(น้อง "รตา" BNK48) เมื่อบทบาทหน้าที่ของไอดอล เดินสวนทางกับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง สมควรจะรับมือกับมันเช่นไร?

***

สวัสดีครับ สืบเนื่องจากเมื่อวันก่อนผมได้มีโอกาสเปิดไอจีของ "น้องรตา" แล้วเจอน้องโพสต์ข้อความสนทนาตอบแฟนคลับไว้ (ขออนุญาตไม่นำมาแปะนะครับ  ลองไปดูที่ลิงค์ต้นทางด้านล่าง)

      ด้วยผมเองอยากทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นน้องถึงได้ออกมาโพสต์เช่นนั้น?หรือว่ามีใครไปโพสต์ก่อกวน "น้องจ่อ" จนเป็นเรื่องขึ้นมา?  จึงไปไล่อ่านดูและพบว่าส่วนมากคอมเมนต์ทั้งหมดเป็นไปในทางเดียวกันกับการโพสต์ถึงเมมเบอร์ทั่วๆไปคือ ชื่นชมบ้าง บอกรักบ้าง ให้กำลังใจบ้าง หรือไม่ก็ หวงไหล่บ้าง หึงบ้าง อยากหยิบไม้เรียวมาตี ฯลฯ อะไรทำนองนี้  แต่กรณีนี้คาดว่าน้องอาจจะจับประเด็นหรือตีความจุดประสงค์ของแฟนคลับหลายคนไม่ถูกจึงออกมาตอบคอมเมนต์แบบนี้  และผมยังได้ลองไปดูโพสต์เก่าๆหรือการไลฟ์ที่มีคนบอกไว้ว่าเกิดกรณีแฟนคลับ "ไม่รู้จักกาละเทศะ" บางคนมาบูลลี่น้อง  และการตอบโต้ของน้องในกรณีต่างๆจึงอยากจะเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา 

       ก่อนอื่นขอบอกว่าสำหรับเด็กอายุ17ปีแล้ว "น้องรตา" ถือเป็นคนที่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมากคนหนึ่ง  เพราะการที่เด็กสาวอายุเท่านี้ต้องจากบ้านเกิดและ "Comfort Zone" มาทำงานแลเรียนหนังสือในที่ห่างไกลด้วยตัวคนเดียว  แน่นอนครับบางครั้งเราอาจมีอาการท้อแท้หรือเหน็ดเหนื่อยกับปัญหาเรื่องราวต่างๆที่ถาโถมเข้ามาใส่ในทุกๆวัน  ทว่าในฐานะที่น้องเป็นบุคลากรในวงการบันเทิงซึ่งอีกนัยหนึ่งก็คือบุคคลสาธารณะนั้น  การออกมาตอบโต้กับแฟนคลับในเรื่องดังกล่าวเหล่านี้ผมกลับคิดว่ามันไม่ส่งผลดีต่อตัว "น้องรตา" เลยไม่ว่าจะในด้านใดก็ตาม

      ทั้งนี้โดยส่วนตัวผมเข้าใจน้องนะเพราะเคยบอกในกระทู้ก่อนแล้วว่า  ที่ผมเริ่มมาติดตาม "น้องรตา" นั้นเพราะน้องมี "มุม" บางส่วนคล้ายกับผมในช่วงอายุเท่ากัน  เพราะสมัยนั้นผมเป็นคนค่อนข้างขี้เหงาพอควร(ออกจะมากด้วยซ้ำ) เวลาว่างนอกจากเรียนพิเศษก็ต้องทำงานจึงไม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวเล่นสนุกสนานเฮฮาปาจิงโกะมากมายเหมือนคนอื่น  และตัวเองในห้วงนั้นมักจะชอบแบกปัญหาทุกสิ่งอย่างไว้บนบ่า หรือบางครั้งก็ทึกทักหวาดกลัวปัญหาอะไรต่างๆในหลายเรื่อง  ทว่าในวันที่ผมโตขึ้นแล้วและมีวุฒิภาวะประสบการณ์ทางด้านจิตใจและอารมณ์มากพอ  เมื่อมองย้อนกลับไปกลับกลายเป็นว่าเรื่องราวปัญหาสารพันสารเพต่างๆพวกนั้นกลับกลายเป็นเรื่องตลกร้ายไปเสียแทบทั้งหมด

