เราเป็นนักศึกษาฝึกงานอายุ 23 ค่ะ เริ่มรู้ตัวว่าผิดปกติตอนอายุ 18 ค่ะ
ขออธิบายเป็นข้อๆเลยนะคะ
-เริ่มแรกเลยคืออาการนอนไม่หลับและจะตื่นยากมาก รู้สึกนอนไม่เต็มอิ่มทุกครั้ง ถึงแม้จะนอนทั้งวันก็ตาม (ตอนนั้นคิดว่าตัวเรา ขี้เกียจ)
-คิดอยู่ตลอด เหม่อลอยแทบทุกวัน หลายครั้งที่เหม่อจนไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัว จำไม่ได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งส่งผลกับชีวิตประจำวันอย่างมาก
-รู้สึกหมือนตัวเอง "จม" อยู่ในสิ่งที่มืดสลัว ทุกอย่างรอบกายว่างเปล่า ไค่วคว้า หาอะไรไม่ได้เลย มีแต่ความเย็นเข้าปกคลุมจิตใจ
-ไม่มีความสุขเลย ทุกครั้งที่มีความสุข พอกลับมาอยู่กับตัวเองทุกอย่างจะจมเหมือนเดิม
-กลัวความมืดที่มืดสนิท จะนอนได้ต้องเปิดไฟในห้องให้แสงสลัวๆ
-หลายครั้งที่ตื่นมา แล้วไม่อยากเจอใคร อยากอยู่ตัวคนเดียว ไม่อยากคุยหรือทำอะไร
-กดดันกับการเรียนเนื่องจากเราคือความหวังของครอบครัว หลายครั้งที่ท้อจนไม่ไหว แต่พอปรึกษาครอบครัว เขาก็บอกเราแค่ให้ทน เราว่าเราทนมาทุกอย่างเลย เราทนเรียนในสาขาที่เขาเลือกให้ ทนฝึกงานในที่ๆเขาเลือกให้ (ทำไมเราถึงทนน่ะเหรอ เหตุผลเดียวค่ะ เรารักพ่อกับแม่ และรู้ว่าถ้าทำให้ผิดหวัง พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน)
-สิ่งที่ชัดที่สุดในช่วงตลอดปีกว่ามานี้ คือเราคิดทุกวันว่าอยากตายค่ะ ครั้งหนึ่งที่เราถือมีดไว้ในมือจมอยู่กับตัวเองกับห้องที่มืดสลัวพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล และอีกครั้งหนึ่งนั่งมองมีดหลายชั่วโมงและจมอยู่กับความคิดที่ตีกันในหัวตลอดเวลา
-เราคิดว่าความตายมันไม่ทรมาน มันคือหนทางหลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง หลุดจากความเหนื่อย ความทุกข์ ความสุข ความทรมาน ความเศร้า และความหวัง และถ้าจะตายจริงๆ เราขอเลือกตายด้วยมือเราเอง...
พอมีวิธีหลุดพ้นจากอาการเหล่านี้ไหม...
อยากหาคำแนะนำ ก่อนจะไปพบแพทย์ค่ะ
ขออธิบายเป็นข้อๆเลยนะคะ
-เริ่มแรกเลยคืออาการนอนไม่หลับและจะตื่นยากมาก รู้สึกนอนไม่เต็มอิ่มทุกครั้ง ถึงแม้จะนอนทั้งวันก็ตาม (ตอนนั้นคิดว่าตัวเรา ขี้เกียจ)
-คิดอยู่ตลอด เหม่อลอยแทบทุกวัน หลายครั้งที่เหม่อจนไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัว จำไม่ได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งส่งผลกับชีวิตประจำวันอย่างมาก
-รู้สึกหมือนตัวเอง "จม" อยู่ในสิ่งที่มืดสลัว ทุกอย่างรอบกายว่างเปล่า ไค่วคว้า หาอะไรไม่ได้เลย มีแต่ความเย็นเข้าปกคลุมจิตใจ
-ไม่มีความสุขเลย ทุกครั้งที่มีความสุข พอกลับมาอยู่กับตัวเองทุกอย่างจะจมเหมือนเดิม
-กลัวความมืดที่มืดสนิท จะนอนได้ต้องเปิดไฟในห้องให้แสงสลัวๆ
-หลายครั้งที่ตื่นมา แล้วไม่อยากเจอใคร อยากอยู่ตัวคนเดียว ไม่อยากคุยหรือทำอะไร
-กดดันกับการเรียนเนื่องจากเราคือความหวังของครอบครัว หลายครั้งที่ท้อจนไม่ไหว แต่พอปรึกษาครอบครัว เขาก็บอกเราแค่ให้ทน เราว่าเราทนมาทุกอย่างเลย เราทนเรียนในสาขาที่เขาเลือกให้ ทนฝึกงานในที่ๆเขาเลือกให้ (ทำไมเราถึงทนน่ะเหรอ เหตุผลเดียวค่ะ เรารักพ่อกับแม่ และรู้ว่าถ้าทำให้ผิดหวัง พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน)
-สิ่งที่ชัดที่สุดในช่วงตลอดปีกว่ามานี้ คือเราคิดทุกวันว่าอยากตายค่ะ ครั้งหนึ่งที่เราถือมีดไว้ในมือจมอยู่กับตัวเองกับห้องที่มืดสลัวพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล และอีกครั้งหนึ่งนั่งมองมีดหลายชั่วโมงและจมอยู่กับความคิดที่ตีกันในหัวตลอดเวลา
-เราคิดว่าความตายมันไม่ทรมาน มันคือหนทางหลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง หลุดจากความเหนื่อย ความทุกข์ ความสุข ความทรมาน ความเศร้า และความหวัง และถ้าจะตายจริงๆ เราขอเลือกตายด้วยมือเราเอง...
พอมีวิธีหลุดพ้นจากอาการเหล่านี้ไหม...