สวัสดีค่า! พบกับ นภัส คนเดิม เพิ่มเติมคือวันนี้เราจะมาพูดกันในเรื่องของ ทำไม! เด็กไทยส่วนใหญ่อายที่จะพูดภาษาอังกฤษ!
ก่อนอื่นขอบอกทุกคนก่อนนะคะ ว่าเราเอาประสบการณ์ที่เราพบเจอมา มาบอกเล่าและส่งต่อ ให้กำลังใจเพื่อเป็นแนวทางให้ทุกๆคน สู้กับมัน ชีวิตก็มีอุปสรรคเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ ไม่งั้นเราจะเก่งขึ้นได้ยังไง จริงป่ะแม่! ถถถถถถถ
ก่อนอื่นขอฝาก instagram และ facebook page ด้วยจ้า ตามไปติดตามกัน อิอิ
Instagram: Naphatsa.world
Facebook Page: Naphatsa.world
Email work: Naphatsa.chiya@gmail.com
Part1: หน้าแตกแหกทางโค้ง เมื่อพูดผิดแล้วเพื่อนหัวเราะ !
:> จากกระทู้
https://pantip.com/topic/39072042 ที่เราได้แบ่งปันวิธีการสอบเข้าวิศวอินเตอร์ได้อย่างไร และพัฒนาภาษาอังกฤษยังไงให้รู้เรื่องขึ้น มากระทู้นี้เราจะพาทุกคนไปช่วยกันคิดว่า วิชาการก็เป้ะ! แล้วนะ แต่ทำไมพอพูดแล้วพูดไม่ได้ อายอีก เพื่อนหัวเราะ เฟล รู้สึกแย่ ทำไงดีให้ก้าวข้ามผ่านไปได้
:> หลังจากสอบติดวิศวอินเตอร์และได้เริ่มเรียน จำได้ว่าคลาสแรกเลยคือ วิชาเคมี แต่ แต่ แต่ แม่! ฟังไม่ออกเลยจ้า เอาจริงป่ะ 555 ฟังออกแต่ NE Neon He Helium มันคือเรื่องจริง การปรับตัวจากเด็กที่อยู้ต่างจังหวัด โรงเรียนก็อยู่กึ่งๆกรุงเทพ แต่พอต้องมาเรียนเป็นภาษาอังกฤษ 100 % คือยากมาก สำหรับเรา แล้วมันจะทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดหรือถาม เพราะ กลัวพูดผิด อายถ้าตอบผิด จะถามก็ไม่รู้จะถามยังไง ยกมือดีไหม อายอีก พอตอบผิดเพื่อนหัวเราะ มันอาจจะเป็นเพื่อนสนิทแต่เราจะรู้สึกเฟลในใจว่า เห้ย ตอบผิดอะ กลัวการเรียกชื่อไปเลย
Part2: ทำยังไงให้ความกล้าที่จะพูดมันออกมา เอามันออกมา! (เสียงพี่ลูกเกด!) ถถ
:> จำได้ว่าสมัยเรียนมีทั้งร้องไห้เพราะฟังไม่ออก ข้อสอบก็อิ้งหมด เปิดดิคแบบมือระวิง ไม่อยากเรียน เพราะรู้สึกว่ากลัว กลัวที่จะตอบผิด กลัวที่จะโดนเพื่อนหัวเราะ เพราะเวลาในห้องเด็กไทยส่วนนึง ถ้าเราตอบผิด ก็จหัวเราะเพื่อน จริงๆมันก็ไม่เป็นอะไรถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ส่วนตัวนภัสเชื่อว่าต้องมีแหละ ที่เเบบ เอ้อะ! ในใจอะ แบบทำไมฉันตอบไม่ถูก ทำไมไม่กล้ายกมือถาม ไม่กล้าพูดกลัวพูดผิด อาย ยิ่งเพื่อนหัวเราะยิ่งแบบว่า มันทำให้ความมั่นใจเด็กคนนั้นน้อยลง น้อยลง!
:> ส่วนตัวมันวนเวียนแบบนี้อยู่เป็นปี วิธีแก้กฌคือเอาไปอ่านที่หอ อ่านเพิ่มก็ทำให้เราผ่านมาได้ แต่มันก็ติดอยู่ในใจเราว่า เห้ย! ค่าเรียนก็แพง กว่าจะสอบมาได้ก็โคตรยาก กว่าจะได้มันมามันยากมาก เราพยายามหนักมาก ทำไม ทำไมแค่ยกมือถามแล้วเราอาย แล้วเราต้องทำยังไงให้ความกล้าที่จะพูดเราออกมา!