      กล่าวคือไม่ว่าจะเป็นปัญหาต่างๆหรือแนวความคิดที่เรามีต่อบุคคลรอบข้างนั้นมากกว่าครึ่งก็เป็นสิ่งที่เราหวาดกลัวขึ้นไปเอง  อาจจะเป็นเพราะความคาดหวังของคนรอบข้างที่อยากให้เราทำให้ดีที่สุด การอยากจะทำตัวเองให้ดีเลิศเพื่อให้เป็นที่สนใจของคนที่รัก ความกดดันจากสภาพแวดล้อมรอบตัว ปัญหาเหล่านี้ในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปผมก็พบว่าเราสามารถแก้ไขมันได้ง่ายๆด้วยการปล่อยวาง ทำจิตใจให้สงบ หยุดพัก และยกเอาปัญหาอันหนักอึ้งที่แบกไว้บนบ่าทั้งสองลงเสีย  แล้วกลับมาตริตรองสิ่งเหล่านั้นอย่างถ่องแท้อีกครั้งแล้วค่อยแก้ไขปัญหาอย่างเป็นขั้นตอนไปจนจบ

      ซึ่งสำหรับกรณีของน้องๆ "BNK48" ที่มีปัญหาชีวิตจากทั้งเรื่องการทำงาน การเรียน แฟนคลับ และอะไรก็ตาม  พี่อยากจะขอยกคำพูดใน "การ์ตูนญี่ปุ่น" ระดับตำนานเรื่องหนึ่งมานั่นคือ "Fullmetal Alchemist&quotแขนกลคนแปรธาตุ)  ซึ่งส่วนตัวพี่ถือว่าเป็นการ์ตูนที่ทำออกมาได้ "สมบูรณ์แบบ" ในทุกๆด้านและให้ข้อคิดสอนใจที่ดีแก่คนดูในหลายๆเรื่อง  โดยเฉพาะประเด็นสำคัญที่เกือบจะเป็นแกนหลักของเรื่องนั่นคือ "กฏของการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม" นั่นเองครับ

      การที่น้องๆหลายคนต้องมารับหน้าที่การเป็นสมาชิกของวงไอดอลชื่อดังนั้น  ส่วนตัวพี่ถือว่าพวกเธอได้รับโอกาสที่ดียิ่งมากกว่าเด็กสาวหลายคนในช่วงวัยวุฒิเท่าๆกัน  ถ้าลองตรองให้ดีจะพบว่ามันเป็นโอกาสเกือบจะ1ในล้านที่น้อยคนนักจะได้รับ  แต่ทว่า "รางวัล" ของโอกาสอันดีนี้ก็ย่อมมีสิ่งตอบแทนแลกเปลี่ยนของมันอยู่เช่นกัน  เหมือนที่ "เอ็ดเวิร์ด" และ "อัลฟรองเซ่" สองพี่น้องตัวละครหลักในการ์ตูนเรื่องข้างต้นพูดอยู่เสมอว่า  "สิ่งต่างๆบนโลกนี้ล้วนไม่มีอะไรได้มาโดยง่ายดาย  ถ้าเราอยากได้อะไรมาก็ต้องแลกกับสิ่งอื่นๆที่มีค่าทัดเทียมกันกลับไป"  เช่นถ้าอยากเป็นนักกีฬาเหรียญทองก็ต้องแลกมาด้วยการอดทนฝึกซ้อมอย่างหนัก  อยากเรียนให้ได้เกียรตินิยมก็ต้องแลกมาด้วยการขยันอ่านตำราทบทวนบทเรียนมากกว่าคนอื่น  อยากก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงานก็ต้องขยันขันแข็ง ขวนขวายหาความรู้ และปรับตัวให้เข้ากับสถาณการณ์โดยรอบเสมอ  แม้กระทั่งถ้าจู่ๆมีเงินร่วงลงมาจากฟ้าตกตรงพื้นเบื้องหน้า  ถ้าอยากได้เราก็ยังต้องยอมสูญเสียกำลังกายและเวลาก้มลงไปเก็บเงินก้อนนั้นขึ้นมา 

