สวัสดีค่ะ   เรา อายุ 21 ปี    ครอบครัวไม่มีเงินส่งเรียน    ค้างชำระหนี้กับทางมหาวิทยาลัยไว้    ต้องบอกก่อนว่าเราติดมหาวิทยาลัยชื่อดังแต่ว่า    ค่าเทอมค่อนข้างแพงมากๆ   ไม่ต่ำกว่า 45,000 บาท    ตอนแรกเราจะไม่เรียนเพราะเราไม่อยากมีปัญหาด้านการเงินในอนาคต     เพราะพ่อเราก็ทำงานคนเดียว       แม่สุขภาพไม่ค่อยดี      แต่พ่อโกหกเราว่ามีเงินก้อนตอนลาออกจากงาน      ไม่มีปัญหาเรื่องการส่งเรียน      เราก็โอเคพ่อแม่ก็อยากให้เรียน      เราก็จะพยายามให้เต็มที่      ระหว่างเรียนเราก็ทำงานบ้าง เป็นสตาฟงานคอนเสิร์ต       สตาฟตามงานต่างๆ    เพื่อมาแบ่งเบาภาระ    แต่เมื่อถึงตอนจ่ายค่าเทอม    แต่เราก็เริ่มมามีปัญหาตอนจ่ายค่าเทอมปี1เทอม2 วันสุดท้ายที่ต้องจ่ายค่าเทอม     เรารู้ว่าพ่อไม่มีเงินจ่าย     แต่พ่อโกหกเราจนวันจ่ายค่าเทอมวันสุดท้ายว่ามี ถึงเราจะไม่เชื่อแต่เราไว้ใจพ่อมีก็มี    จนสุดท้ายก็ไม่มีแล้วทำให้เราต้องโดนทางคณะว่า ว่าไม่ทำเรื่องผ่อนผัน    สุดท้ายคนดำเนินเรื่องทั้งหมดรับผิดชอบทั้งหมดคือเรา เราโดนว่าเกือบจะร้องไห้    แต่ไม่สามารถเล่าอะไรได้ พ่อก็ไม่มีเงินจ่ายมาเรื่อยๆสุดท้ายทางคณะให้ผ่อน    แต่พ่อก็ยังมีภาระค่าบ้าน   ค่ารถ    ก็ผ่อนได้ไม่สม่ำเสมอ    เงินเดือนของพ่อเรา 26,000 บาท    จริงๆแล้วพ่อเราวางแผนเอาไว้ว่าจะขายรถเก๋ง    แล้วนำเงินที่ขายได้    มาซื้อกระบะขับส่งของ แต่พี่ชายเราจะเอารถเก๋งไว้     แล้วบอกว่าจะกู้เงินให้พ่อซื้อกระบะแล้วเก็บไว้ส่งเราเรียนด้วย    แต่สุดท้ายพี่เอารถเก๋งไว้และไม่ยอมกู้     พ่อเราก็ไม่เห็นจะแก้ปญหาอะไรกับแผนที่ล่มไป     เหมือนเอาชีวิตรอดไปเป็นครั้งๆคราวๆ      จนตอนนี้ที่เราประสปัญหาติดหนี้ทางมหาวิทยาลัยไว้ 120,000 บาท      เป็นการติดเยอะเกินไป เขาจึงไม่สามารถผ่อนผันต่อได้      ตอนนี้พักการเรียนก็ยังทำไม่ได้เลย    ถ้าจะพักต้องจ่ายให้ครบ    พ่อเราเอาแต่พูดว่าไม่มี   ไม่รู้จะหาจากไหน และไม่ยอมพูดไรกับเราเลย   แม่ก็ไม่พูดไรกับเราเลย ถามไรเขาก็ตอบไม่ได้ มันทำให้เราเครียดและร้องไห้ตลอดเวลา    พ่อเราชอบโกหกเราจนเราไม่รู้อันไหนความจริง แต่เราไม่ไว้ใจพ่ออีกแล้ว   พ่อไม่เคยเอ่ยปากยืมญาติตัวเองเลย ทั้งๆที่ญาติก็ค่อนข้างมีฐานะ   พ่อไม่อยากให้ใครรู้ว่ายังไม่สบาย ยังลำบาก ซึ่งเราผิดหวังกับความคิดหรือการดูแลครอบครัวของพ่อกับแม่มากๆ   ไม่มีใครพยายามที่จะแก้ปัญหาหรือตัดสินใจอะไรร่วมกับเราเลย   เกรดของเราดีมาตลอด งานเราก็ทำได้เงินค่อนข้างดี   ไม่เคยขออะไรพ่อกับแม่เลย   เราไม่ค่อยไปไหนกับเพื่อนหรืออะไรเพราะเกรงใจกลัวเปลืองเงิน   ถ้าเราไม่อยู่บ้านก็ทำงาน เรายอมไปกลับมอเพื่อไม่ต้องหาอยู่หอ   ต้องขึ้นรถสองต่อใช้เดินทางไปมอ ถ้าอย่างเร็ว 1 ชม. อย่างช้า 2 ชม.ครึ่ง พอเรามาเจออะไรแบบนี้ทำให้เราเสียใจมากๆ   สิ่งที่เราเสียใจสุดๆคือคนในครอบครัวไม่หันหน้ามาคุยกันแล้วรีบแก้ปัญหา   แม่ก็ไม่อยากบอกญาติฝั่งตัวเองบอกกลัวเขาเครียด   แล้วเราล่ะ เราจะเสียอนาคตที่เราวาดไว้เพราะอะไร   เรายังถามตัวเองทำไมเรื่องเป็นแบบนี้   เราตั้งใจจะเรียนปริญญาอีกใบควบด้วยซ้ำเพื่อจบมาจะได้สบาย   แต่ตอนนี้ใบเดียวเรายังมองไม่เห็นโอกาสเลย   ตอนนี้ที่เราคิดหรือตัวสินใจคนเดียวคือ   ให้พ่อแม่หาเงินคนอื่นยืมมาใช้หนี้มหาวิทยาลัยแล้วเราจะทำงานประจำผ่อนคืนคนที่พ่อแม่ยืมมา   จะให้เงินเดือนเราแบบเต็มเดือนเลย   แล้วเราไปเรียนรามเร่งสองปีครึ่งจบเอา   นี่คือสิ่งที่เราคิดเองคนเดียว   แต่ว่าเราก็เสียใจมากๆนะกับสิ่งที่เรียนมาถึงตรงนี้   เราคิดอะไรไว้หลายอย่างว่าจบมาเราจะทำให้ครอบครัวสบาย   ทำอะไรหลายๆอย่าง   แต่ชีวิตเราเหมือนต้งเริ่มใหม่อีกแล้ว   เราไม่ท้อนะคะ   แต่ไม่มีใครตัดสินใจว่าจะยังไงเราเลยยังเคว้งอยู่ตรงนี้   แล้วเราก็คิดมากถึงมากที่สุด สิ่งที่เราพิมมาทั้งหมดเราอยากได้คำแนะนำดีๆจากทุกคนแล้วก็เหมือนเป็นการระบายไปด้วย ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะะ