เรื่องย่อ
เรื่องราวของสิงโตแห่งผาทรนง เมื่อเจ้าป่ามูฟาซ่าถูกฆ่าตาย และสการ์น้องชายผู้ริษยา โยนความผิดนี้ให้กับซิมบ้า ลูกชายของมูฟาซ่า ทำให้ซิมบ้าต้องหนีอดีตอันแสนเจ็บปวดและยึดถือคติการดำรงชีวิตใหม่คือ “ฮากูน่า มาทาท่า” เรื่องราวของการผจญภัย โชคชะตา และความรัก  สร้างจากแอนิเมชั่นที่ประสบความสำเร็จ กวาดรายได้ มากถึง 968 ล้านดอลล่าร์สหรัฐฯ

รีวิว
ก่อนอื่นขอพูดเรื่องCGIที่เป็นจุดเด่นของเรื่องนี้และก็ดูท่าทางหนังพยายามจะขายจุดนี้ซะเหลือเกิน ก็ต้องยอมรับจริงๆว่าทำออกมาได้ดีและสุดยอดมากๆ 
แต่ถึงอย่างงั้นมันก็กลายเป็นดาบสองคมและก็เป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ของเรื่องนี้ ดาบสองคมในที่นี้คือภาพมันสวยมันงามตาอันนี้ดีจริงแต่อีกด้านที่มันกลับมาทิ่มแทงตัวเองคือ ด้วยความที่มันสมจริงเกินไป เราแทบแยกไม่ออกเลยว่าสิงโตตัวไหนคือตัวไหน (ลองดูภาพที่ผมแนบด้านล่างนี้) อีกทั้งด้วยความที่มันสมจริงเหมือนเป็นสัตว์จริงๆ การแสดงอารมณ์ผ่านสีหน้าและแววตาทำไม่ได้เลย มันดูแข็งๆไปหมด เหมือนกับว่าเป็นสารคดีสัตว์โลกที่มีเสียงพากย์แค่นั้น 

ผลกระทบของความสมจริงยังไม่หมดมันยังส่งผลไปถึงฉากมิวสิคคัลด้วย มันดูเหมือนแค่เอาเพลงมาแปะใส่ฟุตเทจสัตว์แค่นั้น เสน่ห์แบบในอนิเมชั่นมันหายไปหมด ดูไม่มีลูกเล่น ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความสนุกของมิวสิคคัลมากๆ

ในส่วนของเนื้อเรื่องผมก็มองว่ามันเคารพต้นฉบับมากจนเกินไป บางอย่างมันไม่เหมาะที่จะเอามาใส่ในLive action ก็ดันเอามาใส่จนมันแปร่งๆ คือถ้าอยากจะเอามาใส่ควรจะปรับให้เข้ากันมากกว่านี้หน่อย อีกทั้งด้วยความที่มันเคารพต้นฉบับสุดๆเราแทบไม่ต้องลุ้นว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไปเพราะในจุดๆนี้เราก็น่าจะรู้กันอยู่แล้ว เพราะมันไม่ได้เพิ่มเติมจากของเดิมมากนัก แถมมันค่อนข้างแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะสเน่ห์ของเนื้อเรื่องมันอยู่ที่การแสดงของสัตว์ด้วยแต่ด้วยความที่มันสมจริงมากๆแบบที่เขียนไปในย่อหน้าแรกมันลบข้อดีตรงนี้ออกไปทำให้สเน่ห์ของเรื่องราวหายไปหมดเกลี้ยง อีกทั้งมิติของตัวละครหลายๆตัวก็แบนราบมากๆ จนเราไม่อินกับมันเลยสักนิดเดียว