ไม่รู้ว่าผิดกระทู้ไหมนะคะ แต่เราอยากปรึกษามากจริงๆ ก่อนอื่น ขอบอกตรงนี้เลยว่า บรรยากาศภายในครอบครัวของเรา ไม่ได้เต็มไปด้วยความกดดันและการชี้นิ้วสั่งนะคะ (คนที่เราไปปรึกษาเขาพูดเลยทำไมที่บ้านกดดันขนาดนั้น ซึ่งเราก็อธิบายไม่ถูก)
เข้าเรื่องนะคะ เราเพิ่งจบเมื่อเดือนพฤษภาที่ผ่านมา ที่บ้านเราอยากให้เป็นครูมาก เราเคยบอกพ่อแม่ไปแล้วว่าไม่อยากเป็น แต่ด้วยความเป็นห่วงของพ่อแม่ ท่านเลยพยายามพาเราไปฝากคนนั้นคนนี้
เราเครียดมาก เราทั้งบอกไปตรงๆ ว่าไม่อยากเป็นครู เราร้องไห้หนักมากและเครียดมากๆ แต่สภาวะหลายอย่างมันก็บีบเรามากๆ เช่นกัน
พ่อแม่ของเราเป็นห่วง และมองว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่ดีและมั่นคง ตรงนั้นเราไม่เถียงค่ะ แต่ประเด็นคือเราไม่ชอบไม่อยากเป็น ความเป็นห่วงของพ่อแม่มันกำลังฉุดเราให้จมลง เพราะมันเหมือนมากดสภาพจิตใจเรามากกว่าจะดึงให้ชีวิตดีขึ้น
พ่อกับแม่อยากเห็นเราใส่ชุดกากี อยากเห็นเรารับราชการ แต่เราไม่อยากเลย
ตอนนี้เราได้ไปสอนแล้ว ด้วยความที่มีคนรู้จักอยู่ในโรงเรียน แล้วเขาขาดครูพอดี แต่เราทรมานมาก
ถ้าเราไม่เอาแล้ว เราคงเป็นลูดชั่วที่โดนสาปแช่ง แต่ถ้าเราทนอยู่ เราคงเป็นบ้าตายแน่ๆ
เราถึงขั้นเหม็นกลิ่นเด็กที่สอนเลยค่ะ ซึ่งตรงนี้อาจเพราะสภาพจิตใจเรามันไม่ไหวเอง ไม่ใช่ว่าเด็กมีกลิ่นตัวแต่อย่างใด 😅
คนรอบตัวเราที่เชียร์ให้ไปเป็นครู ต่างบอกว่าการเป็นครูดีอย่างไร บอกเราไม่ให้ถอดใจ ให้เราสู้ บอกเราว่าชีวิตมันเลือกอะไรไม่ได้ จนบางทีเราก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เราไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลยหรอ
เราควรเลือกอะไร ระหว่างเป็นลูกที่ไม่ดี แต่ตัวเราสบายใจ กับทำในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ทำ แต่เราอาจเป็นบ้าได้
ควรเลือกอะไรคะ ระหว่างความสบายใจของตัวเอง กับความสบายใจของครอบครัว
เข้าเรื่องนะคะ เราเพิ่งจบเมื่อเดือนพฤษภาที่ผ่านมา ที่บ้านเราอยากให้เป็นครูมาก เราเคยบอกพ่อแม่ไปแล้วว่าไม่อยากเป็น แต่ด้วยความเป็นห่วงของพ่อแม่ ท่านเลยพยายามพาเราไปฝากคนนั้นคนนี้
เราเครียดมาก เราทั้งบอกไปตรงๆ ว่าไม่อยากเป็นครู เราร้องไห้หนักมากและเครียดมากๆ แต่สภาวะหลายอย่างมันก็บีบเรามากๆ เช่นกัน
พ่อแม่ของเราเป็นห่วง และมองว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่ดีและมั่นคง ตรงนั้นเราไม่เถียงค่ะ แต่ประเด็นคือเราไม่ชอบไม่อยากเป็น ความเป็นห่วงของพ่อแม่มันกำลังฉุดเราให้จมลง เพราะมันเหมือนมากดสภาพจิตใจเรามากกว่าจะดึงให้ชีวิตดีขึ้น
พ่อกับแม่อยากเห็นเราใส่ชุดกากี อยากเห็นเรารับราชการ แต่เราไม่อยากเลย
ตอนนี้เราได้ไปสอนแล้ว ด้วยความที่มีคนรู้จักอยู่ในโรงเรียน แล้วเขาขาดครูพอดี แต่เราทรมานมาก
ถ้าเราไม่เอาแล้ว เราคงเป็นลูดชั่วที่โดนสาปแช่ง แต่ถ้าเราทนอยู่ เราคงเป็นบ้าตายแน่ๆ
เราถึงขั้นเหม็นกลิ่นเด็กที่สอนเลยค่ะ ซึ่งตรงนี้อาจเพราะสภาพจิตใจเรามันไม่ไหวเอง ไม่ใช่ว่าเด็กมีกลิ่นตัวแต่อย่างใด 😅
คนรอบตัวเราที่เชียร์ให้ไปเป็นครู ต่างบอกว่าการเป็นครูดีอย่างไร บอกเราไม่ให้ถอดใจ ให้เราสู้ บอกเราว่าชีวิตมันเลือกอะไรไม่ได้ จนบางทีเราก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เราไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลยหรอ
เราควรเลือกอะไร ระหว่างเป็นลูกที่ไม่ดี แต่ตัวเราสบายใจ กับทำในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ทำ แต่เราอาจเป็นบ้าได้