เป็นเรื่องที่แปลกเสมอสำหรับตัวผม เวลาที่มีใครมาระบายและขอคำปรึกษาในเรื่องของความรัก
ผมก็มักจะหาคำตอบและอยู่เป็นเพื่อนให้กับเขาจนเขาหาคำตอบที่ค้างคาในใจได้
ซึ่งพอมาถึงเรื่องของตัวเอง เราเซไปทีนี่แทบไม่มีที่จับและที่ยึด จะให้ไประบายกับเพื่อนคือก็ไม่กล้าพูดอย่างสนิทใจ ถึงแม้ว่าเพื่อนจะยอมรับฟังก็ตาม
กระทู้นี้ของผม เลยขอเป็นกระทู้ระบายในสิ่งที่ผ่านมาก็แล้วกันครับ
เพราะสุดท้ายแล้วก็มีแต่พันทิปนี่แหละที่เป็นเพื่อนของผมในยามที่ผมไม่มีใคร...
เมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมา ยอมรับว่าผมตั้งกระทู้หาคนคุยบ่อยมากและก็น้อยมากที่จะมีคนที่เข้ามาคุยกับผม
เพราะส่วนใหญ่เชื่อได้ว่าพอเห็นโปรไฟล์ของผมก็ต้องปิดทิ้งกันไป ด้วยคำพูดของผมที่ว่า"ผมพิการมองไม่เห็น"
ใช่เลยครับ... นั้นคือสิ่งที่ผมเป็นและตัวตนของผม
ตัวผมเองพิการภายหลังครับ ดังนั้นต้องปรับตัวค่อนข้างที่จะยาก ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ
1.คือการที่ผมจะต้องยอมรับตัวตนตัวเองให้ได้
2.รับสภาพที่เพื่อนหายและไม่กล้าที่จะกลับมาหาเรา
3.ทำใจให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อ
ในสามข้อข้างต้นผมยอมรับว่าในช่วงแรกมันทำใจได้ค่อนข้างลำบากครับ จากคนที่เคยเห็น มีสังคม มีเพื่อน แต่กลับกลายเป็นไม่มี และมองไม่ค่อยที่จะเห็น
ผมใช้เวลาปรับตัวนานอยู่หลายปี จนผมสามารถกลับมามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้นและมีความรู้สึกเหงา ต้องการความรักเหมือนคนอื่นทั่วไป
ก็มีเว็บไซต์พันทิปนี่แหละครับ ที่เปิดโลกกว้างให้กับผม (บอกเลยว่าตอนแรก การเล่นเว็บไซต์นี้กับโปรแกรมอ่านจอภาพนี่ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเอาสะเลย)
พันทิปสอนให้ผมเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ทำให้ผมได้รู้ว่า ผมควรจะอยู่ในห้อง #เพศที่สาม #ความรักของเพศที่สาม
และทั้งสองแท็กนั้น ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้กับคนแปลกหน้าที่จริงใจ ทั้งผ่านมาและผ่านไปครับ
หลายอาชีพที่เข้ามาทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า อาชีพไม่ใช่ตัวตนของเขาและผมก็ไม่คิดว่าอาชีพอย่างเขาจะลดตัวลงมาคุยกับเรา
บางคนที่คุยกันมาเกินหนึ่งปี อยู่กันข้ามทวีป และสุดท้ายก็ได้มาเจอตัวตนกันจริงๆ ส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อมากนะครับ
กับอีกหนึ่งประเภทที่เข้ามาเพียงทักทาย เพื่อที่จะอยากรู้ว่าเราพิการแค่ไหนและจริงหรือเปล่า? และปิดท้ายที่คำถามที่ว่า เวลาอาบน้ำเห็น....ของตัวเองไหม?
แต่มันมีหนึ่งคนครับ ที่เขาทำให้ผมไม่มีวันลืมเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้ เขาอาจจะนั่งอ่านกระทู้ของผมและนั่งด่า สาบแช่งผมอยู่ก็ได้
(ในเมื่อพันทิปเป็นสื่อกลางที่ทำให้ผมรู้จักกับคุณ และคุณอาจจะคิดว่าผมเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ผมขอโทษนะครับ
แต่กระทู้นี้ขอเป็นกระทู้สุดท้ายที่ผมจะได้พูดอะไรกับคุณละกันครับ)
ผมได้รู้จักกับเขาผ่านทางข้อความหลังไมค์พันทิป และช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเองก็ไม่ได้คุยกับใครเลย
ตอนแรกเห็นการแจ้งเตือนว่ามีข้อความ ยังคิดว่าเป็นข้อความจากพันทิปหรือเปล่า? เพราะผมชอบร่วมกิจกรรมและได้รับของรางวัลอยู่บ่อยๆ
แต่เปล่าครับ เป็นข้อความจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่ส่งข้อความมาว่า "ลองคุยกันไหม ผมตอบไลน์เร็วนะ"
แอบงง... พร้อมกับแอบยิ้มเล็กว่า เอ่อ...ไอคนนี้มาแปลกแหะ
ทำยังไงให้เราเดินผ่านพ้นอดีตที่เลวร้ายกับความรักของเกย์ไปได้บ้างครับ?
