สักคนข้างๆ

ตามหัวกระทู้เลยค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเวลา เเล้วตอนนั้นก็คิดว่าอยู่คนเดียวมันก็ดีนะทำอะไรๆมันก็สะดวกกว่า พอนานๆเข้าก็เริ่มรุ้สึกเหมือนอยุ่ตัวคนเดียว เหมือนคนไร้ตัวตนยังไงก็ไม่รู้ พอดีเราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเลยไม่ค่อยนึกถึงเรื่องรักๆอะไรอย่างงี้สักเท่าไหร่ เเต่ตอนนี้กลับอยากมีใครสักคนค่อยอยู่ข้างๆเรา เป็นกำลังใจให้เราในทุกๆเรื่อง ยิ่งตอนนี้เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยมันทำให้เราไม่มีเวลาที่จะไปมีใครสักคน เเล้วตอนนี้เราก็ย้ายมาที่อยุ่ร.รใหม่ด้วยเพื่อนๆที่สนิทๆก็ไม่มี คิดง่ายๆว่าทำอะไรคนเดียวหมด เเม้กระทั้งงานกลุ่มเราก็ข้อครูทำเดี่ยวไม่ใช่ไม่อยากคบเพื่อนนะ เรารุ้สึกว่าเราไม่ค่อยโอกับเพื่อนที่นี่สักเท่าไหร่ เเล้ววนกลับมาที่ทำงานบ้างเหมือนเข้ามาอีกสังคมนึ่งเลยจ้า เราทำงานเกี่ยวบริการที่ร้านอาหาร เเต่ละวันก็ต้องมาเจอกับลูกค้ามากหน้าหลายตาทั้งดีบ้างไม่ดีบ้างปนๆกันไป เเล้วต้องมาเคลียดกับเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานอีกบอกไปวันนี้ก็คงบอกไม่หมด เอาเป็นว่าเเต่ละวันกว่าจะผ่านไปไม่ง่ายเลย เหนื่อยเเละท้อมากอยากมีคนค่อยรับฟังเราค่อยให้คำปรึกษากับเราในทุกๆเรื่อง ตอนนี้เเบบท้อมากจิงๆ ทุกวันนี้เราไม่มีเวลาเเม้เเต่จะนอนอ่ะจิงร.รกับที่ทำงานก็ไม่ค่อยไกลนะก็เมืองทองไปปากเกร็ดเเต่ทำไมเวลานั้งรถมันช่างนานเหลือเกิน คือเลิกงานก็เกือบ5ทุ่มกว่าจะกินข้าวอาบน้ำก็ปาไปเที่ยงคืนตี1ถ้ามีการบ้านก็เกือบตี2. เเล้วต้องตื่นตี5เพื่อเเต่ตัวรอรถไปร.รอีก  เลิกเรียนก็ต้องรีบมารอรถเมย์เพื่อไปทำงานต่อ วันไหนโชคดีรถไม่ติดก็ดีไปเเต่ถ้าวันไหนรถติด2ชม.น้องก็ทนมาเเล้ว เฮ้อ...ชีวิตเรื่องก็มีเเค่นี้เเหละค่ะ เราเเค่ไม่อยากรุ้สึกเหมือนอยู่คนเดียวก็เเค่นั้น ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากเลยคงเป็นเพราะได้มาปลดปล่อยเเหละมั้งค่ะ เอาเป็นว่าขอบคุนทุกคนนะที่ตั้งใจอ่านมาถึงบันทัดนี้
ขอบคุนค่ะ🙏
ปล.1เราเพิ่งอายุ17ปีค่ะพึ่งตั้งกระทู้ครั้งเเรกผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ 
ปล.2คงเป็นเพราะเราหน้าตาไม่ดีด้วยมั้งค่ะเลยไม่ค่อยมีใครเข้ามาจีบเลยเเถมเป็นสิวอีกเฮ้อ..ชีวิต