เมื่อตอนยังเด็กมักจะโดนแม่ทำร้ายบ่อยๆ แม่เป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรงมาก วันที่พ่อไม่อยู่บ้านเท่าที่จำความได้ จะโดนแม่ตีแบบไม่ยั้งมือจนเลือดซิบ และถ้าไม่หยุดร้องจะโดนแม่ลากเข้าไปห้องน้ำแล้วเอาหัวกดน้ำให้สำลักน้ำ
จากนั้นจะถูกเอาเชือกแขวนคอไว้ในห้องน้ำมืดๆ เราพยายามแกะก็แกะไม่ออก เราต้องเจอกับเรื่องนี้บ่อยมากๆ คุณย่าอยู่ต่างจังหวัดเวลาฟังเรื่องของเราทีไรก็ร้องไห้ เพราะช่วยอะไรเราไม่ได้ วันไหนที่พ่ออยู่ในเหตุการณ์ พ่อก็นิ่งเฉยเพราะกลัวแม่มาก ไม่ยอมมาช่วยเรา ปล่อยให้เราโดนอยู่แบบนั้น
เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเราทำอะไรให้แม่โกรธขนาดนั้น เคยโดนหนักๆคือแม่ลากเราเข้าไปในป่ามืดๆ เอาเราไปผูกไว้กับกำแพง จากนั้นมาเรากลายเป็นคนกลัวความมืด ไม่กล้านอนคนเดียว
พอเราโตมาเรากลายเป็นคนที่ทัศนคติแย่มากๆ เหมือนคนจิตไม่ปกติ คิดแต่เรื่องเอาคืน ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ถ้าเราอยู่คนเดียวเรื่องพวกนี้จะเข้ามาในหัว เราอยากให้แม่โดนแบบที่แม่ทำกับเรา แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นคือแม่ ได้แต่นั่งตัวสั่นเพราะความโกรธแค้น
เราเป็นคนไม่มีเพื่อน ไม่เข้าสังคม ไม่ชอบคุยกับใครส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากเหตุการณ์ตอนเด็ก จนถึงวัยทำงานแล้วก็ยังไม่ค่อยมีเพื่อน
เวลาเราทะเลาะกับแม่ เราจะบอกแม่ว่าเราจะเอาคืน เตรียมตัวรับผลในสิ่งที่ตัวเองทำได้เลย หรือเวลาแม่ทำอะไรพลาดเราจะบอกว่า ก็สมควรแล้วไงทำไรไว้ก็ต้องรับผลตามนั้น ซึ่งแม่ก็รู้ว่าเราพูดถึงเรื่องอะไร
ตั้งแต่นั้นมาเหมือนแม่จะกลัวเรามาก ไม่กล้าขัดใจเรา พยายามทำดีกับเราซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย
ทุกวันนี้เรามาศึกษาธรรมะและปฏิบัติธรรม ทำให้อาการนี้เบาบางลง แต่มันก็มาเป็นพักๆ พยายามคิดว่าเรากับครอบครัวนี้คงเป็นคู่เวรกันมาก่อน หรือแม่เราอาจจะโดนย่าทำแบบนี้ตอนเด็กๆ เลยมาทำกับเรา
มีใครเคยเจอเหตุการณ์แย่ๆแบบนี้วัยเด็กบ้างไหม และจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง (พิมพ์ไปก็น้ำตาคลอไป ทำไมการเกิดมันทุกข์เช่นนี้เนอะ)
ถ้าเขียนแล้วอ่านไม่ค่อยเข้าใจ วกไปวนมาก็ขออภัยด้วย
เราโกรธแค้นแม่ตัวเอง
จากนั้นจะถูกเอาเชือกแขวนคอไว้ในห้องน้ำมืดๆ เราพยายามแกะก็แกะไม่ออก เราต้องเจอกับเรื่องนี้บ่อยมากๆ คุณย่าอยู่ต่างจังหวัดเวลาฟังเรื่องของเราทีไรก็ร้องไห้ เพราะช่วยอะไรเราไม่ได้ วันไหนที่พ่ออยู่ในเหตุการณ์ พ่อก็นิ่งเฉยเพราะกลัวแม่มาก ไม่ยอมมาช่วยเรา ปล่อยให้เราโดนอยู่แบบนั้น
เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเราทำอะไรให้แม่โกรธขนาดนั้น เคยโดนหนักๆคือแม่ลากเราเข้าไปในป่ามืดๆ เอาเราไปผูกไว้กับกำแพง จากนั้นมาเรากลายเป็นคนกลัวความมืด ไม่กล้านอนคนเดียว
พอเราโตมาเรากลายเป็นคนที่ทัศนคติแย่มากๆ เหมือนคนจิตไม่ปกติ คิดแต่เรื่องเอาคืน ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ถ้าเราอยู่คนเดียวเรื่องพวกนี้จะเข้ามาในหัว เราอยากให้แม่โดนแบบที่แม่ทำกับเรา แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นคือแม่ ได้แต่นั่งตัวสั่นเพราะความโกรธแค้น
เราเป็นคนไม่มีเพื่อน ไม่เข้าสังคม ไม่ชอบคุยกับใครส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากเหตุการณ์ตอนเด็ก จนถึงวัยทำงานแล้วก็ยังไม่ค่อยมีเพื่อน
เวลาเราทะเลาะกับแม่ เราจะบอกแม่ว่าเราจะเอาคืน เตรียมตัวรับผลในสิ่งที่ตัวเองทำได้เลย หรือเวลาแม่ทำอะไรพลาดเราจะบอกว่า ก็สมควรแล้วไงทำไรไว้ก็ต้องรับผลตามนั้น ซึ่งแม่ก็รู้ว่าเราพูดถึงเรื่องอะไร
ตั้งแต่นั้นมาเหมือนแม่จะกลัวเรามาก ไม่กล้าขัดใจเรา พยายามทำดีกับเราซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย
ทุกวันนี้เรามาศึกษาธรรมะและปฏิบัติธรรม ทำให้อาการนี้เบาบางลง แต่มันก็มาเป็นพักๆ พยายามคิดว่าเรากับครอบครัวนี้คงเป็นคู่เวรกันมาก่อน หรือแม่เราอาจจะโดนย่าทำแบบนี้ตอนเด็กๆ เลยมาทำกับเรา
มีใครเคยเจอเหตุการณ์แย่ๆแบบนี้วัยเด็กบ้างไหม และจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง (พิมพ์ไปก็น้ำตาคลอไป ทำไมการเกิดมันทุกข์เช่นนี้เนอะ)
ถ้าเขียนแล้วอ่านไม่ค่อยเข้าใจ วกไปวนมาก็ขออภัยด้วย