สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกตั้งแต่กู้ล็อกอินกลับมาได้ ตอนนี้ผมสับสนมากกับการดำเนินชีวิตในตอนนี้ การควบคุมอารมณ์ การควบคุมสติ การทำงาน การเข้าสังคม ฯลฯ ผมไม่สามารถที่จะทำได้เหมือนเมื่อก่อน กระทู้นี้ผมไม่ได้มีความตั้งใจ หรือมีจุดประสงค์อะไร จริงๆมันอาจจะมี แต่ในระหว่างที่กำลังพิมพ์ข้อความนี้ ผมยังคิดอะไรไม่ออก จริงๆแล้วที่เลือกมาตั้งกระทู้ก็เพราะว่าไม่อยากที่จะพิมพ์หรือโพสต์ลงในเฟสบุ๊ค เพราะในทุกๆครั้งที่ผมมีความรู้สึกแบบนี้จะมีคนมาถามมาแซวผม ผมรู้สึกเหมือนโดนซ้ำเติม ทั้งจากเพื่อนร่วมงาน จากคนรู้จัก รู้สึกไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ เกลียดเวลาที่โพสต์แต่เรื่องราวแง่ลบ ไม่มีใครอยากรับรู้เรื่องราวเหล่านี้หลอก แต่สำหรับผม ผมตัวคนเดียวอยู่ห่างไกลบ้านเกิดเมืองนอน อยู่ในที่ๆผู้คนส่วนใหญ่พูดกันคนละภาษากับผม ชีวิตผมเริ่มจมดิ่งลงเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัว พอรู้ตัวเองอีกทีก็รู้สึกตัน ค้นหาทางออกไม่ได้แล้ว ตอนนี้คิดว่าตัวเองน่าจะมีสติพอที่จะเล่าเรื่องราวเพื่อระบายความรู้สึกออกมาได้ ผมขออนุญาตเล่าเรื่องของผม เพื่อจะมีใครสักคนที่จะเป็นแสงสว่างชี้แนะให้คำปรึกษากับผมได้บ้าง ผมเคยโทรหาสายด่วนสุขภาพจิตต่างๆ แต่ก็ไม่เคยได้คุยกับมนุษย์จริงๆสักครั้ง คุยแต่กับเสียงตอบรับอัตโนมัติ กระทู้นี้อาจจเป็นขยะของเว็บไซต์ แต่อย่างน้อยมันจะอยู่ในกล่องกระทู้ของผม เอาไว้เตือนสติเตือนใจตัวเอง เพื่อวันข้างหน้ามีโอกาสได้กลับเข้ามาในล็อกอินนี้อีกครั้ง
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของที่บ้านมีพี่สาว1คน ตอนเด็กๆเป็นคนเอาแต่ใจมาก โดนตีแบบรุนแรงหลายต่อหลายครั้ง แบบที่ไม่คิดว่าพ่อเราจะตีเราได้ถึงขนาดนี้ ส่วนแม่จะเป็นคนคอยปลอบโยน คอยโอ๋ผมมาตลอด พอเริ่มเข้าวัยรุ่นก็เกเรแบบสุดไปถึงไหนถึงกัน ใจถึงพร้อมลุยกับทุกๆเรื่องในวัยนั้น เรียน ปวช.5ปี ไม่ได้วุฒ แต่มีโอกาสเรียนต่อ กศน. จนได้วุฒิม.6ออกมาใช้สอบเข้าทำงานราชการ ด้วยความที่เป็นคนมั้นใจตัวเอง ดื้อ ไม่ค่อยจะฟังใคร แต่ก็เป็นเรื่องที่แปลก เพราะส่วนใหญ่แล้วคนที่ผมจะดื้อด้วย และชอบทำร้ายความรู้สึกกลับกลายเป็นคนในครอบครัว ส่วนคนอื่นๆไม่ว่าจะเป็นเพื่อน เพื่อนร่วมงาน ผมจะแคร์ความรู้สึกมาก จะไม่เคยก้าวร้าวกับรุ่นพี่ กับผู้ใหญ่ ผู้อาวุโส สิ่งแรกของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตผมเริ่มจากการสูญเสีย ย้อนกลับไปในวัยเด็ก คนที่สำคัญกับชีวิตผมมากๆคนหนึ่งคือยายของผม ผมเรียกยายว่า “แม่ใหญ่” แม่ใหญ่จากผมไปในช่วงที่ผมกำลังมุ่งมั่นกับการทำงาน มีใจรัก และสนุกกับการทำงานมากๆ ระยะเวลาผ่านไปได้1ปี ผมสูญเสียครอบครัวอีกครั้งเพราะการเอาแต่ใจและไม่เอาไหน ไม่เอาใจใส่ครอบครัว ผมสูญเสียภรรยาและลูกของผม จนปัจจุบันผมกลายเป็นแค่คนเลวๆคนหนึ่งที่ทิ้งลูกทิ้งเมีย ชีวิตลุ่มๆดอนๆมาตลอดจนกระทั้ง1ปีถัดมาทราบข่าวว่าแม่ของผมป่วยด้วยโรคร้าย