หนูอยู่ม4 วันนี้เป็นวันสอบกลางภาคของหนูค่ะ ก่อนหน้านี้หนูทะเลาะกับแม่ แม่บอกว่าจะไม่ส่งเรียน ไม่เลี้ยงไม่อะไรทั้งนั้น ไม่ให้หนูอยู่บ้านหลังนี้ จะไปอยู่ไหนก็ไป เหตุเกิดจาก ตอนแรกหนูนั่งกินข้าวอยู่กับแม่ หนูถามแม่ขึ้นว่า พรุ่งนี้แม่จะไปขายของหรอ แม่บอกใช่ ไปช่วยด้วยนะ หนูบอกว่า พรุ่งนี้ต้องไปทำรายงานหนูไม่ไปนะ แม่เลยบอกถ้าไม่ไปก็ไม่ให้เงิน เอาเงินตัวเองนั่นแหละไป หนูมีทั้งตัว100บาท หนูเลยบอกแม่ว่าแม่แต่หนูไม่มีตังค์เลย แม่บอกก็แล้วแต่ หนูเลยใส่อารมณ์แล้วบอกไม่กินมันแล้ว! แล้วขึ้นไปข้างบน แม่ก็ปิดคัตเอาท์ให้หนูใช้ไฟข้างบนไม่ได้ หนูจะทำการบ้าน เลยลงไปเปิด แม่ก็บอกอย่ามาใช้ กูไม่ไห้ หนูเลยบอกต้องทำงาน พอขึ้นมาอีกก็ปิดอีก หนูก็ลงไปอีก หนูเริ่มโมโหมากที่แม่ทำแบบนี้ เป็นแบบนี้ประมาณ3รอบ รอบที่ 3โมโหมาก ถ้ายังปิดอีกคงไม่ลงมาเปิดใหม่อย่างเดียวแล้ว แล้วแม่ก็ทำอีก หนูเลยพูดไปว่า แม่เป็นบ้าหรอ ประสาท- และโยนโทรศัพท์ทิ้ง แม่ก็ปามีดมาใส่หนู เป็นมีดพับที่ยังไม่เปิด แล้วแม่ก็บอกว่าไปเลยนะ อยากได้อะไรเอาไป แล้วไสหัวไปไกลๆ อย่ามาอยู่บ้านหลังนี้อีก ฉันเงียบแล้วเดินไปแล้วก็เปิดคัตเอาท์ใหม่ หนูคิดในใจถ้าคนปกติใครเค้าจะทำแบบนี้กันต้องการอะไรทำไมต้องทำตัวแบบนี้ พอเปิดอีกขึ้นมาทำงานข้างบน แม่ก็ไม่ได้ปิดแล้ว แต่แม่ก็ทักเฟสบุ๊คมาว่า กูจะไม่เลี้ยงแล้ว จะไปอยู่ไหนก็ไป กูไม่เลี้ยงแล้ว ไป!!! หนูอ่านหนูก็คิดว่าแม่คงโมโหและทำไปเพราะโมโห หนูไม่อยากเห็นอะไรอีกแล้ว เลยบล๊อกแม่ไปเลย หนูทำงานจนถึงเที่ยงคืน จริงๆก็เสร็จแล้ว แต่รู้สึกไม่อยากลงมา แต่เมื่อลงมาตอนเที่ยงคืน หนูจะอาบน้ำ แม่ก็โวยวาย กูยังอยู่! หนูก็เฉยๆ พอไปในห้องน้ำทุกอย่างในห้องน้ำถูกเอาไปทิ้งหมด สบู่ ยาสระผม โฟมล้างหน้า ไม่มีอะไรเลย พอรุ่งเช้ามา หนูจะซักผ้า แฟบแม่ก็เอาไปซ่อน หนูเลยถามพ่อว่าอยู่ไหน จะซักผ้า พ่อก็พูดเสียงห้วนๆว่าไม่มีอะ ไม่เห็น เขาไม่ให้ใช้แล้ว มันดื้อ ให้ใช้ไปก็เปลือง หนูก็เงียบ หนูเลยเดินไปที่เครื่องซักผ้าแต่มันก็ยังมีน้ำยาซักผ้าอีกขวดนึงที่แม่ลืมเอาไปซ่อนฉัน หนูก็เลยได้ซัก พอซักเสร็จ หนูก็ไปทำงานที่ร้านคอม ตังค์มี100 เหลือเศษเหรียญประมาญ20 ปริ้นงานอะไรก็ทั้งหมด102บาท หนูหิวมากเพราะที่บ้านแม่ไม่ให้อะไรเลย แม้แต่ไข่เขาก็เอาไปไหนก็ไม่รู้ ฉันเลยเอาตังที่เหลือไปซื้อขนมปังกับนม ก็หมดพอดี ตอนนี้ไม่มีสักบาท พอกลับบ้านมาพ่อก็บอกว่าจะไปขายของมั้ย