ไม่เชิงเป็น rhetoric แต่เป็นคำถามตรงไปตรงมา
เมื่อก่อนเห็นอะไรก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปหมด ดูตลกเอาถาดตีหัวก็หัวเราะ เห็นคนลื่นล้มก้นจ้ำเบ้าก็หัวเราะปนเป็นห่วง ได้ยินเสียงตดในห้องเรียนนี่ยิ่งขำกระจาย ยิ่งขำก็ยิ่งสำลักความเหม็น
แต่ทุกวันนี้ ไม่รู้สิ มองไปทางไหนก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้น่าหัวเราะอีกต่อไป แต่ก็ใช่ว่าไม่มีเลย ดูเด็กตัวน้อย ๆ เล่นกัน ดูนกดูแมวทำท่าทางแปลก ๆ ก็ยังคงทำให้หัวเราะได้อยู่ แต่มันก็เจือความเศร้านิด ๆ ไม่รู้ทำไม อันนี้สำหรับเรานะ
ไม่รู้คนอื่นในยุคนี้หัวเราะกับอะไรกันบ้าง อยากรู้จัง มาแชร์กันหน่อย
ทุกวันนี้มีอะไรที่ทำให้เราหัวเราะได้บ้าง
เมื่อก่อนเห็นอะไรก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปหมด ดูตลกเอาถาดตีหัวก็หัวเราะ เห็นคนลื่นล้มก้นจ้ำเบ้าก็หัวเราะปนเป็นห่วง ได้ยินเสียงตดในห้องเรียนนี่ยิ่งขำกระจาย ยิ่งขำก็ยิ่งสำลักความเหม็น
แต่ทุกวันนี้ ไม่รู้สิ มองไปทางไหนก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้น่าหัวเราะอีกต่อไป แต่ก็ใช่ว่าไม่มีเลย ดูเด็กตัวน้อย ๆ เล่นกัน ดูนกดูแมวทำท่าทางแปลก ๆ ก็ยังคงทำให้หัวเราะได้อยู่ แต่มันก็เจือความเศร้านิด ๆ ไม่รู้ทำไม อันนี้สำหรับเรานะ
ไม่รู้คนอื่นในยุคนี้หัวเราะกับอะไรกันบ้าง อยากรู้จัง มาแชร์กันหน่อย