สวัสดีค่ะ คือเรามีปัญหาเรื่องความรัก เลยอยากได้คำแนะนำค่ะ
เราอายุ 24 ค่ะ คบกับแฟน (อายุเท่ากัน) ตั้งแต่มัธยมปลายตอนนี้ก็คบกันได้ 8 ปีแล้วค่ะ เป็นคนจังหวัดเดียวกัน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ว่าคบกันค่ะ ครอบครัวเคยทานข้าวด้วยกัน เราเคยไปบ้านเค้าค่ะ เคยไปนอนบ้านเค้าค่ะ แต่ไม่ได้นอนห้องด้วยกันนะคะ นอนคนละห้องค่ะ แต่เค้าไม่เคยไปบ้านเรา และไม่ยอมไปค่ะ
เรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ ทั้งตอนเรียนปริญญาตรี ( แฟนเรียนกรุงเทพ - เราเรียนเชียงใหม่ ) ตอนนี้เรียนจบได้ 2 ปีแล้วค่ะ ส่วนเค้ายังอยู่กรุงเทพ เราอยู่เชียงใหม่ค่ะเราเรียนต่อ ป. โท ค่ะ
ตอนเรียนป. ตรี ก็ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกค่ะ จะได้เจอกฌตอนปิดเทอม ปีหนึ่งก็สามสี่ครั้งเรื่อยมา แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับพวกเรา เราคุยโทรศัพท์กันตลอดค่ะ จะมีบ้างที่ตอนปี 1 ใหม่ๆ เค้าจะติดเพื่อนมีทะเลาะกันบ้างเรื่องเวลาแต่ก็ผ่านกันมาได้ค่ะ
แต่ว่าพอคบกันไปเรื่อยๆ เราก็เหนื่อยค่ะ คือเราจะเป็นคนยอมเค้าตลอดเพราะกลัวว่าความสัมพันธ์จะพังลง เค้าติดดเกมค่ะ ตอนป. ตรี เราคุยกันเกือบทุกวันแต่เราต้องรอเค้าเล่นเกมเสร็จประมาณตีสอง ตีสามถึงจะได้คุยกันค่ะ พอเราเรียกร้องเค้าก็บอกว่าไม่ต้องรอ แต่เราอยากคุยค่ เราก็เลยรอ และยอม
แต่เค้าเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวนะคะ ตอนนี้ไม่ติดเพื่อนแล้วค่ะ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่มีเรื่องผู้หญิง แค่ชอบเล่นเกม แต่เค้าเป็นคนที่ไม่โรแมนติก ไม่มีของขวัญ ไม่ค่อยมีคำพูดหวานๆ ไม่แสดงออกในที่สาธารณะ แล้วพอคบกันไปนานๆ เหมือนเค้าจะละเลย เราคอยบอกเค้าบ้างนะคะ ว่าอย่าให้คนอื่นทำให้แฟนเรายิ้มได้แทนตัวเค้าเอง แต่ไม่รู้เค้าจะฟังมั้ย
ด้วยความที่ผ่านๆ มา เรายอมปล่อยผ่านหลายเรื่องเพราะคิดว่าผู้ชายก็เป็นแบบนี้ในเมื่อบางเรื่องเราขอแต่เค้าไม่สามารถเปลี่ยนให้เราได้ ในเมื่อเราก็ไม่ได้ลำบากหรือเดือนร้อนอะไร เราก็ปล่อยมันไปค่ะ และกลายเป็นตัวเราเองที่อาจทำให้เค้าชินและเป็นแบบนั้น (เป็นเพราะเราถูกครอบครัวเลี้ยงมาแบบนี้มั้งคะ เราไม่เถียงพ่อแม่ค่ะ ทำตามที่พ่อแม่ต้องการเสมอ แต่พ่อกับแม่ไม่ได้บังคับนะคะ ถ้าอะไรที่พ่อแม่ต้องการแต่ไม่ได้ทำให้เราลำบากใจเราก็ทำเพื่อท่าน แต่เวลาเราอยากได้อะไร อยากไปเที่ยวที่ไหน ท่านก็ support เราเสมอค่ะ ท่านเลี้ยงเรามาแบบตามใจค่ะเพราะเมื่อก่อนพ่อเราจนค่ะ ท่านเลยไม่อยากให้ลูกลำบากเหมือนท่าน แต่เราก็ไม่เคยทำให้พวกท่านผิดหวังในตัวเรานะคะ)
เวลาเค้ามีปัญหาในชีวิต เค้าไม่เคยเล่าให้เราฟังค่ะ ชอบเก็บไว้คนเดียว พอเราบอกเค้าว่าเราเป็นแฟนกันนะ เราไม่ใช่คนอื่นสำหรับเค้า ทำไมเค้าไม่ปรึกษาเรา จะได้ไม่เครียด เค้าก็บอกแค่ว่า ไม่อยากเล่า จริงๆ เราฟังแล้วหน้าชาไปเลยค่ะ
