สวัสดีทุกคนเราอายุ22ย่าง23ละ
เราสังเกตุตัวเองมานานพอสมควร

เราจำได้ว่าเราเริ่มมีอาการแปลกๆ มาตั้งแต่อยู่ ป.5 หรืออายุ11ปี
เวลามีเรื่องกระทบจิตใจ เราจะเจ็บและรับสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ เราร้องไห้ และเริ่มทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนั้นยังไม่มีความคิดอยากตายหรืออะไร คิดว่าเป็นแค่อารมณ์ของเด็กๆ เรามักตบหน้าตัวเองซ้ำๆ ต่อยผนัง กรีดแขน หรือคุยคนเดียวหน้ากระจก 
เป็นอยู่แบบนั้นจนมาถึงทุกวันนี้
เริ่มมีอาการอยากตาย ตอนอายุ17-18ปีได้
เรามีเรื่องฝังใจมาจากตอนอยู่ ป.5
เราทะเลาะกับพ่อรุนแรง พ่อทำลายข้าวของถีบประตู เปิดปิดประตูเราแรงๆซ้ำๆด่าเราสารพัด จำได้ว่าตอนนั้นเรากลัวมาก นั่งสั่น นั่งคุยคนเดียว ตั้งแต่นั้นมา เราโอ๋ตัวเองเอามือลูบหัวตัวเอง แล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะยังมีเราอยู่ข้างๆ  เหมือนเราสร้างตัวเราอีกคนขึ้นมาว่ายังงั้นละคะ ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น

มาจนตอน17-18มีแฟน  ไปอยู่กินด้วยกันลูก1คนตอนนี้ลูก4ขวบละคะ เลิกกันมาได้1ปีแล้ว 
พ่อเด็ก จะคอยหัวเราะและสมน้ำหน้าหรือกร่นด่าใช้ความรุนแรงกับเรามาตั้งแต่ท้องอ่อนๆ
เราก็เครียดและรู้สึกหม่นหมองเศร้ามากๆ นอนร้องไห้คนเดียวแทบทุกคืน
เราเลยตัดสินใจเลิกกับเขาเดินออกมาจากตรงนั้น

ปัจจุบันตอนนี้ มีแฟนใหม่แล้วเขาดีมากๆ

แต่อาการเหล่านั้นไม่เคยหายไป เวลาอยู่คนเดียวเราก็รู้สึกDown ตลอด แต่เราก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ อยากนอนอยู่ในห้อง4เหลี่ยมเปิดหน้าต่างมองต้นไม้สูงๆลมพัดเย็นๆแค่นั้นแล้ว เฝ้าถามตัวเองตลอดว่าชีวิตมันคืออะไร มันมีค่าแค่ไหน
เราเริ่มคิดอยากตายมากขึ้นบ่อยขึ้น เคยพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จไม่เด็ดเดี่ยวพอที่จะตาย หน้าลูกลอยมาตลอด

เราอยากเป็นปกติ เพราะเราคิดว่าที่เราเป็นอยู่มันไม่น่าใช่อาการปกติ หรือเราควรไปพบหมอ