สวัสดีครับ ผมขออนุญาติไม่ขอเอ่ยชื่อของผมแล้วกันนะครับ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนี้ผมอายุ24จะว่าเด็กก็เด็กอยู่นั้นแหละจะว่าไม่เด็กก็ไม่เด็กนะ คือผมก็เรียนจบแล้วแหละแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานพอดีมีปัญหานิดหน่อย แต่มันไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่ ประเด็น..คือ..ตอนผมเรียนมหาลัยผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งคบกันตั้งแต่ปี1จนเรียนจบ...ผมกับแฟนอยู่ด้วยกันตั้งแต่วันแรกที่เรานอนด้วยกันเราสองคนไม่มีใครตั้งใจจะเป็นแฟนกันแต่เพราะความผูกพันหรือความสงสารของผมก็ไม่รู้ที่ทำให้เราทนอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลา4-5ปี ตัวผมเองไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักตอนอยู่ด้วยกันผมจึงนึกเสมอว่าผมจะต้องมีคนใหม่..จนกระทั่งเธอเรียนจบเธอก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ ผมเลยคิดว่า"วันที่รอคอยมาถึงแล้ว55"เพราะผมจะได้อยู่หอคนเดียวดั่งใจที่หวังมานาน สุดท้ายเราก็ได้เลิกกันจริงๆ(ตอนนี้ก็ปีกว่าละ)แต่เรายังติดต่อกันตลอดเพราะแรกๆเธอเหมือนเธอทำใจยังไม่ได้เหมือนว่าเรายังคงเป็นเพือนกันตลอดจนถึงวันนี้วันที่เธอทำใจและตัดใจจากเราได้จริงๆแล้ว แต่ผมก็ยังมีโทรหาเธอบ้างครั้งหรือบ่อยครั้งด้วยช้ำ แม้ว่าตอนนี้ผมจะมีคนคุยอยู่ก็ตาม
ประเด็นก็คือ..คนที่ผมคุยด้วยอยู่ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าเค้าจะเป็นคนดีอยู่นะและก็รู้สึกว่าเค้าก็คงรู้สึกดีกับผมอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ผู้หญิงที่ผมคุยด้วยเนี้ยเธออายุ23หนุ่มกว่าผมไปปีหนึ่ง แต่ว่าเธอ มีลูกแล้ว2คน แฟนของเธอทิ้งเธอไปปีกว่าจะ2ปีแหละ เธอเลยต้องกลายเป็น Single Mom เลี้ยงลูกอยู่บ้านทั้งสองคนถึงแม้ว่าเธอจะอยู่บ้านกับพ่อกับแม่ก็ตาม ลูกของเธอมีทั้งชายและหญิง พี่ชายคนโตอายุ4ขวบส่วนน้องสาวก็กำลังหน้ารักกำลังชนเพราะกำลัง1ขวบกว่าๆยังไม่ถึง2ขวบ ส่วนตัวเธอก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเลี้ยงลูกและมีรายได้เสริมนิดหน่อยเป็นบางครั้งบางคร่าว