เราทำหลายๆ อย่างเพื่อเค้า ยอมไปฝึกงานที่กรุงเทพเพื่อเค้า แต่พอเราขอให้เค้าทำอะไรเพื่อเราเค้ากลับทำให้เราไม่ได้ แล้วจะโกรธเรา โมโหใส่เราเวลาเราพูดเรื่องแบบนี้ เค้าบอกเราว่าเรายอมทำเอง
อีกอย่างคือเวลาเราพูดเรื่องอนาคตเค้าก็จะเงียบ เพราะเค้าบอกเค้ายังไม่วางแผน เราถามถึงอนาคตของเราและเค้า เค้าก็ตอบไม่ได้ลองถามถึงเรื่องแต่งงาน (ซึ่งไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่นอนค่ะ เพราะเราก็ยังไม่พร้อม) เค้าก็บอกว่าเค้าไม่แต่งเค้าไม่อยากแต่ง
เราคบกับเค้ามา 7 ปีค่ะถึงจะได้เข้าบ้านเค้า ซึ่งเค้าไม่ได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนแต่แรก แต่แม่เค้าเป็นคนชวนเราเข้าบ้านค่ะ เราเคยขอให้เค้าไปที่บ้านเราค่ะ ในวันสำคัญ เช่นวันสงกรานต์ วันปีใหม้ แต่เค้าก็ไม่ยอมไปค่ะ เค้าให้เหตุผลว่าเค้ายังไม่มีงานทำเค้ายังเรียน ยังไม่สามารถดูแลเราได้ กลัวพ่อแม่เราจะคาดหวังในตัวเค้า
เราเคยไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาค่ะ ตอนเราไปอยู่นู้นเค้าทักมาหาเราตลอด แทบติดเลยค่ะ แบบเราจะหายไปไหนไม่ได้ต้องบอกเค้านะ แต่พอเรากลับมาไทยเค้าก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเดิมค่ะ
ตอนแรกเราก็ปรึกษาเพื่อนนะคะ เพื่อนก็ให้คำแนะนำมาค่ะ และเพื่อนเราก็ถามนะคะว่าเราทนเค้าทำไม เค้าดูเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากๆ เราก็เลยเปิดใจคุยกับเค้าค่ะ และเค้าก็รับฟังแล้วบอกว่าถ้ามีอะไรก็บอกเค้าได้ ซึ่งผ่านๆ มาเราก็บอกแต่เค้าก็ทำให้เราไม่ได้ เค้าบอกว่าเค้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้
ปัญหาเราอยู่ตรงนี้ค่ะ
คือเราไม่รู้ว่าเค้ารักเราจริงๆ หรือหวังอะไรอยู่ เราถามเค้าว่าเค้ารักเราอยู่มั้ย เค้าก็บอกว่ารักค่ะ
เพื่อเราแนะนำให้เราเลิกกับเค้าค่ะ แต่เราก็ไม่อยู่ด้วยว่าทำไมเราเลิกกับเค้าไม่ได้ ถ้าถามว่ายังรักผู้ชายคนนี้มั้ย ตอบได้นะคะว่ารัก แต่ถ้าถามว่ารักเหมือนเดิมมั้ยเราตอบไม่ได้ค่ะ เพราะเราค่อนข้างชินกับการอยู่คนเดียวนะคะ
ปล. 1 ไม่ดราม่านะคะ แค่อยากได้คำแนะนำค่ะ ที่พิมพ์ๆ มาอาจจะไม่เหมือนคำถามเท่าไหร่ ออกแนวจะระบายความในใจมากกว่า แต่ใครที่ผ่านมาให้คำแนะนำเราก็ขอขอบคุณด้วยนะคะ
2 เราคิดว่าตัวเองค่อนข้างขี้เหงา และเหมือนขาดความอบอุ่นค่ะ แต่ครอบครัวก็ให้ความรักเราเสมอค่ะ ให้ไม่เคยขาดเลยค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ แต่บางครั้งเราก็เหงา เราเคยมีภาวะซึมเศร้าค่ะตอนเรียนป. ตรี แต่พ่อแม่ไม่เคยรู้ช่วงนั้นลำบากมากค่ะ แต่เราก็ผ่านมาได้ด้วยตัวเองนี่แหละค่ะ ช่วงนั้นเราโทรคุยกับที่บ้านทุกวัน แต่ก็ต้องเก็บเสียงเวลาร้องไห้ เวลาเห็นคนอื่นลำบากเราก็อ่อนไหวง่ายกว่าปกติ