      ดังนั้นเมื่อน้องๆเลือกที่จะเข้ามาทำหน้าที่ตรงนี้ก็ต้องพึงระลึกไว้เสมอว่า  เมื่อเราได้โอกาสที่ดีนั้นมาก็ย่อมต้องแลกมาด้วยการสูญเสียอะไรบางอย่างไป  ทั้งเวลาว่าง ช่วงชีวิตวัยรุ่น และอิสระเสรีภาพในการกระทำสิ่งต่างๆ  เพราะเมื่อเรามาอยู่ใน "โลกมายา" แล้วต้องการจะเติบโตไปบนเส้นทางสายนี้อย่างมั่นคง การพูด การเขียน หรือกระทำการอันใดแบบตรงไปตรงมาเหมือนสมัยที่เราเป็น "Nobody" นั้นย่อมส่งผลร้ายอย่างใหญ่หลวง  ในบางครั้งเราก็จำต้องปรับตัวและสวม "หน้ากาก" เข้าหากันหรืออดทนทำและรับฟังเรื่องบางเรื่องถ้าสิ่งนั้นไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนจนเกินควร  ซึ่งเรื่องนี้อย่าว่าแต่ดารานักร้องเลยครับเพราะมันอาจเป็นสัจธรมของคนทำงานทุกผู้บนโลกใบนี้เลยก้ได้

      ซึ่งพี่อยากให้น้องๆลองดูต้นแบบของคนบันเทิงในตำนานอย่าง "พี่เบิร์ด ธงไชยฯ" ที่น้องๆหลายคนในวงได้มีโอกาสไปร่วมงานด้วย  ถ้าใครได้ตาม "พี่เบิร์ด" มาตั้งแต่ยุคแรกๆจะพบว่าตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ "พี่เบิร์ด" แทบไม่เคยมีข่าวฉาวๆเสียหายที่มีมูลความจริงออกมาเลย(เรียกว่าไม่เคยได้ยินเลยจะดีกว่า)  พี่เขารักษาภาพลักษณ์ การวางตัว การถนอมน้ำใจแฟนคลับตลอดมาอย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่ว่าจะมีเสียงก่นด่าหรือการแอนตี้จากคนที่ต่อต้านก็ตาม  เราจึงไม่เคยเห็นภาพพี่เบิร์ดออกมาตอบโต้แฟนคลับหรือให้สัมภาษณ์ในทางเอนเอียงไปด้านใดด้านหนึ่งจนเกินงาม  เรียกว่าทุกการกระทำและคำพูดของพี่เขานอกจากมีพลัง ความสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน และความน่าชื่นชมแล้วยังเป็นการรักษาน้ำใจของแฟนคลับและคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี 

