ขอเล่าก่อนนะคะ  ว่าเราอยู่กับยายตั้งแต่เด็ก  แม่พึ่งมาติดต่อเราตอนอยู่ ป.2 ก็ช่วยในเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะไม่เสียค่าเทอม  จนจบมัธยมศึกษาปีที่3 วันใกล้จบเราบอกแม่ว่าเราอยากเรียนม.ปลาย โรงเรียนชื่อดังในย่านนี้ แต่เราก็ต้องสอบเข้า แม่เราไม่อยากให้เรียนม.ปลาย แม่เราอยากให้เรียนแบบเทคนิค เราก็เลือกทางที่เราอยากทำ ก็ตั้งใจอ่านหนังสือ  จนเราสอบติด (เราเข้าสายคณิต-อังกฤษ)เราจำได้ว่า ตอนเราไปสอบ แม่ไลน์ด่าเราจิกเราทุกอย่าง เราเครียดมาก มันเป็นวันสอบเข้าด้วย  เรามาเปิดอ่านข้อความตอนพักเที่ยง มันเป็นคำด่าจริงๆ เราก็ไม่ได้สนใจ จนเราเข้ามาเรียนม.4 เราก็ทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วย บอกเลยว่าเหนื่อยมาก    แม่เราก็ไม่ค่อยให้เงิน  ไม่ขอก็คือไม่ให้  แม่เราไม่เคยรู้ไม่เคยจัดการอะไรเกี่ยวกับเราเลย แม่อยากให้เราทำงานอย่างเดียว   แล้วทุกครั้งที่ขอ คือกว่าแม่จะให้ หลายวันมาก  เราก็ทำงานไปเรียนไปไม่ได้เดือดร้อนอะไร ( เรามีแฟนนะ คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น แฟนเราก็ทำงานไปเรียนไป เรียนเทคนิค ตอนนี้จบปวช.แล้ว ) แม่เราไม่ซัพพอร์ตอะไรเลย  เราเคยขอเงินค่าเรียนพิเศษ แม่ก็ถามว่าเรียนพิเศษอะไร  ทั้งๆที่เราเคยบอกหลายรอบแล้ว  แล้วแม่ก็ให้เงินมา500 แล้วกลายเป็นว่า 500นั้น คือให้รวมกับค่าเรียนพิเศษแล้วก็ค่าขนมทั้งอาทิตย์  เรางงมากเลย แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเรียนสายอะไร ห้องอะไร ไม่รู้ด้วยว่าเราเสียค่าเทอมกี่บาท  เขาไม่เคยอยากรับรู้เรื่องของเราเลย (เขามีแฟนใหม่นะ ส่วนพ่อเราแยกทางกันตั้งแต่เรายังแบเบาะ) (แม่เรากับแฟนเขาทำงานที่เดียวกัน เงินเดือน2คนก็เกือบ3หมื่นเลยนะ) เราแค่อยากรู้ ว่ามีแม่คนไหนยิ่งกว่านี้อีกมั้ย เราแทบไม่มีความรู้สึกดีๆหลงเหลือให้แม่เลย  แม่ชอบด่าเราหลายรอบมาก ด่าหยาบมากเวลาเราขอเงิน. จนถึงทุกวันนี้เราจะจบม.ปลายแล้ว แม่เราให้เงินเดือนนึง มากสุด2000บาท แล้วก็ชอบถามว่า เราเอาเงินไปไหนหมด (ประมาณว่ากลัวเราเอาไปให้ผู้ชาย) ทั้งๆที่แฟนเรา เป็นคนให้เงินเราช่วยเรา ให้ค่าขนม ค่าเรียนพิเศษ มาโดยตลอด  แม่เราก็ไปเสี้ยมยายกับป้าเรา ว่าแฟนเราติดยาบ้าง บ้านเล่นการพนัน แม่แฟนเล่นการพนันบ้าง  เสี้ยมให้คนอื่นเข้าใจแฟนเราผิดสารพัด  แต่เราไม่พูด  สักวันนึง ความจริงมันคงเผยออกมาเอง เพราะพูดไป ยังไง ผู้ใหญ่เขาก็ต้องเชื่อผู้ใหญ่  ทุกวันนี้แฟนเราเลี้ยงดีมาก เสื้อผ้า รายงาน ของกินดีๆ เขาหาให้ทุกอย่าง (ปล.