หนูก็ยังบอกว่าไม่ไป เพราะตอนนี้หนูต้องเคลียร์งานทุกอย่างจริงๆ พ่อกับแม่เลยไปขายของเขาล็อกประตูบ้าน ขังหนูไว้ ในบ้านในห้องน้ำก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเลยมีแค่แปรงฟันยาสีฟัน ส่วนสบู่ฉันแอบไปเอามาเพราะมีสำรอง1ก้อน วันต่อมาฉันนอนอยู่บนห้อง พ่อขึ้นมาบอกว่าไป ไปขายของ ฉันบอกไม่ไป พ่อบอกทำไม ฉันบอกว่าจะซักผ้าปูที่นอน แต่ที่ฉันไม่ไปมันก็มีหลายอย่างอีก งานการบ้านฉันยังไม่เสร็จ ฉันต้องทำให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้มันสอบแล้ว ไหนจะต้องอ่านหนังสืออีก เขาก็บอกอยู่บ้านก็เล่นแต่โทรศัพท์นอนเฉยๆ วันๆไม่ทำอะไร มันแถเก่ง เขาก็ลงไป ฉันก็นอนต่อสักพักและจะลงไปข้างล่างซึ่งโทรศพท์ก็ได้เสียบแบตอยู่ข้างบนห้อง เมื่อฉันลงเอาผ้าปูที่นอนไปซัก แม่ก็กำลังจะออกไปพอดี ฉันก็ไม่ได้สนใจแม่
แม่ก็ทำอะไรอยู่ก็ยังไม่ไป แต่พอสักพักก็ไปฉันก็สังเกตว่ามันไม่มีน้ำยาซักผ้านั้นแล้ว ฉันโมโหมาก แล้วคิดในใจทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ด้วย โมโหมากๆ เลยเอามือทุบไปที่ฝาถังเครื่องซักผ้าหลายๆทีแรงๆ(เป็นรอยร้าว)เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันไม่ไหวแล้วอะ โมโหสุดๆ ฉันเลยซักน้ำเปล่า พออาบน้ำเสร็จ ขึ้นมาข้างบน ก็เห็นว่าที่ชาร์จแบต หายไปแล้ว ฉันก็โมโหมาก แม่แอบขึ้นมาเอามันไป ฉันเสียใจมาก แม่คงเห็นว่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์แต่ทุกอย่างมันอยู่ในนี้ แนวข้อสอบต่างๆ แต่แบตก็ยังเยอะอยู่ ฉันจะกวาดห้อง แต่ไม้กวาดไม่ได้อยู่ในบ้านเลยจะเปิดประตูไปเอาไม้กวาด แม่ก็ล็อกประตูขังฉันอีก ฉันก็โมโหอีก แล้วก็เลยช่างมันรีบทำงานให้เสร็จดีกว่า แต่ระหว่างทำงานก็ไม่ได้ทำงานอย่างเดียว พอพักฉันก็ดูยูทูปหน่อยเพราะคลายเครียด พอทำไปเรื่อยๆถึงเย็นฉันก็หิวมันยังเหลือหมูสับอยู่บ้างนิดเดียวประมาณ2คำ เลยเอามาต้มกิน มันมีไอติมอยู่4แท่ง แม่เอาแก้วบังไว้ไม่ให้ฉันเห็น แต่ฉันก็ไปเห็นมันก็ไม่ได้อยากกินแต่ตอนนั้นหิวเลยกินไป2 สักพัก พ่อโทรมาจะมามั้ย(ขายของ) เดี๋ยวไปรับฉันบอกไม่ไปงานยังไม่เสร็จเลยเขาก็วางสายไป ฉันก็นั่งทำงานการบ้านต่างๆถึง1ทุ่ม พ่อก็เดินมาในห้อง ทุบเครื่องซักผ้าทำไม ทำไมไม่อยากเกิดมาเป็นลูกบ้านนี้ บ้านนี้มันไม่ดี? ฉันเงียบ นั่งทำงานต่อ พอสักพักแม่ก็ขึ้นมา ทุบเครื่องซักผ้าทำไม ฉันเงียบ แม่เลยถามซ้ำ แล้วตะคอกให้ดังขึ้น