ผมก็มักจะหาคำตอบและอยู่เป็นเพื่อนให้กับเขาจนเขาหาคำตอบที่ค้างคาในใจได้
ซึ่งพอมาถึงเรื่องของตัวเอง เราเซไปทีนี่แทบไม่มีที่จับและที่ยึด จะให้ไประบายกับเพื่อนคือก็ไม่กล้าพูดอย่างสนิทใจ ถึงแม้ว่าเพื่อนจะยอมรับฟังก็ตาม
กระทู้นี้ของผม เลยขอเป็นกระทู้ระบายในสิ่งที่ผ่านมาก็แล้วกันครับ
เพราะสุดท้ายแล้วก็มีแต่พันทิปนี่แหละที่เป็นเพื่อนของผมในยามที่ผมไม่มีใคร...
เมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมา ยอมรับว่าผมตั้งกระทู้หาคนคุยบ่อยมากและก็น้อยมากที่จะมีคนที่เข้ามาคุยกับผม
เพราะส่วนใหญ่เชื่อได้ว่าพอเห็นโปรไฟล์ของผมก็ต้องปิดทิ้งกันไป ด้วยคำพูดของผมที่ว่า"ผมพิการมองไม่เห็น"
ใช่เลยครับ... นั้นคือสิ่งที่ผมเป็นและตัวตนของผม
ตัวผมเองพิการภายหลังครับ ดังนั้นต้องปรับตัวค่อนข้างที่จะยาก ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ
1.คือการที่ผมจะต้องยอมรับตัวตนตัวเองให้ได้
2.รับสภาพที่เพื่อนหายและไม่กล้าที่จะกลับมาหาเรา
3.ทำใจให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อ
ในสามข้อข้างต้นผมยอมรับว่าในช่วงแรกมันทำใจได้ค่อนข้างลำบากครับ จากคนที่เคยเห็น มีสังคม มีเพื่อน แต่กลับกลายเป็นไม่มี และมองไม่ค่อยที่จะเห็น
ผมใช้เวลาปรับตัวนานอยู่หลายปี จนผมสามารถกลับมามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้นและมีความรู้สึกเหงา ต้องการความรักเหมือนคนอื่นทั่วไป
ก็มีเว็บไซต์พันทิปนี่แหละครับ ที่เปิดโลกกว้างให้กับผม (บอกเลยว่าตอนแรก การเล่นเว็บไซต์นี้กับโปรแกรมอ่านจอภาพนี่ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเอาสะเลย)
พันทิปสอนให้ผมเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ทำให้ผมได้รู้ว่า ผมควรจะอยู่ในห้อง #เพศที่สาม #ความรักของเพศที่สาม
และทั้งสองแท็กนั้น ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้กับคนแปลกหน้าที่จริงใจ ทั้งผ่านมาและผ่านไปครับ
หลายอาชีพที่เข้ามาทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า อาชีพไม่ใช่ตัวตนของเขาและผมก็ไม่คิดว่าอาชีพอย่างเขาจะลดตัวลงมาคุยกับเรา
บางคนที่คุยกันมาเกินหนึ่งปี อยู่กันข้ามทวีป และสุดท้ายก็ได้มาเจอตัวตนกันจริงๆ ส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อมากนะครับ
กับอีกหนึ่งประเภทที่เข้ามาเพียงทักทาย เพื่อที่จะอยากรู้ว่าเราพิการแค่ไหนและจริงหรือเปล่า? และปิดท้ายที่คำถามที่ว่า เวลาอาบน้ำเห็น....ของตัวเองไหม?
แต่มันมีหนึ่งคนครับ ที่เขาทำให้ผมไม่มีวันลืมเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้ เขาอาจจะนั่งอ่านกระทู้ของผมและนั่งด่า สาบแช่งผมอยู่ก็ได้
(ในเมื่อพันทิปเป็นสื่อกลางที่ทำให้ผมรู้จักกับคุณ และคุณอาจจะคิดว่าผมเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ผมขอโทษนะครับ
แต่กระทู้นี้ขอเป็นกระทู้สุดท้ายที่ผมจะได้พูดอะไรกับคุณละกันครับ)
ผมได้รู้จักกับเขาผ่านทางข้อความหลังไมค์พันทิป และช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเองก็ไม่ได้คุยกับใครเลย
ตอนแรกเห็นการแจ้งเตือนว่ามีข้อความ ยังคิดว่าเป็นข้อความจากพันทิปหรือเปล่า? เพราะผมชอบร่วมกิจกรรมและได้รับของรางวัลอยู่บ่อยๆ
แต่เปล่าครับ เป็นข้อความจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่ส่งข้อความมาว่า "ลองคุยกันไหม ผมตอบไลน์เร็วนะ"
แอบงง... พร้อมกับแอบยิ้มเล็กว่า เอ่อ...ไอคนนี้มาแปลกแหะ