อย่างที่หัวข้อกระทู้ได้ตั้งไว้เลยค่ะ คือขอเกริ่นก่อนนะคะเมื่อตอนม.ต้นยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร
อยากเรียนสายอะไรก็เลยเลือกลงวิทย์คณิตไว้ก่อนเพราะแม่แนะนำว่าถ้าเรียนสายนี้โอกาสในการสอบเข้ามหาลัยเราสามารถเลือกได้ทุกคณะ ตอนม.ต้นก็เรียนๆไป ไม่ได้อะไรมากหรอกค่ะไม่ได้หนักหนามาก
แต่พอกำลังจะจบมัธยมปีที่ 3 ก็เริ่มคิดแล้วค่ะว่าตัวเองจะต่อสายสามัญดีไหมหรือไปสายอาชีพ แต่ในตอนนั้นยังมีความคิดที่ว่าฉันไม่อยากเรียนสายอาชีพเพราะมันดูเรียนจบไปก็เป็นลูกน้องเขา การงานไม่ก้าวหน้า ได้เงินเดือนน้อย คิดว่าการเรียนสายสามัญนั้นดูเท่กว่าดูเก๋กว่าดูฉลาดกว่าดูมีอนาคตกว่า ซึ่งถ้าย้อนคิดกลับไปตอนนั้นมันเป็นความคิดที่คิดผิดมากๆเลยค่ะ ก็เลยตัดสินใจเลือกสายสามัญวิทย์คณิต ที่เลือกสายวิทย์คณิตในตอนมปลายก็เพราะคิดว่ามันน่าจะไม่ได้ยากถึงขั้นที่เราทำไม่ได้เพราะว่าเมื่อตอนมต้นเป็นเด็กในห้องที่จัดอยู่ในหมวดหมู่เด็กเรียนเก่งเลยค่ะ แต่พอเอาเข้าจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะสิคะช่วงม 4 เป็นช่วงที่เรียกว่าชีวิตเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกตเลยค่ะคือมันงงไปหมดเนื้อหาที่ได้เรียนก็ไม่ใช่อย่างนี้ตอนมต้นทำให้เราเรียนไม่รู้เรื่องเพราะเรียนไม่รู้เรื่องก็ทำให้เกียรติเราตกแบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะตอนมอต้นจะได้เกรด 3.50 +ตลอดค่ะแต่พอขึ้นม 4 เทอม 1 เท่านั้นล่ะค่ะรู้เรื่องเลยตอนเกรดออกได้แค่ 2.89 ความรู้สึกตอนเห็นใบเกรดมันเหมือนว่าเราจุกๆที่อกอ่ะค่ะ พยายามทำเป็นว่าเราโอเคเราไม่ได้เป็นอะไร แต่จริงๆแล้วแอบก้มหน้าแล้วน้ำตาซึมเลยคะ ความที่ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเรารู้สึกเฟลมากก็เลยรีบเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วปล่อยโฮคนเดียวค่ะ T T พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ก็แชทไปบอกแม่ตอนแรกก็คิดในใจนะคะถ้าบอกไปอ่ะสิ่งที่แม่จะตอบกลับมาต้องประมาณว่าทำไมยิ่งเรียนยิ่งโง่ ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือใช่ไหมล่ะมัวแต่เล่นโทรศัพท์ ซึ่งจริงๆแล้วความพยายามของเราอาจจะมากกว่าคนที่ได้เกรดที่ดีที่สุดในห้องก็ได้ ผิดพลาดค่ะแม่ไม่ได้ตอบกลับมาแบบนั้นมันทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะแม่ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรลูกครั้งหน้าก็ตั้งใจให้มากกว่าเดิมครั้งนี้มันแล้วก็แล้วกันลูกอาจจะปรับตัวไม่ทัน มันทำให้เราร้องไห้ออกมาอีกครั้งต้องดูว่าใช่ไหมคะแต่ครั้งนี้มันเป็นความรู้สึกที่อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจเรา เทอมที่ 1 ผ่านไปเทอมที่ 2 กำลังมาค่ะเกรดเฉลี่ยเทอมที่ 2 เราดีขึ้นมาค่ะ ได้ 3.10 ถึงมันจะขยับขึ้นมานิดหน่อยแต่มันก็ทำให้เราชื่นใจมากๆเลยค่ะมันคือความพยายามที่เราทุ่มเทกับมันมากๆเหมือนเราได้ใช้ชีวิตมอบปลายแบบโคตรคุ้มไปเลย