เรื่องเกิดขึ้นเมื่อราวๆ6ปีก่อน ตอนนั้นผมเป็นแค่นักเรียน ม.ต้น ผมได้รู้จักกับผญ.คนนึง เราเริ่มคุยกันในแบบเพื่อนพี่น้อง คือในตอนนั้นเองผมก็ยังไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาได้ขึ้นม.ปลาย(อ่อลืมบอกเขาเป็นรุ่นพี่ผม1ปี) จากนั้นเขาก็หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าว จนผมเริ่มรู้สึกตัวว่าเหมือนมีอะไรหายไป? รู้ตัวอีกทีก็รักเขาไปแล้ว วันเวลาได้ผ่านมา6ปีแล้ว ผมยอมรับนะว่าผมเคยเกือบจะตัดใจไปแล้ว เพราะคิดว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว จนกระทั่งผมได้มาเจอเขาอีกครั้งในรอบ 6ปี ตอนนั้นผมเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่(ปวส.) แล้วผมก็ได้เจอเขาที่มาฝึกงานที่เดียวกันอีก นั่นทำให้ผมคิดว่า เอ๊ะ!!! มันคงจะเป็นเรื่องบังเอิญแหละ
เราเดินสวนกันทุกๆวัน บางครั้งก็ต่างคนต่างมองหน้ากัน แต่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว เหมือนเรากลายเป็นคนไม่เคยรู้จักกัน ผมเองก็ไม่กล้าทักเพราะผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากอะไรตรงไหน
ก็เราไม่ได้เจอกันมานานถึง6ปี แต่ที่น่าแปลกก็คือถึงจะผ่านไป6ปี ผมไม่เคยเลิกรักเขาได้เลย ทุกๆวันยังคงนึกถึงวันวานเก่าๆ แล้วเกิดคำถามขึ้นในใจว่า
"เค้าจะยังจำเรื่องราวของเราในวันนั้นได้มั้ยนะ?" จนอยู่มาวันนึงเขาไม่มาทำงานอีกเลย เขาหายไปเหมือนกับเมื่อ6ปีก่อน ผมเสียเขาไปอีกครั้ง โดยที่ผมยังไม่ได้บอกอะไรเขาเลย สิ่งที่อยากจะพูดอยากจะบอกอยากจะถามเค้า ผม..........ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง ผมไม่มีความกล้าพอที่จะทักเขาด้วยซ้ำ คอยเอาแต่หลอกตัวเองว่า เออไว้พรุ่งนี้ก็ได้ว่ะ แต่ตอนนี้มันไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว ผมเสียใจกับความขี้ขลาดของตัวเอง แต่ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงผมก็คงไม่กล้าบอกรักเขาหรอก ผมแค่หวังว่าเราจะได้คุยกันบ้าง เพราะถ้าฝึกงานจบเราต่างคนก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองคือเรียนให้จบ ผมรู้ดีว่ายังไงเราก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง สิ่งที่ผมคิดไว้มี1คำถามที่อยากจะถามเค้า ในวันที่เรานั้นต้องแยกจากกันอีกครั้ง ผมอยากจะถามเขาว่า
จากนี้ไป.........เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?
แต่ว่าวันนั้นมันไม่มีอีกแล้วครับ แล้วพวกคุณเคยมีเหตุการแอบรักใครสักคนมั้ย สุดท้ายแล้วจบแบบไหนกันครับ Happy or Bad กันครับ
จากนี้ไปผมก็ได้แต่ภาวนา และขอฝากเขาไว้กับพรมลิขิต หวังว่าสักวันเราคงได้เจอกันอีก
คนเราจะแอบรักคนๆนึง ได้นานแค่ไหนกัน?
เราเดินสวนกันทุกๆวัน บางครั้งก็ต่างคนต่างมองหน้ากัน แต่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว เหมือนเรากลายเป็นคนไม่เคยรู้จักกัน ผมเองก็ไม่กล้าทักเพราะผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากอะไรตรงไหน
ก็เราไม่ได้เจอกันมานานถึง6ปี แต่ที่น่าแปลกก็คือถึงจะผ่านไป6ปี ผมไม่เคยเลิกรักเขาได้เลย ทุกๆวันยังคงนึกถึงวันวานเก่าๆ แล้วเกิดคำถามขึ้นในใจว่า
"เค้าจะยังจำเรื่องราวของเราในวันนั้นได้มั้ยนะ?" จนอยู่มาวันนึงเขาไม่มาทำงานอีกเลย เขาหายไปเหมือนกับเมื่อ6ปีก่อน ผมเสียเขาไปอีกครั้ง โดยที่ผมยังไม่ได้บอกอะไรเขาเลย สิ่งที่อยากจะพูดอยากจะบอกอยากจะถามเค้า ผม..........ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง ผมไม่มีความกล้าพอที่จะทักเขาด้วยซ้ำ คอยเอาแต่หลอกตัวเองว่า เออไว้พรุ่งนี้ก็ได้ว่ะ แต่ตอนนี้มันไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว ผมเสียใจกับความขี้ขลาดของตัวเอง แต่ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงผมก็คงไม่กล้าบอกรักเขาหรอก ผมแค่หวังว่าเราจะได้คุยกันบ้าง เพราะถ้าฝึกงานจบเราต่างคนก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองคือเรียนให้จบ ผมรู้ดีว่ายังไงเราก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง สิ่งที่ผมคิดไว้มี1คำถามที่อยากจะถามเค้า ในวันที่เรานั้นต้องแยกจากกันอีกครั้ง ผมอยากจะถามเขาว่า
จากนี้ไป.........เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?
แต่ว่าวันนั้นมันไม่มีอีกแล้วครับ แล้วพวกคุณเคยมีเหตุการแอบรักใครสักคนมั้ย สุดท้ายแล้วจบแบบไหนกันครับ Happy or Bad กันครับ
จากนี้ไปผมก็ได้แต่ภาวนา และขอฝากเขาไว้กับพรมลิขิต หวังว่าสักวันเราคงได้เจอกันอีก