ตั้งแต่สมัยเรียน มอ ต้น เราใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด ไม่แคร์เพื่อนคนอื่นๆว่าเขาจะมีกลุ่มหรือเพื่อนสนิทไหม
เพราะเราสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยไม่รู้สึกอะไร จนมาถึงมอปลาย เรากลับได้เพื่อนสนิทมาคนหนึ่งซึ่ง
เป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนอื่น ย้ายเข้ามาเรียนห้องเดียวกับเรา เราสนิทกันมาก ทุกเรื่องบนโลกใบนี้ ทุกคำพูด
ที่โลกเคยมีมา ไม่ว่าจะอะไร เราสามารถทำกับเพื่อนคนนี้ได้เสมอ เราคิดว่าเราไม่สามารถหาเพื่อนแบบนี้ได้
อีกแล้วในโลกใบนี้ จนเราทำงานแม้จะห่างกันไปบ้างแต่ก็รักกันเสมอ จนวันหนึ่ง เพื่อนของเราได้จากไปใน
ที่ไกลแสนไกล จนเราไม่สามารถตามหาเขาให้กลับมาได้ เป็นวันที่เราเหมือนไม่เหลือใคร แม้จะมีใครๆอยู่ก็
ตามที เพราะทั้งชีวิต เราเพิ่งรู้ว่าคนคนนี้สำคัญกับเรามากแค่ไหน และเราก็สำคัญสำหรับเขาเช่นกัน เราคิดถึง
เพื่อนคนนี้เสมอ เรานิสัยไม่เหมือนใครเลย แปลก จนโลกอาจไม่ยอมรับ แต่มีเพียงแค่เขาคนนี้เท่านั้นที่รับเรา
ได้ อยู่กับเราเสมอ ต่อให้มีแฟนเพื่อนเราก็ให้ความสำคัญเราได้ไม่ยิ่งหย่อน เป็นเพื่อนที่ดี ไม่ใช่แคระยะเวลา
สั้นๆที่เรารู้จักกันแล้วมาบอกว่า เขาดี แต่เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย จนวันนี้เป็นเวลา5-6 ปีแล้วที่เราไม่มี
เขาอยู่ตรงนี้ ทุกวันของเรามันก็เริ่มเหงาลง จนถึงตอนนี้ เราเหงามาก แต่ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยู่ตรงนี้อย่างเดียว
มันเป็นเพราะ ทุกวันนี้เราไม่มีเพื่อนที่จะเข้ากับเราได้ เราได้แต่คุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่มีใครจะเป็นได้เหมือนอย่าง
ที่เพื่อนคนนั้น ความเหงาค่อยๆเข้ามาครอบครองจิตใจเราจนตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่าจากคนที่เคยเข้มแข็ง
และให้คำปรึกษาคนอื่นๆมากมายอย่างเรา จะต้องมาเจอกับสิ่งเหล่านั้นเสียเอง และก็ไม่สามารถหนีออกมาจาก
จุดนั้นได้อีกต่อไป ที่ผ่านมา เราพบปัญหามากมาย เราไม่มีใครเลยสักคนที่จะคอยรับฟัง เรื่องราวของเราเหมือน
อย่างเคย เมื่อไม่นานมานี้ คนคนหนึ่งทำให้เราเสียใจ เราเองก็ทำให้เขาเสียใจเช่นกัน จนถึงตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้น
มันก็ยิ่งทำให้เราเหงาลงไปมากทุกทีๆ
มันเป็นเรื่องแปลกที่อยู่ๆคนเราจะเหงาขึ้นมา เราคิดนะว่าชีวิตนี้คงไม่มีใครแม้แต่สักคนเดียวที่พร้อมจะเป็นเพื่อน
และอยู่กับเราได้อีกต่อไปแล้ว โคตรเศร้าเลย ตอนนี้พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป คือความรู้สึกอัดอั้นมันกัดกินหัวใจ
เรามาก เราอยู่ในห้อง แม้ผู้คนมากมายจะอยู่หน้าห้อง เสียงดัง เอะอะ แต่เราก็ไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่ามันมีชีวิตชีวา
เราเองเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว แต่ก็ยังเหงา มีโลกส่วนตัวสูง เก็บตัว ไม่เจอใคร ถ้าไม่สนิท ไม่เข้าใจกันจริงๆ
เป็นเรื่องยากมากที่เราจะให้รับรู้ความเป็นไปของเรา นอกจากเพื่อนคนนั้นที่ใส่ใจเราและเราก็ใส่ใจเขาแล้วก็
ไม่มีใครอีกแล้วบนโลกใบนี้ เราโตมากพอแล้วที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไม่รู้สิ เรายังรู้สึกว่า เรายังเด็กอยู่ เรา
ยังรู้สึกว่า เราถึงแม้จะโต แต่ใจเรายังไม่ไปถึงจุดนั้น
ทุกวันนี้ก็เล่นเกมอยู่ในห้อง อยู่กับบ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน เบื่อๆก็อ่านหนังสือ เป็นเรื่องยากเนอะ ที่จะได้
เจอใครสักคนที่จะมาเป็นเพื่อนสนิท เพราะมันคงต้องใช้เวลาในการพัฒนาความสัมพันจนถึงขั้นเข้าใจกันและ
กัน ยอมรับในตัวตนของกันและกัน ไร้ทิฐิและอยู่กันได้อย่างสบายใจทุกๆสถานการณ์ ใครสักคนที่จะได้อยู่
ในทุกๆสถานการณ์ของกันและกัน เป็นเรื่องยากที่จะหาเจอคนคนนั้น
ใครเป็นเหมือนเราบ้าง เหงาๆ แปลกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เราตั้งกระทู้แนวนี้ สุดแล้วจริงๆ