ความรักครั้งนี้ต้องทำยังไงดี
เราอายุ 24 ค่ะ คบกับแฟน (อายุเท่ากัน) ตั้งแต่มัธยมปลายตอนนี้ก็คบกันได้ 8 ปีแล้วค่ะ เป็นคนจังหวัดเดียวกัน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ว่าคบกันค่ะ ครอบครัวเคยทานข้าวด้วยกัน เราเคยไปบ้านเค้าค่ะ เคยไปนอนบ้านเค้าค่ะ แต่ไม่ได้นอนห้องด้วยกันนะคะ นอนคนละห้องค่ะ แต่เค้าไม่เคยไปบ้านเรา และไม่ยอมไปค่ะ
เรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ ทั้งตอนเรียนปริญญาตรี ( แฟนเรียนกรุงเทพ - เราเรียนเชียงใหม่ ) ตอนนี้เรียนจบได้ 2 ปีแล้วค่ะ ส่วนเค้ายังอยู่กรุงเทพ เราอยู่เชียงใหม่ค่ะเราเรียนต่อ ป. โท ค่ะ
ตอนเรียนป. ตรี ก็ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกค่ะ จะได้เจอกฌตอนปิดเทอม ปีหนึ่งก็สามสี่ครั้งเรื่อยมา แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับพวกเรา เราคุยโทรศัพท์กันตลอดค่ะ จะมีบ้างที่ตอนปี 1 ใหม่ๆ เค้าจะติดเพื่อนมีทะเลาะกันบ้างเรื่องเวลาแต่ก็ผ่านกันมาได้ค่ะ
แต่ว่าพอคบกันไปเรื่อยๆ เราก็เหนื่อยค่ะ คือเราจะเป็นคนยอมเค้าตลอดเพราะกลัวว่าความสัมพันธ์จะพังลง เค้าติดดเกมค่ะ ตอนป. ตรี เราคุยกันเกือบทุกวันแต่เราต้องรอเค้าเล่นเกมเสร็จประมาณตีสอง ตีสามถึงจะได้คุยกันค่ะ พอเราเรียกร้องเค้าก็บอกว่าไม่ต้องรอ แต่เราอยากคุยค่ เราก็เลยรอ และยอม
แต่เค้าเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวนะคะ ตอนนี้ไม่ติดเพื่อนแล้วค่ะ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่มีเรื่องผู้หญิง แค่ชอบเล่นเกม แต่เค้าเป็นคนที่ไม่โรแมนติก ไม่มีของขวัญ ไม่ค่อยมีคำพูดหวานๆ ไม่แสดงออกในที่สาธารณะ แล้วพอคบกันไปนานๆ เหมือนเค้าจะละเลย เราคอยบอกเค้าบ้างนะคะ ว่าอย่าให้คนอื่นทำให้แฟนเรายิ้มได้แทนตัวเค้าเอง แต่ไม่รู้เค้าจะฟังมั้ย
ด้วยความที่ผ่านๆ มา เรายอมปล่อยผ่านหลายเรื่องเพราะคิดว่าผู้ชายก็เป็นแบบนี้ในเมื่อบางเรื่องเราขอแต่เค้าไม่สามารถเปลี่ยนให้เราได้ ในเมื่อเราก็ไม่ได้ลำบากหรือเดือนร้อนอะไร เราก็ปล่อยมันไปค่ะ และกลายเป็นตัวเราเองที่อาจทำให้เค้าชินและเป็นแบบนั้น (เป็นเพราะเราถูกครอบครัวเลี้ยงมาแบบนี้มั้งคะ เราไม่เถียงพ่อแม่ค่ะ ทำตามที่พ่อแม่ต้องการเสมอ แต่พ่อกับแม่ไม่ได้บังคับนะคะ ถ้าอะไรที่พ่อแม่ต้องการแต่ไม่ได้ทำให้เราลำบากใจเราก็ทำเพื่อท่าน แต่เวลาเราอยากได้อะไร อยากไปเที่ยวที่ไหน ท่านก็ support เราเสมอค่ะ ท่านเลี้ยงเรามาแบบตามใจค่ะเพราะเมื่อก่อนพ่อเราจนค่ะ ท่านเลยไม่อยากให้ลูกลำบากเหมือนท่าน แต่เราก็ไม่เคยทำให้พวกท่านผิดหวังในตัวเรานะคะ)
เวลาเค้ามีปัญหาในชีวิต เค้าไม่เคยเล่าให้เราฟังค่ะ ชอบเก็บไว้คนเดียว พอเราบอกเค้าว่าเราเป็นแฟนกันนะ เราไม่ใช่คนอื่นสำหรับเค้า ทำไมเค้าไม่ปรึกษาเรา จะได้ไม่เครียด เค้าก็บอกแค่ว่า ไม่อยากเล่า จริงๆ เราฟังแล้วหน้าชาไปเลยค่ะ
