เรากับน้องชายรู้สึกดีต่อกัน

เรื่องของเรามันมีอยู่ว่า แม่เราเขาเปิดมูลนิธิเด็กกำพร้าค่ะ เป็นมูลนิธิเล็กๆไม่ได้ใหญ่โตอะไร ด้วยความที่แม่เรามีเราแล้ว เลยไม่คิดจะมีลูกอีกคนเลยทำหมั้นเรียบร้อย แต่พอเราเข้า5ขวบ เราก็จะพูดขอน้องบ่อยๆ เพราะเราไม่มีเพื่อน แม่เลยสงสารเลยรับเด็กในมูลนิธิมาคนนึงค่ะ จริงๆเด็กทุกคนก็เรียกแม่เราว่าแม่อยู่แล้ว แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปครั้งคราวเพราะว่าแม่เราต้องทำงานส่วนตัวด้วย แม่เราให้เหตุผลว่าถูกชะตากับน้องคนนี้ที่สุด เด็กที่แม่เรารับมาชื่อพีชค่ะ ตอนนั้นเราดีใจมากๆ เราเล่นกับน้องตลอด น้องเราห่างกับเรา3ปีค่ะ จนทุกวันนี้เราก็อายุ17ปีแล้ว น้องเราขี้อ้อนมาก เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตค่ะ นอนห้องเดียวกับเราตลอด(คนละเตียงนะคะ)เพราะให้เหตุผลว่าทำความสะอาดคนเดียวไม่ไหว อยากแชห้องจะได้ช่วยๆกันทำ เราไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่เริ่มสังเกตุว่าน้องเราอายุ14จะ15แล้ว แต่ไม่มีวี่แววต้องการอิสระหรือความส่วนตัวอย่างที่ควรจะเป็น เพื่อนเราก็ทักเราบ่อยว่าน้องเราไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป เพื่อนเราก็มีน้องแต่ก็ไม่ได้สนิทออกหน้าออกตาขนานนั้น น้องกับเราไม่เคยทำมากกว่าหอมแก้มหอมหัวค่ะ ถึงจะทำก็ต่อหน้าพ่อกับแม่ตลอด บ้านเราค้อนข้างจะบ๊องๆ หอมแก้มนี่เรื่องปกติทั้งบ้าน แม้แต่น้องชายกับพ่อยังมีบ้าง แต่น้องเราค่อยข้างจะติดเรามากๆ ไปโรงเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกันตลอด ถึงจะเลิกช้าขนานไหนน้องก็จะรอ เสาร์ก็ไม่เคยออกบ้านไปหาเพื่อน ทั้งๆที่บ้านเพื่อนก็อยู่ไม่ไกล แต่พีชมักจะชอบออกไปดูหนังหรือเที่ยวแค่กับเราสองคน ไม่ก็ไปที่มูลนิธิเท่านั้น คือให้ความสำคัญกับเรามากๆ และถ้าเราผิดนัดนางก็จะไม่พอใจบ่อยๆ จนน้องเรามาบอกกับเราตรงๆ ว่าน้องชอบเรา เราถึงกลับไปไม่เป็นเลย คือมันลบคำถามในหัวเราหมดเลย แต่เรากับไปไม่เป็นมากกว่าเดิม 

ยอมรับแหละว่าเราก็รู้สึกดีนะ แต่เราค้อนข้างที่จะรู้สึกผิดกับน้องเรานิดหน่อย มันรู้สึกขึ้นมาเองว่าไม่ควร เราเลยบอกน้องไปว่าไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ พีชเลยหลบหน้าเรา ไม่คุยกับเรา แต่ยังคงไปโรงเรียนกับเราตามปกติ รอกลับกับเราเหมือนเดิม บอกฝันดีเหมือนเดิม แต่ไม่เคยมองหน้าเราตรงๆเลย หรือชวนคุยเหมือนแต่ก่อน

นี่ก็ผ่านมา2อาทิตย์ได้ เราอึดอัดมากๆ พ่อเราพอจะเห็นว่าเรากับพีชไม่เหมือนเดิมเลยเรียกเร่ไปคุย เราบอกพ่อเรื่องความรู้สึกของเรากับพีชไปจนหมด พ่อบอกพ่อเข้าใจ แล้วก็พอดูออกเลยอยากจะแยกเรากับพีชมาสักพักแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาส เพราะพ่อเราอยากให้เรากับพีชเป็นพี่น้องกันก่อน เพราพความรู้สึกอาจจะเกิดด้วยวัยและอารมณ์ชั่ววูบ เราก็เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ

ตอนนี้เรากับพีชแยกห้องกันแล้ว แต่เราอยากได้น้องเราคนเดิมกับมา น้องเราไม่คุยกับเราเหมือนเดิม แถมยังร้องไห้ด้วยในวันที่เราไปบอกน้องเราว่าจะขอแยกห้อง เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ตอนนี้เราอึดอัดกับน้องเรามากๆ เราพยายามทำตัวปกติ แต่น้องเราไม่เลย แม่เราก็ด้วย เราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดี แม่เรารักพีชเหมือนลูกก็จริง แต่ในความรู้สึกเค้า พีชคือลูก เราคือลูก เค้าจะยอมหรอถ้าวันนึงเรารักกันจริง จนทุกวันนี้แม่เรายังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยเราควรจะแก้ปัญหาสองอันนี้ยังไง เราอึดอัดเรากังวนสับสนไปหมด หมดหนทางแล้วจริงๆ