ไม่คิดว่าก่อนว่าความเหงาจะทำร้ายเราเข้าให้แล้ว
เพราะเราสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยไม่รู้สึกอะไร จนมาถึงมอปลาย เรากลับได้เพื่อนสนิทมาคนหนึ่งซึ่ง
เป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนอื่น ย้ายเข้ามาเรียนห้องเดียวกับเรา เราสนิทกันมาก ทุกเรื่องบนโลกใบนี้ ทุกคำพูด
ที่โลกเคยมีมา ไม่ว่าจะอะไร เราสามารถทำกับเพื่อนคนนี้ได้เสมอ เราคิดว่าเราไม่สามารถหาเพื่อนแบบนี้ได้
อีกแล้วในโลกใบนี้ จนเราทำงานแม้จะห่างกันไปบ้างแต่ก็รักกันเสมอ จนวันหนึ่ง เพื่อนของเราได้จากไปใน
ที่ไกลแสนไกล จนเราไม่สามารถตามหาเขาให้กลับมาได้ เป็นวันที่เราเหมือนไม่เหลือใคร แม้จะมีใครๆอยู่ก็
ตามที เพราะทั้งชีวิต เราเพิ่งรู้ว่าคนคนนี้สำคัญกับเรามากแค่ไหน และเราก็สำคัญสำหรับเขาเช่นกัน เราคิดถึง
เพื่อนคนนี้เสมอ เรานิสัยไม่เหมือนใครเลย แปลก จนโลกอาจไม่ยอมรับ แต่มีเพียงแค่เขาคนนี้เท่านั้นที่รับเรา
ได้ อยู่กับเราเสมอ ต่อให้มีแฟนเพื่อนเราก็ให้ความสำคัญเราได้ไม่ยิ่งหย่อน เป็นเพื่อนที่ดี ไม่ใช่แคระยะเวลา
สั้นๆที่เรารู้จักกันแล้วมาบอกว่า เขาดี แต่เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย จนวันนี้เป็นเวลา5-6 ปีแล้วที่เราไม่มี
เขาอยู่ตรงนี้ ทุกวันของเรามันก็เริ่มเหงาลง จนถึงตอนนี้ เราเหงามาก แต่ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยู่ตรงนี้อย่างเดียว
มันเป็นเพราะ ทุกวันนี้เราไม่มีเพื่อนที่จะเข้ากับเราได้ เราได้แต่คุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่มีใครจะเป็นได้เหมือนอย่าง
ที่เพื่อนคนนั้น ความเหงาค่อยๆเข้ามาครอบครองจิตใจเราจนตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่าจากคนที่เคยเข้มแข็ง
และให้คำปรึกษาคนอื่นๆมากมายอย่างเรา จะต้องมาเจอกับสิ่งเหล่านั้นเสียเอง และก็ไม่สามารถหนีออกมาจาก
จุดนั้นได้อีกต่อไป ที่ผ่านมา เราพบปัญหามากมาย เราไม่มีใครเลยสักคนที่จะคอยรับฟัง เรื่องราวของเราเหมือน
อย่างเคย เมื่อไม่นานมานี้ คนคนหนึ่งทำให้เราเสียใจ เราเองก็ทำให้เขาเสียใจเช่นกัน จนถึงตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้น
มันก็ยิ่งทำให้เราเหงาลงไปมากทุกทีๆ
มันเป็นเรื่องแปลกที่อยู่ๆคนเราจะเหงาขึ้นมา เราคิดนะว่าชีวิตนี้คงไม่มีใครแม้แต่สักคนเดียวที่พร้อมจะเป็นเพื่อน
และอยู่กับเราได้อีกต่อไปแล้ว โคตรเศร้าเลย ตอนนี้พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป คือความรู้สึกอัดอั้นมันกัดกินหัวใจ
เรามาก เราอยู่ในห้อง แม้ผู้คนมากมายจะอยู่หน้าห้อง เสียงดัง เอะอะ แต่เราก็ไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่ามันมีชีวิตชีวา
เราเองเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว แต่ก็ยังเหงา มีโลกส่วนตัวสูง เก็บตัว ไม่เจอใคร ถ้าไม่สนิท ไม่เข้าใจกันจริงๆ
เป็นเรื่องยากมากที่เราจะให้รับรู้ความเป็นไปของเรา นอกจากเพื่อนคนนั้นที่ใส่ใจเราและเราก็ใส่ใจเขาแล้วก็
ไม่มีใครอีกแล้วบนโลกใบนี้ เราโตมากพอแล้วที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไม่รู้สิ เรายังรู้สึกว่า เรายังเด็กอยู่ เรา
ยังรู้สึกว่า เราถึงแม้จะโต แต่ใจเรายังไม่ไปถึงจุดนั้น
ทุกวันนี้ก็เล่นเกมอยู่ในห้อง อยู่กับบ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน เบื่อๆก็อ่านหนังสือ เป็นเรื่องยากเนอะ ที่จะได้
เจอใครสักคนที่จะมาเป็นเพื่อนสนิท เพราะมันคงต้องใช้เวลาในการพัฒนาความสัมพันจนถึงขั้นเข้าใจกันและ
กัน ยอมรับในตัวตนของกันและกัน ไร้ทิฐิและอยู่กันได้อย่างสบายใจทุกๆสถานการณ์ ใครสักคนที่จะได้อยู่
ในทุกๆสถานการณ์ของกันและกัน เป็นเรื่องยากที่จะหาเจอคนคนนั้น
ใครเป็นเหมือนเราบ้าง เหงาๆ แปลกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เราตั้งกระทู้แนวนี้ สุดแล้วจริงๆ