ร้องไห้แบบที่รู้ตัวเองว่ามันไม่ใช่การเสียใจจากความรัก แต่มันคือ ความทุกข์ใจ
ร้องไห้คนเดียวทีละนิดแล้วหยุด แล้วร้องอีกแต่ค่อยๆปล่อยออกมาเรื่อยๆ มันยิ่งคิดยิ่งปล่อยออกมาแบบทุกข์ใจคนเดียว รู้สึกผิดกับตัวเองและคนอื่น รู้สึกท้อ เหนื่อยเหลือเกิน มันทุกข์ใจมากๆแต่มันไม่ใช่การเสียใจแบบใครทำให้เราเสียใจ แต่จริงๆมันก็มีแหล่ะแต่แค่ 5% ของทั้งหมดที่ร้องไห้ออกมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเดินร้องไห้เข้าซอยหมู่บ้านคนเดียวแล้วหยุดก่อนถึงหน้าบ้าน พอถึงบ้านขึ้นห้องนอนเราก็ร้องทีละนิดแล้วค่อยๆปล่อยออกมา ยังไม่สุด เราก็หยุด แต่คิดว่าคืนนี้จะร้องไห้สุดๆถ้าตอนนี้ มีคนให้เราซบ ณ ขณะร้องไห้ มันคงจะดี คงจะช่วยให้เราปลดปล่อยครส.ทุกข์ใจ ร้องออกมาแบบไม่เดียวดาย เพราะอย่างน้อยทีคนเคียงข้างเรา ไท่ปล่อย ไม่ทิ้งเราไว้คนเดียว😭 (เวลาเรามีปัญหา มักจะถูกทิ้งในจังหวะเดียวกันเสมอ)😞