มันมีเรื่องทั้งการชักสีหน้าและการตะคอก เอาเราไปนินทากับคนอื่นไรงี้อะค่ะ
เริ่มจากตอนที่ย้ายมา ตปท.ใหม่ๆเลย เราอยู่กับแม่สองคน เราก็อยากจะหาเวลาว่างมาคุยกับแม่คลายเครียดไรงี้ ซึ่งเวลาว่างของแม่ที่เห็นชัดเลยคือ ตอนดูทีวีกับตอนนอนค่ะ ดังนั้นเราเลยเลือกเวลาดูทีวี ซึ่งตอนแม่ดูหนังหรือสารคดี เราจะชอบถามแม่ค่ะ ว่าตรงนี้มาได้ยังไง คือเราอยากมีส่วนร่วมในการทำอะไรแบบนี้กับท่านด้วย
แต่ว่าด้วยความที่เราหูไม่ค่อยดี และปากไว พอแม่ตอบมา(แม่เป็นคนพูดเร็วแล้วออกแนวงึมงำ งึมงำ)เราก็จะถามซ้ำค่ะ แม่เลยชักสีหน้า ถอนหายใจ แล้วตะคอกเสียงใส่ค่ะ เราก็เลยรู้สึกแย่ มานั่งคนเดียวตรงหน้าคอม เล่นโทรศัพท์ หรือไม่ก็เขียนศัพท์จดศํพท์วาดรูปเล่นค่ะ
แล้วมันเป็นแบบนี้บ่อยครั้งมากๆ เรามีความเสียใจและน้อยใจสะสมมาตลอด ทางแก้ของเราคือการอยู่คนเดียวหน้าคอมหรือทรศ แบบที่บอกไปข้างต้นแทนแล้วก็เริ่มจะไม่ไปคุยกับแม่แล้วค่ะ เพราะเรารู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้สนใจเรานี่หน่า คุยด้วยก็เหวี่ยง แถมบางทีก็เอาเรื่องเราที่ฟังแบบจับใจความเองมั่วๆไปเล่าให้คนอื่นฟังอีก(ซึง่พอเราเบรคแม่ว่าแม่เล่าผิดมันเป็นอย่างนี้ต่างหาก แม่ก็จะว่าเราว่าอย่าพูดแทรกผู้ใหญ่ ไม่มีมารยาท) เราเลยเลือกอยู่กับเซฟโซนของเราดีกว่า
แม่เราก็เริ่มจะมาบ่นว่า เอาแต่อยู่หน้าคอม ไม่ไปทำอย่างอื่น บลาๆๆๆฯ มันทำให้เราแย่กว่าเดิมอีก เพราะเราก็ทำทุกอย่างเองเกือบหมดแล้วนิ ทั้งทำกับข้าวเอง ไปซื้อของกินตามที่แม่ลิสไว้ อ่านหนังสือ ฝึกภาษา ฯลฯ ซึ่งมีแค่เรื่องเงิน กับเอกสารทางการที่ต้องให้แม่เซนเท่านั้นที่เราไม่ได้ทำเอง
เราเลยอยากรู้ว่าคนอื่นจะทำยังไงคะ ถ้ามีปัญหาแนวๆนี้ ทำแบบเราหรือเปล่า หรือมีวิธีอื่นที่น่าสนใจมากกว่านี้มั้ยคะ
แม่ทำแบบนี้กับเราควรทำไงคะ?
เริ่มจากตอนที่ย้ายมา ตปท.ใหม่ๆเลย เราอยู่กับแม่สองคน เราก็อยากจะหาเวลาว่างมาคุยกับแม่คลายเครียดไรงี้ ซึ่งเวลาว่างของแม่ที่เห็นชัดเลยคือ ตอนดูทีวีกับตอนนอนค่ะ ดังนั้นเราเลยเลือกเวลาดูทีวี ซึ่งตอนแม่ดูหนังหรือสารคดี เราจะชอบถามแม่ค่ะ ว่าตรงนี้มาได้ยังไง คือเราอยากมีส่วนร่วมในการทำอะไรแบบนี้กับท่านด้วย
แต่ว่าด้วยความที่เราหูไม่ค่อยดี และปากไว พอแม่ตอบมา(แม่เป็นคนพูดเร็วแล้วออกแนวงึมงำ งึมงำ)เราก็จะถามซ้ำค่ะ แม่เลยชักสีหน้า ถอนหายใจ แล้วตะคอกเสียงใส่ค่ะ เราก็เลยรู้สึกแย่ มานั่งคนเดียวตรงหน้าคอม เล่นโทรศัพท์ หรือไม่ก็เขียนศัพท์จดศํพท์วาดรูปเล่นค่ะ
แล้วมันเป็นแบบนี้บ่อยครั้งมากๆ เรามีความเสียใจและน้อยใจสะสมมาตลอด ทางแก้ของเราคือการอยู่คนเดียวหน้าคอมหรือทรศ แบบที่บอกไปข้างต้นแทนแล้วก็เริ่มจะไม่ไปคุยกับแม่แล้วค่ะ เพราะเรารู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้สนใจเรานี่หน่า คุยด้วยก็เหวี่ยง แถมบางทีก็เอาเรื่องเราที่ฟังแบบจับใจความเองมั่วๆไปเล่าให้คนอื่นฟังอีก(ซึง่พอเราเบรคแม่ว่าแม่เล่าผิดมันเป็นอย่างนี้ต่างหาก แม่ก็จะว่าเราว่าอย่าพูดแทรกผู้ใหญ่ ไม่มีมารยาท) เราเลยเลือกอยู่กับเซฟโซนของเราดีกว่า
แม่เราก็เริ่มจะมาบ่นว่า เอาแต่อยู่หน้าคอม ไม่ไปทำอย่างอื่น บลาๆๆๆฯ มันทำให้เราแย่กว่าเดิมอีก เพราะเราก็ทำทุกอย่างเองเกือบหมดแล้วนิ ทั้งทำกับข้าวเอง ไปซื้อของกินตามที่แม่ลิสไว้ อ่านหนังสือ ฝึกภาษา ฯลฯ ซึ่งมีแค่เรื่องเงิน กับเอกสารทางการที่ต้องให้แม่เซนเท่านั้นที่เราไม่ได้ทำเอง
เราเลยอยากรู้ว่าคนอื่นจะทำยังไงคะ ถ้ามีปัญหาแนวๆนี้ ทำแบบเราหรือเปล่า หรือมีวิธีอื่นที่น่าสนใจมากกว่านี้มั้ยคะ