สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคน ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าเราไม่เคยเขียนกระทู้มาก่อนเลย อาจจะงงๆอยู่บ้าง ขออภัยด้วยนะคะ คือจะบอกว่าที่เราได้มาเขียนในนี้คือเพื่อนแนะนำมาค่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเนาะ ตอนนี้เราอายุ17ปี(ขอแทนชื่อเราว่านิ้งแล้วกันนะคะ)  ย้อนไปเมื่อ3ปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ม.2 ส่วนพี่เขาอยู่ม.4 (ขอแทนชื่อว่ากันต์นะคะ ตอนนี้อายุ19แล้ว) คืนนั้นจำได้ว่าพี่เขาแอดเรามา แล้วเราก็รับแอดทันทีเลย ตอนนั้นค่อนข้างมโนไปหน่อยว่าแอดมาทำไมหรอ คิดไรกับเรารึปล่าว เลยจัดการทักไปค่ะ ทักไปว่าฝันดีนะคะ แล้วพี่เขาก็ตอบกลับมาว่าครับ เช่นกัน เราก็ถามชื่อถามอะไรทั่วๆไป จากนั้นก็ไม่มีอะไรค่ะ ตอนนั้นเรายังไม่คิดอะไร แต่นานๆไปเราก็ให้เพื่อนดูแชท แล้วเพื่อนก็แซวใหญ่เลย จนเราเผลอชอบพี่เค้าไปตอนไหนก็ไม่รู้ อ้อลืมบอกค่ะว่าห้องเรียนเรากับพี่เขาอยู่ห่างกันห้องนึง คือมีห้องม.3คั่นกลาง ก็เลยมีสิทธิ์ที่จะเห็นกันบ่อยมาก เพื่อนเราก็เอาใหญ่เลยค่ะ จำได้ว่ามีอยู่ช่วงนึงเราโพสถึงพี่เขา โพสเชิงกวนตีนนิดหน่อย แล้วพี่เขาก็โพสถึงเรากลับด้วย ตอนนั้นเราเขินและชอบพี่เขามากจริงๆ แต่พักหลังๆพอเราทักไปพี่เขาก็อ่านช้า บางทีก็ไม่อ่านข้อความเราเลย เราก็สับสนนะ บางทีก็ทำเหมือนชอบ แต่อีกมุมนึงพี่เขาก็เหมือนเฉยๆกับเรา หรือแค่มาให้ความหวัง เเต่เราก็ยังไม่ได้เลิกชอบหรอกนะ ตั้งแต่นั้นมาชีวิตเราได้เรียนรู้เรื่องความรักมากขึ้น (ยอมรับเลยว่าเราไม่เคยมีแฟนมาก่อน) จนพี่เขาจบม.6 ซึ่งวันนั้นเป็นวันปัจฉิมนิเทศน์แถมยังตรงกับวาเลนไทน์อีกด้วย เพื่อนก็เออเชียร์ให้เราเอาดอกไม้ไปให้พี่เขาบ้าง สารภาพรักบ้าง สารพัดไปหมด แค่คิดก็เขินแล้วค่ะ เราไม่เคยสารภาพรักกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย ก็เลยตัดสินใจ เอาว่ะ อย่างน้อยก็มีสิทธิ์ได้บอกก่อนที่พี่เขาจะไปอยู่มหาลัย พอตอนเที่ยงของวันนั้นเราเลยรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี หอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปให้พี่เขา ตอนนั้นเขินมากแบบ มือไม้สั่น หน้าช้าไปหมด ตอนยื่นดอกไม้ให้พี่เขานี่เราเหมือนจะเป็นลมให้ได้ คือเขินมาก ใจเต้นแรงมาก ไม่กล้าสบตาพี่เขาเลย ส่วนเพื่อนๆเราก็โห่กันใหญ่เลย คนเยอะด้วย และที่พีคกว่านั้นคือ พอพี่เขารับดอกไม้ไปแล้ว บอกว่า รอแปปนะ มีอะไรจะให้ แล้วเขาก็เดินไปหยิบมา คือแกกกกกก๊ มันเป็นเสื้อสีชมพูพาสเทลเว้ยยยยย ชอบบบบ แกว่าพี่เขาจะชอบฉันป่าววะ เราก็เออ เห่อเสื้อตัวนี้มาก ไม่ยอมซัก ไม่ให้ใครแตะต้อง แล้ววันปัจฉิมก็ผ่านไป เปิดเทอมมาพี่เขาก็ไปอยู่มหาลัย เราอยู่ม.5 ก็ใช้ชีวิตปกติแต่ไม่ปกติก็ตรงที่ไม่มีพี่เขาให้เขินแล้วนี่สิ ตอนนั้นเรายังไม่ชอบใคร ไม่เปิดใจด้วย เหมือนเราให้ความหวังตัวเองว่ายังมีพี่เขาอยู่ เอ๊ะ?5555ใช่หรอ จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วค่ะ มันเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ พี่เขาก็เลยกลับมาเยี่ยมโรงเรียนไรงี้ เราก็เจอนะ นี่บ่อน้ำตาแตกเลยจ้า คือเข้าใจไหมว่ามันตื้นตัน ดีใจที่ได้เจออ่ะค่ะ ไม่รู้จะบรรยายยังใง แว็บแรกที่เห็นก็ใจเต้นแรกมาก มันไม่เคยเต้นแรงแบบนี้มานานแล้วอ่ะ เเต่ไม่ได้เข้าไปทักหรือคุยอะไรนะ ไม่กล้า ตอนนั้นต้องรีบกลับบ้านด้วยเดี๋ยวตกรถ5555 เหตุการณ์วันนั้นดีมากสำหรับเรา จนมาถึงปัจจุบันนี้ อยู่ดีๆพี่เขาก็มาแชร์โพส มาไลค์ มาส่องสตอรี่เรา จากที่ไม่เคยทำมานาน เราก็ตกใจค่ะ ดีใจด้วย กะว่าจะตัดใจอยู่แล้วเชียว แต่มาทำแบบนี้กลับทำให้เรารู้สึกกับพี่เขามากขึ้นไปอีก ทุกคนคิดว่าพี่เขาคิดยังใงกับเราคะ เราควรทำยังใงต่อไปดี 
ขอบคุณล่วงหน้านะคะที่มาอ่านและตอบ ขอบคุณค่ะ..