การตายไม่ใช่ทางออกของปัญหา แล้วถ้าปัญหามันเยอะจนไม่มีทางออกละ?
ตอนนี้เราอายุ15 แค่เป็น15ที่ยาวมาก เป็น15ปีแห่งนรกที่แสนทุกทรมาน ฉํน มีปัญหาตั้งแต่เกิด พ่อกับแม่มีฉํนตอน14 ฉันถูกเลี้ยงดูอย่างในละครไม่มีผิด ฉํนจำเหตุการณ์ได้ดีตั้งแต่เกิด จำวันที่แม่ทิ้งฉันได้ ทั้งๆที่ตอนนั้นอายุแค่4ขวบ จำได้ว่าพ่อฉํนขับรถ ไปตามแม่ แต่ไม่เจอแล้ว พ่อฉํนขับรถจะให้รถบรรทุกชน แต่รอด ฉํนมีแม่เลี้ยง ตอนอยู่อ.3 ฉํนไว้ใจเค้าและรักเค้าเหมือนแม่คนนึง เค้ามีลูกติด เป็นคนอีสาน ฉันเข้ากับลูกเค้าได้ดีในช่วงแรกๆ เราอยู่ด้วยกันแบบพี่น้องแสนรัก จนกระทั้งเริ่มป.1 ฉันถูกกลั่นแกล้งจากฝั่งนั้น โดยการตอกย้ำสิ่งที่ฉันขาด ฉํนต้องไปอยู่ที่ขอนแก่น เขาบอกว่าเขาต้องการดัดสันดานฉํนให้อยู๋รวมกับคนอื่นได้ เค้าทั้งรุมหัวแกล้งฉัน ทรมานจิตใจฉํน ฉันแอบนอนร้องไห้ทุกคืน ฉันก็เป็นแค่เด็กป1ที่ต้องการความรักจากครอบครัว แต่ทำไมฉันต้องมาเจอแบบนี้ แม่เลี้ยงใจร้ายพูดว่า ฉํนอาจไม่ใช่ลูกพ่อก็ได้ เพราะแม่ฉันมีแฟนเยอะ หน้าตาก็ไม่เหมือน เธอมันไม่มีใครรัก ลูกไม่มีพ่อมีแม่ ฉันจำไว้ตลอดว่าฉันกรุ๊ปเลือดเดียวกับพ่อไม่ก็แม่ และจะรอวันตรวจเลือดซักครั้งนึง ฉันเหมือนเด็กที่ต้องอยู่คนเดียวในที่ห่างไกลบ้านไม่มีผิด เพราะฉันเข้ากับใครไม่ได้ คุยกับใครไม่รู้เรื่อง พี่สาวก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันต้องมองพี่ฉันได้ความรักจากทุกๆคน อยากได้อะไรก็ได้ พ่อของฉันไม่มีสิทได้พูดได้แย้ง แม้แต่พ่อของฉันยังไม่กอดฉํนเลย พอฉันกลับกรุงเทพ ฉัน ถูกใส่ร้ายว่าเป็นหัวขโมยของทั้งห้อง ถึงกับต้องแจ้งตำรวจ ฉันไม่ได้ทำแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นคนทำ ถูกตีหน้าโรงเรียนเพราะการเรียนตกต่ำ จนฉันทนอยู่ไม่ได้ ย้ายรร. เริ่มโตหน่อย ป.4 ย้ายมารร.วัด ฉันเปลี่ยนไป ฉันเรียนดีมาก เป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ มีคนจ้องจะแกล้งอยู่ทุกวัน จากที่ไม่พูดคำหยาบ ก็กลายเป็นคนหยาบโลน แข็งกระด้าง เริ่มหัวดื้อ ต่อต้านตั้งแต่เด็ก ถูกภารโรงจับหน้าอก ถูกครูที่เป็นที่รักของทุกคนเกือบข่มขืน ถูกคนทั้งโรงเรียนเกลียด ไม่มีเพื่อนคบ ถูกใส่ร้ายว่าไปมีอะไรกับผู้ชายในห้องลูกเสือ จนต้องหนีออกจากบ้าน ตอนนั้นป.6เอง ไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้จะตัดสินปัญหายังไง เลยหนีออกมากับผู้ชายคนนั้น ปล.