ทำยังไงถึงจะก้าวผ่านความเคว้งคว้างหลังเรียนจบไปได้คะ?

เรียนจบป.ตรี มาได้ 7 เดือนแล้วค่ะ ตอนแรกก็กะว่าจะพักผ่อนเฉยๆก่อนสัก 3-4 เดือนไม่รีบหางานเท่าไหร่ เพราะกว่าจะเรียนจบมาได้เหนื่อยมากๆ แต่พอญาติๆรู้ว่าจะจบแล้ว คำถามเรื่องงานก็มาตั้งแต่ยังไม่สอบ final เทอมสุดท้าย และมันก็มาเรื่อยๆจนเราขี้เกียจจะตอบ มีแต่คนเร่งให้ไปหางานทำ “งานอะไรก็ได้ก็ทำๆได้เถอะ” แต่พ่อแม่ไม่ได้เร่งนะคะ คนเร่งคือคนที่ไม่เกี่ยวกับชีวิตเราเลย ซึ่งเรารู้สึกว่าลองได้นะ แต่ถ้าไม่ชอบจะฝืนทำไม พวกเขาเข้ามามีอิทธิพลกับเรามาก จนเดือนมีนาคมที่ผ่านมา เราก็ได้ตัดสินใจมาลองทำงานที่นึงในกทม. ซึ่งแรกๆก็พอโอเค แต่เราเริ่มรู้สึกว่างานนี้มันไม่ใช่มาเดือนกว่าๆแล้ว บวกกับปัจจัยหลายๆอย่าง ทำให้เราอยากลาออก และอยากกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด แต่ปัญหาคือจังหวัดที่เราอยู่มันเล็กมาก งานส่วนใหญ่เป็นใช้แรงงานวุฒิน้อย มันเล็กจนไม่สามารถหางานที่ตรงทาเก็ตได้เลยแม้แต่งานเดียว แม้แต้ลูกจ้างราชการก็ไม่มีแม้แต่ตำแหน่งเดียว
ซึ่งใจเราอยากสอบราชการมาก แต่หน่วยงานที่เราอยากเข้ายังไม่มีวี่แววจะเปิดสอบเลย กลัวว่าจะต้องรอเป็นปีๆ รอโดยไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วถ้าเปิดจะสอบติดไหม เรากลัวว่าถ้าเราลาออก เราจะเจอคำถามเดิมๆ เราเหนื่อยมาก เราแค่รู้สึกว่าทำไมชีวิตคนเราต้องเร่งรีบขนาดนั้น ขอเดินช้าๆหน่อยไม่ได้หรอ ทำไมกันนะ
เราควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ
ปล.เราไม่อยากอยู่กทม.ค่ะ เราเรียนมหาลัยรัฐย่านรังสิตมา 4 ปี มาฝึกงานในเมือง 3 เดือน เราเครียดกับการเดินทาง ชีวิตเร่งรีบในกทม.จนร้องไห้ทุกวัน สภาพจิตใจแย่ไปเลย เราเลยไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว และตอนนี้มันก็เป็นเหมือนตอนนั้นอีกแล้วค่ะ อาจไม่แย่เท่าแต่อาการเริ่มมาอีกแล้ว เราเลยอยากจะรีบบรรจุและย้ายกลับบ้านค่ะ