ผมไม่รู้จะทำไง มีความคิดท้อแท้ อยากคิดฆ่าตัวตายในหลายๆครั้ง

เป็นเด็กมีปมตั้งแต่เด็กผมโดนแม่ทิ้งเพราะพ่อแม่มีเรื่องทะเลาะกัน ณ ตอนนั้นโตมาตอนนี้ผมถามตัวเองว่าพ่อแม่เคยถามลูกตัวเองไหมว่าลูกจะรู้สึกยังไงต่างฝ่ายก็ต่างเห็นแก่ตัวไม่เคยเห็นตัวผมเลย ผมแค่เป็นเด็กที่อยากให้เป็นครอบครัวอยู่อย่างเป็นสุข ไปเที่ยวกันพ่อแม่ลูก ไม่ต้องมีเงินก็ได้สถานะครอบครัวไม่ต้องรวยก็ได้ แม้จะลำบากแค่ไหนก็ตาม แต่ภาพในหัวตอนนั้นฝันได้พังลง เมื่อทั้งพ่อและแม่ผมแยกทางกัน 
ตัวผมนั้นอยู่กับพ่อ และพอเกิดเหตุการนั้นผมเกเรขโมยเงินไปเติมเกม ไม่ตั้งใจเรียนจนถึง ม.1 ก็เป็นเด็กดีแต่เรียนไม่ได้ จบม.3 ผมไปปวช. ตั้งใจเรียนมากขึ้นเท่าที่จะทำได้ให้มากที่สุดจนจากเด็ก GPA ไม่เคยเกิน 2.00 เลย เป็นเด็กที่เรียน GPA ไม่เคยต่ำกว่า 3.50 เลย ค่าเทอมตอนนั้น 10000 ต่อเทอม จนจบ ปวส. ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรจนเข้า ม.รัฐ ได้ตามที่พ่อหวังไหวค่าเทอมอยู่ทื่ 19000 ทีนี้มีแม่คนใหม่มา ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับเขาไหม พ่อบังคับให้ผม กู้ กยศ. ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ ปวส. ผมก็ถามพ่อว่าให้ผมกู้ไหม เวลาเข้า ม.จะได้ไม่ต้องยุ่งยากหรือมีปัญหา เรื่องเงินเริ่มมีปัญหา มีทะเลาะกันบ้าง เรื่องเงินมีปัญหา ผมเริ่มมีความคิดอยากจะดรอปและทำงานหาเงินเก็บด้วยตนเองหรือเรียนไปทำงานไปหาเงินด้วยตัวเอง ผมไม่เคยเครียดเพราะต้องเรียนหนักหรือท้อแท้เพราะเรื่องต้องหาเงินเลย แต่ผมท้อแท้กับพ่อของผมไม่รู้อยู่ดีๆเป็นอะไรทุกอย่างมันแย่ลง แย่ลงเลื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยมีพ่อและแม่หรือได้ความอบอุ่นจากพวกท่านเลย ถ้าผมเลือกเกิดได้ผมอยากเป็นครอบครัวที่ลำบาก แค่ไหนก็ยอมแต่แลกกับอยู่กับครอบครัวอย่างอบอุ่นดีกว่า หลายครั้งที่ผมไปเที่ยวหรืออะไรก็ตามมีภาพเข้ามาในหัวว่าอยากตายโดยไม่ลังเลเลย หลายครั้งผมพยายามหยุดตัวเองไม่ให้คิดสั้นโดยไม่รู้ตัว ผมไม่รู้จะพึ่งใครได้เลย ผมท้อแท้กับชีวิตเพราะเรื่องครอบครัว ทั้งชีวิตตั้งแต่ ปวช. ผมลงแข่งได้เงินรางวัลหลายอย่าง ผมพยายามทำให้พ่อภูมิใจทำทุกอย่างใครถามก็ไม่เคยบอกว่าเหนื่อยไหว ไหวทุกอย่าง แต่ทำไมมันถึงพังขนาดนี้ ผมต้องดีให้ได้แค่ไหนถึงจะมามองผมบ้าง