แฟนเราเองคบกันตามประสาเด็กน้อยไม่มีคนคุม ก็ตามนั้นเลยค่ะ มีอะไรกันจริงๆ ได้ไปขอข้าววัด เก็บข้าวตามข้างทางกิน จนผู้ใหญ่มาเจอตัว ตามกลับบ้าน แต่ทุกอย่างแย่ลง พ่อของฉันตัดพ่อตัดลูกกับฉัน ย่าของฉํนและคนในบ้าน ด่าทอฉันด้วยคำหยาบคาย(ลูกกระหร- หนีนรกมาเกิด พ่อแม่ไม่รัก เลวเหมือนแม่ สันดานโจร โตขึ้นไปขอให้เป็นกระหร-) พยายามบีบให้ฉันกับแฟนเลิกกัน ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าฉันรักเขา เรารักกัน น้ำเน่าไร้สาระที่สุด เพราะเค้าเป็นคนเดียวในชีวิตที่ทำให้ฉันยิ้มได้อย่างเต็มปาก จนฉันทนคำด่าทอไม่ไหว ต้องหยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้ ฉันหยุดมันได้ในเวลาไม่ถึงวัน ฉํนกลายเป็นคนเลว รักใครไม่เป็น ฉันสอบเข้ารร.ดังเกรดนิยมห้องท็อป แต่ด้วยความที่ฉันใช้ชีวิตแบบไม่สนใครอยู่แล้ว ฉันจึงเริ่มชั่วอย่างเต็มตัว เสพยา กรีดข้อมือตัวเอง ทำร้ายร่างกาย มีแฟน มีอะไรกับแฟนคนนู้นทีคนนี้ทีตั้งแต่ม.1 ติด0ไป6ตัวได้ จนขึ้นม.2 มาเจอผู้ชายคนนึง เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน ฉันรักเขาแบบไม่เคยรักใครมาก่อน ความรักที่ฉันให้เขามันคือความรักจริงๆ เราคบกันแบบเปิดเผย ทุกอย่างดีขึ้น แต่เหมือนฉันจะหมดบุญเพียงแค่นั้น ทำให้ต้องเลิกกัน ฉันมีความสุขมากตลอดเกือบ2ปี ฉันได้บทเรียนมหาศาล แต่ฉันก็ต้องทำใจ จนฉันไม่จบม.3 เพราะฉันไม่มีจิตใจจะไปแก้0และเงินค่ารถ ฉันพยายามดิ้นรนต่อปวช. แต่ก็เท่านั้น ตอนนี้ฉันล่องลอย ไม่จบ ตกงาน มีแผลในใจเต็มไปหมด ฉํนมีแฟนใหม่ แต่ลึกๆแล้วเวลาฉันท้อแท้ ฉันยังคงคิดถึงแฟนเก่าอยู่เสมอ ฉํนออกมาอยู่กับแฟนใหม่โดยที่ๆบ้านจของฉันไม่รู้ ว่ามีและยังไม่จบม.3 ฉํนโกหกว่าฉันมีงานแล้ว และเรียนอย่างสบายใจ มีเงินใช้ ฉันอยู่ได้ แต่แท้จริงแล้ว แม้เงินซักบาทยังไม่มีเลย ต้องเกาะแฟนใหม่ ไม่ก็กลับบ้านไปเยี่ยมเขา เขาก็จะให้เงินมาบ้างร้อยสองร้อย ฉันอยู่ทั้งเดือน บางคนอาจะสงสัย ทำไมไม่กลับบ้าน ไม่ไปเปิดใจคุยกัน คุณเชื่อฉันสิ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นได้ ฉํนจะไม่มาตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเขา ไม่เคยเข้าใจใครเลย และฉันคิดว่าฉันจะซื้อใบจบและรอไปต่อปวส.