:> หลังจากนั้น เราก็เปลี่ยนตัวเอง โดยเริ่มจากคิดเลยว่า ฉันต้องมีความกล้าที่จะพูด ที่จะถาม ฉันจะจมปลักแบบนี้ต่อไปไม่ได้ หลังจากนั้นก็เลยคิดในหัวเลยว่า ต้องเอาตัวเองออกไปเจอโรคภายนอก เอาตัวเองไปในสังคมที่มีแต่ฝรั่ง แต่จะไปต่างประเทศก็ค่าใช้จ่ายสูง และเรายังเรียนอยู่ จำได้ว่าตอนนั้นพอคิดได้นั่งอยู่หอ มองเจอซองเอกสาร ในหัวรู้ทันทีเลยว่า ฉันจะทำงานพาททาม! แล้วจะทำที่ไหน ในหัวก็คิดอีกว่า ต้องเป็นี่ที่มีฝรั่งเยอะ เรานั่งรถไปลงสีลมค่ะ ตอนนั้นปิดเทอมอยู่ มองเลยตรงไหนรับพาททาม เดินเลย เดินหางาน ที่จะทำให้เรามีความกล้าออกมา เดินมันทุกซอย เรื่องเงินเป็นรอง ประสบการณ์เป็นหลัก จนในที่สุดเราก็ได้งานพาททามบริษัทแห่งหนึ่ง สรุปเราได้งาน! จำได้ว่าไม่เคยทำพาททามมาก่อนเลย และพอไปทำสนุกมาก เราได้ทำงานที่พารากอน เจอฝรั่งทุกวัน ได้พูดได้คุย ได้ช่วยเหลือพี่ๆข้างๆที่มีลูกค้าต่างชาติมาซื้อของ มันทำให้เราได้ฝึกฝน มากขึ้น และ มากขึ้น ยิ่งฝึกมากยิ่งได้มากจริงๆ และเราก็รู้สึกหลงรักภาษษอังกฤษไปเลย สองเดือนที่ได้ไปทำพาททามก่าจะถึงหอ ตี1 ตี2 เพราะกว่าห้างจะปิดกว่าจะถึงหอมันก็ไกล บางวันฝนตกด้วยรถก็ไม่มี แต่รู้ไหมว่ามีคามสุขมาก และรู้สึกว่า เห้ย! มันใช่ และเราก็ได้ความกล้าพูดมาแบบไม่รู้ตัว!
Part3: ความมั่นใจที่จะพูดมันมาแล้วอะแม่!
:> จำได้เลยว่าตอนเปิดเทอมมาวันแรก พอได้ลองยกมือพูด ได้ถาม มีความกล้า มันเหมือนชีวิตเปลี่ยน มันทำให้เรามั่นใจมากยิ่งขึ้น คนเราต้องมีความมั่นใจ มันจะทำให้เรากล้าที่จะทำ กล้าที่จะถามได้ แล้วจากนั้นเราก็รักภาษาอังกฤษมากๆเลย
:> หลังจากเปิดเทอมมสักพักเราก็ยังทำพาททามอยุ่แต่แค่เสาร์ อาทิตย์ ทีนี้พอเรียนมันก็ไม่ได้เรียนทั้งวัน เราก็เลยมองหาแหล่งที่จะได้พัฒนาภาษาอังกฤษของเราเพิ่มขึ้น แล้วเราก็ไปเจอ International Affair ของมหาลัย เขากำลังรับสมัครอาสาสมัครดูแลนักศึกษาต่างชาติที่จะมาเรียน เหมือนเป็นเพื่อนกันแล้วช่วยดูแลถ้าเขามีปัญหาอะไรในไทย เราก็ได้ฝึกภาษาไปด้วย ณ จุดๆนี้คือ มันทำให้เรายิ่งมีความกล้าและได้เรียนรู้วัฒณธรรมของเพื่อนๆไปด้วย ได้พบเจอเพื่อนๆต่างชาติ ทั้ง อเมริกา ญี่ปุ้น มองโกเลีย แอฟฟริกา เกาหลี และเพื่อนๆจากประเทศอื่นๆเยอะมาก มันทำให้โลกทัศน์เราเปิดกว้างจริงๆนะ ทำให้เราคิดต่อยอดไปว่า ภาษาอังกฤษฝึกมันให้เก่งเข้าไว้ เอาให้อยู่หมัดแล้วมันจะพาเราไปพบเจอแต่สิ่งดีๆ ในชีวิตแน่นอน
*** ในวันนี้ก็จบไปแล้วกับการเเบ่งปันวิธีการดึงเอาความมั่นใจที่จะพูดภาษาอัวกฤษของเราออกมา ถ้าเพื่อนๆพี่ๆมีวิธีอื่นๆก็มาแชร์กันได้นะคะ แล้วเจอกัน Episode หน้านะ See you! ปั้ววว
Encourage to you EP.2: อายที่จะพูดภาษาอังกฤษ แชร์วิธีที่ทำยังไงให้เรากล้าที่จะพูด Strong! นะแม่!