เขาทำงานด้วยนะ แล้วเขาก็เลี้ยงแม่เขาเหมือนกัน)  เราแทบไม่เหลือความโชคดีในชีวิตเลย นอกจากเพื่อนกับแฟนที่ดี เราอยากเรียนครูนะ เราคิดว่าเราทำได้  ซึ่งทุกวันนี้ เราก็โดนว่าเหมือนกัน ว่าจะเรียนทำไม อย่างนั้นอย่างนี้ เราเกิดมานะ  ไม่มีใครถามเราเลยว่าอยากเป็นอะไร จะเรียนอะไร เราก็รู้สึกอิจฉาคนที่มีพ่อแม่คอยซัพพอร์ต อ้อ..แต่เรามีพี่นะเป็นลูกพี่ลูกน้อง เราก็คุยกับพี่อยู่บ่อยๆแต่คงไม่รบกวนเค้า  ได้แต่เล่าให้ฟัง เพราะพี่เราก็รู้นิสัยแม่เราในระดับนึง  เราเจออะไรมาเยอะมากๆ เราเครียด  เราเครียดจนป่วย เราเป็นไบโพลาร์ ก่อนหน้านี้เราเป็นซึมเศร้ามาก่อน  แต่เราไม่ได้รักษานะ พยายามใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกบ้าน ไปเที่ยวบ้าง ไปอ่านหนังสือกับเพื่อน แฟนพาไปต่างจังหวัด เปิดหูเปิดตา หวังว่าสักวันนึง ความเครียดนี้มันคงหมดไป เราก็จะหายจากโรคนี้ไปเอง  เราก็ค่อยๆทำตามความฝันของเราไป แม้มันจะไม่มีใครคอยดูความสำเร็จของเราก็ตาม เราไม่ค่อยดราม่ากับชีวิตมากหรอก เหมือนเป็นความเคยชิน เราเป็นผู้ถูกกระทำมาโดยตลอด แต่เราคงโชคดีที่ไม่มีใครกดดันเรื่องเรียน เพราะแม่เราไม่อยากให้เรียนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว 5555 ส่วนเรื่องค่าเทอมที่จะไปต่อในมหาลัยนั้น แฟนเราเขาก็ทำงานเก็บไว้ให้เราไปเรื่อยๆ กว่าจะถึงวันนั้น เรากับแฟนคงมีเงินเก็บอยู่พอค่าใช้จ่าย แล้วยังเหลือไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน  ถ้าเราเล่าวกไปวนมาก็ขอโทษด้วย  เราตั้งใจจะเขียนกระทู้นานแล้วแต่ไม่มีเวลาสักที แต่วันนี้ เราพยายามรวบรวมเรื่องที่เราเจอมาเล่าให้ทุกคนอ่าน มันยังมีหลายเหตุการณ์มากๆ  แต่เราไม่ยกมันมาเล่า บางเรื่องเราก็นึกไม่ออก  ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆนะคะ

ขอเสริมว่า แม่เราไม่มีหนี้นะ ไม่มีค่าใช้จ่ายเรื่องผ่อนบ้านหรืออะไรทั้งนั้น ไม่มีค่าใช้จ่ายเรื่องผ่อนรถ    แค่นี้แหละ

เราไม่ได้ตั้งใจจะมาเล่าให้ทุกคนคิดว่าแม่เราแย่ เราแค่อยากแชร์เรื่องแย่ๆที่เราเจอ  

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่เข้ามาอ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ เรากำลังทำตามความฝันอยู่ ✌💜