ใหม่เหมือนเพื่อนทีเเดียว แต่นั้นมันเป็นแค่ความคิด เพราะฉํนมารู้แล้ว และรู้ด้วยตัวเอง ว่าฉํน ไม่ใช่ลูกพ่อ เลือดของฉันไม่ตรงกับใครเลย และหน้าของฉัน ผิวพรรณ ไม่ตรงกับใครเลย ฉันได้แต่เก็บความลับนี้ไว้คนเดียว ตอนนี้ฉันอ้างว้าง จีดการชีวิตตัวเองไม่ถูก ฉํนติดเหล้า ฉันท้อแท้ นอนทั้งวัน ฉํนอยากตาย ฉันไม่เสียดายชีวิตแล้ว ถ้าตายแล้วเอาอวัยวะของฉันไปให้คนอื่นที่เขามีความสุขในชีวิตมากกว่าฉันๆจะพอใจมาก ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ชีวิตฉันมันแสนรันทดและแก่โลก ฉันไม่อยากเป็นคนให้คำปรึกษากับทุกคนได้เพราะฉันผ่านมาแล้ว ฉันอยากเป็นคนที่ทุกคนอยากรับฟังและพร้อมให้ทางออกดีๆ ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาการฆ่าตัวตาย และพร้อมทำแล้ว แต่ฉันอยากจะรู้จากความคิดของคนอื่น ว่าะมีทางไหนไหมที่ดีกว่านี้ แน่นอนว่าถ้าฉันตายไป ความจริงปรากฎ ทุกคนย่อมไม่เสียใจในการตายของฉันนานแน่นอน เขาพร้อมจะให้ฉันตายตั้งนานแล้ว ฉันรู้จีกนิสัยทุกคนดีว่าใครพูดจริงใครพูดหวังดี.
อยากฆ่าตัวตาย เพราะเจอแบบนี้
ตอนนี้เราอายุ15 แค่เป็น15ที่ยาวมาก เป็น15ปีแห่งนรกที่แสนทุกทรมาน ฉํน มีปัญหาตั้งแต่เกิด พ่อกับแม่มีฉํนตอน14 ฉันถูกเลี้ยงดูอย่างในละครไม่มีผิด ฉํนจำเหตุการณ์ได้ดีตั้งแต่เกิด จำวันที่แม่ทิ้งฉันได้ ทั้งๆที่ตอนนั้นอายุแค่4ขวบ จำได้ว่าพ่อฉํนขับรถ ไปตามแม่ แต่ไม่เจอแล้ว พ่อฉํนขับรถจะให้รถบรรทุกชน แต่รอด ฉํนมีแม่เลี้ยง ตอนอยู่อ.3 ฉํนไว้ใจเค้าและรักเค้าเหมือนแม่คนนึง เค้ามีลูกติด เป็นคนอีสาน ฉันเข้ากับลูกเค้าได้ดีในช่วงแรกๆ เราอยู่ด้วยกันแบบพี่น้องแสนรัก จนกระทั้งเริ่มป.1 ฉันถูกกลั่นแกล้งจากฝั่งนั้น โดยการตอกย้ำสิ่งที่ฉันขาด ฉํนต้องไปอยู่ที่ขอนแก่น เขาบอกว่าเขาต้องการดัดสันดานฉํนให้อยู๋รวมกับคนอื่นได้ เค้าทั้งรุมหัวแกล้งฉัน ทรมานจิตใจฉํน ฉันแอบนอนร้องไห้ทุกคืน ฉันก็เป็นแค่เด็กป1ที่ต้องการความรักจากครอบครัว แต่ทำไมฉันต้องมาเจอแบบนี้ แม่เลี้ยงใจร้ายพูดว่า ฉํนอาจไม่ใช่ลูกพ่อก็ได้ เพราะแม่ฉันมีแฟนเยอะ หน้าตาก็ไม่เหมือน เธอมันไม่มีใครรัก ลูกไม่มีพ่อมีแม่ ฉันจำไว้ตลอดว่าฉันกรุ๊ปเลือดเดียวกับพ่อไม่ก็แม่ และจะรอวันตรวจเลือดซักครั้งนึง ฉันเหมือนเด็กที่ต้องอยู่คนเดียวในที่ห่างไกลบ้านไม่มีผิด เพราะฉันเข้ากับใครไม่ได้ คุยกับใครไม่รู้เรื่อง พี่สาวก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันต้องมองพี่ฉันได้ความรักจากทุกๆคน อยากได้อะไรก็ได้ พ่อของฉันไม่มีสิทได้พูดได้แย้ง แม้แต่พ่อของฉันยังไม่กอดฉํนเลย พอฉันกลับกรุงเทพ ฉัน ถูกใส่ร้ายว่าเป็นหัวขโมยของทั้งห้อง ถึงกับต้องแจ้งตำรวจ ฉันไม่ได้ทำแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นคนทำ ถูกตีหน้าโรงเรียนเพราะการเรียนตกต่ำ จนฉันทนอยู่ไม่ได้ ย้ายรร. เริ่มโตหน่อย ป.4 ย้ายมารร.วัด ฉันเปลี่ยนไป ฉันเรียนดีมาก เป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ มีคนจ้องจะแกล้งอยู่ทุกวัน จากที่ไม่พูดคำหยาบ ก็กลายเป็นคนหยาบโลน แข็งกระด้าง เริ่มหัวดื้อ ต่อต้านตั้งแต่เด็ก ถูกภารโรงจับหน้าอก ถูกครูที่เป็นที่รักของทุกคนเกือบข่มขืน ถูกคนทั้งโรงเรียนเกลียด ไม่มีเพื่อนคบ ถูกใส่ร้ายว่าไปมีอะไรกับผู้ชายในห้องลูกเสือ จนต้องหนีออกจากบ้าน ตอนนั้นป.6เอง ไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้จะตัดสินปัญหายังไง เลยหนีออกมากับผู้ชายคนนั้น ปล.แฟนเราเองคบกันตามประสาเด็กน้อยไม่มีคนคุม ก็ตามนั้นเลยค่ะ มีอะไรกันจริงๆ ได้ไปขอข้าววัด เก็บข้าวตามข้างทางกิน จนผู้ใหญ่มาเจอตัว ตามกลับบ้าน แต่ทุกอย่างแย่ลง พ่อของฉันตัดพ่อตัดลูกกับฉัน ย่าของฉํนและคนในบ้าน ด่าทอฉันด้วยคำหยาบคาย(ลูกกระหร- หนีนรกมาเกิด พ่อแม่ไม่รัก เลวเหมือนแม่ สันดานโจร โตขึ้นไปขอให้เป็นกระหร-) พยายามบีบให้ฉันกับแฟนเลิกกัน ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าฉันรักเขา เรารักกัน น้ำเน่าไร้สาระที่สุด เพราะเค้าเป็นคนเดียวในชีวิตที่ทำให้ฉันยิ้มได้อย่างเต็มปาก จนฉันทนคำด่าทอไม่ไหว ต้องหยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้ ฉันหยุดมันได้ในเวลาไม่ถึงวัน ฉํนกลายเป็นคนเลว รักใครไม่เป็น ฉันสอบเข้ารร.