สวัสดีผู้อ่านนะคะ เราอายุ13 คำบางคำอาจจะงงๆไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
เราย้ายเข้าม.1 รร.นึงในกรุงเทพ
ช่วงแรกๆก็ปกติค่ะ ชีวิตดี เพื่อนดี ครูดี
พอขึ้นม.2 เราไปทะเลาะกับเพื่อนคนนึงในห้อง
เพื่อนเขาก็ไปเล่าให้คนอื่นฟัง ใส่ไข่เราเสียๆหาย
เพื่อนเขาก็เชื่อสนิทค่ะ ว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆ
ไปด่าเราว่าเราขายตัวบ้าง อ่อยบ้าง ตอบ้าง
เราพูดแก้อะไรไม่ได้ เพราะเรามีเสียงเดียว
เพื่อนสนิทเราก็ไม่มี แย่มาก
เราตัดสินใจไปบอกครูค่ะ ครูบอกว่าเราคิดคนละแบบกับเพื่อน ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องนั่นนี่
อย่าไปคิดมาก ให้เวลาทำให้เพื่อนเขาเปลื่ยนเอง
เราก็ทำตามที่ครูบอกค่ะ ทำตัวเงียบๆนิ่งๆ
ผลออกมาคือเราโดนเมินค่ะ ไม่ได้เมินเพราะเกลียด แต่น่าจะโดนเมินเพราะมองไม่เห็นไปแล้ว
แม้กระทั่งครูบางคนยังเมิน
เรายกมือแล้ว เรียกดังๆก็แล้ว ยังไม่ได้ยินอีกหรอคะ? ต่างกับเพื่อน ยกแค่ครึ่งแขนครูก็เห็น
เรารู้สึกเหงามากในใจ
กลับมาบ้าน ทำงาน อาบน้ำ นอน 5ทุ่ม++
ตอนนอนเรากอดหมอนห่มผ้าห่ม
แล้วเราก็ร้องไห้ค่ะ??
บางทีไม่มีเรื่องให้เศร้าจริงๆก็ร้องค่ะ
เหมือนเวลาที่ไม่ได้ร้องแล้วอึดอัดยังไงไม่รู้
ต้องร้องสักพักจนหลับไปเองเลย._.
เรื่องความคิด
เราจะคิดเป็นสองด้านเลยค่ะ
เวลาเพื่อนเราคุยกับเรา ถึงตาเราพูด เพื่อนก็จะทำหน้านิ่งๆ เล่นทรศ.บ้าง ไม่มองหน้าบ้าง
เราก็จะคิดว่าเพื่อนไม่สนใจเราแล้ว แต่จริงๆเขาอาจจะฟังอยู่ก็ได้ เราเลยคิดว่าถ้าเรามองโลกแง่ร้ายขนาดนี้ เราเป็นซึมเศร้ารึเปล่านะ
เราเลยลองทำแบบทดสอบดูค่ะ
ผลออกมาเราเป็นซึมเศร้ารุนแรง
เราก็เลยคิดว่าไม่จริงหรอก เราอยู่กับเพื่อนห้องอื่นคุยกันสนุกจะตาย เราหัวเราะเยอะอย่างกับคนบ้าแน่ะ จะเป็นจริงหรอออ
อีกด้านก็คิด หรือเราจะเป็นจริงๆนะ
แค่อยู่คนเดียวเราก็ร้องไห้แล้ว
เราเลยค้นหาไปเรื่อยๆ
ไปเจอบทความนึงค่ะ โรค(อยาก)ซึมเศร้า
แต่กดอ่านไม่ได้ เราเลยคิดอีกทีค่ะ
อาการเราเข้าค่ายทุกอย่าง แต่เราคิดว่าเราไม่น่าเป็น ถ้าเราเป็นจริงๆเราก็ไม่อยากหายนะ ไม่รู้ทำไม สมองเรากำลังต่อต้านความเศร้า หรือเราเองที่เป็นคนอยากยัดโรคนี้ให้ตัวเองเป็นเอง
เราไม่รู้จริงๆค่ะ และกระทู้นี้คงไม่มีคนอ่าน😊
ใครพออ่านแล้วคิดว่าเราเป็นยังไงบอกเราหน่อยนะคะ เราไม่รู้ตัวเองเลย มีอะไรถามได้นะคะ เราพร้อมเล่าให้หมดถ้าจะช่วยหาทางออกให้เรา เล็กน้อยก็ยังดี เราเหนื่อยที่จะทำอะไรแล้ว
ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ
โรคซึมเศร้า หรือ อยากซึมเศร้า?