      ทว่าการที่กล่าวเช่นนี้ก็มิได้หมายความว่าเหล่าแฟนคลับ (หรือ "โอตะ" ที่คนชอบเรียกกัน) จะสามารถกระทำย่ำยีอะไรกับน้องๆได้ตามอำเภอใจ  โดยถืออภิสิทธิ์ว่าในเมื่อตัวข้าเสียเงินเสียทองไปมากมายก่ายกองขนาดนี้แล้ว  ดังนั้นข้าอยากจะทำอะไรสัปดน อยากจะทำพฤติกรรมบ้าๆบอๆ พูดจาเลื่อนลอยไร้แก่นสาร ปฏิบัติตนไม่สนใจคนรอบข้างและระเบียบของสังคม  หรือคิดทำพิเรนท์อะไรกับน้องๆเหมือนตุ๊กตาผ้าชิ้นหนึ่งก็ได้  นั่นเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมและไม่ควรสนับสนุนเป็นอย่างยิ่ง  ซึ่งหวังว่าแฟนคลับจะเข้าใจเพราะเชื่อว่าพวกคุณหลายคนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะทางความคิดและอารมณ์กันแล้ว  การจะทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงจิตใจของน้องๆนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับพวก "สัตว์ทะเลไร้กระดูกสันหลัง" ที่อาศัยอยู่กับข่าวจอมปลอมและเกาะกระโปรงเด็กผู้หญิงหากินไปวันๆเท่านั้นเอง (ซึ่งก็น่าแปลกใจว่าทำไมต้นสังกัดของน้องๆจึงยังไม่สามารถจัดการคนเหล่านี้ได้เสียที!)

       และสำหรับ "น้องรตา" นั้นพี่ขอแนะนำอย่างเป็นส่วนตัวซักหน่อย (ไม่คิดว่าน้องจะได้มาอ่านกระทู้นี้หรอก  แต่ขอกล่าวไว้ซักหน่อยถ้าไม่ถูกใจต้องขอโทษเธอด้วยนะ)  การที่เราจะดำเนินชีวิตอย่างไรนั้นย่อมเป็นสิทธิเสรีภาพของเราถ้าสิ่งนั้นไม่ได้ไปขัดกับเสรีภาพและสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น  ถ้าเราแน่ใจว่าทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วย่อมไม่มีใครจะมา "ตีกรอบ" ชีวิตของเราได้นอกจากตัวเรา "ตั้งกรอบ" ให้ตนเองโดยใช้ความคิดเห็นของผู้คนรอบข้างเป็นวัตถุดิบนั่นเอง  ปัญหาบางอย่างถ้าสามารถปล่อยวางและปล่อยผ่านมันไปได้ชีวิตเราจะมีความสุขขึ้นอีกมาโขเลยนะครับ   

      อนึ่งถ้าวันไหนที่ "น้องรตา" รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ ผิดหวังเมื่อไหร่ขอให้เธอคิดถึงคนที่ "รัก" เธอมากที่สุด  ซึ่งนั่นไม่ใช่ "แฟนคลับ" ที่ทุ่มเทจ่ายเงินให้เธออย่างมากมาย  แต่คือ "พระในบ้าน" หรือ "พ่อแม่" อันประเสริฐเลิศยิ่งของลูกทุกคน  ถ้ารู้สึกว่าวันไหนที่เราไม่ไหวแล้วขอให้เธอกลับบ้าน กลับไปพักใจ กลับไปหาพระในบ้านของเรา  กลับไปกราบเท้าท่านไม่ว่าต่อไปเธอจะอายุมากขึ้นและทำงานแล้ว หรือย้ายไปอยู่ ณ แห่งหนตำบลใดก็ตาม  เมื่อมีเวลาพยายามกลับไปเยี่ยมเยียนพวกท่านบ้าง ไปขอพลังกายพลังใจจากท่าน เพราะไม่ว่าลูกๆแต่ละคนจะเติบโตไปซักแค่ไหน  แต่พ่อแม่ก่็ยังคงรักลูกอย่างสุดหัวใจเหมือนเขาเป็นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาในวันนั้นอยู่เสมอ  เรื่องนี้ใครคิดได้ก่อนพี่ถือว่าเป็น "กำไรชีวิต" ของเขาคนนั้นครับ

...ด้วยรักและหวังดี...

ป.ล. จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวกับ "น้องรตา" และ "แฟนคลับ" ด้วยนะครับ  ต้องบอกว่า "น้องรตา" นี่เก่งนะที่ทำให้ผมเปิดใจได้  ทั้งที่ไม่คิดว่าจะมาติดตามใครในวงเพิ่มอีกแล้ว 555

(May the Spoil be with you)
ขอสปอยล์จงสถิตย์อยู่กับท่าน