เคยคิดกันไหม ว่าตัวของเรามีความสุขจริงๆตั้งแต่ตอนไหน
สำหรับเราคงนานมากแล้วที่ความสุขมันหายไป เราเป็นคนคิดมาก เคลียดงาน ปัญหาส่วนตัว และไม่พ้นเรื่องความรักหรอก เท่าที่เราจำได้ก็คงตั้งแต่เด็กเราเป็นคนร่าเริงสดใสมาก แต่พอเริ่มเข้าช่วงมัธยมความสุขมันหายไปเพราะเรื่องส่วนตัว เรื่องความรักพอมีคนเข้ามาสุดท้ายความสุขก็หายไปอยู่ดี จนตอนนี้เราเป็นคนที่หัวเราะไม่ได้แล้วโดยไม่รู้สาเหตุ เราเฉยๆกับสิ่งรอบตัว เช่นเวลาทำงานแล้วพี่ๆในที่ทำงานเราเล่นมุขก็พากันหัวเราะแต่เราไม่เห็นจะน่าหัวเราะตรงไหนเลย เราเริ่มไม่อยากเจอคนอีกด้วย พอใครมาใกล้ เราก็จะถอยห่างไม่ใช่เพราะรังเกรียจหรืออะไรนะ แต่เราอยากคุยอยากเล่นกับสัตว์มากกว่า รู้สึกว่าพวกมันดีกับเรามาก สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขคือการวาดรูป และสัตว์ แต่ตอนนี้เราวาดรูปไม่ได้ รูปมันแย่ เราเลยเล่นกับสัตว์มากกว่า มันช่วยเยียวยาเรา และเรารู้สึกเสียใจและอยากร้องไห้ตลอดเวลา ใครมีอาการแบบนี้บาง
อยากกลับมามีความสุขอีกครั้ง...