ครั้งนี้เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกและคงจะเป็นครั้งเดียว โดยวัตถุประสงค์เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆคนที่กำลังมองหาความรักดีๆหรือคนที่กำลังหมดหวังในความรักดีๆ อยากให้คนที่ทุ่มเทกับความรักมากเกินไปได้กลับมาให้คุณค่ากับตัวเองแล้วสักวันจะมีคนมองเห็นคุณค่าในตัวคุณ กับคำที่เขาพูดกันว่า "คนที่ใช่อะไรก็ใช่ไปหมด" มันมีอยู่จริงนะจ้ะ ยังไงแล้วถ้าหากผิดพลาดประการใดขอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เรามาเริ่มกันที่ทำไมต้อง EMS จะบอกว่าไวกว่านี้ก็เบนซินกับไฟแล้วล่ะน้อง ฮ่าๆ เรื่องราวของเราสองคนอาจจะดูเว่อๆไวๆไปนิดแต่ก็เกิดขึ้นมาแล้วเนาะ เราขออนุญาตเขียนเป็นตอนเพื่อความไม่น่าเบื่อละกันนะ
Chapter 1 รักเกิดในอินเตอร์เน็ต
ย้อนกลับไปปีที่แล้วจำได้ว่าเป็นวันที่ 1 ก.พ. ช่วงนั้นเป็นช่วงที่โสดสนิทจริงจังในชีวิตวัย 28 หลังจากผ่านพ้นมรสุมชีวิตกับผู้ชายห่วยๆที่คบมา จนคนล่าสุดเราทั้งทุ่มเท ทั้งจริงจัง จริงใจ ให้ความสำคัญกับเขาอันดับแรกจนบางครั้งลืมแม้กระทั่งความสุขของตัวเองและลืมให้ความสำคัญต่รอบครัวและคนรอบข้าง เคยแม้กระทั่งไปประกันตัวให้เขาในข้อหาเมาแล้วขับตอนตี 2 ทั้งที่เค้าโกหกว่านอนแล้ว แต่ก็นะสุดท้ายแล้วก็ตาสว่างและยอมถอยออกมา กว่าจะผ่านมาได้ถึงขั้นได้ขอแม่ไปพบจิตแพทย์ ไปพบหมอเพราะนอนไม่หลับมาสามวันสามคืน สภาพเหมือนซอมบี้ วันๆไม่ออกไปไหนนอนอยู่แต่ห้อง คิดย้อนกลับไปก็ดีใจและรู้สึกรักตัวเองที่และขอบคุณเพื่อนที่นำพาให้ผ่านมาได้ พอหลังจากดีขึ้นแล้ววันนึงเลยล็อกอินเข้าเว็บหาคู่เว็บหนึ่งแบบไม่ได้ตั้งใจจะหาใครแบบจริงจังเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ดีนัก สรุปวันแรกในเว็บนี้มีฟังก์ชั่นอันนึงให้กดส่งข้อความทักทายอัตโนมัติหาคนที่ออนไลน์อยู่ตอนนั้น ซึ่งข้อความก็แบบที่เว็บมันตั้งไว้อัตโนมัติอีกล่ะ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเขียนว่าอะไรบ้าง ฮ่าๆ พอกดส่งออกไป OMG! ข้อความถูกส่งออกไปหาหลายสิบคนเลยจ้า แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเว็บพวกนี้ส่วนมากก็จะเต๊าะให้เราเสียค่าเมมเบอร์แล้วจะได้คุยกับสมาชิกพรีเมี่ยมอะไรทำนองนั้น ส่วนตัวไม่ได้หวังหรือสนใจอะไร เหมือนคนเหงาหาคนคุยไปทั่วก็ว่าได้ (ตอนหลังคุณเขารู้มีแอบงอนนิดๆ ฮ่าๆ คิดว่าเราตั้งใจส่งข้อความหาแต่ไม่จ้าาาา)