ไอ้ตัวผมเนี้ยก็คุยกับเธอมาได้สักพักแล้วเราเคยนัดเจอกันบ่อยครั้งผมเคยนัดเจอกับเธอที่โรงแรมชึ่งผมก็ทำการเปิดห้องไว้รอ แต่เชื่อไหมครับว่าเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมอย่างงั้นอย่างนี้นะครับ ผมก็พยายามอยู่หลายครั้งเหมือนกันแต่เหมือนว่าเธอจะขัดขึนและไม่ยอมให้ผมทำอะไรและส่วนตัวผมก็เป็นคนที่ให้เกียรติผู้หญิงที่ชอบและรู้สึกดีด้วยผมเลยไม่กล้าทำอะไรไปมากเพราะกลัวเธอจะรู้สึกว่าผมข่มขึนทั้งร่างกายและจิตใจเธอ แต่ผมก็พอจะรู้แหละว่าทำไมถึงไม่ยอมง่ายๆหรือไม่ยอมเลย เพราะเธอคงกลัว กลัวว่าผมจะเหมือนผู้ชายที่เธอเคยเจอ กลัวที่จะเสียใจ กลัวจะผูกพันกับผมมากกว่านี้แล้วกลัวผมจะไม่จริงใจกับเธอ "ก็แน่นอนแหละครับคนมันเคยมีแผล" และแน่นอนเหมือนกันที่ผมก็จะมีอาการรู้สึกน้อยๆใจเหมือนกัน แต่หลังจากวันนั้นมาผมก็คุยกับเธอเป็นปกตินะ ก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมคุยปกติหรือทำนิสัยเป็นปกติสำหรับเธอหรือป่าวเพราะพักหลังๆนี้เธอชอบหาว่าไม่จริงจังหาว่าผมคุยกับเธอแค่เล่นๆแก้เหงาก็แค่นั้นเพราะวันหนึ่งผมไปหาเธอที่บ้านแล้วเหมือนเธอจะเข้าไปเจอบางอย่างในโทรสับของผมนั้นก็คือ "แชทในไลท์ที่ผมกับแฟนเก่าโทรหากันบ่อยครั้ง"เธอก็หาว่าผมยังเธอแฟนเก่าไม่ได้หาว่าผมคุยกับเธอเพราะเหงาเฉยๆหาว่าผมไม่คิดจะจริงจังกับเธอ จนผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ที่สำคัญคือตอนนี้แม่ของผมอยากให้ผมแต่งงาน แม่บอกว่าจะเอาใครก็ได้แม่ไม่ว่าตามใจผมเองเลยแต่ขอให้ผมได้มีครอบครัวเพราะแม่ไม่อยากให้ผมอยู่เป็นโสดแล้วด้วยเหตุผมหลายๆอย่างขอแม่นั้นแหละ แต่ก่อนหน้านี้ผมคุยกับใครคบกับใครแม่ก็รู้หมดแม่เคยบอกผมว่ายังไงผมก็เลิกกับแฟนเก่าไม่ได้หรอกและแม่ก็อยากได้เขาคนนั้นมาเป็นสะไภ้ แต่ผมบอกแม่ว่าเราเลิกกันแล้วถ้าให้เราอยู่ด้วยกันมันก็ไม่มีความสุขเพราะต่างคนต่างอึดอัด และก่อนหน้านั้นผมก็บอกแม่นะว่าผมคุยกับคนนี้...คนที่มีลูกแล้ว2คน(สาวลูกสอง) แม่ก็บอกว่า"จะไปอยู่กับเขายังไงจะเลี้ยงลูกเขายังจะใช้ชีวิตกันยังเพราะเรายังเป็นหนุ่มโสดแต่เขาลูกติดตั้ง2คน คนเดียวยังว่าไปอีกอย่าง"แม่ผมได้กล่าวไว้. แต่ตอนแม่ไม่สนแล้วว่าผมจะเอาใครจะครบใคร คือแม่จะไปสู่ขอให้อย่างเดียว(ใครก็ได้555)แม่บอก!
ผมจึงอยากจะถามทุกท่าน..ว่าผมควรจะทำอย่างไรดีถ้าผมจะบอกให้แม่ไปสู่ขอสาวลูกสองที่ว่า และผมควรจะใช้ชีวิตหรือดำเดินชีวิตไปยังไงถึงจะไม่มีปัญหาทั้งตัวผมและลูกๆของเธอหรือมีวิธีคิดอย่างไรที่จะทำให้ ตัวผมและลูกๆขอเธอมีความสุขกันทุกคน และไม่อยากให้ลูกของเธอต้องกลายเป็นเด็กมีปัญหา
ยังไงผมก็ขอจบไว้เพียงเท่านี้ก็นะครับ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ
ขอบคุณมากครับ...เหนื่อยมากครับ(พิม55)
อีกอย่างหนึ่งครับที่ผมลืมบอก! คือ "เหมือนจะไม่อยากมีลูกเพิ่มอีกแล้ว" ผมจะทำไงดี😭😭😭
ใครมีประสบการณ์ด้านการรักสาวลูกติดหรือ Single Mom แล้วความรักไปได้ดีจนเป็นครอบครัวใหม่ที่สมบูรณ์และมีความสุขบ้างครับ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนี้ผมอายุ24จะว่าเด็กก็เด็กอยู่นั้นแหละจะว่าไม่เด็กก็ไม่เด็กนะ คือผมก็เรียนจบแล้วแหละแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานพอดีมีปัญหานิดหน่อย แต่มันไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่ ประเด็น..คือ..ตอนผมเรียนมหาลัยผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งคบกันตั้งแต่ปี1จนเรียนจบ...ผมกับแฟนอยู่ด้วยกันตั้งแต่วันแรกที่เรานอนด้วยกันเราสองคนไม่มีใครตั้งใจจะเป็นแฟนกันแต่เพราะความผูกพันหรือความสงสารของผมก็ไม่รู้ที่ทำให้เราทนอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลา4-5ปี ตัวผมเองไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักตอนอยู่ด้วยกันผมจึงนึกเสมอว่าผมจะต้องมีคนใหม่..จนกระทั่งเธอเรียนจบเธอก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ ผมเลยคิดว่า"วันที่รอคอยมาถึงแล้ว55"เพราะผมจะได้อยู่หอคนเดียวดั่งใจที่หวังมานาน สุดท้ายเราก็ได้เลิกกันจริงๆ(ตอนนี้ก็ปีกว่าละ)แต่เรายังติดต่อกันตลอดเพราะแรกๆเธอเหมือนเธอทำใจยังไม่ได้เหมือนว่าเรายังคงเป็นเพือนกันตลอดจนถึงวันนี้วันที่เธอทำใจและตัดใจจากเราได้จริงๆแล้ว แต่ผมก็ยังมีโทรหาเธอบ้างครั้งหรือบ่อยครั้งด้วยช้ำ แม้ว่าตอนนี้ผมจะมีคนคุยอยู่ก็ตาม
ประเด็นก็คือ..คนที่ผมคุยด้วยอยู่ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าเค้าจะเป็นคนดีอยู่นะและก็รู้สึกว่าเค้าก็คงรู้สึกดีกับผมอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ผู้หญิงที่ผมคุยด้วยเนี้ยเธออายุ23หนุ่มกว่าผมไปปีหนึ่ง แต่ว่าเธอ มีลูกแล้ว2คน แฟนของเธอทิ้งเธอไปปีกว่าจะ2ปีแหละ เธอเลยต้องกลายเป็น Single Mom เลี้ยงลูกอยู่บ้านทั้งสองคนถึงแม้ว่าเธอจะอยู่บ้านกับพ่อกับแม่ก็ตาม ลูกของเธอมีทั้งชายและหญิง พี่ชายคนโตอายุ4ขวบส่วนน้องสาวก็กำลังหน้ารักกำลังชนเพราะกำลัง1ขวบกว่าๆยังไม่ถึง2ขวบ ส่วนตัวเธอก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเลี้ยงลูกและมีรายได้เสริมนิดหน่อยเป็นบางครั้งบางคร่าว