ตามหัวข้อเลยค่ะ ต้องการคำแนะนำมากเพราะที่บ้านปรึกษาใครไม่ได้เลย 

คือเริ่มต้นไงดี เคยตั้งกระทู้ไปแล้วอันนึงมีคนมาตอบแค่คนเดียวค่ะ เข้าบอกให้เราไปพบ จิตแพทย์ รักษาอย่างจริงจัง เราก็ไปาพี่สาวเผือจะปรึกษาว่าจะลองไปหาหมอดู พี่สาวก็ถามกลับว่าแน่ใจหรอว่าไม่ได้คิดไปเอง ทุกอย่างมันเป็นที่ความคิดตัวเราเอง ไม่ต้องคิดมาก แบบพูแค่ว่าไม่ต้องคิดๆ คือมันห้ามได้หรอความคิด

ส่วนตอนนี้ก็ถูกพี่สาวอีกคนโกดอยู่อีกเพราะเราไม่ได้ไปช่วยที่ร้าน แล้วพี่ก็โทรมาดุ เราก็รู้ว่าเราผิดแต่อารมณ์ือไม่พร้อมที่จะไปต้อนรับใครมันยิ้มไม่ออก แบบอารมณ์มันหงุดหงิดตัวเองไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร พูดไปก็ดูเอาแต่ใจไปอีก พอวันนี้พี่โทรตามว่ามีลูกค้าให้ไป เราก็อารมณ์คือดีขึ้นมานิดหน่อยแบบคิดว่าจะแรึกษาพี่คนนี้เพราะมีไรเคยปรึกษากัน
พอไปถึงพี่เค้าก็ยุ้งอยู่ก็ว่าจะรอว่างละจะคุยดู เราก็อารมณรู้สึกไม่ดีก็เริ่มมาอีกละ เราก็ไปยืนรอหลังร้าน

พี่สาวมาถึงก็ถามว่าทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ พูดไม่ได้หรอ ว่าไม่ได้หรอ เราทำผิดก็ต้องโดนดุ ทำไม่ดุไม่ได้หรอ แบบยาวเลยเราก็ตอบไปว่าป่าว ไม่ใช้เรื่องนั้น พี่สาวก็ยังคิดว่าเราโกดเรื่องที่โทรไปดุเรา เราตอนนั้นนี้น้ำตาตกพูดไม่ออกเลย แบบตั้งใจว่าจะปรึกษาแต่มันพูดไม่ออกแล้วไม่รู้จะเริ่มไงแล้ว พี่สาวบ่นเสร็จก็เดินกลับไปหน้าร้าน ขายของลูกค้า เราก็ยืนอยู่ตรงที่เดิมแบบยื่นอยู่ตรงนั้นนานมาก จนตัดสินใจเดินกลับบ้าน คิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจเราหรอกปรึกษาใครไม่ได้เลย เลยว่าลองตั้งกระทู้ใหญ่อีกรอบนึงดู
 
   อาการของเรามีดังนี้
  เคยมีปมโดนเพื่อแกล้งตอนเด็กและเคย(ถูกเพื่อนผู้ชายกระโดดถีบจากด้านหลัง)เท่าที่จำได้ ส่วนใหญ่จะทำร้ายทางจิตใจมากกว่าอย่าว่าเราเป็นตัวเชื้ออะไรสักอย่างแล้วถ้าเพื่อนคนไหนมาโดนตัวเราก็จะมีเพื่อนอีกคนพูดว่า เฮยติดเชื้อแล้วอย่าเข้ามาใกล้
 
 ตอนนั้นอยู่ป.6 อยู่โรงเรียนเราจะเงียบๆไม่ค่อยพูดแต่อยู่บ้านจะร่าเริ่งปกติ

 ตอนนี้อายุ22แล้ว ตอนจบม.3เราไม่ได้เรียนต่อ
เก็บตัวอยู่แต่ในห้องออกมาแค่กินข้าว บางเวลา
ตลอดเกือบๆ3เดือนได้เหลือเกินไม่แน่ใจจำไม่ได้

 จนวันนึงพี่ๆชวนไปเที่ยวงานแบบแนวงานวัดจำไม่ได้ว่างานอะไร คนเยอะมาก ตอนนั้นรู้สึกไม่โอเคเลย รู้สึกกลัวคนทุกคน มือเย็น ใจสั่งนิดหน่อย เหงือออกตามฝ่ามือเยอะมาก และอยากกลับตลอดเลยเอาแต่ชวนพี่ๆกลับ เพราะรู้สึกจะเป็นลม 
  
 กลัวสายตาคนเพราะเวลาทำอะไรถ้ามีคนรอหรือมองจะทำไม่ได้เลยมือจะสั่นเหงือออกเต็มตัวเลย และกลัวญาติพี่น้อง ไม่อยากเจอจนพ่อชอบดุว่าเราไม่รู้จักเข้าหาญาติพี่น้อง เคยโดนญาติที่มาวันใส่จ้าว
มองตั้งแต่หัวจนถึงเท้า แบบไม่เอาอะไม่อย่ากเจอแล้ว

 รู้สึกขี้เกลียดไม่อยากทำอะไร เบื่อไปหมดอยากนอนอยู่เฉย มันเหนื่อยเพลียไม่มีแรง อรมณ์มันง่อยๆ
ชอบหลับตอนกลางวันกลางคืนไม่ค่อยหลับบางคืนก็ไม่หลับทั้งกลางคืนกลางวัน บางก็หลับข้ามวันข้ามคืน บางที่นอนไปเยอะแล้วยังรู้สึกง่วง
 
 มโนเก่งชอบคุยคนเดียวในใจเวลาอยู่คนเดียว ชอบใจลอย เหม่อ กลางคืนถ้านอนไม่หลับจะลุกขึ้นมาเดินไปมาแล้วกลับไปนอนที่เตียงแล้วก็ลุกขึ้นทำแบบเดิมอีก 

 บางที่ก็พูดคนเดียวแบบไม่มีเสียงแค่ปากขยับ เวลามีปัญหาอะไรที่ไม่รู้จะระบายกับใครก็จะระบายกับตัวเองในใจแอบร้องให้คนเดียวในห้อง 
 
 โมโหง่าย ใจร้อน คิดมาก ขี้น้อยใจ 
เคยทำแบบทดสอบโรคซึงเศร้าในเว็ป ตอนแรกได้คะแนน20ขึ้น ผลบอกว่าเป็นถึงขั้นลุนแรง เราไม่เชื่อเลยลอกทำใหม่แบบคิดดีๆก่อนจะตอบแต่ละข้อ ผลก็ออกมา18คะแนนขั้นปานกลางอีก1คะแนนถึงขั้นรุนแรง แต่เราก็ยังไม่แน่ใจคิดแล้วคิดอีกปรึกษาพี่ก็ถามคิดไปเองป่าว จนตอนนี้สับสนหมดแล้วค่ะ ต่อหน้าคนอืนเราดูร่าเริ่งเหมือนคนปกติติดตลกด้วยซ้ำแต่เวลาอยู่คนเดียว จะง่อยๆซึงไม่ก็นั้งนอนมโนสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุข
 
 เราขับรถไม่เป็นไม่เคยออกไปไหนคนเดียวจะไปหาหมอเองก็ลำบากมากค่ะ ควรทำยังไงดีค่ะ ช่วยแนะนำหน่อย คิดจะตายแต่ก็กลัว ตอนนี้ร่างกายก็ไม่แข้งแรงป่วยง่ายประจำเดือนไม่มาเป็นปีแล้ว