พอหลังจากนั้นไม่นานมีหลายคนตอบกลับมาโปรไฟล์ดีบ้างไม่ดีบ้าง หนุ่มบ้างแก่บ้างปะปนกันไป แต่มาสะดุดที่หนุ่มรายนึง กดดูข้อมูลในโปรไฟล์เพิ่งสมัครมาไม่กี่ชั่วโมงเหมือนกันเลย แถมส่งมาบอกแค่ว่า ขอบคุณที่สนใจผม ถ้าไม่เป็นการรบกวนส่งอีเมลล์มาเพื่อทำความรู้จักกันเพิ่มเติมได้ที่อีเมลล์ผมนะ แล้วคุณเขาก็ให้อีเมลล์จ้าาาาาา เอาไงล่ะทางนี้ ก็อึ้งสิจ้ะ ฮ่าๆ ตั้งแต่มีแฟนต่างชาติมา ตั้งแต่คุยมา ไม่เคยเจอใครขอคุยทางอีเมลล์แบบนี้ โดยปกติแล้วก็จะแลก Line, Skype, WhatsApp ก็ว่าไป (แต่ส่วนมากพวกมีไลน์นี่สาวเยอะจ่ะ สต็อกสาวไทยเยอะแล้วว่างั้น) อินี่ก็บ้าจี้ ส่งเมลล์ไปเต๊าะสิเนาะ ฮ่าๆๆๆ ทักทายไปตามมารยาทก็ว่ากันไป จะสแกมเมอร์หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ชะตา หลังจากนั้นคุณเขาก็บอกชื่อเสียงเรียงนามและประเทศที่อยู่ตอบกลับมา ก็กลายเป็นว่าเราคุยกันผ่านอีเมลล์แบบนี้ตั้งแต่วันแรกจนวันที่เจอกันตัวเป็นๆเลยนะ ส่วนตัวแล้วจากประสบการณ์อันเลวร้ายสอนให้รู้ว่าอย่าหลงรูปลักษณ์ภายนอก อย่าหลงระเริงกับคำพูดหวานหู อย่าได้ไปสนใจทรัพย์สินใดๆที่เขาพยายามอวดเพ้อมา ก็เลยได้แต่แลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับความสนใจ ไลฟสไตล์ ทัศนคติและเพื่อความชัดเจนก็ยิงคำถามไปเลยว่าเข้ามาสมัครเว็บนี้คุณมองหาอะไร ถ้าเป้าหมายตรงกันก็ค่อยคุยลงลึกกันไป สำหรับคู่เรามันเป็นอะไรที่ง่ายและลงตัวตั้งแต่วันแรกเลยก็ว่าได้ พอคุยกันถูกคอ ทัศนคติและเป้าหมายตรงกันก็เลยตกลงกันว่าโอเคเราคือคนคุยกันนะ อยู่ระหว่างศึกษาและพัฒนาความสัมพันธ์ (นี่แค่สองสามวันแรกนะ ตกลงกันแบบนี้แล้วจ่ะ)
บันทึกรักฉบับ EMS สาวไทย-หนุ่มสเปน
เรามาเริ่มกันที่ทำไมต้อง EMS จะบอกว่าไวกว่านี้ก็เบนซินกับไฟแล้วล่ะน้อง ฮ่าๆ เรื่องราวของเราสองคนอาจจะดูเว่อๆไวๆไปนิดแต่ก็เกิดขึ้นมาแล้วเนาะ เราขออนุญาตเขียนเป็นตอนเพื่อความไม่น่าเบื่อละกันนะ
Chapter 1 รักเกิดในอินเตอร์เน็ต
ย้อนกลับไปปีที่แล้วจำได้ว่าเป็นวันที่ 1 ก.พ. ช่วงนั้นเป็นช่วงที่โสดสนิทจริงจังในชีวิตวัย 28 หลังจากผ่านพ้นมรสุมชีวิตกับผู้ชายห่วยๆที่คบมา จนคนล่าสุดเราทั้งทุ่มเท ทั้งจริงจัง จริงใจ ให้ความสำคัญกับเขาอันดับแรกจนบางครั้งลืมแม้กระทั่งความสุขของตัวเองและลืมให้ความสำคัญต่รอบครัวและคนรอบข้าง เคยแม้กระทั่งไปประกันตัวให้เขาในข้อหาเมาแล้วขับตอนตี 2 ทั้งที่เค้าโกหกว่านอนแล้ว แต่ก็นะสุดท้ายแล้วก็ตาสว่างและยอมถอยออกมา กว่าจะผ่านมาได้ถึงขั้นได้ขอแม่ไปพบจิตแพทย์ ไปพบหมอเพราะนอนไม่หลับมาสามวันสามคืน สภาพเหมือนซอมบี้ วันๆไม่ออกไปไหนนอนอยู่แต่ห้อง คิดย้อนกลับไปก็ดีใจและรู้สึกรักตัวเองที่และขอบคุณเพื่อนที่นำพาให้ผ่านมาได้ พอหลังจากดีขึ้นแล้ววันนึงเลยล็อกอินเข้าเว็บหาคู่เว็บหนึ่งแบบไม่ได้ตั้งใจจะหาใครแบบจริงจังเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ดีนัก สรุปวันแรกในเว็บนี้มีฟังก์ชั่นอันนึงให้กดส่งข้อความทักทายอัตโนมัติหาคนที่ออนไลน์อยู่ตอนนั้น ซึ่งข้อความก็แบบที่เว็บมันตั้งไว้อัตโนมัติอีกล่ะ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเขียนว่าอะไรบ้าง ฮ่าๆ พอกดส่งออกไป OMG! ข้อความถูกส่งออกไปหาหลายสิบคนเลยจ้า แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเว็บพวกนี้ส่วนมากก็จะเต๊าะให้เราเสียค่าเมมเบอร์แล้วจะได้คุยกับสมาชิกพรีเมี่ยมอะไรทำนองนั้น ส่วนตัวไม่ได้หวังหรือสนใจอะไร เหมือนคนเหงาหาคนคุยไปทั่วก็ว่าได้ (ตอนหลังคุณเขารู้มีแอบงอนนิดๆ ฮ่าๆ คิดว่าเราตั้งใจส่งข้อความหาแต่ไม่จ้าาาา)
พอหลังจากนั้นไม่นานมีหลายคนตอบกลับมาโปรไฟล์ดีบ้างไม่ดีบ้าง หนุ่มบ้างแก่บ้างปะปนกันไป แต่มาสะดุดที่หนุ่มรายนึง กดดูข้อมูลในโปรไฟล์เพิ่งสมัครมาไม่กี่ชั่วโมงเหมือนกันเลย แถมส่งมาบอกแค่ว่า ขอบคุณที่สนใจผม ถ้าไม่เป็นการรบกวนส่งอีเมลล์มาเพื่อทำความรู้จักกันเพิ่มเติมได้ที่อีเมลล์ผมนะ แล้วคุณเขาก็ให้อีเมลล์จ้าาาาาา เอาไงล่ะทางนี้ ก็อึ้งสิจ้ะ ฮ่าๆ ตั้งแต่มีแฟนต่างชาติมา ตั้งแต่คุยมา ไม่เคยเจอใครขอคุยทางอีเมลล์แบบนี้ โดยปกติแล้วก็จะแลก Line, Skype, WhatsApp ก็ว่าไป (แต่ส่วนมากพวกมีไลน์นี่สาวเยอะจ่ะ สต็อกสาวไทยเยอะแล้วว่างั้น) อินี่ก็บ้าจี้ ส่งเมลล์ไปเต๊าะสิเนาะ ฮ่าๆๆๆ ทักทายไปตามมารยาทก็ว่ากันไป จะสแกมเมอร์หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ชะตา หลังจากนั้นคุณเขาก็บอกชื่อเสียงเรียงนามและประเทศที่อยู่ตอบกลับมา ก็กลายเป็นว่าเราคุยกันผ่านอีเมลล์แบบนี้ตั้งแต่วันแรกจนวันที่เจอกันตัวเป็นๆเลยนะ ส่วนตัวแล้วจากประสบการณ์อันเลวร้ายสอนให้รู้ว่าอย่าหลงรูปลักษณ์ภายนอก อย่าหลงระเริงกับคำพูดหวานหู อย่าได้ไปสนใจทรัพย์สินใดๆที่เขาพยายามอวดเพ้อมา ก็เลยได้แต่แลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับความสนใจ ไลฟสไตล์ ทัศนคติและเพื่อความชัดเจนก็ยิงคำถามไปเลยว่าเข้ามาสมัครเว็บนี้คุณมองหาอะไร ถ้าเป้าหมายตรงกันก็ค่อยคุยลงลึกกันไป สำหรับคู่เรามันเป็นอะไรที่ง่ายและลงตัวตั้งแต่วันแรกเลยก็ว่าได้ พอคุยกันถูกคอ ทัศนคติและเป้าหมายตรงกันก็เลยตกลงกันว่าโอเคเราคือคนคุยกันนะ อยู่ระหว่างศึกษาและพัฒนาความสัมพันธ์ (นี่แค่สองสามวันแรกนะ ตกลงกันแบบนี้แล้วจ่ะ)