รู้สึกว่าตัวเองหลุดจากวงโคจรออกไปเรื่อยๆเพราะงาน

ความรู้สึกนี้เริ่มจาการทำงานครับ เพราะงานที่ผมทำและถนัด คืองานเกี่ยวกับการพบเจอผู้คนมากมายได้แก้ปัญหาได้ดิล ได้ทำงานแข่งกับเวลา พูดง่ายคือได้สู้รบกับลูกค้า สู้รบกับแผนกอื่นๆ เริ่มจากงานแรกเลยเป็นงานเกี่ยวกับสายการบินครับ ทำในสถานีเล็กๆมีเที่ยวบินวันละสองเที่ยว เพื่อนร่วมงานดีมาก อบอุ่นทีมดี เราทำงานกันเป็นทีมได้เยี่ยม แล้วผมก็เริ่มมองหาการขยับขยาย คือคิดว่าไปอยู่กะอีกเจ้าหนึ่งซึ่งเป็นงานแบบเดียวกัน สถานที่เดิมแต่คนละแบบด้วยประสบการณ์ การทำงานด้านนี้ เป็นการเริ่มงานใหม่ได้สบายและคล่องตัวมาก และทีมใหม่ก็ยังเป็นทีมที่ดี
       สัมคมใหม่และสัมคมเดิมแทบไม่เปลี่ยนแปลงเพราะอยูที่เดียวกัน แต่อยู่บริษัทเกิดจะต้องปิดสถานี แล้วผมต้องย้ายมาประจำที่ดอนเมือง มาเจอสัมคมกว้างขึ้นท้าทายข้น แต่อยู่ๆมีความรู้สึกอยากเปลี่ยนงานดูเพราะรายได้ความมั่นคงจึงตัดสินใจเปลี่ยนงาน ซึ่งเป็นงานหลังบ้าน เข้างานเป็นกะ บางวันอยู่กันสองคนกับหัวหน้า เลิกงานกลับบ้านต้องนอนเพราะเข้างานสองทุ่มเลิกตีห้า นอนทั้งวัน อยู่มาจะเดือนหนึ่งเริ่มรู้สึกเหงา เหงา และเหงา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราเคยพบเจอผู้คนมากมายในแต่ละวันแล้วอยู่ๆมานั่งทำงานไม่ได้พูดได้จาสักเท่าไหร่แถมงานค่อยข้างจุกจิก เริ่มนอนไม่หลับ เริ่มคิดมากว่างานนี้จะเหมาะกับเราไหม แต่ถ้าพูดถึงความมั่นคงละก็ ที่นี้มั่นคงสุดบริษัทมีกำไรร้อยล้านพันล้านพนักงานมีโบนัส สวัสดิการดีเยี่ยม เงิรเดือนออกนี่ยิ้มร่า แต่ทำไมมันเหงา ชีวิตก็ไม่ได้ทุกข์ หรือสุขมาก คนรักดี สนับสนุนทุกอย่าง พาเราไปหรือเดินไปในทิศทางที่ดีเสมอ แต่สัมคมเพื่อนเริ่มหาย ทำยังไงดีครับ