ทำอย่างไรดี เมื่อความอบอุ่นที่เคยมีมันหายไปแทนด้วยความเงียบและการไม่ใส่ใจกัน

นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกอาจจะมีผิดพลาดบ้างตามชื่อเลยค่ะตอนนี้รู้สึกว่าความอบอุ่นของครอบครัวน้อยลงจริงๆ

   ทีนี้มันจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอกค่ะถ้าแม่เราไม่น้อยใจคืออย่างที่กล่าวไว้ข้างต้นเขารักแม่เขามากมากจนแม่เราน้อยใจเขาค่อนข้างจะลดความเอาใจใส่แม่เราลงคุยกันน้อยลงบอกผ่านไลน์มากกว่าไม่โทรหาแม่เราใช้เราโทรเสียมากกว่าเวลาเเม่เราบอกหรือพูดอะไรไปเขาก็ไม่ค่อยฟังสองคนนี้เวลาถามๆกันไม่ค่อยตอบกันแล้วเราก็กลัวบรรยากาศเสียก็มักจะพูดตอบให้ตลอด//เหนื่อยเลย555 

        ซึ่งอาการของพ่อเราที่ไม่ค่อยอยากตอบแม่เราเท่าไหร่ก็ส่วนหนึ่งมาจากนิสัยของเขาที่มีความเป็นผู้นำสูงค่ะ(ไม่ค่อยยอมใคร)เขามักจะถามเราว่าแบบไหนเลือกทางa หรือb คือเขาอ่ะมีchoice ที่เลือกในใจแล้วถามเราถ้าตอบไม่ตรงที่เขาคิดยังไงผลลัพธ์ก็จะลงเอยในสิ่งที่เขาคิดอยู่ดีเขามักจะใช้อารมณ์มากขึ้นด้วยมักจะเอาความเครียดที่ทำงานมาบ่นมาอารมณ์เสียใส่เราดังนั้นก็เลยเป็นเหตุผลที่พ่อเราเบื่อๆไม่อยากคุยอยากตอบอาการนี่เราก็เป็น555 เรากลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเวลาอยู่กับครอบครัวเพราะกลัวในการเลือกการตอบมากๆ

 แต่พออยู่กับเพื่อนคือมีความพราวในการเป็นผู้นำงงตัวเองมากๆเลยต่อด้วยลักษณะนิสัยขอพ่อเราเขาเป็นคนสุภาพคนดีมากกกกกกแบบชอบขี้เกรงใจแต่หลังๆคือเกรงใจมากเกินไปจนแม่เราบ่นว่าเขามองเราเป็นคนอื่นเขามักจะไม่ค่อยกินอะไรดีๆเท่าไหร่เพราะคำว่าเสียดายของซึ่งเราก็บ่นเขาแหละระหว่างของกับสุขภาพอันไหนสำคัญกว่าแถมเวลาสอนเราเขาชอบอินใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่พูดกันดีๆไลฟ์สไตล์ของสองคนนี้ที่เคยทำให้แม่เราเสียใจมากคือการพักผ่อนและปฏิสัมพันธ์แม่เราเขาเครียดกับการทำงานในระบบราชการการพักผ่อนของเขาคือการshop การไปเที่ยวไกลๆส่วนพ่อคือการออกกำลังกายไปร้านกาแฟ กินเหล้า กินเบียร์ ปกติของคนทั่วไปยกตัวอย่างคือแม่อยากไปเที่ยวในวันหยุดแต่พ่อไม่ไปอดแม่เซ็งเสียใจบ่นอยากพักผ่อน(การพิมพ์อาจจะเข้าไม่ถึงอารมณ์แต่น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความน้อยใจเอามากๆเคยมีครั้งนึงแม่ร้องไห้เเละบ่นว่าจะไม่ให้พักผ่อนกันเลยรึไงซึ่งตอนนั้นเราเป็นต้นเหตุเองเรามีติดสอบพรีแอดมิชชั่นที่ทางเด็กดีจัดไว้แน่นอนว่าต้องยกเลิกเลย(ซึ่งก็คือตอนนั้นแม่ถูกมองว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจไปเลย)เวลาแม่ไม่อยู่พ่อก็นินทาแม่ว่าไม่ยอมฟังใครไม่ก็มองว่าแม่เขาฟุ่มเฟือย(แม่เขาชอบซื้อของดีๆมากินอ่ะค่ะซึ่งแน่นอนว่าดีต่อเด็กวัยเจริญเติบโตอย่างเราๆ555 ส่วนพ่อเขาชอบมองราคามากกว่าอ่ะค่ะ เลยมีหลายครั้งที่ต้องทิ้งของที่เขาซื้อ) ชอบเงิน//เป็นเราฟังนี่หน้าชาเรย