ก่อนอื่นขอบอกทุกคนก่อนนะคะ ว่าเราเอาประสบการณ์ที่เราพบเจอมา มาบอกเล่าและส่งต่อ ให้กำลังใจเพื่อเป็นแนวทางให้ทุกๆคน สู้กับมัน ชีวิตก็มีอุปสรรคเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ ไม่งั้นเราจะเก่งขึ้นได้ยังไง จริงป่ะแม่! ถถถถถถถ
ก่อนอื่นขอฝาก instagram และ facebook page ด้วยจ้า ตามไปติดตามกัน อิอิ
Instagram: Naphatsa.world
Facebook Page: Naphatsa.world
Email work: Naphatsa.chiya@gmail.com
Part1: หน้าแตกแหกทางโค้ง เมื่อพูดผิดแล้วเพื่อนหัวเราะ !
:> จากกระทู้ https://pantip.com/topic/39072042 ที่เราได้แบ่งปันวิธีการสอบเข้าวิศวอินเตอร์ได้อย่างไร และพัฒนาภาษาอังกฤษยังไงให้รู้เรื่องขึ้น มากระทู้นี้เราจะพาทุกคนไปช่วยกันคิดว่า วิชาการก็เป้ะ! แล้วนะ แต่ทำไมพอพูดแล้วพูดไม่ได้ อายอีก เพื่อนหัวเราะ เฟล รู้สึกแย่ ทำไงดีให้ก้าวข้ามผ่านไปได้
:> หลังจากสอบติดวิศวอินเตอร์และได้เริ่มเรียน จำได้ว่าคลาสแรกเลยคือ วิชาเคมี แต่ แต่ แต่ แม่! ฟังไม่ออกเลยจ้า เอาจริงป่ะ 555 ฟังออกแต่ NE Neon He Helium มันคือเรื่องจริง การปรับตัวจากเด็กที่อยู้ต่างจังหวัด โรงเรียนก็อยู่กึ่งๆกรุงเทพ แต่พอต้องมาเรียนเป็นภาษาอังกฤษ 100 % คือยากมาก สำหรับเรา แล้วมันจะทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดหรือถาม เพราะ กลัวพูดผิด อายถ้าตอบผิด จะถามก็ไม่รู้จะถามยังไง ยกมือดีไหม อายอีก พอตอบผิดเพื่อนหัวเราะ มันอาจจะเป็นเพื่อนสนิทแต่เราจะรู้สึกเฟลในใจว่า เห้ย ตอบผิดอะ กลัวการเรียกชื่อไปเลย
Part2: ทำยังไงให้ความกล้าที่จะพูดมันออกมา เอามันออกมา! (เสียงพี่ลูกเกด!) ถถ
:> จำได้ว่าสมัยเรียนมีทั้งร้องไห้เพราะฟังไม่ออก ข้อสอบก็อิ้งหมด เปิดดิคแบบมือระวิง ไม่อยากเรียน เพราะรู้สึกว่ากลัว กลัวที่จะตอบผิด กลัวที่จะโดนเพื่อนหัวเราะ เพราะเวลาในห้องเด็กไทยส่วนนึง ถ้าเราตอบผิด ก็จหัวเราะเพื่อน จริงๆมันก็ไม่เป็นอะไรถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ส่วนตัวนภัสเชื่อว่าต้องมีแหละ ที่เเบบ เอ้อะ! ในใจอะ แบบทำไมฉันตอบไม่ถูก ทำไมไม่กล้ายกมือถาม ไม่กล้าพูดกลัวพูดผิด อาย ยิ่งเพื่อนหัวเราะยิ่งแบบว่า มันทำให้ความมั่นใจเด็กคนนั้นน้อยลง น้อยลง!
:> ส่วนตัวมันวนเวียนแบบนี้อยู่เป็นปี วิธีแก้กฌคือเอาไปอ่านที่หอ อ่านเพิ่มก็ทำให้เราผ่านมาได้ แต่มันก็ติดอยู่ในใจเราว่า เห้ย! ค่าเรียนก็แพง กว่าจะสอบมาได้ก็โคตรยาก กว่าจะได้มันมามันยากมาก เราพยายามหนักมาก ทำไม ทำไมแค่ยกมือถามแล้วเราอาย แล้วเราต้องทำยังไงให้ความกล้าที่จะพูดเราออกมา!