แล้วบอกอย่ามาจับนะเครื่องซักผ้า วันหลังอย่ามาจับนะ! ฉันเงียบและร้อง เขาลงไป ฉันทำการบ้านไปเรื่อยๆ ได้ยินพ่อพูดว่า ไม่น่าให้อยู่หรอก มาทำตัวแบบนี้ทำลายข้าวของ พอรุ่งเช้า (วันนี้)วันที่ฉันต้องสอบต้องเอางานไปส่ง พ่อแม่นอนอยู่ฉันจะไปโรงเรียน เลยไปขอตังค์เพราะ โรงเรียนมันไกล10กิโลได้ ต้องนั่ง2แถว เสียค่ารถ แต่ตตอนนั้นฉันไม่มีสักบาทไปโรงเรียนไม่ได้ พ่อเลยบอกกูไม่มีให้ หนูเลยบอกว่าวันนี้มีสอบจะไม่ให้หนูไปหรอ ป๊าบอกเรื่องของ มันดื้อ ถ้าดีจริงกูคงหาให้แล้ว แต่ดื้อทำไมกูต้องให้ แล้วหนูก็พูดซ้ำ แล้วพ่อก็บอกกูไม่มี! รำคาญ! แม่ก็เลยบอกว่าทำตัวเองต้องมาขอกู ด่ากูประสาท กูขำทุกอย่างที่ทำ จะไปไหนก็ไปอย่ามาขอกู หนูเลยบอก แม่แต่วันนี้มีสอบ แม่บอกว่า อย่ามาเรียกกูว่าแม่ ไม่เคยเห็นกูเป็นแม่ จะไปไหนก็ไป กูไม่มีให้ หนูก็ร้องไห้ เพราะวันนี้หนูต้องไปสอบ มันสำคัญ ฉันก็พูดว่าต้องทำยังไง แม่บอกนึกถึงสิ่งที่ทำให้ดี กูไม่ส่งแล้ว ฉันเลยพูดว่าต้องตายใช่มั้ย แม่ก็บอกเรื่องของ หนูก็ร้องไห้มาก เลยขึ้นมาข้างบน เลยโทรหายายเล่าเรื่องทั้งหมดที้เกิดขึ้น ยายก็พยายามช่วย หนูเลยบอกยายไม่ต้อง แม่ยังไม่เอาหนูแล้ว หนูแค่ถามยายว่าควรทำไง ตอนนี้รู้สึกไม่อยากอยู่แล้ว อยากตาย ยายบอกอย่านะ มันบาป ฉันก็กลัวนะ กลัวทุกอย่าง กลัวเจ็บ กลัวบาป ฉันโทรหายายหลายสายมาก ตอนนั้นรู้สึกว่าโดดเดี่ยวมาก แค่อยากโทรพูดกับใครก็ได้ เลยโทรไป1323 แต่เค้าบอกบริการคนอื่นอยู่ โทรไป3สายได้เลยววาง และมานอนคิดทำไมปัญหามันเยอะขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจว่าฉันงานเยอะนะ ฉันแค่อยากทำงานให้เสร็จ ทำไมเรื่องต่างๆมันลงมาทีเดียว เป็นเพราะตัวฉันเองสิเนอะ เห้อ ฉันยังอยากเรียน ตอนนี้คิดว่าอนาคตฉันมันดับแล้วใช่มั้ย ที่ลงทุนไปทั้งหมด จบแล้วใช่มั้ย ตอนนี้เพื่อนๆคงนั่งสอบกัน ส่วนฉันนั่งเครียดอยู่ในบ้าน ฉันอยากเรียนให้จบจัง แต่ก็คิดว่าชีวิตจะอยู่ไปเพื่ออะไรวะ พ่อแม่ก็ทิ้งฉันแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าฆ่าตัวตาย เพราะคงไม่ได้ขึ้นสวรรค์และไปอยู่ในนรกคงทุกข์ทรมารกว่านี้มาก ฉันเลยคิดว่าถ้าไม่ได้ เรียนแล้วจริงๆ ฉันจะทำยังไงให้มีเงิน ฉันอยากทำงานจริงๆค่ะ ขอแค่ได้ทำ และได้เงิน ฉันอยากได้งานที่มีที่ซุกหัวนอนมีข้าวกิน แต่ก็อยากส่งตัวเองเรียน ฉันอยากเรียนจริงๆ ฉันอายุยัง15อยู่เลย ฉันทำอะไรได้บ้าง
แม่ไม่ส่งเรียนแล้ว และไล่ออกจากบ้าน