เราย้ายเข้าม.1 รร.นึงในกรุงเทพ
ช่วงแรกๆก็ปกติค่ะ ชีวิตดี เพื่อนดี ครูดี
พอขึ้นม.2 เราไปทะเลาะกับเพื่อนคนนึงในห้อง
เพื่อนเขาก็ไปเล่าให้คนอื่นฟัง ใส่ไข่เราเสียๆหาย
เพื่อนเขาก็เชื่อสนิทค่ะ ว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆ
ไปด่าเราว่าเราขายตัวบ้าง อ่อยบ้าง ตอบ้าง
เราพูดแก้อะไรไม่ได้ เพราะเรามีเสียงเดียว
เพื่อนสนิทเราก็ไม่มี แย่มาก
เราตัดสินใจไปบอกครูค่ะ ครูบอกว่าเราคิดคนละแบบกับเพื่อน ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องนั่นนี่
อย่าไปคิดมาก ให้เวลาทำให้เพื่อนเขาเปลื่ยนเอง
เราก็ทำตามที่ครูบอกค่ะ ทำตัวเงียบๆนิ่งๆ
ผลออกมาคือเราโดนเมินค่ะ ไม่ได้เมินเพราะเกลียด แต่น่าจะโดนเมินเพราะมองไม่เห็นไปแล้ว
แม้กระทั่งครูบางคนยังเมิน
เรายกมือแล้ว เรียกดังๆก็แล้ว ยังไม่ได้ยินอีกหรอคะ? ต่างกับเพื่อน ยกแค่ครึ่งแขนครูก็เห็น
เรารู้สึกเหงามากในใจ
กลับมาบ้าน ทำงาน อาบน้ำ นอน 5ทุ่ม++
ตอนนอนเรากอดหมอนห่มผ้าห่ม
แล้วเราก็ร้องไห้ค่ะ??
บางทีไม่มีเรื่องให้เศร้าจริงๆก็ร้องค่ะ
เหมือนเวลาที่ไม่ได้ร้องแล้วอึดอัดยังไงไม่รู้
ต้องร้องสักพักจนหลับไปเองเลย._.
เรื่องความคิด
เราจะคิดเป็นสองด้านเลยค่ะ
เวลาเพื่อนเราคุยกับเรา ถึงตาเราพูด เพื่อนก็จะทำหน้านิ่งๆ เล่นทรศ.บ้าง ไม่มองหน้าบ้าง
เราก็จะคิดว่าเพื่อนไม่สนใจเราแล้ว แต่จริงๆเขาอาจจะฟังอยู่ก็ได้ เราเลยคิดว่าถ้าเรามองโลกแง่ร้ายขนาดนี้ เราเป็นซึมเศร้ารึเปล่านะ
เราเลยลองทำแบบทดสอบดูค่ะ
ผลออกมาเราเป็นซึมเศร้ารุนแรง
เราก็เลยคิดว่าไม่จริงหรอก เราอยู่กับเพื่อนห้องอื่นคุยกันสนุกจะตาย เราหัวเราะเยอะอย่างกับคนบ้าแน่ะ จะเป็นจริงหรอออ
อีกด้านก็คิด หรือเราจะเป็นจริงๆนะ
แค่อยู่คนเดียวเราก็ร้องไห้แล้ว
เราเลยค้นหาไปเรื่อยๆ
ไปเจอบทความนึงค่ะ โรค(อยาก)ซึมเศร้า
แต่กดอ่านไม่ได้ เราเลยคิดอีกทีค่ะ
อาการเราเข้าค่ายทุกอย่าง แต่เราคิดว่าเราไม่น่าเป็น ถ้าเราเป็นจริงๆเราก็ไม่อยากหายนะ ไม่รู้ทำไม สมองเรากำลังต่อต้านความเศร้า หรือเราเองที่เป็นคนอยากยัดโรคนี้ให้ตัวเองเป็นเอง
เราไม่รู้จริงๆค่ะ และกระทู้นี้คงไม่มีคนอ่าน😊
ใครพออ่านแล้วคิดว่าเราเป็นยังไงบอกเราหน่อยนะคะ เราไม่รู้ตัวเองเลย มีอะไรถามได้นะคะ เราพร้อมเล่าให้หมดถ้าจะช่วยหาทางออกให้เรา เล็กน้อยก็ยังดี เราเหนื่อยที่จะทำอะไรแล้ว
ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