ผมพยายามดูแลแม่มาตลอดระยะเวลาที่ทำการรักษา ถึงแม้ด้วยหน้าที่การงานแล้วผมจะไม่ค่อยมีเวลามากเพียงพอก็ตาม จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของแม่ ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าแม่ไปสบายแล้ว พยายามยิ้ม พยายามดีใจที่แม่ไม่ต้องนอนทนความเจ็บปวดอีกแล้ว ผมยิ่มแย้มตลอด3คืนของงานศพของแท้ผมเลือกที่จะไม่บวชหน้าไฟเพราะผมต้องการจะดูแลงานต่างๆ จัดการธุระต่างๆภายในงาน ผมเป็นคนแบกโลงศพของแม่ไปเผาที่หน้าเมรุ ผมจำวันนั้นได้ดีไม่มีวันลืม ตัวผมสั่น มือผมสั่น ตลอดคืนที่จัดงานศพ ผมเปิดโลงเย็นดูศพแม่พูดกับแม่ทุกคืนโดยไม่มีอาการเศร้าใดๆ แต่วินาทีที่ผมพาศพแม่ไปเผาที่หน้าเมรุ วันนั่นเหมือนทุกๆอย่างที่ทำมา ที่แสดงมามันพังทลายลงไปหมดในเวลานั้น นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลา 1 ปี กับอีก3เดือนเศษ ไม่มีวันใดที่ผมจะหลุดพ้นจากความคิดถึง ผมสิ้นหวังกับทุกเรื่อง ผมกลายเป็นคนล้มเหลว งานการไม่ได้เรื่อง รู้ตัวทุกอย่างแต่ผมทำอะไรไม่ได้ บางครั้งเกิดพลังก็จะทำนู้นทำนี้ แต่ช่วงจังหวะที่มันดาวน์ก็จะไม่เอาอะไรเลย บ้านช่องรกรุงรัง ใช้ชีวิตคนเดียว สิ่งที่ทำได้นานที่สุดคือการนั่งตกปลา และการเลื่อนฟีดอ่านอะไรไปเรื่อยๆในตอนกลางคืน ผมสับสนตัวเอง คิดอยากเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่สามารถจะทำได้จนสำเร็จสักครั้ง เวลามีแรงมีพลังก็จะคิดอะไรได้หลายอย่าง หลายอย่างมากๆ พอลงมือทำ ทำได้ไม่ดีสักอย่าง พอถึงจังหวะที่มันดาวน์ผมทิ้งตัวแล้วก็ไม่อยากจะทำอะไรอีกเลย เริ่มเป็นหนี้เป็นสินเพราะอยากจะพัฒนา อยากแก้ไข อยากเปลี่ยนแปลง อยากดูแลทุกคนที่รักให้ได้ แต่สุดท้ายหนี้สิ่นกลับกลายเป็นเพิ่มความเครียด ทำให้เราท้อ พอท้อก็ไม่เดินหน้าต่อ เริ่มเก็บตัว ไม่พบเจอใคร ขาดงาน การงานเสียหาย ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เริ่มคิดถึงความตาย แต่ก็คิดว่าตัวเองมีสติพอที่จะไม่คิดลงมือทำอะไรแบบนั้น
ณ เวลานี้ผมก็ยังสับสน ผมตั้งกระทู้นี้มาคงไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร ถ้าขัดหูขัดตาใครก็ขอกราบขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยครับ
ปล. ขอบคุณระบบแท็กอัตโนมัติที่ทำให้ผมสามารถเลือกแท็กที่สนใจได้ง่ายขึ้น
ขอพื้นที่ให้ผมสักนิดนะครับ
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของที่บ้านมีพี่สาว1คน ตอนเด็กๆเป็นคนเอาแต่ใจมาก โดนตีแบบรุนแรงหลายต่อหลายครั้ง แบบที่ไม่คิดว่าพ่อเราจะตีเราได้ถึงขนาดนี้ ส่วนแม่จะเป็นคนคอยปลอบโยน คอยโอ๋ผมมาตลอด พอเริ่มเข้าวัยรุ่นก็เกเรแบบสุดไปถึงไหนถึงกัน ใจถึงพร้อมลุยกับทุกๆเรื่องในวัยนั้น เรียน ปวช.5ปี ไม่ได้วุฒ แต่มีโอกาสเรียนต่อ กศน. จนได้วุฒิม.6ออกมาใช้สอบเข้าทำงานราชการ ด้วยความที่เป็นคนมั้นใจตัวเอง ดื้อ ไม่ค่อยจะฟังใคร แต่ก็เป็นเรื่องที่แปลก เพราะส่วนใหญ่แล้วคนที่ผมจะดื้อด้วย และชอบทำร้ายความรู้สึกกลับกลายเป็นคนในครอบครัว ส่วนคนอื่นๆไม่ว่าจะเป็นเพื่อน