ดังเกรดนิยมห้องท็อป แต่ด้วยความที่ฉันใช้ชีวิตแบบไม่สนใครอยู่แล้ว ฉันจึงเริ่มชั่วอย่างเต็มตัว เสพยา กรีดข้อมือตัวเอง ทำร้ายร่างกาย มีแฟน มีอะไรกับแฟนคนนู้นทีคนนี้ทีตั้งแต่ม.1 ติด0ไป6ตัวได้ จนขึ้นม.2 มาเจอผู้ชายคนนึง เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน ฉันรักเขาแบบไม่เคยรักใครมาก่อน ความรักที่ฉันให้เขามันคือความรักจริงๆ เราคบกันแบบเปิดเผย ทุกอย่างดีขึ้น แต่เหมือนฉันจะหมดบุญเพียงแค่นั้น ทำให้ต้องเลิกกัน ฉันมีความสุขมากตลอดเกือบ2ปี ฉันได้บทเรียนมหาศาล แต่ฉันก็ต้องทำใจ จนฉันไม่จบม.3 เพราะฉันไม่มีจิตใจจะไปแก้0และเงินค่ารถ ฉันพยายามดิ้นรนต่อปวช. แต่ก็เท่านั้น ตอนนี้ฉันล่องลอย ไม่จบ ตกงาน มีแผลในใจเต็มไปหมด ฉํนมีแฟนใหม่ แต่ลึกๆแล้วเวลาฉันท้อแท้ ฉันยังคงคิดถึงแฟนเก่าอยู่เสมอ ฉํนออกมาอยู่กับแฟนใหม่โดยที่ๆบ้านจของฉันไม่รู้ ว่ามีและยังไม่จบม.3 ฉํนโกหกว่าฉันมีงานแล้ว และเรียนอย่างสบายใจ มีเงินใช้ ฉันอยู่ได้ แต่แท้จริงแล้ว แม้เงินซักบาทยังไม่มีเลย ต้องเกาะแฟนใหม่ ไม่ก็กลับบ้านไปเยี่ยมเขา เขาก็จะให้เงินมาบ้างร้อยสองร้อย ฉันอยู่ทั้งเดือน บางคนอาจะสงสัย ทำไมไม่กลับบ้าน ไม่ไปเปิดใจคุยกัน คุณเชื่อฉันสิ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นได้ ฉํนจะไม่มาตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเขา ไม่เคยเข้าใจใครเลย และฉันคิดว่าฉันจะซื้อใบจบและรอไปต่อปวส.ใหม่เหมือนเพื่อนทีเเดียว แต่นั้นมันเป็นแค่ความคิด เพราะฉํนมารู้แล้ว และรู้ด้วยตัวเอง ว่าฉํน ไม่ใช่ลูกพ่อ เลือดของฉันไม่ตรงกับใครเลย และหน้าของฉัน ผิวพรรณ ไม่ตรงกับใครเลย ฉันได้แต่เก็บความลับนี้ไว้คนเดียว ตอนนี้ฉันอ้างว้าง จีดการชีวิตตัวเองไม่ถูก ฉํนติดเหล้า ฉันท้อแท้ นอนทั้งวัน ฉํนอยากตาย ฉันไม่เสียดายชีวิตแล้ว ถ้าตายแล้วเอาอวัยวะของฉันไปให้คนอื่นที่เขามีความสุขในชีวิตมากกว่าฉันๆจะพอใจมาก ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ชีวิตฉันมันแสนรันทดและแก่โลก ฉันไม่อยากเป็นคนให้คำปรึกษากับทุกคนได้เพราะฉันผ่านมาแล้ว ฉันอยากเป็นคนที่ทุกคนอยากรับฟังและพร้อมให้ทางออกดีๆ ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาการฆ่าตัวตาย และพร้อมทำแล้ว แต่ฉันอยากจะรู้จากความคิดของคนอื่น ว่าะมีทางไหนไหมที่ดีกว่านี้ แน่นอนว่าถ้าฉันตายไป ความจริงปรากฎ ทุกคนย่อมไม่เสียใจในการตายของฉันนานแน่นอน เขาพร้อมจะให้ฉันตายตั้งนานแล้ว ฉันรู้จีกนิสัยทุกคนดีว่าใครพูดจริงใครพูดหวังดี.