที่จะย้ายมหาลัย อากาศหนักมาก คือถึงขั้นที่ว่าเจอหน้าทีไรคือ ปอจะตาบวมอยู่ตลอดมาจากการร้องไห้
จนเวลาได้ล่วงเลยมาถึงปี 4 ตัวผมเองกับส้มก็ยังคงคบกันอยู่ แต่ เราทั้งคู่ต่างมีปัญหาสะสมค้างคาใจกันมานาน และต่างคนก็ไม่รู้จะหาทางออกกันยังไงพูดง่ายๆคืออยู่กันไปวันๆนั่นแหละ ในเวลาเดียวกันผมกับปอ เราทั้งคู่ได้เจอ และได้คุยกันบ้างนิดหน่อย เทอยังเหมือนเดิมทุกครั้งในสายตาผมความรู้สึกของผมมันเหมือนย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม คือ เธอก็มีแฟนแล้วคบ กันมาได้ 2 ปีกว่าๆ เป็นแฟนที่เคยคบกันมาก่อนตอนมัธยมต้น หลังจากนั้นตัวผมเองได้พยายามหาทางติดต่อกันเป็นการส่วนตัว เพื่อถามไถ่สารทุกข์กับตามประสาเพื่อน
ผมจะบอกอีกอย่างว่า ส้ม อคติกับ ปอ มากๆๆ ถึงขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้ ต่อมาเรื่องของ ปอ กับ แฟนปอ หลังๆมาผมก็ข่าวคราวของเทอกับแฟนว่าเลิกๆคบๆ
แฟนเทอกับแฟนก็ไม่เหมือนเดิมกันอีกแล้ว แต่เทอก็ยังคงคบกันอยู่กับแฟน จนมาถึงเมื่อไม่นานมานี้ ผมได้ชวนปอมาถ่ายรูปคู่เป็นที่ระลึกและได้ชวนเทอไปทานข้าวกันสองต่อสอง มันเป็น 1 ชั่วโมงที่สั้นมากสำหรับผม ทุกอย่างที่เป็นเทอมันทำให้ความรู้สึกๆดีมันกลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ผมคิดว่าอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไข และ เหลือเวลาอีกแค่ 2 วันที่ผมจะเจอเธอ เพราะบ้านเราอยู่คนละฝากฝั่งของจังหวัดเลยแหละ คือบอกตามตรงผมอยากกลับไปให้ชีวิตคู่กับปอมากในตอนนี้ไม่ใช่ผมพึ่งมารู้สึกแบบแต่ผมคิดว่าเริ่มมานานมากแล้วตั้งแต่เห็นปอเป็นของคนอื่น ถึงแม้ว่าโอกาสมีเพียง0.01%ผมก็จะพยายาม
ถึงแม้ผมจะต้องเลิกรากับส้มผมก็ยอม
แบบนี้ผมเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย???
ถ้าเป็นคุณจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง??
ความถูกต้องและความรู้สึก คุณเลือกอะไร??