เพื่อนร่วมงาน ผมจะแคร์ความรู้สึกมาก จะไม่เคยก้าวร้าวกับรุ่นพี่ กับผู้ใหญ่ ผู้อาวุโส สิ่งแรกของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตผมเริ่มจากการสูญเสีย ย้อนกลับไปในวัยเด็ก คนที่สำคัญกับชีวิตผมมากๆคนหนึ่งคือยายของผม ผมเรียกยายว่า “แม่ใหญ่” แม่ใหญ่จากผมไปในช่วงที่ผมกำลังมุ่งมั่นกับการทำงาน มีใจรัก และสนุกกับการทำงานมากๆ ระยะเวลาผ่านไปได้1ปี ผมสูญเสียครอบครัวอีกครั้งเพราะการเอาแต่ใจและไม่เอาไหน ไม่เอาใจใส่ครอบครัว ผมสูญเสียภรรยาและลูกของผม จนปัจจุบันผมกลายเป็นแค่คนเลวๆคนหนึ่งที่ทิ้งลูกทิ้งเมีย ชีวิตลุ่มๆดอนๆมาตลอดจนกระทั้ง1ปีถัดมาทราบข่าวว่าแม่ของผมป่วยด้วยโรคร้าย ผมพยายามดูแลแม่มาตลอดระยะเวลาที่ทำการรักษา ถึงแม้ด้วยหน้าที่การงานแล้วผมจะไม่ค่อยมีเวลามากเพียงพอก็ตาม จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของแม่ ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าแม่ไปสบายแล้ว พยายามยิ้ม พยายามดีใจที่แม่ไม่ต้องนอนทนความเจ็บปวดอีกแล้ว ผมยิ่มแย้มตลอด3คืนของงานศพของแท้ผมเลือกที่จะไม่บวชหน้าไฟเพราะผมต้องการจะดูแลงานต่างๆ จัดการธุระต่างๆภายในงาน ผมเป็นคนแบกโลงศพของแม่ไปเผาที่หน้าเมรุ ผมจำวันนั้นได้ดีไม่มีวันลืม ตัวผมสั่น มือผมสั่น ตลอดคืนที่จัดงานศพ ผมเปิดโลงเย็นดูศพแม่พูดกับแม่ทุกคืนโดยไม่มีอาการเศร้าใดๆ แต่วินาทีที่ผมพาศพแม่ไปเผาที่หน้าเมรุ วันนั่นเหมือนทุกๆอย่างที่ทำมา ที่แสดงมามันพังทลายลงไปหมดในเวลานั้น นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลา 1 ปี กับอีก3เดือนเศษ ไม่มีวันใดที่ผมจะหลุดพ้นจากความคิดถึง ผมสิ้นหวังกับทุกเรื่อง ผมกลายเป็นคนล้มเหลว งานการไม่ได้เรื่อง รู้ตัวทุกอย่างแต่ผมทำอะไรไม่ได้ บางครั้งเกิดพลังก็จะทำนู้นทำนี้ แต่ช่วงจังหวะที่มันดาวน์ก็จะไม่เอาอะไรเลย บ้านช่องรกรุงรัง ใช้ชีวิตคนเดียว สิ่งที่ทำได้นานที่สุดคือการนั่งตกปลา และการเลื่อนฟีดอ่านอะไรไปเรื่อยๆในตอนกลางคืน ผมสับสนตัวเอง คิดอยากเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่สามารถจะทำได้จนสำเร็จสักครั้ง เวลามีแรงมีพลังก็จะคิดอะไรได้หลายอย่าง หลายอย่างมากๆ พอลงมือทำ ทำได้ไม่ดีสักอย่าง พอถึงจังหวะที่มันดาวน์ผมทิ้งตัวแล้วก็ไม่อยากจะทำอะไรอีกเลย เริ่มเป็นหนี้เป็นสินเพราะอยากจะพัฒนา อยากแก้ไข อยากเปลี่ยนแปลง อยากดูแลทุกคนที่รักให้ได้ แต่สุดท้ายหนี้สิ่นกลับกลายเป็นเพิ่มความเครียด ทำให้เราท้อ พอท้อก็ไม่เดินหน้าต่อ เริ่มเก็บตัว ไม่พบเจอใคร ขาดงาน การงานเสียหาย ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เริ่มคิดถึงความตาย แต่ก็คิดว่าตัวเองมีสติพอที่จะไม่คิดลงมือทำอะไรแบบนั้น
ณ เวลานี้ผมก็ยังสับสน ผมตั้งกระทู้นี้มาคงไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร ถ้าขัดหูขัดตาใครก็ขอกราบขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยครับ
ปล. ขอบคุณระบบแท็กอัตโนมัติที่ทำให้ผมสามารถเลือกแท็กที่สนใจได้ง่ายขึ้น