แม่ก็บ่นพ่อว่าไม่สนใจเค้าสนใจแต่แม่ตัวเองไม่ดูแลตัวเองไม่ยอมให้รางวัลในการทำงานกับตัวเอง(เที่ยวงี้) ทำตัวน่าสงสารแบบคนอมทุกข์พูดจากับคนอื่นดีแต่เมียนี่ไม่พูดด้วยแม่บ่นด้วยว่าพ่อต้องเห็นว่าแม่หน้าเงินแน่ๆ//จุดๆนี้เรานี่ถอนหายใจเลยเพราะปัจจุบันเขาคุยกันน้อยลงแม่เสียใจบ่นให้เรากับน้องฟังเยอะขึ้นพ่อก็ให้ความสนใจกับแม่เขามากกว่าเดิมอาหารการกินก็กินข้าวที่แม่เขาทำ(เราทำเขาไม่ทานทั้งที่ออกจะอร่อยแท้เห้ออ) เราในตอนนี้ก็รู้สึกพังไปครึ่งตัวแล้วค่ะเหนื่อยคือเขาไม่คุยกันแล้วมาบ่นให้เราฟังไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเลียบเคียงไปพูดนะอีกฝ่ายฟังนะว่าแม่รู้สึกยังไงพ่อรู้สึกยังไงแก้ตัวให้แต่ละคนเป็นว่าเล่นเข้าทางย่าก็แล้วเรากับน้องคือเหนื่อยมากจริงๆตอนนี้เราก็อีกคนที่เหมือนจะมีปัญหาแล้วเราไม่ค่อยอยากจะพูดกับใครยกเว้นกับน้องตัวเองแล้วเพราะรู้สึกเหนื่อยมากก็เข้าใจแหละว่าเวลาผ่านไปความรักมันลดลงเหลือแค่ความคุ้นชินเยื่อใยคนที่อยู่ร่วมกันยื้อไว้พ่อเคยเปรยไว้ว่าถ้าพ่อแก่ตัวไปจะกลับไปใช้ชีวิตบ้านนอกไม่ต้องห่วงไม่ต้องมาดูแลไม่อยากรบกวนใครแม้แต่แม่คืออะไรจะคนดีขนาดนั้นนนนแม่ก็ฉันไม่สำคัญหรอ? คือนางก็น้อยใจอีกเวรกรรมเราก็น้อยใจค่ะเหมือนเราไม่ใช่ที่พึ่งเขาเขาเกรงใจแม้กระทั่งเรา

จริงๆมีมากกว่านี้อีกแต่พอเเล้วล่ะคือเราควรทำอย่างไรดีเคยอยากพาทั้งคู่ไปพบจิตแพทย์ปรับความเข้าใจกันนะแต่แบบเรายังเด็กอ่ะ เเล้วพวกเขาก็แบบแก่แล้ววัยทองกันทั้งนั้นไม่ค่อยฟังเด็กอย่างเรายังไงก็ไม่รู้

อัปเดตเมื่อกี้เลยแม่นอนร้องเพลงคนอกหักเสียใจในที่มืดๆคนเดียวลั่นบ้านเราถามเขาก็ไม่ตอบพ่อก็ไม่ไปดูนั่งดูทีวีกับย่าห้องสองห้องก็ไม่ไกลกันเปิดโล่งเป็นทางเดินดังนั้นได้ยินแน่นอนเราเหนื่อยอ่ะทุกคนเราจะทำยังไงดีเราพยายามเข้าไปเพื่อจะแทนความเหงาของแม่แล้วแต่คนที่ไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อ่ะ