ไอ้ตัวผมเนี้ยก็คุยกับเธอมาได้สักพักแล้วเราเคยนัดเจอกันบ่อยครั้งผมเคยนัดเจอกับเธอที่โรงแรมชึ่งผมก็ทำการเปิดห้องไว้รอ แต่เชื่อไหมครับว่าเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมอย่างงั้นอย่างนี้นะครับ ผมก็พยายามอยู่หลายครั้งเหมือนกันแต่เหมือนว่าเธอจะขัดขึนและไม่ยอมให้ผมทำอะไรและส่วนตัวผมก็เป็นคนที่ให้เกียรติผู้หญิงที่ชอบและรู้สึกดีด้วยผมเลยไม่กล้าทำอะไรไปมากเพราะกลัวเธอจะรู้สึกว่าผมข่มขึนทั้งร่างกายและจิตใจเธอ แต่ผมก็พอจะรู้แหละว่าทำไมถึงไม่ยอมง่ายๆหรือไม่ยอมเลย เพราะเธอคงกลัว กลัวว่าผมจะเหมือนผู้ชายที่เธอเคยเจอ กลัวที่จะเสียใจ กลัวจะผูกพันกับผมมากกว่านี้แล้วกลัวผมจะไม่จริงใจกับเธอ "ก็แน่นอนแหละครับคนมันเคยมีแผล" และแน่นอนเหมือนกันที่ผมก็จะมีอาการรู้สึกน้อยๆใจเหมือนกัน แต่หลังจากวันนั้นมาผมก็คุยกับเธอเป็นปกตินะ ก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมคุยปกติหรือทำนิสัยเป็นปกติสำหรับเธอหรือป่าวเพราะพักหลังๆนี้เธอชอบหาว่าไม่จริงจังหาว่าผมคุยกับเธอแค่เล่นๆแก้เหงาก็แค่นั้นเพราะวันหนึ่งผมไปหาเธอที่บ้านแล้วเหมือนเธอจะเข้าไปเจอบางอย่างในโทรสับของผมนั้นก็คือ "แชทในไลท์ที่ผมกับแฟนเก่าโทรหากันบ่อยครั้ง"เธอก็หาว่าผมยังเธอแฟนเก่าไม่ได้หาว่าผมคุยกับเธอเพราะเหงาเฉยๆหาว่าผมไม่คิดจะจริงจังกับเธอ จนผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ที่สำคัญคือตอนนี้แม่ของผมอยากให้ผมแต่งงาน แม่บอกว่าจะเอาใครก็ได้แม่ไม่ว่าตามใจผมเองเลยแต่ขอให้ผมได้มีครอบครัวเพราะแม่ไม่อยากให้ผมอยู่เป็นโสดแล้วด้วยเหตุผมหลายๆอย่างขอแม่นั้นแหละ แต่ก่อนหน้านี้ผมคุยกับใครคบกับใครแม่ก็รู้หมดแม่เคยบอกผมว่ายังไงผมก็เลิกกับแฟนเก่าไม่ได้หรอกและแม่ก็อยากได้เขาคนนั้นมาเป็นสะไภ้ แต่ผมบอกแม่ว่าเราเลิกกันแล้วถ้าให้เราอยู่ด้วยกันมันก็ไม่มีความสุขเพราะต่างคนต่างอึดอัด และก่อนหน้านั้นผมก็บอกแม่นะว่าผมคุยกับคนนี้...คนที่มีลูกแล้ว2คน(สาวลูกสอง) แม่ก็บอกว่า"จะไปอยู่กับเขายังไงจะเลี้ยงลูกเขายังจะใช้ชีวิตกันยังเพราะเรายังเป็นหนุ่มโสดแต่เขาลูกติดตั้ง2คน คนเดียวยังว่าไปอีกอย่าง"แม่ผมได้กล่าวไว้. แต่ตอนแม่ไม่สนแล้วว่าผมจะเอาใครจะครบใคร คือแม่จะไปสู่ขอให้อย่างเดียว(ใครก็ได้555)แม่บอก!
ผมจึงอยากจะถามทุกท่าน..ว่าผมควรจะทำอย่างไรดีถ้าผมจะบอกให้แม่ไปสู่ขอสาวลูกสองที่ว่า และผมควรจะใช้ชีวิตหรือดำเดินชีวิตไปยังไงถึงจะไม่มีปัญหาทั้งตัวผมและลูกๆของเธอหรือมีวิธีคิดอย่างไรที่จะทำให้ ตัวผมและลูกๆขอเธอมีความสุขกันทุกคน และไม่อยากให้ลูกของเธอต้องกลายเป็นเด็กมีปัญหา
ยังไงผมก็ขอจบไว้เพียงเท่านี้ก็นะครับ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ
ขอบคุณมากครับ...เหนื่อยมากครับ(พิม55)
อีกอย่างหนึ่งครับที่ผมลืมบอก! คือ "เหมือนจะไม่อยากมีลูกเพิ่มอีกแล้ว" ผมจะทำไงดี😭😭😭