อยากใช้ชีวิตแบบแฮปปี้ ไม่อยากทุกข์อีกแล้ว

ทำไงดี เราเป็นคนที่ร้องไห้บ่อยมาก กลัวนู่นกลัวนี่ ทำอะไรก็คิดถึงอนาคตแล้วก็กลัวว่าในอนาคตจะผิดหวัง จึงไม่เคยกล้าที่จะทำอะไร เราติดบ้าน ติดแม่ ติดครอบครัว เวลานอนก็มีแม่กอดตั้งแต่เด็กจนโต เมื่อไรที่เราต้องไปเข้าค่าย หรือไม่อยู่บ้านเป็นเวลานาน เราก็จะร้องไห้ออกมา ก่อนนอน หรือยืนๆนั่งๆอยู่ก็นำ้ตาไหลออกมาตลอด แต่เราไม่ให้ใครเห็นหรอกนะ เราพยายามกลั้นมันเอาไว้แต่บางครั้งก็กลั้นไม่อยู่ จนต้องไปแอบร้องไห้  พอกลับมาบ้านก็ร้องไห้พาเอาคนที่บ้านเสียใจไปด้วย 

เรายังเป็นคนคิดมากกับเรื่องเล็กน้อย คำพูดเล็กน้อยของคน เราก็เก็บมาคิดตลอด นอนไม่หลับบ่อยๆ มานั่งเศร้านั่งกังวล เราทุกข์มาก

เรเกิดมาพิการแขนตั้งแต่เกิด เพื่อนๆก็ล้อมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน  ต่อหน้าเพื่อนเราก็ด่ามันกลับไปนะ แต่พอกลับบ้านเราก็มาร้องไห้กับแม่ ใครที่เกิดมาพิการแบบเราเวลาโดนล้อมันก็น้อยใจนะ ว่าทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น

เรามีเพื่อนน้อย เราให้ความสำคัญกับคำว่าเพื่อนนะ เราช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่าง เท่าที่เราจะช่วยได้ สุดท้ายเราไม่ได้แม่แต่คำว่าขอบคุณได้มาแต่คำนินทา เราเลยไม่อยากไว้ใจเพื่อน แต่เราขาดเพื่อนไม่ได้นะเราไม่อยากให้คนมองว่าเรามันไอ้คนไม่มีใครคบ 

ตอนนี้เราจะมาอยู่คนเดียวแล้ว เราจะมาเรียนต่อมหาวิทยาลัย เราจะไม่ได้แม่กอด ไม่ได้กินข้าวกับแม่ ร้องไห้กับแม่ หัวเราะ ทุกข์สุขด้วยกัน แม่เราแก่แล้วตอนนี้ก็อายุ62 จะ63แล้ว แม่สุขภาพไม่ค่อยดีนัก เราไม่อยากให้เขาจากเราไปทั้งๆที่เรายังไม่ได้ประสบควาสำเร็จ ยังไม่ได้พาเขาไปเที่ยว ยังไม่ได้อยู่ดูแลเขาให้เต็มที่ มีแต่เขาที่ดูแลเราอยู่ฝ่ายเดียว เราเขียนแต่บทความเศร้าๆลงในทวิตเตอร์หวังว่ามันจะเป็นที่ระบายให้เราได้บ้าง เราอยากใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรแล้ว มีความสุขอย่างเดียว ตอนนี้เราทุกข์แบบมากแล้วทุกคน

เราอยากมาตั้งกระทู้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีคนมาอ่านมั้ย เราต้องการที่พึ่ง มีใครเป็นแบบเราก็เข้ามาแชร์กัน มันแย่จริงๆ