จุดเริ่มต้นของม. ปลายได้ผ่านไปพอดีขึ้นม 5 ก็คิดกับตัวเองนะคะว่าเราจะพยายามขึ้นมาอีกเพราะว่าต้องใช้เกรดในการเข้ามหาลัยใช่ไหมคะก็ค่อนข้างคาดหวังว่าอยากจะได้ 3.30 ขึ้นไป แต่พอเริ่มเรียนได้สักพักนึงความรู้สึกเหมือนตอนม 4 เทอม 1 วันก็กลับมาค่ะหรือว่ามันยากมากเราอ่านแล้วอ่านอีกฝึกทำโจทย์ก็แล้วแต่ผลที่มันออกมามันก็ยังไม่ดีพอค่ะ มันทำให้เราเริ่มรู้สึกท้อว่าเราควรมาสายนี้จริงๆไหมเราเลือกถูกแล้วใช่ไหมที่เรียนสายวิทย์คณิตเหมือนจะเพิ่งคิดได้นะคะว่าคนที่ประสบความสำเร็จไม่จำเป็นต้องเรียนสายวิทย์คณิตเสมอไปเพียงแค่คุณเรียนงานที่คุณถนัดแล้วคุณก็ไปให้สุดๆกับมันไปเลยอ่ะคุณก็เป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้เหมือนกันเอาจริงๆความคิดเนี้ยเพิ่งมาพูดขึ้นตอนที่ฉันไปสอบกลางภาควันแรกค่ะก็คือเมื่อวันที่24/7/62นั้นเอง ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาในสมองฉันก็เพราะฉันทำข้อสอบไม่ได้ค่ะฉันทำข้อสอบเคมีที่ฉันนั่งอ่านมาทั้งคืนฉันอ่านเคมีเกิน 12 ชั่วโมงนั่งทำโจทย์แนวข้อสอบทุกข้อที่ครูให้มาฉันก็ฝึกทำแต่พอเอาเข้าจริงเพราะเข้าไปสอบฉันกลับทำมันไม่ได้มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแม่โคตรอยากจะลาออกตอนนั้นเดี๋ยวนั้นเลยค่ะฉันเป็นคนที่ไม่เก่งคณิตนะ แต่ฉันก็อ่านไปใช่ไหมล่ะคะ คณิตหลักค่ะซึ่งก็ไม่ได้ยากมากหรอกค่ะฉันทำได้นะคะแต่ฉันเป็นคนที่คิดช้ามากช้าจนฉันทำข้อสอบไม่ทันค่ะเพราะหมดเวลาฉันเพิ่งทำข้อกาเสร็จค่ะ 20 ข้อและฉันเห็นข้อเขียนแล้วนะคะ 5 ข้อซึ่งฉันสามารถทํามันได้แต่มันไม่มีเวลาให้ฉันทำแล้วค่ะมันทำให้ฉันรู้สึกโทษตัวเองว่าทำไมฉันถึงสมองช้าได้ขนาดนี้ทำไมทำไม่ทันถ้าฉันได้ทำข้อเขียนฉันมั่นใจว่าฉันต้องไม่ตกคณิตหลักแน่ๆ วันแรกของการสอบผ่านไปนะคะโรงเรียนฉันหยุดให้อ่านหนังสือ 1 วันค่ะก็คือวันนี้แล้วก็ไปสอบวันที่ 26 อีก 1 วันค่ะ ตอนนี้ฉันก็มาอ่านหนังสืออยู่ค่ะแต่ฉันรู้สึกเครียดมากๆเหมือนมันไม่ใช่ตัวฉันนะคะ ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่าจริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบวิทย์คณิตฉันไม่ได้อยากเป็นหมอจริงๆเป็นคนกลัวเข็มด้วยซ้ำค่ะ ไม่ได้อยากเป็นวิศวกรไม่ไ้อยากเป็นสถาปนิกไม่ได้อยากเป็นอะไรที่มันไม่ใช่ตัวฉัน เกริ่นมายาวมากแล้วใช่ไหมคะขอบคุณคนที่อยู่อ่านมาถึงตรงนี้ก่อนนะขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของเด็กโง่ๆคนหนึ่ง สิ่งที่ฉันอยากจะขอความคิดเห็นก็คือฉันอยากย้ายไปเรียนสายอาชีพสาขาการบริหารธุรกิจคุณคิดว่าตอนนี้ฉันอยู่ม 5 เทอม 1 จะย้ายไปดีไหมคะหรือว่าจะทนเรียนให้จบม 6 แต่ฉันมีเป้าหมายนะฉันตั้งเป้าไว้ว่าถ้าจบม 6 จะไปเรียนต่ออินเดียค่ะไปเอาภาษา แต่ก็กลัวว่าถ้าเรียนสายอาชีพจะเรียนไม่ทันคนอื่นเขานะคะเพราะนี่มันก็ผ่านมาปีกว่าแล้วช่วยคำแนะนำด้วยนะคะขอบคุณค่ะ
รู้ตัวเองช้า จริงๆแล้วไม่ได้อยากเรียนสายวิทย์คณิต!!!
