ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า จขกท.เป็นคนที่ผิดหวังกับความรักมาหลายครั้งมาก
เลยทำให้เราคิดเสมอว่าเราคงไม่ดีพอที่จะเป็นแฟนกับใคร
ตอนนี้อายุ 30 แล้วค่ะ บรรจุแล้วทำงานอยู่ในกระทรวงแห่งนึง
ก็คิดว่าน่าจะมีสักคนแหละมั้งที่อยากเป็นแฟนกับเรา ตรงประเด็นก็คือ อยากดูแลซึ่งกันและกัน แต่ก็ยังไม่มีอีก
ตอนเรียนจบใหม่ๆ ก็อยากมีชีวิตที่ได้แต่งงานกับใครสักคน มีลูกไปด้วยกัน 
แต่พอมาดูยุคนี้ค่าครองชีพก็แพงซะเหลือเกิน สัดส่วนผู้ชายที่เป็นผู้ชายจริงๆก็น้อยลงทุกวัน
เห็นเพื่อนๆแต่งงานกันไปหลายคน จะบอกว่าอิจฉาก็ไม่ได้ คงต้องบอกว่ายินดีด้วยนะเธออ
อายุก็ปานนี้แล้ว บางทีก็คิดว่าหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ควรอยู่เป็นโสดมั้ย 
นั่นแหละค่ะ เลยเป็นที่มา How to การทำใจยอมรับความโสด ทั้งที่จริงๆแล้วไม่อยากโสดเล้ย เฮ้ออ....