:> หลังจากนั้น เราก็เปลี่ยนตัวเอง โดยเริ่มจากคิดเลยว่า ฉันต้องมีความกล้าที่จะพูด ที่จะถาม ฉันจะจมปลักแบบนี้ต่อไปไม่ได้ หลังจากนั้นก็เลยคิดในหัวเลยว่า ต้องเอาตัวเองออกไปเจอโรคภายนอก เอาตัวเองไปในสังคมที่มีแต่ฝรั่ง แต่จะไปต่างประเทศก็ค่าใช้จ่ายสูง และเรายังเรียนอยู่ จำได้ว่าตอนนั้นพอคิดได้นั่งอยู่หอ มองเจอซองเอกสาร ในหัวรู้ทันทีเลยว่า ฉันจะทำงานพาททาม! แล้วจะทำที่ไหน ในหัวก็คิดอีกว่า ต้องเป็นี่ที่มีฝรั่งเยอะ เรานั่งรถไปลงสีลมค่ะ ตอนนั้นปิดเทอมอยู่ มองเลยตรงไหนรับพาททาม เดินเลย เดินหางาน ที่จะทำให้เรามีความกล้าออกมา เดินมันทุกซอย เรื่องเงินเป็นรอง ประสบการณ์เป็นหลัก จนในที่สุดเราก็ได้งานพาททามบริษัทแห่งหนึ่ง สรุปเราได้งาน! จำได้ว่าไม่เคยทำพาททามมาก่อนเลย และพอไปทำสนุกมาก เราได้ทำงานที่พารากอน เจอฝรั่งทุกวัน ได้พูดได้คุย ได้ช่วยเหลือพี่ๆข้างๆที่มีลูกค้าต่างชาติมาซื้อของ มันทำให้เราได้ฝึกฝน มากขึ้น และ มากขึ้น ยิ่งฝึกมากยิ่งได้มากจริงๆ และเราก็รู้สึกหลงรักภาษษอังกฤษไปเลย สองเดือนที่ได้ไปทำพาททามก่าจะถึงหอ ตี1 ตี2 เพราะกว่าห้างจะปิดกว่าจะถึงหอมันก็ไกล บางวันฝนตกด้วยรถก็ไม่มี แต่รู้ไหมว่ามีคามสุขมาก และรู้สึกว่า เห้ย! มันใช่ และเราก็ได้ความกล้าพูดมาแบบไม่รู้ตัว!
Part3: ความมั่นใจที่จะพูดมันมาแล้วอะแม่!
:> จำได้เลยว่าตอนเปิดเทอมมาวันแรก พอได้ลองยกมือพูด ได้ถาม มีความกล้า มันเหมือนชีวิตเปลี่ยน มันทำให้เรามั่นใจมากยิ่งขึ้น คนเราต้องมีความมั่นใจ มันจะทำให้เรากล้าที่จะทำ กล้าที่จะถามได้ แล้วจากนั้นเราก็รักภาษาอังกฤษมากๆเลย
:> หลังจากเปิดเทอมมสักพักเราก็ยังทำพาททามอยุ่แต่แค่เสาร์ อาทิตย์ ทีนี้พอเรียนมันก็ไม่ได้เรียนทั้งวัน เราก็เลยมองหาแหล่งที่จะได้พัฒนาภาษาอังกฤษของเราเพิ่มขึ้น แล้วเราก็ไปเจอ International Affair ของมหาลัย เขากำลังรับสมัครอาสาสมัครดูแลนักศึกษาต่างชาติที่จะมาเรียน เหมือนเป็นเพื่อนกันแล้วช่วยดูแลถ้าเขามีปัญหาอะไรในไทย เราก็ได้ฝึกภาษาไปด้วย ณ จุดๆนี้คือ มันทำให้เรายิ่งมีความกล้าและได้เรียนรู้วัฒณธรรมของเพื่อนๆไปด้วย ได้พบเจอเพื่อนๆต่างชาติ ทั้ง อเมริกา ญี่ปุ้น มองโกเลีย แอฟฟริกา เกาหลี และเพื่อนๆจากประเทศอื่นๆเยอะมาก มันทำให้โลกทัศน์เราเปิดกว้างจริงๆนะ ทำให้เราคิดต่อยอดไปว่า ภาษาอังกฤษฝึกมันให้เก่งเข้าไว้ เอาให้อยู่หมัดแล้วมันจะพาเราไปพบเจอแต่สิ่งดีๆ ในชีวิตแน่นอน
*** ในวันนี้ก็จบไปแล้วกับการเเบ่งปันวิธีการดึงเอาความมั่นใจที่จะพูดภาษาอัวกฤษของเราออกมา ถ้าเพื่อนๆพี่ๆมีวิธีอื่นๆก็มาแชร์กันได้นะคะ แล้วเจอกัน Episode หน้านะ See you! ปั้ววว