ก็ตามหัวข้อนั้นแหละครับ
ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเรียนอยู่คนละสาขาเเต่เราเรียนอยู่รร.เดียวกันขอไม่เอ่ยชื่อเป็นการส่วนตัวผมสนิทกับเธอมากกว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องของเธอซ่ะอีกสนิทจนที่ว่าเราไปดูหนังด้วยกันไปกินข้าวกินหมูกระทะด้วยกันโทรคุยกันก็หลายชั่วโมงเเต่ไม่ค่อยบ่อยนักผมเริ่มกับเธอครั้งเเรกตั้งตอนอยู่ม.4ตอนั้นผมรู้จักเธอเธอก็รู้จักผมก็ไม่ได้สนิทอะไรมากจนเราสองคนมักมีอะไรที่มันเหมือนกันมากกว่าคนอื่นเช่นคำพูด,การกระทำ,ของกิน,หนัง,เที่ยว,หรือเเม้เเต่ความเรื่องเหนือธรรมชาติ
ทุกครั้งมี่ผมคุยกับเธอผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับเธอจะบอกว่าคุยแล้วมีความสุขมากกว่าเพื่อนคนอื่นเลยก็ว่าได้บางทีเธออาจจะเมินผมไปซักนิดไม่สนใจหรือเเม้กระทั่งยังคงคิดถึงรักเก่าของเธอผมก็จะเเอบน้อยใจคนเดียวเเละใส่หูฟังเพลงที่ช่วยให้เยียวยาติตใจอยู่ตลอดเวลาเเต่ผมก็ยังแอบเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆเธอมักจะเลี้ยงของกินผมตอนผมไม่มีเงินเเล้วเธอจะพูดมาประโยคหนึ่งว่า"ไว้มีเมื่อไหร่ค่อยเลี้ยงกูนะ"เป็นคำพูดที่ผมฟังเเล้วอยากจะเลี้ยงเธอหมดทุกอย่างไม่ว่าเธอจะชอบอะไรเเต่มันติดที่ผมจนหนะสิผมก็เเค่เด็กหนุ่ม18ธรรมดาที่อยู่ห้องเช่าไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตนเหมือนคนอื่นจนผมคิดว่าเขาคงไม่คู่ควรกับคนอย่างผมหรอกเขาคงชอบความสุขสบายมากกว่ามาทนลำบากไปกับผมเธอเคยบอกว่าเธอชอบคนที่อายุเยอะกว่าเธอซึ่งเขาก็เก่งมากด้วยต่างจากผมที่ไม่มีความเก่งกาจอะไรเลยนอกจากได้เเต่ดูความสำเร็จของคนอื่นผมเป็นคนหัวไม่เก่งเเต่เธอหัวดีเเละเรียนเก่งเป็นที่ชื่นชอบของครูอาจารย์เเละเพื่อนๆพี่น้องๆทุกคนผมผู้ไม่มีดีอะไรครูก็บ่นเพื่อนก็ไม่ค่อยมีพี่น้องก็น้อยคนเเต่ทุกครั้งที่ผมเป็นอะไรเธอจะเป็นคนเเรกเสมอที่มาคอยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยผมก็แอบเขินอยู่ในใจคือ....
ตอนนี้มันมีเรื่องอีกเยอะนะเเต่คือผมอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เอาเป็นว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ห่างไกลจากผม1/4ไมค์ผมก็จะคอยเฝ้าดูเธออยู่ห่างๆ555อยากบอกเธอนะเเต่กลัวจะเสียเธอไปผมเลือกที่จะหักห้ามใจตัวเองดีกว่าแล้วปีนี้ก็จะเป็นปีสุดท้ายที่ผมเรียนจบเเล้วผมก็คงจะไม่ได้เจอเธออีกเเล้ว555คิดเเล้วก็เศร้า.
แอบรักเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วยกัน
ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเรียนอยู่คนละสาขาเเต่เราเรียนอยู่รร.เดียวกันขอไม่เอ่ยชื่อเป็นการส่วนตัวผมสนิทกับเธอมากกว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องของเธอซ่ะอีกสนิทจนที่ว่าเราไปดูหนังด้วยกันไปกินข้าวกินหมูกระทะด้วยกันโทรคุยกันก็หลายชั่วโมงเเต่ไม่ค่อยบ่อยนักผมเริ่มกับเธอครั้งเเรกตั้งตอนอยู่ม.4ตอนั้นผมรู้จักเธอเธอก็รู้จักผมก็ไม่ได้สนิทอะไรมากจนเราสองคนมักมีอะไรที่มันเหมือนกันมากกว่าคนอื่นเช่นคำพูด,การกระทำ,ของกิน,หนัง,เที่ยว,หรือเเม้เเต่ความเรื่องเหนือธรรมชาติ
ทุกครั้งมี่ผมคุยกับเธอผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับเธอจะบอกว่าคุยแล้วมีความสุขมากกว่าเพื่อนคนอื่นเลยก็ว่าได้บางทีเธออาจจะเมินผมไปซักนิดไม่สนใจหรือเเม้กระทั่งยังคงคิดถึงรักเก่าของเธอผมก็จะเเอบน้อยใจคนเดียวเเละใส่หูฟังเพลงที่ช่วยให้เยียวยาติตใจอยู่ตลอดเวลาเเต่ผมก็ยังแอบเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆเธอมักจะเลี้ยงของกินผมตอนผมไม่มีเงินเเล้วเธอจะพูดมาประโยคหนึ่งว่า"ไว้มีเมื่อไหร่ค่อยเลี้ยงกูนะ"เป็นคำพูดที่ผมฟังเเล้วอยากจะเลี้ยงเธอหมดทุกอย่างไม่ว่าเธอจะชอบอะไรเเต่มันติดที่ผมจนหนะสิผมก็เเค่เด็กหนุ่ม18ธรรมดาที่อยู่ห้องเช่าไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตนเหมือนคนอื่นจนผมคิดว่าเขาคงไม่คู่ควรกับคนอย่างผมหรอกเขาคงชอบความสุขสบายมากกว่ามาทนลำบากไปกับผมเธอเคยบอกว่าเธอชอบคนที่อายุเยอะกว่าเธอซึ่งเขาก็เก่งมากด้วยต่างจากผมที่ไม่มีความเก่งกาจอะไรเลยนอกจากได้เเต่ดูความสำเร็จของคนอื่นผมเป็นคนหัวไม่เก่งเเต่เธอหัวดีเเละเรียนเก่งเป็นที่ชื่นชอบของครูอาจารย์เเละเพื่อนๆพี่น้องๆทุกคนผมผู้ไม่มีดีอะไรครูก็บ่นเพื่อนก็ไม่ค่อยมีพี่น้องก็น้อยคนเเต่ทุกครั้งที่ผมเป็นอะไรเธอจะเป็นคนเเรกเสมอที่มาคอยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยผมก็แอบเขินอยู่ในใจคือ....
ตอนนี้มันมีเรื่องอีกเยอะนะเเต่คือผมอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เอาเป็นว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ห่างไกลจากผม1/4ไมค์ผมก็จะคอยเฝ้าดูเธออยู่ห่างๆ555อยากบอกเธอนะเเต่กลัวจะเสียเธอไปผมเลือกที่จะหักห้ามใจตัวเองดีกว่าแล้วปีนี้ก็จะเป็นปีสุดท้ายที่ผมเรียนจบเเล้วผมก็คงจะไม่ได้เจอเธออีกเเล้ว555คิดเเล้วก็เศร้า.