อยากเรียนสายอะไรก็เลยเลือกลงวิทย์คณิตไว้ก่อนเพราะแม่แนะนำว่าถ้าเรียนสายนี้โอกาสในการสอบเข้ามหาลัยเราสามารถเลือกได้ทุกคณะ ตอนม.ต้นก็เรียนๆไป ไม่ได้อะไรมากหรอกค่ะไม่ได้หนักหนามาก
แต่พอกำลังจะจบมัธยมปีที่ 3 ก็เริ่มคิดแล้วค่ะว่าตัวเองจะต่อสายสามัญดีไหมหรือไปสายอาชีพ แต่ในตอนนั้นยังมีความคิดที่ว่าฉันไม่อยากเรียนสายอาชีพเพราะมันดูเรียนจบไปก็เป็นลูกน้องเขา การงานไม่ก้าวหน้า ได้เงินเดือนน้อย คิดว่าการเรียนสายสามัญนั้นดูเท่กว่าดูเก๋กว่าดูฉลาดกว่าดูมีอนาคตกว่า ซึ่งถ้าย้อนคิดกลับไปตอนนั้นมันเป็นความคิดที่คิดผิดมากๆเลยค่ะ ก็เลยตัดสินใจเลือกสายสามัญวิทย์คณิต ที่เลือกสายวิทย์คณิตในตอนมปลายก็เพราะคิดว่ามันน่าจะไม่ได้ยากถึงขั้นที่เราทำไม่ได้เพราะว่าเมื่อตอนมต้นเป็นเด็กในห้องที่จัดอยู่ในหมวดหมู่เด็กเรียนเก่งเลยค่ะ แต่พอเอาเข้าจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะสิคะช่วงม 4 เป็นช่วงที่เรียกว่าชีวิตเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกตเลยค่ะคือมันงงไปหมดเนื้อหาที่ได้เรียนก็ไม่ใช่อย่างนี้ตอนมต้นทำให้เราเรียนไม่รู้เรื่องเพราะเรียนไม่รู้เรื่องก็ทำให้เกียรติเราตกแบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะตอนมอต้นจะได้เกรด 3.50 +ตลอดค่ะแต่พอขึ้นม 4 เทอม 1 เท่านั้นล่ะค่ะรู้เรื่องเลยตอนเกรดออกได้แค่ 2.89 ความรู้สึกตอนเห็นใบเกรดมันเหมือนว่าเราจุกๆที่อกอ่ะค่ะ พยายามทำเป็นว่าเราโอเคเราไม่ได้เป็นอะไร แต่จริงๆแล้วแอบก้มหน้าแล้วน้ำตาซึมเลยคะ ความที่ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเรารู้สึกเฟลมากก็เลยรีบเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วปล่อยโฮคนเดียวค่ะ T T พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ก็แชทไปบอกแม่ตอนแรกก็คิดในใจนะคะถ้าบอกไปอ่ะสิ่งที่แม่จะตอบกลับมาต้องประมาณว่าทำไมยิ่งเรียนยิ่งโง่ ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือใช่ไหมล่ะมัวแต่เล่นโทรศัพท์ ซึ่งจริงๆแล้วความพยายามของเราอาจจะมากกว่าคนที่ได้เกรดที่ดีที่สุดในห้องก็ได้ ผิดพลาดค่ะแม่ไม่ได้ตอบกลับมาแบบนั้นมันทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะแม่ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรลูกครั้งหน้าก็ตั้งใจให้มากกว่าเดิมครั้งนี้มันแล้วก็แล้วกันลูกอาจจะปรับตัวไม่ทัน มันทำให้เราร้องไห้ออกมาอีกครั้งต้องดูว่าใช่ไหมคะแต่ครั้งนี้มันเป็นความรู้สึกที่อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจเรา เทอมที่ 1 ผ่านไปเทอมที่ 2 กำลังมาค่ะเกรดเฉลี่ยเทอมที่ 2 เราดีขึ้นมาค่ะ ได้ 3.10 ถึงมันจะขยับขึ้นมานิดหน่อยแต่มันก็ทำให้เราชื่นใจมากๆเลยค่ะมันคือความพยายามที่เราทุ่มเทกับมันมากๆเหมือนเราได้ใช้ชีวิตมอบปลายแบบโคตรคุ้มไปเลย