เราทำหลายๆ อย่างเพื่อเค้า ยอมไปฝึกงานที่กรุงเทพเพื่อเค้า แต่พอเราขอให้เค้าทำอะไรเพื่อเราเค้ากลับทำให้เราไม่ได้ แล้วจะโกรธเรา โมโหใส่เราเวลาเราพูดเรื่องแบบนี้ เค้าบอกเราว่าเรายอมทำเอง
อีกอย่างคือเวลาเราพูดเรื่องอนาคตเค้าก็จะเงียบ เพราะเค้าบอกเค้ายังไม่วางแผน เราถามถึงอนาคตของเราและเค้า เค้าก็ตอบไม่ได้ลองถามถึงเรื่องแต่งงาน (ซึ่งไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่นอนค่ะ เพราะเราก็ยังไม่พร้อม) เค้าก็บอกว่าเค้าไม่แต่งเค้าไม่อยากแต่ง
เราคบกับเค้ามา 7 ปีค่ะถึงจะได้เข้าบ้านเค้า ซึ่งเค้าไม่ได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนแต่แรก แต่แม่เค้าเป็นคนชวนเราเข้าบ้านค่ะ เราเคยขอให้เค้าไปที่บ้านเราค่ะ ในวันสำคัญ เช่นวันสงกรานต์ วันปีใหม้ แต่เค้าก็ไม่ยอมไปค่ะ เค้าให้เหตุผลว่าเค้ายังไม่มีงานทำเค้ายังเรียน ยังไม่สามารถดูแลเราได้ กลัวพ่อแม่เราจะคาดหวังในตัวเค้า
เราเคยไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาค่ะ ตอนเราไปอยู่นู้นเค้าทักมาหาเราตลอด แทบติดเลยค่ะ แบบเราจะหายไปไหนไม่ได้ต้องบอกเค้านะ แต่พอเรากลับมาไทยเค้าก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเดิมค่ะ
ตอนแรกเราก็ปรึกษาเพื่อนนะคะ เพื่อนก็ให้คำแนะนำมาค่ะ และเพื่อนเราก็ถามนะคะว่าเราทนเค้าทำไม เค้าดูเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากๆ เราก็เลยเปิดใจคุยกับเค้าค่ะ และเค้าก็รับฟังแล้วบอกว่าถ้ามีอะไรก็บอกเค้าได้ ซึ่งผ่านๆ มาเราก็บอกแต่เค้าก็ทำให้เราไม่ได้ เค้าบอกว่าเค้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้
ปัญหาเราอยู่ตรงนี้ค่ะ
คือเราไม่รู้ว่าเค้ารักเราจริงๆ หรือหวังอะไรอยู่ เราถามเค้าว่าเค้ารักเราอยู่มั้ย เค้าก็บอกว่ารักค่ะ
เพื่อเราแนะนำให้เราเลิกกับเค้าค่ะ แต่เราก็ไม่อยู่ด้วยว่าทำไมเราเลิกกับเค้าไม่ได้ ถ้าถามว่ายังรักผู้ชายคนนี้มั้ย ตอบได้นะคะว่ารัก แต่ถ้าถามว่ารักเหมือนเดิมมั้ยเราตอบไม่ได้ค่ะ เพราะเราค่อนข้างชินกับการอยู่คนเดียวนะคะ
ปล. 1 ไม่ดราม่านะคะ แค่อยากได้คำแนะนำค่ะ ที่พิมพ์ๆ มาอาจจะไม่เหมือนคำถามเท่าไหร่ ออกแนวจะระบายความในใจมากกว่า แต่ใครที่ผ่านมาให้คำแนะนำเราก็ขอขอบคุณด้วยนะคะ
2 เราคิดว่าตัวเองค่อนข้างขี้เหงา และเหมือนขาดความอบอุ่นค่ะ แต่ครอบครัวก็ให้ความรักเราเสมอค่ะ ให้ไม่เคยขาดเลยค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ แต่บางครั้งเราก็เหงา เราเคยมีภาวะซึมเศร้าค่ะตอนเรียนป. ตรี แต่พ่อแม่ไม่เคยรู้ช่วงนั้นลำบากมากค่ะ แต่เราก็ผ่านมาได้ด้วยตัวเองนี่แหละค่ะ ช่วงนั้นเราโทรคุยกับที่บ้านทุกวัน แต่ก็ต้องเก็บเสียงเวลาร้องไห้ เวลาเห็นคนอื่นลำบากเราก็อ่อนไหวง่ายกว่าปกติ