เรียนไกลบ้านคิดถึงคนที่บ้านทำอย่างไรดีคะ

หนูมาจากภาคใต้มาเรียนที่ม.เกษตรศาสตร์ศรีราชา หนูไม่เคยห่างบ้านมานานขนาดนี้ (ส่วนตัวมอ.กับม.ทักษิณสอบได้)แต่คนที่บ้านอยากให้มาเรียนม.ที่มีชื่อเสียงสังคมใหม่ๆเราก็ไม่อยากขัดใจเพราะคิดว่าที่ไหนก็เหมือนกันก็คือต้องออกมาอยู่หออยู่ดี ตั้งแต่วันที่มาหอพัก(เราพักหอนอกค่ะ) เราร้องไห้ทุกวัน เราคิดว่าที่นู้นอบอุ่นมีทั้งแม่ตายายสุนัขญาติพี่น้อง(พ่ออยู่ต่างจังหวัดค่ะ)พอมาอยู่ที่หอเราอยู่กับเพื่อน2คน เรียนคนละเวลากัน พอว่างเราอยู่ห้องคนเดียวก็ร้องไห้เสียใจตลอด เราคิดถึงคนที่ภาคใต้มากๆค่ะ แค่เดินกลับมาหอเราก็น้ำตาไหลตลอดทางบ่อยมากค่ะ ใครมีวิธีให้หายเศร้าบ้างคะ (เพื่อนๆนิสัยดีค่ะ)ตอนอยู่กับเพื่อนเราไม่รู้สึกเศร้าเลยนะคะ แต่เราแค่เศร้าจากเมื่อก่อนที่อยู่บ้านกับสุนัขกับแม่ แม่หาข้าวเช้าให้ ตอนพักเที่ยงก็รับไปหาอะไรกิน ตอนเย็นก็เดินตลาดทำกับข้าวด้วยกัน พออยู่บ้านก็มีตายายน้าพี่น้องมาตลอดค่ะ เราเป็นแบบนี้มาประมาณ1เดือนแล้วค่ะ ตื่นก็ร้องไห้เพราะปกติมีแม่นอนข้างๆ นึกถึงเปิดแชทก็ร้องไห้ ไม่สามารถรับสายที่คนที่ภาคใต้โทรมาได้เลยค่ะ เสียงสั่นอ่ะจะร้อง 😭. #เพื่อนเราเรียนเช้าค่ะ เราเรียนดึกเลยเหงาด้วย กว่าจะได้กลับบ้านอีก3-4เดือน ถึงจะมีคนมาหาที่นี้แต่ก็ไม่สุขใจเท่าอยู่ที่บ้าน 🥺