จุดเริ่มต้นของม. ปลายได้ผ่านไปพอดีขึ้นม 5 ก็คิดกับตัวเองนะคะว่าเราจะพยายามขึ้นมาอีกเพราะว่าต้องใช้เกรดในการเข้ามหาลัยใช่ไหมคะก็ค่อนข้างคาดหวังว่าอยากจะได้ 3.30 ขึ้นไป แต่พอเริ่มเรียนได้สักพักนึงความรู้สึกเหมือนตอนม 4 เทอม 1 วันก็กลับมาค่ะหรือว่ามันยากมากเราอ่านแล้วอ่านอีกฝึกทำโจทย์ก็แล้วแต่ผลที่มันออกมามันก็ยังไม่ดีพอค่ะ มันทำให้เราเริ่มรู้สึกท้อว่าเราควรมาสายนี้จริงๆไหมเราเลือกถูกแล้วใช่ไหมที่เรียนสายวิทย์คณิตเหมือนจะเพิ่งคิดได้นะคะว่าคนที่ประสบความสำเร็จไม่จำเป็นต้องเรียนสายวิทย์คณิตเสมอไปเพียงแค่คุณเรียนงานที่คุณถนัดแล้วคุณก็ไปให้สุดๆกับมันไปเลยอ่ะคุณก็เป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้เหมือนกันเอาจริงๆความคิดเนี้ยเพิ่งมาพูดขึ้นตอนที่ฉันไปสอบกลางภาควันแรกค่ะก็คือเมื่อวันที่24/7/62นั้นเอง ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาในสมองฉันก็เพราะฉันทำข้อสอบไม่ได้ค่ะฉันทำข้อสอบเคมีที่ฉันนั่งอ่านมาทั้งคืนฉันอ่านเคมีเกิน 12 ชั่วโมงนั่งทำโจทย์แนวข้อสอบทุกข้อที่ครูให้มาฉันก็ฝึกทำแต่พอเอาเข้าจริงเพราะเข้าไปสอบฉันกลับทำมันไม่ได้มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแม่โคตรอยากจะลาออกตอนนั้นเดี๋ยวนั้นเลยค่ะฉันเป็นคนที่ไม่เก่งคณิตนะ แต่ฉันก็อ่านไปใช่ไหมล่ะคะ คณิตหลักค่ะซึ่งก็ไม่ได้ยากมากหรอกค่ะฉันทำได้นะคะแต่ฉันเป็นคนที่คิดช้ามากช้าจนฉันทำข้อสอบไม่ทันค่ะเพราะหมดเวลาฉันเพิ่งทำข้อกาเสร็จค่ะ 20 ข้อและฉันเห็นข้อเขียนแล้วนะคะ 5 ข้อซึ่งฉันสามารถทํามันได้แต่มันไม่มีเวลาให้ฉันทำแล้วค่ะมันทำให้ฉันรู้สึกโทษตัวเองว่าทำไมฉันถึงสมองช้าได้ขนาดนี้ทำไมทำไม่ทันถ้าฉันได้ทำข้อเขียนฉันมั่นใจว่าฉันต้องไม่ตกคณิตหลักแน่ๆ วันแรกของการสอบผ่านไปนะคะโรงเรียนฉันหยุดให้อ่านหนังสือ 1 วันค่ะก็คือวันนี้แล้วก็ไปสอบวันที่ 26 อีก 1 วันค่ะ ตอนนี้ฉันก็มาอ่านหนังสืออยู่ค่ะแต่ฉันรู้สึกเครียดมากๆเหมือนมันไม่ใช่ตัวฉันนะคะ ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่าจริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบวิทย์คณิตฉันไม่ได้อยากเป็นหมอจริงๆเป็นคนกลัวเข็มด้วยซ้ำค่ะ ไม่ได้อยากเป็นวิศวกรไม่ไ้อยากเป็นสถาปนิกไม่ได้อยากเป็นอะไรที่มันไม่ใช่ตัวฉัน เกริ่นมายาวมากแล้วใช่ไหมคะขอบคุณคนที่อยู่อ่านมาถึงตรงนี้ก่อนนะขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของเด็กโง่ๆคนหนึ่ง สิ่งที่ฉันอยากจะขอความคิดเห็นก็คือฉันอยากย้ายไปเรียนสายอาชีพสาขาการบริหารธุรกิจคุณคิดว่าตอนนี้ฉันอยู่ม 5 เทอม 1 จะย้ายไปดีไหมคะหรือว่าจะทนเรียนให้จบม 6 แต่ฉันมีเป้าหมายนะฉันตั้งเป้าไว้ว่าถ้าจบม 6 จะไปเรียนต่ออินเดียค่ะไปเอาภาษา แต่ก็กลัวว่าถ้าเรียนสายอาชีพจะเรียนไม่ทันคนอื่นเขานะคะเพราะนี่มันก็ผ่านมาปีกว่าแล้วช่วยคำแนะนำด้วยนะคะขอบคุณค่ะ